V KZ 11/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:05-04-2013
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V KZ 11/13
POSTANOWIENIE
Dnia 26 marca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Michał Laskowski
w sprawie B. G.
skazanego z art. 157 § 1 k.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w dniu 26 marca 2013 r.
zażalenia skazanego
na zarządzenie Przewodniczącego VII Wydziału Karnego-Odwoławczego Sądu
Okręgowego w O. z dnia 16 stycznia 2013 r.,
o odmowie przyjęcia kasacji,
na podstawie art. 530 § 3 k.p.k. w zw. z art. 437 § 1 k.p.k.
p o s t a n o w i ł
utrzymać w mocy zaskarżone zarządzenie.
UZASADNIENIE
Zaskarżonym zarządzeniem odmówiono przyjęcia kasacji wniesionej przez
obrońcę skazanego z powodu jej niedopuszczalności. Zażalenie na powyższe
zarządzenie wniósł skazany, podnosząc szereg nieprawidłowości związanych z
postępowaniem sądu w jego sprawie.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
W uzasadnieniu zarządzenia trafnie podkreślono, że kasację, zgodnie z
treścią art. 523 § 2 k.p.k. wnieść można jedynie w razie skazania za przestępstwo
lub przestępstwo skarbowe na karę pozbawienia wolności bez warunkowego
zawieszenia wykonania kary. Tymczasem B. G. skazany został wyrokiem Sądu
Rejonowego w N. z dnia 20 lipca 2012 r., na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności
z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 2 lat próby. Wyrok ten, po
rozpoznaniu apelacji oskarżonego utrzymany został w mocy wyrokiem Sądu
Okręgowego w O. z dnia 5 grudnia 2012 r.
W tym stanie rzeczy, zgodnie z art. 523 § 4 k.p.k. kasacja może być
wniesiona jedynie z powodu uchybień wymienionych w art. 439 k.p.k., to jest
2
uchybień należących do katalogu bezwzględnych przyczyn odwoławczych. W
kasacji powołano się wprawdzie na jedną z takich przyczyn z art. 439 § 1 pkt 10
k.p.k. wskazując, że oskarżonemu nie przydzielono obrońcy mimo występowania
okoliczności utrudniających obronę, o których mowa w art. 79 § 2 k.p.k. W
uzasadnieniu kasacji jako tego rodzaju okoliczności wskazano jednak wyłącznie
fakt emocjonalnego podejścia oskarżonego do postawionego mu zarzutu i brak
przygotowania prawniczego po stronie oskarżonego. Inne zarzuty kasacji nie
stanowią uchybień wymienionych w art. 439 k.p.k.
Uznać należy, że stanowisko wyrażone w zaskarżonym postanowieniu jest
trafne. W sprawie nie zachodzą okoliczności wymienione w art. 439 k.p.k., co
powoduje, że kasacja obrońcy skazanego jest niedopuszczalna. Z woli
ustawodawcy nie wszystkie orzeczenia wydawane przez sądy odwoławcze mogą
być zaskarżone kasacją. Wyrok w sprawie B. G. należy właśnie do kręgu takich
orzeczeń. W sprawie nie zaistniały bowiem okoliczności uzasadniające uznanie, że
skazanemu w toku postępowania przysługiwała obrona obligatoryjna. Okoliczności,
o których mowa w art. 79 § 2 k.p.k. nie dotyczyły skazanego. Za okoliczności tego
rodzaju uznaje się upośledzenie mowy, wzroku lub słuchu w stopniu mniejszym
aniżeli określony w art. 79 § 1 k.p.k. lub np. okoliczności związane z wiekiem lub
stanem zdrowia ułomności o charakterze intelektualnym utrudniające kontakt z
oskarżonym. Żadna z tych okoliczności nie występowała w przedmiotowej sprawie.
Mimo braku zawodowego przygotowania B. G. wykazywał w toku postępowania
dużą aktywność procesową, składał wnioski, swobodnie formułował pisma
procesowe z apelacją włącznie. Brak zatem podstaw do uznania, że nie mógł
występować w procesie samodzielnie, nie przeszkadzało mu w realizowaniu obrony
także emocjonalne podejście do postępowania.
W tej sytuacji uznać należy, że sformułowanie w kasacji zarzutu naruszenia
art. 439 § 1 pkt 10 k.p.k. miało charakter wyłącznie instrumentalny, zmierzający do
obejścia zakazu z art. 523 § 2 k.p.k. W tym stanie rzeczy zasadnie uznano, że
kasacja ta jest niedopuszczalna i odmówiono jej przyjęcia, nie odnosząc się do
bezprzedmiotowego w tej sytuacji wniosku o zwolnienie od opłaty od kasacji.
Wobec powyższego skazany może obecnie wyłącznie zabiegać o wniesienie
kasacji przez podmioty specjalne wymienione w art. 521 k.p.k. Może zatem w tej
sprawie zwracać się do Prokuratora Generalnego lub Rzecznika Praw
Obywatelskich, których nie dotyczy ograniczenie z art. 523 § 2 k.p.k.
3
POSTANOWIENIE
Dnia 26 marca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Michał Laskowski
w sprawie B. G.
skazanego z art. 157 § 1 k.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w dniu 26 marca 2013 r.
zażalenia skazanego
na zarządzenie Przewodniczącego VII Wydziału Karnego-Odwoławczego Sądu
Okręgowego w O. z dnia 16 stycznia 2013 r.,
o odmowie przyjęcia kasacji,
na podstawie art. 530 § 3 k.p.k. w zw. z art. 437 § 1 k.p.k.
p o s t a n o w i ł
utrzymać w mocy zaskarżone zarządzenie.
UZASADNIENIE
Zaskarżonym zarządzeniem odmówiono przyjęcia kasacji wniesionej przez
obrońcę skazanego z powodu jej niedopuszczalności. Zażalenie na powyższe
zarządzenie wniósł skazany, podnosząc szereg nieprawidłowości związanych z
postępowaniem sądu w jego sprawie.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
W uzasadnieniu zarządzenia trafnie podkreślono, że kasację, zgodnie z
treścią art. 523 § 2 k.p.k. wnieść można jedynie w razie skazania za przestępstwo
lub przestępstwo skarbowe na karę pozbawienia wolności bez warunkowego
zawieszenia wykonania kary. Tymczasem B. G. skazany został wyrokiem Sądu
Rejonowego w N. z dnia 20 lipca 2012 r., na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności
z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 2 lat próby. Wyrok ten, po
rozpoznaniu apelacji oskarżonego utrzymany został w mocy wyrokiem Sądu
Okręgowego w O. z dnia 5 grudnia 2012 r.
W tym stanie rzeczy, zgodnie z art. 523 § 4 k.p.k. kasacja może być
wniesiona jedynie z powodu uchybień wymienionych w art. 439 k.p.k., to jest
2
uchybień należących do katalogu bezwzględnych przyczyn odwoławczych. W
kasacji powołano się wprawdzie na jedną z takich przyczyn z art. 439 § 1 pkt 10
k.p.k. wskazując, że oskarżonemu nie przydzielono obrońcy mimo występowania
okoliczności utrudniających obronę, o których mowa w art. 79 § 2 k.p.k. W
uzasadnieniu kasacji jako tego rodzaju okoliczności wskazano jednak wyłącznie
fakt emocjonalnego podejścia oskarżonego do postawionego mu zarzutu i brak
przygotowania prawniczego po stronie oskarżonego. Inne zarzuty kasacji nie
stanowią uchybień wymienionych w art. 439 k.p.k.
Uznać należy, że stanowisko wyrażone w zaskarżonym postanowieniu jest
trafne. W sprawie nie zachodzą okoliczności wymienione w art. 439 k.p.k., co
powoduje, że kasacja obrońcy skazanego jest niedopuszczalna. Z woli
ustawodawcy nie wszystkie orzeczenia wydawane przez sądy odwoławcze mogą
być zaskarżone kasacją. Wyrok w sprawie B. G. należy właśnie do kręgu takich
orzeczeń. W sprawie nie zaistniały bowiem okoliczności uzasadniające uznanie, że
skazanemu w toku postępowania przysługiwała obrona obligatoryjna. Okoliczności,
o których mowa w art. 79 § 2 k.p.k. nie dotyczyły skazanego. Za okoliczności tego
rodzaju uznaje się upośledzenie mowy, wzroku lub słuchu w stopniu mniejszym
aniżeli określony w art. 79 § 1 k.p.k. lub np. okoliczności związane z wiekiem lub
stanem zdrowia ułomności o charakterze intelektualnym utrudniające kontakt z
oskarżonym. Żadna z tych okoliczności nie występowała w przedmiotowej sprawie.
Mimo braku zawodowego przygotowania B. G. wykazywał w toku postępowania
dużą aktywność procesową, składał wnioski, swobodnie formułował pisma
procesowe z apelacją włącznie. Brak zatem podstaw do uznania, że nie mógł
występować w procesie samodzielnie, nie przeszkadzało mu w realizowaniu obrony
także emocjonalne podejście do postępowania.
W tej sytuacji uznać należy, że sformułowanie w kasacji zarzutu naruszenia
art. 439 § 1 pkt 10 k.p.k. miało charakter wyłącznie instrumentalny, zmierzający do
obejścia zakazu z art. 523 § 2 k.p.k. W tym stanie rzeczy zasadnie uznano, że
kasacja ta jest niedopuszczalna i odmówiono jej przyjęcia, nie odnosząc się do
bezprzedmiotowego w tej sytuacji wniosku o zwolnienie od opłaty od kasacji.
Wobec powyższego skazany może obecnie wyłącznie zabiegać o wniesienie
kasacji przez podmioty specjalne wymienione w art. 521 k.p.k. Może zatem w tej
sprawie zwracać się do Prokuratora Generalnego lub Rzecznika Praw
Obywatelskich, których nie dotyczy ograniczenie z art. 523 § 2 k.p.k.
3