V KK 354/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:11-04-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:II K /08 II K …/08 II K …/10
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V KK 354/12
POSTANOWIENIE
Dnia 15 marca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Barbara Skoczkowska
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w dniu 15 marca 2013 r.
sprawy D. K.
uniewinnionej od zarzutu popełnienia przestępstwa z art. 212 § 1 k.k.
z powodu kasacji wniesionej przez pełnomocnika oskarżyciela prywatnego M. K.
od wyroku Sądu Okręgowego w Z. z dnia 26 stycznia 2012 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego z dnia 24 sierpnia 2011 r.,
postanowił
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną;
2. zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz adw. T. G. z
kancelarii adwokackiej w Z. kwotę 442,80 zł (czterysta
czterdzieści dwa zł 80/100), w tym 23 % podatku VAT, z tytułu
wynagrodzenia za sporządzenie i wniesienie kasacji;
3. zwolnić oskarżyciela prywatnego M. K. od zapłaty na rzecz
Skarbu Państwa kosztów sądowych postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy, wyrokiem z dnia 26 stycznia 2012 r., utrzymał w mocy wyrok
Sądu Rejonowego z dnia 24 sierpnia 2011 r., którym D. K. została uniewinniona od
zarzutu popełnienia czynu z art. 212 § 1 k.k.
Od powyższego wyroku Sądu odwoławczego, kasację na niekorzyść
oskarżonej wniósł pełnomocnik oskarżyciela prywatnego M.K.
Zarzucając:
1. „obrazę przepisów postępowania, tj.:
2
a) art. 2 § 2 w zw. z art. z art. 167 oraz art. 366 § 1 k.p.k. polegającą na
niedopuszczeniu z urzędu dowodu z zeznań świadka K. G.,
wnioskowanego przez oskarżyciela prywatnego w postępowaniu przed
Sądem Rejonowym prowadzonym pod sygnaturą akt II K ../08, pomimo
wiążących wskazań sądu odwoławczego w wyroku uchylającym wyrok
Sądu Rejonowego w tej sprawie co do konieczności i zakresu
przeprowadzenia postępowania dowodowego,
b) art. 7 w zw. z art. 92 oraz art. 410 k.p.k. poprzez ustalenie w sposób
dowolny przez Sąd I i II instancji, iż pismo oskarżonej z dnia 30 lipca
2007 r. nie wskazuje na osobę oskarżyciela prywatnego, ponieważ nie
wymienia go z imienia i nazwiska, podczas gdy sama oskarżona
wyjaśniała, że zawiadomienie wystosowała dlatego, że wcześniej
oskarżyciel awanturował się z jej mężem i prowokował go, przez co
bezpośrednio wskazała, że pismo jej dotyczyło osoby oskarżyciela, oraz
poprzez ustalenie, że pismo oskarżonej z dnia 30 lipca 2007 r. nie
stanowi pomówienia, podczas gdy okoliczność budowy garażu była
nieprawdziwa”,
wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku Sądu Okręgowego oraz poprzedzającego
go wyroku Sądu Rejonowego i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do
ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Kasacja pełnomocnika oskarżyciela prywatnego M. K. jest oczywiście
bezzasadna w rozumieniu art. 535 § 3 k.p.k.
W związku z pierwszym zarzutem stwierdzić należy, że skarżący w istocie
podnosi zarzut naruszenia art. 442 § 3 k.p.k. poprzez niezastosowanie się przez
Sąd Rejonowy rozpoznający sprawę o sygn. II K …/10 do wskazań Sądu
Okręgowego w zakresie postępowania dowodowego, który uchylił uprzedni wyrok
tegoż Sądu Rejonowego z dnia 27 kwietnia 2009 r. wydany w sprawie o sygn. II K
…/08. Wbrew jednak twierdzeniom pełnomocnika oskarżyciela prywatnego, z
uzasadnienia wyroku Sądu Okręgowego z dnia 21 września 2010 r. nie wynikało,
aby przyczyną uchylenia wyroku Sądu I instancji było nieuwzględnienie wniosku
dowodowego złożonego przez oskarżyciela prywatnego, a jedynie naruszenie
zasad wynikających z art. 424 § 1 k.p.k. i niemożność dokonania prawidłowej
kontroli orzeczenia. Należy zauważyć, że wniosek dowody o przesłuchanie
3
świadka K. G. nie był składany w toku ponownego rozpoznania sprawy, a Sąd
Rejonowy nie stwierdził konieczności przeprowadzenia dowodów z urzędu. Sąd
odwoławczy zaakceptował ocenę zgromadzonych w sprawie dowodów zauważając,
że materiał dowody jest kompletny.
