Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KK 399/12
POSTANOWIENIE
Dnia 20 marca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Józef Dołhy
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 kpk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 20 marca 2013 r.,
sprawy Z. P.
w przedmiocie wyroku łącznego
z powodu kasacji, wniesionej przez obrońcę skazanego,
od wyroku Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 22 czerwca 2012 r.,
utrzymującego w mocy wyrok łączny Sądu Okręgowego w G.
z dnia 14 marca 2012 r.;
p o s t a n o w i ł
1. oddala kasację jako oczywiście bezzasadną;
2. zwalnia skazanego od ponoszenia kosztów sądowych
postępowania kasacyjnego;
3. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy z urzędu -
adw. M. M. - Kancelaria Adwokacka w G. kwotę 738,00 złotych
(słownie: siedemset trzydzieści osiem), w tym 23% podatku VAT,
tytułem wynagrodzenia za sporządzenie i wniesienie kasacji.
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 22 czerwca 2012 r. w sprawie sygn. akt II AKa …, w której
rozpoznawała była apelacja obrońcy skazanego Z. P. od wyroku łącznego Sądu
Okręgowego w G. z dnia 14 marca 2012 r., Sąd Apelacyjny utrzymał zaskarżony
wyrok łączny w mocy, uznając apelację za oczywiście bezzasadną.
W kasacji od tego wyroku obrońca skazanego zarzucił rażące naruszenie
prawa procesowego, mające istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia, poprzez:
2
1. brak uwzględnienia bezwzględnej przesłanki odwoławczej jaką
stanowił wadliwy skład sądu pierwszej instancji tj. orzeczenie wydano
jednoosobowo w miejsce składu jeden sędzia dwóch ławników, tj.
naruszenie art. 28 § 1 i § 2 k.p.k. w zw. z art. 439 § 1 pkt. 2 k.p.k.
2. brak uwzględnienia uprzedniego orzeczenia o karze łącznej,
wydanego przez Sąd Wojewódzki w K. w dniu 26 maja 1975 r. sygn. akt V K
88/75 w miejsce wyroku Sądu Wojewódzkiego w K. w dnia 13 grudnia 1973
r. sygn. akt V K 222/73 oraz wyroku Sądu Powiatowego w W. z dnia 12
grudnia 1973 r. sygn. akt II Kp 775/73 tj. naruszenie art. 571 § 1 k.p.k. w zw.
z art. 576 § 1 k.p.k.
W konkluzji skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie
sprawy do ponownego rozpoznania w postępowaniu odwoławczym.
W pisemnej odpowiedzi na kasację prokurator Prokuratury Apelacyjnej
wniósł o jej oddalenie jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Kasacja obrońcy jest bezzasadna w stopniu oczywistym.
1) Zarzut braku uwzględnienia bezwzględnej przesłanki
odwoławczej, jaką stanowił wadliwy skład Sądu I instancji tj. orzeczenie
wydano jednoosobowo w miejsce składu: jeden sędzia dwóch ławników, tj.
naruszenie art. 28 § 1 i § 2 k.p.k. w zw. z art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k.
W myśl art. 574 k.p.k., w kwestiach nieuregulowanych przepisami rozdziału
60 do postępowania o wydanie wyroku łącznego stosuje się odpowiednio przepisy
o postępowaniu przed sądem pierwszej instancji. Nie ulega wątpliwości, iż pośród
regulacji rozdziału 60 Kodeksu postępowania karnego brak jest przepisów (o
charakterze lex specialis) określających skład sądu orzekającego w przedmiocie
wyroku łącznego, stąd nieodzownym staję się sięgnięcie w tym zakresie do
przepisów o postępowaniu zwyczajnym przed sądem I instancji. Właściwym będzie
tu art. 28 § 1 k.p.k., nie zaś art. 28 § 2 k.p.k., gdyż, jak słusznie wskazano w
odpowiedzi prokuratora na kasację, orzekanie wyroku łącznego, wbrew sugestii
autora kasacji, nie jest orzekaniem „w sprawach o zbrodnie”. „Przedmiotem
postępowania w sprawie o wydanie wyroku łącznego nie jest rozpatrywanie kwestii
odpowiedzialności karnej sprawcy, o której już rozstrzygnięto - i to w zakresie jego
odpowiedzialności za czyny stanowiące zbrodnie w składach rozszerzonych
zgodnie z regulacją zawartą w art. 28 § 2 k.p.k. - a jedynie połączenie prawomocnie
3
orzeczonych kar” (por. T. Grzegorczyk, Kodeks postępowania karnego. Komentarz
2004 r., teza 3 do art. 572). Niezależnie od powyższego wskazać należy, że Sąd
Okręgowy w G. nie łączył skazanemu jakiejkolwiek kary wymierzonej za
popełnienie czynu stanowiącego zbrodnię, a jedynie badając przesłanki art. 85 k.k.
w zw. z art. 569 k.p.k. uwzględnił wszystkie wyroki skazujące zapadłe przeciw
skazanemu (s. 8 wyroku Sądu Okręgowego w G.). Biorąc powyższe pod uwagę
zarzut naruszenia art. 28 § 1 i § 2 k.p.k. w zw. z art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k. jawi się
jako oczywiście bezzasadny.
2) Zarzut braku uwzględnienia uprzedniego orzeczenia o karze łącznej,
wydanego przez Sąd Wojewódzki w K. w dniu 26 maja 1975 r., sygn. akt V K 88/75
w miejsce wyroku Sądu Wojewódzkiego w K. z dnia 13 grudnia 1973 r., sygn. akt V
K 222/73 oraz wyroku Sądu Powiatowego w W. z dnia 12 grudnia 1973 r., sygn. akt
II Kp 775/73 tj. naruszenie art. 571 § k.p.k. w zw. z art. 576 § 1 k.p.k.
Zważywszy na fakt, że wskazywany przez skarżącego pominięty wyrok
łączny, a zasadniczo kary wymierzone za czyny z wyroków jednostkowych
połączonych tym orzeczeniem, nie zostały objęte zaskarżonym wyrokiem łącznym
(vide s. 8-9 wyroku Sądu Okręgowego w G.) należy w całej rozciągłości podzielić
stanowisko prokuratora wyrażone w pisemnej odpowiedzi na kasację. Oczywiste
jest bowiem, iż nie nastąpiło rażące naruszenie prawa, zaś kwestie te nie miały
żadnego wpływu na treść zaskarżonego orzeczenia.
Z powyższych względów kasację należało oddalić jako oczywiście
bezzasadną.

III KK 399/12

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia