Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KO 7/13
POSTANOWIENIE
Dnia 11 kwietnia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Krzysztof Cesarz (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Dorota Rysińska
SSN Eugeniusz Wildowicz
w sprawie M. Z.
skazanego z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o
przeciwdziałaniu narkomanii
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w dniu 11 kwietnia 2013 r.,
kwestii wznowienia z urzędu postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem
Sądu Apelacyjnego z dnia 29 marca 2012 r., zmieniającym wyrok Sądu
Okręgowego w W. z dnia 14 września 2011 r.,
na podstawie art. 545 § 1 k.p.k. w zw. z art. 430 § 1 k.p.k. i 542 § 3 a contario k.p.k.
p o s t a n o w i ł
1) pozostawić bez rozpoznania wniosek skazanego o
wznowienie postępowania z urzędu,
2) stwierdzić brak podstaw do wznowienia postępowania z
urzędu.
UZASADNIENIE
W osobistym wniosku skazany wniósł o wznowienie z urzędu
postępowania wobec zaistnienia uchybienia określonego w art. 439 § 1 pkt 10
k.p.k. w zw. z art. 6 k.p.k. i 85 § 1 i 2 k.p.k., skoro sam obrońca reprezentował
pozbawionego wolności wnioskodawcę i współoskarżonego D.M., których interesy
pozostawały w sprzeczności. Wnioskodawca był więc pozbawiony obrony.
Prokurator Prokuratury Generalnej w pisemnej odpowiedzi na wniosek
wyraził umotywowany pogląd o braku podstaw do wznowienia postępowania z
urzędu.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
2
Na wstępie należy stwierdzić, że skazany zatytułował swoje pismo „wniosek
o wznowienie postępowania” a następnie żądał wznowienia postępowania, ale w
rzeczywistości jest to wniosek złożony w trybie art. 9 § 2 k.p.k., sygnalizujący
uchybienie, i w efekcie obowiązek podjęcia czynności z urzędu. Bowiem w razie
ujawnienia się jednego z uchybień wymienionych w art. 439 k.p.k., postępowanie
wznawia się tylko z urzędu. Dlatego wniosek strony o wznowienie postępowania,
oparty na wskazaniu uchybienia o charakterze bezwzględnym, jako
niedopuszczalny nie podlega rozpoznaniu, nawet gdy ono wystąpiło (pozostawia
się go bez rozpoznania – art. 545 § 1 k.p.k. w zw. z art. 430 § 1 k.p.k.; zob.
uchwała z dnia 24 maja 2005 r., I KZP 5/05 – OSNKW 2005, z. 6, poz. 48, wyrok z
dnia 2 czerwca 2006 r., IV KO 22/05 – OSNKW 2006, z. 7 – 8, poz. 75, postanowienia
z dnia 11 marca 2008 r., III KO 76/07 – Lex 359293, z dnia 22 września 2010 r., II
KO 48/10 – Lex 844466, z dnia 3 kwietnia 2012 r., IV KO 128/11 – Lex 116361, z
dnia 29 sierpnia 2012 r., V KO 9/12 – Lex 1220985).
Można wiec tylko stwierdzić, że zasygnalizowana w piśmie skazanego
bezwzględna przyczyna odwoławcza nie wystąpiła. Wbrew jego supozycji,
lakoniczne wyjaśnienia D. M., odnoszące się wyłącznie do jego osoby (k. 1050 in
fine), nie stanowiły „jednej z podstaw dowodowych przypisania” M. Z. przestępstwa,
co w oczywisty sposób wynika również z uzasadnień wyroków obu Sądów. Interesy
oskarżonych nie pozostawały więc w kolizji w rozumieniu art. 85 § 1 k.k. Obrona z
wyboru przez jednego adwokata mogła zatem być sprawowana efektywnie i bez
uszczerbku dla interesów M. Z. Ustalenia co do jego sprawstwa zostały poczynione
tylko na podstawie zeznań czterech funkcjonariuszy Policji działających, „pod
przykryciem”. Obrona M. Z. nie wymagała więc podważenia wiarygodności
wyjaśnień D. M., czyli dokonania wyboru między jego interesami a interesami
wnioskodawcy. Powołany we wniosku judykat (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22
kwietnia 2010 r., II KK 268/09 – OSNKW – R 2010, poz. 881) zapadł na kanwie
innej sytuacji procesowej i choćby dlatego nie mógł mieć zastosowania w niniejszej
sprawie.
Z wszystkich przytoczonych względów orzeczono jak na wstępie.

III KO 7/13

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia