Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KK 404/12
POSTANOWIENIE
Dnia 20 marca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Józef Dołhy
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 kpk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 20 marca 2013 r.,
sprawy J. B.
o odszkodowanie i zadośćuczynienie za niewątpliwie niesłuszne aresztowanie
z powodu kasacji, wniesionej przez pełnomocnika wnioskodawcy J. B.
od wyroku Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 28 czerwca 2012 r., zmieniającego wyrok Sądu Okręgowego w B.
z dnia 7 marca 2012 r.;
p o s t a n o w i ł
1. oddala kasację jako oczywiście bezzasadną;
2. zwalnia wnioskodawcę od ponoszenia kosztów sądowych
postępowania kasacyjnego;
3. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz pełnomocnika z
urzędu adw. A. A. - Kancelaria Adwokacka kwotę 738, 00 zł
(słownie: siedemset trzydzieści osiem złotych), w tym 23%
podatku VAT, tytułem wynagrodzenia za sporządzenie i
wniesienie kasacji.
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy w B., wyrokiem z dnia 7 marca 2012 r.,:
I. oddalił wniosek J. B. o odszkodowanie i zadośćuczynienie za
niewątpliwie niesłuszne zatrzymanie w dniu 20 czerwca 2010 r.;
II. pozostawił bez rozpoznania wniosek o odszkodowanie i
zadośćuczynienie za internację psychiatryczną w dniach od 20
czerwca 2010 r. do 30 czerwca 2010 r.
2
W apelacji od tego wyroku pełnomocnik wnioskodawcy J. B. podniósł
zarzuty: 1) obrazy przepisów prawa materialnego – art. 552 § 4 k.p.k. przez
niezasadne przyjęcie, iż w dniu 20 czerwca 2010 r. nie doszło do zatrzymania
procesowego wnioskodawcy przez funkcjonariuszy Policji; 2) obrazę przepisów
postępowania – art. 442 § 3, art. 7, 410, 424 § 1, 244 § 1 w zw. z art. 517b i 469,
308 § 6 w zw. z art. 308 § 1 i 217 § 1 k.p.k.
Sąd Apelacyjny, wyrokiem z dnia 28 czerwca 2012 r., zmienił zaskarżony
wyrok w pkt I w ten sposób, że pozostawił bez rozpoznania wniosek o
odszkodowanie i zadośćuczynienie za zatrzymanie w dniu 20.06.2010 r., w
pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.
W kasacji od powyższego wyroku pełnomocnik z urzędu wnioskodawcy J. B.
zarzucił rażące naruszenie prawa mogące mieć istotny wpływ na treść orzeczenia
1. przepisów postępowania:
a) art. 433 § 1 i 457 § 3 k.p.k. poprzez nieodniesienie się do zarzutów
apelacyjnych w ich najistotniejszych dla sprawy zakresach (związanych z
charakterem procesowym zatrzymania J. B. w dniu 20.06.2010 r. przez
funkcjonariuszy Policji),
b) art. 7 k.p.k. na skutek dokonania przez Sąd Apelacyjny istotnych ocen
w sprawie z naruszeniem omawianej naczelnej reguły procedowania;
c) art. 410 i 424 § 1 k.p.k. w wyniku:
- zaaprobowanie rozstrzygnięcia Sądu I instancji jako wydanego z
pominięciem i niepoddaniem analizie zasadniczych fragmentów materiału
dowodowego na kluczowe w sprawie okoliczności,
- zaistnienia poważnych wadliwości motywacyjnych wyroku Sądu II
instancji;
d) art. 244 § 1 w zw. z 517b, 469 i 7 k.p.k. w wyniku niezasadnego
podzielenia stanowiska SO, iż funkcjonariusze Policji mieli nie dysponować (in
abstracto) możliwością podjęcia czynności zatrzymania wnioskodawcy na tej
właśnie (procesowej) podstawie;
e) art. 308 § 6 w zw. z art. 308 § 1 i 217 § 1 k.p.k. na skutek
obuinstancyjnego nieodniesienia się do faktu, iż zatrzymanie rzeczy wnioskodawcy
należało już do fazy dochodzenia (znaczenie dla dalszej oceny charakteru
bezpośrednio następczego zatrzymanie osoby J. B.),
3
2. finalnie zaś, przepisów prawa materialnego - art. 445 § 1 i 363 § 1 k.c.
w zw. z art. 552 § 4 k.p.k.
W konkluzji skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie
sprawy Sądowi II instancji do ponownego rozpoznania.
W pisemnej odpowiedzi na kasację prokurator Prokuratury Apelacyjnej
wniósł o jej oddalenie jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Kasacja jest bezzasadna w stopniu oczywistym.
Porównanie zarzutów apelacji i kasacji w sposób jednoznaczny wskazuje, że
kasacja jest powieleniem apelacji, jej zarzutów opisanych w pkt 1 i 2.
Tymczasem, jak wynika z jednolitego orzecznictwa Sądu Najwyższego,
powtórzenie w skardze kasacyjnej argumentacji prezentowanej uprzednio w
apelacji może być skuteczne jedynie wówczas, gdy sąd odwoławczy nie rozpozna
należycie wszystkich zarzutów i nie odniesie się do nich w uzasadnieniu swojego
orzeczenia w sposób zgodny z wymogami określonymi w art. 433 § 2 k.p.k. oraz w
art. 457 § 3 k.p.k. Sąd odwoławczy dokonał prawidłowej kontroli orzeczenia
pierwszoinstancyjnego odnosząc się do wszystkich zarzutów i wniosków apelacji.
Analiza uzasadnienia zaskarżonego wyroku wyraźnie też wskazuje, że nie
doszło do naruszenia art. 457 § 3 k.p.k. Sąd Apelacyjny uzasadnił swoje
rozstrzygnięcie w sposób odpowiadający wymaganiom ustawy, rzeczowo i
konkretnie wskazał powody uznania zarzutów apelacji, kwestionujących ocenę
charakteru zatrzymania wnioskodawcy, za niezasadne. Wbrew odmiennym
wywodom skarżącego, zarówno zarzuty, jak i argumentację apelacji pełnomocnika,
przeanalizował w sposób zgodny z zasadami logicznego rozumowania, w oparciu o
materiał dowodowy sprawy.
Podzielając argumentację prokuratora, przedstawioną w pisemnej
odpowiedzi na kasację, Sąd Najwyższy kasację oddalił jako bezzasadną w stopniu
oczywistym.