Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III CZ 10/13
POSTANOWIENIE
Dnia 8 marca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Dariusz Dończyk (przewodniczący)
SSN Józef Frąckowiak
SSN Katarzyna Tyczka-Rote (sprawozdawca)
w sprawie z wniosku A. K. i E. Z.
przy uczestnictwie Gminy Miejskiej K. i Spółdzielni Mieszkaniowej "J." w K.
o stwierdzenie nabycia własności w drodze zasiedzenia,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 8 marca 2013 r.,
zażalenia wnioskodawczyń na postanowienie Sądu Okręgowego w K.
z dnia 20 kwietnia 2012 r.,
oddala zażalenie i zasądza od wnioskodawczyń na rzecz
uczestniczki Gminy Miejskiej K. kwotę 900 (dziewięćset) zł
tytułem kosztów postępowania zażaleniowego.
Uzasadnienie
2
Postanowieniem z dnia 20 kwietnia 2012 r. Sąd Okręgowy w K. na
podstawie art. 373 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. odrzucił apelację
wnioskodawczyń A.K. i E. Z. od postanowienia Sądu Rejonowego w K. z dnia 21
kwietnia 2011 r., uznając ją za niedopuszczalną z powodu zaskarżenia nią
nieistniejącego orzeczenia. Sąd wyjaśnił, że wnioskodawczynie zgłosiły żądanie
stwierdzenia, że nabyły przez zasiedzenie własność dwóch nieruchomości - działki
130/2 oraz działki 130/4. Sąd pierwszej instancji w postanowieniu z 21 kwietnia
2011 r. uwzględnił ich wniosek co do działki nr 130/2, natomiast nie zawarł
w postanowieniu rozstrzygnięcia o wniosku o stwierdzenie nabycia własności
drugiej z działek - nr 130/4. Apelacja wnioskodawczyń skierowana została
przeciwko wydanemu postanowieniu „w części dotyczącej nieorzeczenia
stwierdzenia zasiedzenia działki 130/4”, co Sąd Okręgowy uznał
za niedopuszczalne i wskazał, że w razie pominięcia w orzeczeniu niektórych
żądań strona powinna złożyć wniosek o uzupełnienie orzeczenia lub wszcząć nowe
postępowanie.
W zażaleniu na powyższe postanowienie wnioskodawczynie zarzuciły
naruszenie art. 316 § 1 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c.
oraz art. 367 § 1 k.p.c. w zw. z art. 518 k.p.c. i art. 370 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2
k.p.c. przez pominięcie, że zaskarżone orzeczenie istnieje, ponieważ Sąd
Rejonowy orzekł o uzupełnieniu postanowienia w zakresie zaskarżonym apelacją
przez wnioskodawczynie. We wnioskach skarżące domagały się uchylenia
postanowienia Sądu Okręgowego i przekazania sprawy o stwierdzenie zasiedzenia
działki nr 130/4 do merytorycznego rozpoznania oraz zasądzenia kosztów procesu
według norm przepisanych.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Środki zaskarżenia mają charakter zindywidualizowany, przedmiotem
zaskarżenia jest bowiem zawsze konkretne orzeczenie, które musi być
sprecyzowane w sposób nie budzący wątpliwości (art. 368 § 1 pkt 1 k.p.c., art. 394
§ 3 k.p.c., art. 3984
§ 1 pkt 1 k.p.c.). Apelacja, której odrzucenie jest przedmiotem
3
postępowania zażaleniowego, została wniesiona przez wnioskodawczynie od
postanowienia z dnia 21 kwietnia 2011 r., w którym, co nie jest sporne, brak było
pozytywnego bądź negatywnego rozstrzygnięcia o wniosku dotyczącym nabycia
przez nie działki nr 130/4. Pominięte żądanie zostało na wniosek uczestniczki –
Gminy Miejskiej K. – objęte postanowieniem uzupełniającym wydanym w dniu 1
lipca 2011 r., którego treść była niekorzystna dla wnioskodawczyń - ich wniosek
w tej części został oddalony. Postanowienie uzupełniające stanowiło odrębne
orzeczenie merytoryczne rozstrzygające o części żądania, o której Sąd Rejonowy
nie orzekł w postanowieniu z 21 kwietnia 2011 r. Zawarte w nim rozstrzygnięcie nie
stawało się z mocą wsteczną elementem wcześniejszego, niepełnego
postanowienia. Podlegało na zasadach ogólnych zaskarżeniu apelacją, tej jednak
wnioskodawczynie nie wniosły. Apelacji od postanowienia z 21 kwietnia 2011 r.
nie można - wbrew stanowisku wnioskodawczyń - traktować jako apelacji od
postanowienia z dnia 1 lipca 2011 r., skoro została wniesiona przed wydaniem tego
postanowienia i zaskarżono w niej postanowienie z dnia 21 kwietnia 2011 r.
„w części dotyczącej nieorzeczenia stwierdzenia zasiedzenia działki 130/4”,
skierowana więc była przeciwko innemu orzeczeniu i kwestionowała
nieprawidłowość (brak rozstrzygnięcia o części wniosku) potwierdzając tym samym,
że zaskarżone zostało orzeczenie nieistniejące.
Sąd Okręgowy, odrzucając apelację wnioskodawczyń, postąpił prawidłowo
i nie naruszył żadnego ze wskazanych w zażaleniu przepisów, wobec czego
zażalenie na jego postanowienie należało oddalić na podstawie art. 3941
§ 3 w zw.
z art. 39814
i art. 13 § 2 k.p.c.
Orzeczenie o kosztach postępowania zażaleniowego uzasadnia treść
art. 520 § 3 k.p.c. w zw. z art. 3941
§ 3 k.p.c., art. 39821
k.p.c., art. 391 § 1 k.p.c.
i art. 13 § 2 k.p.c., ponieważ interesy wnioskodawczyń i uczestniczki - Gminy
Miejskiej K. były sprzeczne. Wysokość wynagrodzenia pełnomocnika uczestniczki
określa § 2 ust. 1 i 2, § 7 pkt 1 w zw. z § 6 pkt 6 i § 12 ust. 2 pkt 2 rozporządzenia
Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności
radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej
udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. Nr 163, poz.
1349 ze zm.).
4