II KK 37/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:08-03-2013
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II KK 37/13
POSTANOWIENIE
Dnia 5 marca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Piotr Hofmański
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 kpk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 5 marca 2013 r.,
sprawy R. P.
skazanego z art. 279 § 1 i in. kk
z powodu kasacji obrońcy skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w Ł.
z dnia 13 września 2012 r., utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego
z dnia 21 lutego 2012 r.,
p o s t a n o w i ł
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. kosztami postępowania kasacyjnego obciążyć skazanego
R. P.
UZASADNIENIE
Kasację obrońcy skazanego należało uznać za bezzasadną w stopniu
oczywistym.
Kasacja zawierała zarzut naruszenia art. 433 § 2 k.p.k., art. 457 § 3 k.p.k.,
poprzez wadliwą kontrolę odwoławczą, polegającą na braku odniesienia się Sądu
odwoławczego do wniosku apelacji o potraktowanie zachowania skazanego
opisanego w pkt III i IV aktu oskarżenia, jako jednego czynu zabronionego
kwalifikowanego kumulatywnie na podstawie art. 11 § 2 k.k.
Sąd Najwyższy zważył co następuje.
Kasacja jest oczywiście bezzasadna.
Zacząć należy od stwierdzenia, że apelacja nie zawierała expressis verbis
zarzutu naruszenia art. 11 § 1 i 2 k.k. Co więcej, wolę poddania kontroli Sądu
2
odwoławczego także tej kwestii, tj. zasadności niepotraktowania czynów
zarzuconych w pkt III i IV aktu oskarżenia, a przypisanych skazanemu w pkt 2 i 3
wyroku I instancji, jako jednego czynu zabronionego w rozumieniu art. 11 § 1 i 2
k.k., trudno wywnioskować z treści apelacji. Problem ten pojawia się w apelacji
jedynie w kontekście zarzutu co do ustaleń faktycznych (pkt 2 tiret czwarty
apelacji), a redakcja tego zarzutu, nota bene niejasna, skłania do wniosku, że autor
zarzutu w istocie kwestionował ocenę dowodów i ustalenia faktów co do
popełnienia tam wskazanych czynów, a nie ich ocenę w świetle norm prawa
materialnego, w szczególności art. 11 § 1 k.k. Również treść uzasadnienia apelacji
nie pozwala wysnuć zarzutu co do naruszenia art. 11 § 1 k.k. Nie może więc dziwić,
że Sąd odwoławczy nie rozważał w uzasadnieniu wyroku wspomnianej
okoliczności, co czyni zarzut kasacji całkowicie chybionym.
Wobec powyższego orzeczono jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
Dnia 5 marca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Piotr Hofmański
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 kpk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 5 marca 2013 r.,
sprawy R. P.
skazanego z art. 279 § 1 i in. kk
z powodu kasacji obrońcy skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w Ł.
z dnia 13 września 2012 r., utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego
z dnia 21 lutego 2012 r.,
p o s t a n o w i ł
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. kosztami postępowania kasacyjnego obciążyć skazanego
R. P.
UZASADNIENIE
Kasację obrońcy skazanego należało uznać za bezzasadną w stopniu
oczywistym.
Kasacja zawierała zarzut naruszenia art. 433 § 2 k.p.k., art. 457 § 3 k.p.k.,
poprzez wadliwą kontrolę odwoławczą, polegającą na braku odniesienia się Sądu
odwoławczego do wniosku apelacji o potraktowanie zachowania skazanego
opisanego w pkt III i IV aktu oskarżenia, jako jednego czynu zabronionego
kwalifikowanego kumulatywnie na podstawie art. 11 § 2 k.k.
Sąd Najwyższy zważył co następuje.
Kasacja jest oczywiście bezzasadna.
Zacząć należy od stwierdzenia, że apelacja nie zawierała expressis verbis
zarzutu naruszenia art. 11 § 1 i 2 k.k. Co więcej, wolę poddania kontroli Sądu
2
odwoławczego także tej kwestii, tj. zasadności niepotraktowania czynów
zarzuconych w pkt III i IV aktu oskarżenia, a przypisanych skazanemu w pkt 2 i 3
wyroku I instancji, jako jednego czynu zabronionego w rozumieniu art. 11 § 1 i 2
k.k., trudno wywnioskować z treści apelacji. Problem ten pojawia się w apelacji
jedynie w kontekście zarzutu co do ustaleń faktycznych (pkt 2 tiret czwarty
apelacji), a redakcja tego zarzutu, nota bene niejasna, skłania do wniosku, że autor
zarzutu w istocie kwestionował ocenę dowodów i ustalenia faktów co do
popełnienia tam wskazanych czynów, a nie ich ocenę w świetle norm prawa
materialnego, w szczególności art. 11 § 1 k.k. Również treść uzasadnienia apelacji
nie pozwala wysnuć zarzutu co do naruszenia art. 11 § 1 k.k. Nie może więc dziwić,
że Sąd odwoławczy nie rozważał w uzasadnieniu wyroku wspomnianej
okoliczności, co czyni zarzut kasacji całkowicie chybionym.
Wobec powyższego orzeczono jak w sentencji.