Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III SK 33/12
POSTANOWIENIE
Dnia 20 marca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Halina Kiryło
w sprawie z powództwa ENERGETYKA U. Spółki z ograniczoną
odpowiedzialnością z siedzibą w W.
przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki
o nałożenie kary pieniężnej,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 20 marca 2013 r.,
na skutek skargi kasacyjnej strony powodowej od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 3 lutego 2012 r.,
1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania,
2. zasądza od powoda Energetyka U. Spółki z ograniczoną
odpowiedzialnością z siedzibą w W. na rzecz Prezesa Urzędu
Regulacji Energetyki kwotę 270 (dwieście siedemdziesiąt)
złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w
postępowaniu kasacyjnym.
UZASADNIENIE
Sąd Apelacyjny wyrokiem z dnia 3 lutego 2012 r., oddalił apelację Energetyki
U. Sp. z o.o. z/s w W. (powód) od wyroku Sądu Okręgowego w W. z dnia 10
grudnia 2010 r., w sprawie z odwołania od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji
Energetyki (Prezes Urzędu) z dnia 19 listopada 2009 r.
2
Powód zaskarżył wyrok Sądu Apelacyjnego skargą kasacyjną w całości.
Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił naruszenie art. 9a ust. 2 Prawa energetycznego
w brzmieniu sprzed dnia 1 lipca 2007 r. w związku z § 5 rozporządzenia Ministra
Gospodarki i Pracy z dnia 9 grudnia 2004 r. w sprawie szczegółowego obowiązku
zakupu energii elektrycznej wytwarzanej w skojarzeniu z wytwarzaniem ciepła
(Dz. U. Nr 267, poz. 2657) oraz art. 56 ust. 1 pkt 1a Prawa energetycznego w
brzmieniu po 1 lipca 2007 r., a także art. 2 Konstytucji RP.
Wnosząc o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania powód podniósł, że
jest ona oczywiście uzasadniona z uwagi na charakter zarzutów oraz rodzaj
naruszeń przepisów postępowania, jakich dopuści się Sąd Apelacyjny w zakresie
wykładni i zastosowania wskazanych w zarzutach norm prawa materialnego, w
szczególności poprzez ich wykładnię rozszerzającą. Ponadto pełnomocnik powoda
powołał się na występowanie w sprawie istotnego zagadnienia prawnego
polegającego na konieczności wyjaśnienia, czy i w jakim zakresie wobec wejścia w
życie nowelizacji i braku wyraźnych reguł intertemporalnych w stosunku do
obowiązków rozliczanych w horyzoncie rocznym, wypełnienie obowiązku przez
przedsiębiorcę w pełnym zakresie pod rządami stawy w brzmieniu
dotychczasowym uchyla ponowny obowiązek spełnienia de facto tego samego
obowiązku w zakresie określonym po nowelizacji.
Prezes Urzędu w odpowiedzi na skargę kasacyjną powoda wniósł o wydanie
postanowienie odmawiającego przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna powoda nie kwalifikuje się do przyjęcia celem jej
merytorycznego rozpoznania.
Powód powołał się na dwie przesłanki z art. 3989
§ 1 k.p.c.: oczywistą
zasadność skargi (art. 3989
§ 1 pkt 4 k.p.c.) oraz występowanie w sprawie istotnego
zagadnienia prawnego (art. 3989
§ 1 pkt 1 k.p.c.).
Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego, wnoszący skargę
kasacyjną powołując się we wniosku o przyjęcie jej do rozpoznania na art. 3989
§ 1
pkt 4 k.p.c. powinien przytoczyć argumenty świadczące o tym, że skarga jest
3
oczywiście uzasadniona. Przez oczywistą zasadność skargi kasacyjnej rozumie się
przy tym sytuację, w której zaskarżone orzeczenie sądu drugiej instancji w sposób
ewidentny narusza konkretne przepisy prawa. Oczywiste naruszenie rozumiane jest
bowiem jako widoczna natychmiast, bez potrzeby dokonywania pogłębionej analizy
jurydycznej, sprzeczność wykładni lub stosowania prawa z brzmieniem przepisów
albo powszechnie przyjętymi regułami interpretacji (postanowienia Sądu
Najwyższego z 22 stycznia 2008 r., I UK 218/07, LEX nr 375616, z 26 lutego
2008 r., II UK 317/ 07, LEX nr 453107, z 9 maja 2008 r., II PK 11/08, LEX nr
490364, z 21 maja 2008 r., I UK 11/08, LEX nr 491538 i z 9 czerwca 2008 r., II UK
38/08, LEX nr 494134). Oznacza to, że we wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do
rozpoznania, jak i jego uzasadnieniu niezbędne jest powołanie konkretnych
przepisów prawa, z którymi wyrok Sądu II instancji jest w oczywisty sposób
sprzeczny.
Tymczasem w skardze kasacyjnej powoda ograniczono się do wyrażenia
przekonania, że jest ona oczywiście zasadna. We wniosku o przyjęcie jej do
rozpoznania nie wskazano konkretnych przepisów, z którymi już na pierwszy rzut
oka wyrok Sądu Apelacyjnego byłby sprzeczny. W konsekwencji brak podstaw dla
uznanie, że zaskarżony wyrok jest ewidentnie wadliwy.
Sąd Najwyższy uznaje również, że powód nie wykazał występowania w
sprawie istotnego zagadnienia prawnego. W świetle utrwalonego orzecznictwa
Sądu Najwyższego dotyczącego tej przesłanki przyjęcia skargi kasacyjnej do
rozpoznania, o której mowa w art. 3989
§ 1 pkt 1 k.p.c., przedstawienie okoliczności
uzasadniających rozpoznanie skargi kasacyjnej ze względu na występujące w
sprawie istotne zagadnienie prawne polega nie tylko na sformułowaniu samego
zagadnienia ale także na wskazaniu argumentów prawnych, które prowadzą do
rozbieżnych ocen prawnych, w tym także na sformułowaniu własnego stanowiska
przez skarżącego. Wywód ten powinien być zbliżony do tego, jaki jest przyjęty przy
przedstawianiu zagadnienia prawnego przez sąd odwoławczy na podstawie
art. 390 k.p.c. (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 9 maja 2006 r., V CSK
75/06, LEX nr 1102817). Analogicznie należy również traktować wymogi
konstrukcyjne samego zagadnienia prawnego, formułowanego w ramach przesłanki
z art. 3989
§ 1 pkt 1 k.p.c., oraz jego związek ze sprawą i skargą kasacyjną, która
4
miałaby zostać rozpoznana przez Sąd Najwyższy. Ponadto, zagadnienie prawne
powinno bazować na konkretnym powołanym w jego treści przepisie.
Odnosząc powyższe wymogi do wniosku powoda o przyjęcie skargi
kasacyjnej do rozpoznania z uwagi na potrzebę rozstrzygnięcia przez Sąd
Najwyższy istotnego zagadnienia prawnego należy stwierdzić, że w uzasadnieniu
wniosku w tym zakresie nie przedstawiono żadnego wywodu prawnego
spełniającego choćby w minimalnym stopniu powyższe wymagania. Nie zawiera on
żadnej jurydycznej argumentacji przedstawiającej tok rozumowania powoda oraz
wadliwość alternatywnych rozwiązań postawionego przez powoda problemu.
Ponadto sam problem przedstawiony przez powoda jako zagadnienie prawne
został wadliwie sformułowany, gdyż nie zawiera w swej treści jakiegokolwiek
przepisu.
Uznając, iż powód nie zdołał wykazać, że zachodzi potrzeba rozpoznania
jego skargi przez Sąd Najwyższy, z mocy art. 3989
§ 2 k.p.c. należało orzec jak w
sentencji. Orzeczenie o kosztach postępowania kasacyjnego zostało z kolei oparte
na podstawie art. 98 § 3 k.p.c. w związku z art. 99 k.p.c. oraz § 12 ust. 4 w związku
z § 13 ust. 3 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września
2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez
Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego
ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.).

III SK 33/12

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia