Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KK 49/13
POSTANOWIENIE
Dnia 20 marca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Eugeniusz Wildowicz
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 20 marca 2013 r.
sprawy M. P. K.
skazanego z art. 280 § 1 k.k. i in.
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 31 października 2012 r.,
zmieniającego wyrok Sądu Okręgowego w L.
z dnia 29 grudnia 2011 r.,
p o s t a n o w i ł
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. obciążyć skazanego kosztami sądowymi postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Podniesione w kasacji zarzuty rażącego naruszenia art. 7 k.p.k., art. 92
k.p.k. i art. 410 k.p.k. poprzez oparcie rozstrzygnięcia na materiale dowodowym
nieujawnionym na rozprawie oraz art. 433 § 2 k.p.k. w zw. z art. 457 § 3 k.p.k.
poprzez nienależyte rozważenie zarzutu zawartego w pkt a apelacji i nie wskazanie
powodów, dla których ten zarzut uznany został za chybiony, są bezzasadne w
stopniu oczywistym.
2
Jak słusznie zauważył prokurator w pisemnej odpowiedzi na kasację oba te
zarzuty dotyczą w istocie tego samego problemu prawnego, tyle że ujętego w
dwóch różnych aspektach. Mianowicie, skarżący powołuje się na wykorzystanie w
niniejszej sprawie nieujawnionych dowodów w postaci wyjaśnień złożonych przez
świadków K. W. i S. N. w sprawie IV K …/10 Sądu Okręgowego w L. Ponieważ
przed sądem pierwszej instancji odmówili oni złożenia zeznań na podstawie art.
182 § 3 k.p.k., a ich wyjaśnień na rozprawie nie ujawniono, obrońca w apelacji
sformułował zarzut obrazy art. 391 § 2 i 3 k.p.k., twierdząc że doszło w ten sposób
do „nieprzeprowadzenia istotnych dowodów w sprawie”. W kasacji kwestia ta
została ujęta w formie zarzutu naruszenia art. 433 § 2 k.p.k. w zw. z art. 457 § 3
k.p.k., poprzez brak ustosunkowania się do zarzutu apelacji. Jednocześnie
skarżący zakwestionował sposób odniesienia się przez Sąd Apelacyjny do owych,
nie ujawnionych na rozprawie dowodów, tj. wyjaśnień złożonych przez te osoby w
sprawie IV K …/10, dopatrując się w związku z tym rażącego naruszenia przez sąd
odwoławczy art. 7 k.p.k., art. 92 k.p.k. i art. 410 k.p.k.
W zaistniałej w sprawie sytuacji procesowej można byłoby przyznać rację
obrońcy skazanego tylko wtedy, gdyby rzeczywiście na podstawie wyjaśnień K. W.
i S. N. dokonano ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę odpowiedzialności
karnej M. K. Oparcie ustaleń faktycznych na dowodach, które nie zostały
prawidłowo ujawnione (wprowadzone do procesu) jest bowiem równoznaczne z
rażącym naruszeniem przepisów procedury karnej, w szczególności art. 410 k.p.k.
Skarżący miałby rację, że doszło do naruszenia przepisów prawa procesowego
także wtedy, gdyby zaniechano przeprowadzenia dowodów mających istotne
znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy.
W sprawie niniejszej na podstawie wyjaśnień tych osób żadnych ustaleń
faktycznych jednak nie dokonano. Dobitnie świadczy o tym treść uzasadnienia
wyroku sądu pierwszej instancji. Nie doszło również do pominięcia dowodów
istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. W każdym razie skarżący (którego obciążał
ten obowiązek) nie wskazał choćby przykładowo, jakie to konkretnie wynikające z
tych wyjaśnień okoliczności, mogły mieć znaczenie dla ustaleń faktycznych w
sprawie skazanego M. K.
Nie można również zgodzić się ze stanowiskiem skarżącego, iżby sąd
odwoławczy rozważając zasadność zarzutu z pkt a apelacji nie mógł odwołać się
do treści wyjaśnień złożonych przez świadków K. W. i S. N. w innej sprawie. Gdyby
3
bowiem tak pojmować zakaz opierania przez sąd odwoławczy rozstrzygnięcia na
dowodach na rozprawie nie przeprowadzonych, to nie można byłoby badać wpływu
zarzucanego (stwierdzonego) uchybienia na treść zaskarżonego orzeczenia, a więc
w istocie dokonać oceny zasadności zarzutów podnoszących tzw. względne
przyczyny odwoławcze z art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k.
Wszystko to prowadzi do wniosku, że podniesione w kasacji zarzuty
naruszenia przepisów prawa procesowego są oczywiście bezzasadne, w
rozumieniu art. 535 § 3 k.p.k.
Kierując się powyższym Sąd Najwyższy orzekł, jak w postanowieniu. O kosztach
sądowych postępowania kasacyjnego rozstrzygnięto na podstawie art. 636 § 1
k.p.k. w zw. z art. 518 k.p.k.