Nie jest trafny również zarzut drugi podniesiony w kasacji pełnomocnika
oskarżyciela prywatnego. Zmierza on jedynie do poddania ponownej ocenie
orzeczenia Sądu I instancji i zasadności przyjętych ustaleń faktycznych. Skarżący
nie wskazuje, jakich uchybień miał dopuścić się Sąd Okręgowy orzekający w
postepowaniu odwoławczym, a zgodnie z art. 519 k.p.k. kasacja może być
wniesiona tylko od prawomocnego orzeczenia sądu odwoławczego. Z uzasadnień
orzeczeń Sądów obu instancji wynika natomiast jednoznacznie, dlaczego D. K.
wysyłając do Powiatowego Inspektoratu Nadzoru Budowlanego pismo z dnia 30
lipca 2007 r. nie wyczerpała znamion przestępstwa z art. 212 § 1 k.k.
Sąd Najwyższy zwolnił oskarżyciela prywatnego od zapłaty na rzecz Skarbu
Państwa kosztów sądowych postępowania kasacyjnego w oparciu o przepis art.
624 k.p.k. oraz zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. T. G. kwotę 442,80 zł, w
tym 23 % podatku VAT, z tytułu wynagrodzenia za sporządzenie i wniesienie
kasacji na mocy art. 29 prawa o adwokaturze w zw. z § 14 ust. 3 pkt 1
Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie
opłat za czynności adwokackie...(Dz.U.2002, nr 163, poz. 1348).
Mając powyższe na uwadze, wobec nie stwierdzenia naruszenia przepisów
prawa wskazanych w kasacji, Sąd Najwyższy orzekł jak w części dyspozytywnej
postanowienia.
POSTANOWIENIE
Dnia 15 marca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Barbara Skoczkowska
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w dniu 15 marca 2013 r.
sprawy D. K.
uniewinnionej od zarzutu popełnienia przestępstwa z art. 212 § 1 k.k.
z powodu kasacji wniesionej przez pełnomocnika oskarżyciela prywatnego M. K.
od wyroku Sądu Okręgowego w Z. z dnia 26 stycznia 2012 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego z dnia 24 sierpnia 2011 r.,
postanowił
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną;
2. zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz adw. T. G. z
kancelarii adwokackiej w Z. kwotę 442,80 zł (czterysta
czterdzieści dwa zł 80/100), w tym 23 % podatku VAT, z tytułu
wynagrodzenia za sporządzenie i wniesienie kasacji;
3. zwolnić oskarżyciela prywatnego M. K. od zapłaty na rzecz
Skarbu Państwa kosztów sądowych postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy, wyrokiem z dnia 26 stycznia 2012 r., utrzymał w mocy wyrok
Sądu Rejonowego z dnia 24 sierpnia 2011 r., którym D. K. została uniewinniona od
zarzutu popełnienia czynu z art. 212 § 1 k.k.
Od powyższego wyroku Sądu odwoławczego, kasację na niekorzyść
oskarżonej wniósł pełnomocnik oskarżyciela prywatnego M.K.
Zarzucając:
1. „obrazę przepisów postępowania, tj.:
2
a) art. 2 § 2 w zw. z art. z art. 167 oraz art. 366 § 1 k.p.k. polegającą na
niedopuszczeniu z urzędu dowodu z zeznań świadka K. G.,
wnioskowanego przez oskarżyciela prywatnego w postępowaniu przed
Sądem Rejonowym prowadzonym pod sygnaturą akt II K ../08, pomimo
wiążących wskazań sądu odwoławczego w wyroku uchylającym wyrok
Sądu Rejonowego w tej sprawie co do konieczności i zakresu
przeprowadzenia postępowania dowodowego,
b) art. 7 w zw. z art. 92 oraz art. 410 k.p.k. poprzez ustalenie w sposób
dowolny przez Sąd I i II instancji, iż pismo oskarżonej z dnia 30 lipca
2007 r. nie wskazuje na osobę oskarżyciela prywatnego, ponieważ nie
wymienia go z imienia i nazwiska, podczas gdy sama oskarżona
wyjaśniała, że zawiadomienie wystosowała dlatego, że wcześniej
oskarżyciel awanturował się z jej mężem i prowokował go, przez co
bezpośrednio wskazała, że pismo jej dotyczyło osoby oskarżyciela, oraz
poprzez ustalenie, że pismo oskarżonej z dnia 30 lipca 2007 r. nie
stanowi pomówienia, podczas gdy okoliczność budowy garażu była
nieprawdziwa”,
wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku Sądu Okręgowego oraz poprzedzającego
go wyroku Sądu Rejonowego i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do
ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Kasacja pełnomocnika oskarżyciela prywatnego M. K. jest oczywiście
bezzasadna w rozumieniu art. 535 § 3 k.p.k.
W związku z pierwszym zarzutem stwierdzić należy, że skarżący w istocie
podnosi zarzut naruszenia art. 442 § 3 k.p.k. poprzez niezastosowanie się przez
Sąd Rejonowy rozpoznający sprawę o sygn. II K …/10 do wskazań Sądu
Okręgowego w zakresie postępowania dowodowego, który uchylił uprzedni wyrok
tegoż Sądu Rejonowego z dnia 27 kwietnia 2009 r. wydany w sprawie o sygn. II K
…/08. Wbrew jednak twierdzeniom pełnomocnika oskarżyciela prywatnego, z
uzasadnienia wyroku Sądu Okręgowego z dnia 21 września 2010 r. nie wynikało,
aby przyczyną uchylenia wyroku Sądu I instancji było nieuwzględnienie wniosku
dowodowego złożonego przez oskarżyciela prywatnego, a jedynie naruszenie
zasad wynikających z art. 424 § 1 k.p.k. i niemożność dokonania prawidłowej
kontroli orzeczenia. Należy zauważyć, że wniosek dowody o przesłuchanie
3
świadka K. G. nie był składany w toku ponownego rozpoznania sprawy, a Sąd
Rejonowy nie stwierdził konieczności przeprowadzenia dowodów z urzędu. Sąd
odwoławczy zaakceptował ocenę zgromadzonych w sprawie dowodów zauważając,
że materiał dowody jest kompletny.
Nie jest trafny również zarzut drugi podniesiony w kasacji pełnomocnika
oskarżyciela prywatnego. Zmierza on jedynie do poddania ponownej ocenie
orzeczenia Sądu I instancji i zasadności przyjętych ustaleń faktycznych. Skarżący
nie wskazuje, jakich uchybień miał dopuścić się Sąd Okręgowy orzekający w
postepowaniu odwoławczym, a zgodnie z art. 519 k.p.k. kasacja może być
wniesiona tylko od prawomocnego orzeczenia sądu odwoławczego. Z uzasadnień
orzeczeń Sądów obu instancji wynika natomiast jednoznacznie, dlaczego D. K.
wysyłając do Powiatowego Inspektoratu Nadzoru Budowlanego pismo z dnia 30
lipca 2007 r. nie wyczerpała znamion przestępstwa z art. 212 § 1 k.k.
Sąd Najwyższy zwolnił oskarżyciela prywatnego od zapłaty na rzecz Skarbu
Państwa kosztów sądowych postępowania kasacyjnego w oparciu o przepis art.
624 k.p.k. oraz zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. T. G. kwotę 442,80 zł, w
tym 23 % podatku VAT, z tytułu wynagrodzenia za sporządzenie i wniesienie
kasacji na mocy art. 29 prawa o adwokaturze w zw. z § 14 ust. 3 pkt 1
Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie
opłat za czynności adwokackie...(Dz.U.2002, nr 163, poz. 1348).
Mając powyższe na uwadze, wobec nie stwierdzenia naruszenia przepisów
prawa wskazanych w kasacji, Sąd Najwyższy orzekł jak w części dyspozytywnej
postanowienia.