Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III SK 45/12
POSTANOWIENIE
Dnia 12 kwietnia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Halina Kiryło
w sprawie z powództwa Polskiej Telefonii Cyfrowej Spółki Akcyjnej w W.
przeciwko Prezesowi Urzędu Komunikacji Elektronicznej
z udziałem zainteresowanej Polskiej Izby Informatyki i Telekomunikacji
o nałożenie obowiązków regulacyjnych,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 12 kwietnia 2013 r.,
na skutek skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 3 kwietnia 2012 r.,
1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania,
2. zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 270
(dwieście siedemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów
zastępstwa procesowego w postępowaniu kasacyjnym.
UZASADNIENIE
Prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej decyzją z dnia 3 lutego 2009 r.,
na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w związku z art. 127 § 3 k.p.a., po rozpoznaniu
wniosku Polskiej Telefonii Cyfrowej Sp. z o.o. (powód) o ponowne rozpatrzenie
sprawy zakończonej decyzją Prezesa Urzędu z dnia 22 października 2008 r. (dalej
jako decyzja MTR 2008), utrzymał w mocy decyzję MTR 2008.
Sąd Okręgowy w W. wyrokiem z dnia 13 czerwca 2011 r., uchylił zaskarżoną
decyzję z 3 lutego 2009 r. Sąd Okręgowy ustalił, że pismem z dnia 5 listopada 2008
2
r. powód złożył wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy zakończonej decyzją MTR
2008. Tego samego dnia powód wniósł odwołanie od decyzji MTR 2008. W dniu 20
lutego 2009 r. powód złożył do Sądu Okręgowego pismo zatytułowane
„rozszerzenie odwołania wraz z wnioskiem o wstrzymanie wykonania decyzji”. Tego
samego dnia powód wniósł do Sądu Okręgowego odrębne odwołanie od decyzji z 3
lutego 2009 r.
Uwzględniając odwołanie Sąd Okręgowy zważył, że decyzja z 3 lutego
2009 r. utrzymywała w mocy decyzję MTR 2008. Ponieważ decyzja MTR 2008 była
decyzją regulacyjną, środkiem zaskarżenia decyzji utrzymującej w mocy decyzję
regulacyjną jest odwołanie do Sądu Okręgowego. Nie stosuje się art. 127 § 3 k.p.a.
Prezes Urzędu mógł w konsekwencji uchylić albo zmienić zaskarżoną decyzję w
całości lub w części, wydając nową decyzję lub przekazać niezwłocznie odwołanie
wraz aktami sprawy do Sądu Okręgowego. Brak natomiast podstawy prawnej do
wydania decyzji z dnia 3 lutego 2009 r., utrzymującej w mocy decyzję MTR 2008.
W konsekwencji zaskarżoną decyzję należało uchylić.
Sąd Apelacyjny wyrokiem z dnia 3 kwietnia 2012 r., oddalił apelację Prezesa
Urzędu od powyższego orzeczenia.
W uzasadnieniu wyroku Sąd Apelacyjny wyjaśnił, że decyzja MTR 2008,
którą zaskarżona decyzja utrzymuje w mocy, została prawomocnie uchylona.
Zaskarżona w niniejszej sprawie decyzja z dnia 3 lutego 2009 r. utrzymuje w mocy
inną decyzję, co oznacza, że jest ona decyzją o treści identycznej z decyzją, o
utrzymaniu w mocy której rozstrzyga. Skoro decyzja MTR 2008 została
prawomocnie uchylona, to nie istnieje przedmiot objęty sentencją decyzji z dnia 3
lutego 2009 r., co musiało skutkować uchyleniem decyzji zaskarżonej w niniejszej
sprawie.
Prezes Urzędu zaskarżył wyrok Sądu Apelacyjnego skargą kasacyjną w
całości. Wnosząc o przyjęcie skargi do rozpoznania Prezes Urzędu podniósł, że
istnieje potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub
wywołujących rozbieżności w orzecznictwie (art. 3989
§ 1 pkt 2 k.p.c.), tj. art. 316 §
1 k.p.c. w kontekście wyjaśnienia, czy w sprawach z odwołania od decyzji Prezesa
Urzędu sąd za podstawę orzekania powinien uznać stan faktyczny i prawny z chwili
orzekania, czy też z chwili wydania zaskarżonej decyzji.
3
Powód w odpowiedzi na skargę kasacyjną Prezesa Urzędu wniósł o wydanie
postanowienia o odmowie przyjęcie skargi do rozpoznania i zasądzenie kosztów
zastępstwa procesowego.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna Prezesa Urzędu nie kwalifikowała się do przyjęcia celem
jej merytorycznego rozpoznania z uwagi na powołaną w niej potrzebę wykładni
przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub wywołujących
rozbieżności w orzecznictwie (art. 3989
§ 1 pkt 2 k.p.c.).
Jak już wielokrotnie wyjaśniano w orzecznictwie Sądu Najwyższego,
powołując się na tę przesłankę skarżący ma obowiązek określenia przepisów
wymagających wykładni oraz wskazania poważnych wątpliwości związanych ze
stosowaniem tych przepisów wraz z podaniem doktrynalnego lub orzeczniczego
źródła tych wątpliwości lub rozbieżności w orzecznictwie sądów (postanowienie
Sądu Najwyższego z dnia 6 listopada 2012 r., III SK 17/12 i cytowane tam
orzecznictwo). Wątpliwości te (lub rozbieżności) należy opisać wskazując
dodatkowo argumenty, które prowadzą do rozbieżnych ocen prawnych. Nadto
należy przedstawić własną, odpowiednio uzasadnioną, propozycję interpretacji
powołanych przepisów, a także wpływ tej wykładni na rozstrzygnięcie sprawy.
Zasadniczą przesłanką, jaką należy wykazać w przypadku powołania się na
art. 3989
§ 1 pkt 2 k.p.c. jest przy tym występowanie orzeczniczych lub
doktrynalnych rozbieżności w wykładni przepisu, a nie w praktyce jego stosowania.
Z powołanych w uzasadnieniu wniosku o przyjęcie do rozpoznania skargi
Prezesa Urzędu fragmentów orzeczeń sądów orzekających w sprawach z zakresu
ochrony konkurencji lub regulacji nie wynika, by w orzecznictwie sądowym ujawniła
się rozbieżność w wykładni art. 316 § 1 k.p.c. Sąd Najwyższy podziela stanowisko
wyrażone w uzasadnieniu wyroku z dnia 7 lipca 2011 r., III SK 52/10, zgodnie z
którym przepis ten powinien być stosowany w sprawach z zakresu regulacji z
uwzględnieniem specyfiki tych spraw determinowanej przez prawidłowe określenie
przedmiotu sporu między przedsiębiorcą a organem regulacji. Jednocześnie
zauważyć należy, że fakt wydania w toku postępowania sądowego decyzji
4
administracyjnych rzutujących na rozstrzygnięcie sprawy rozpoznawanej przez sąd,
traktowany jest w orzecznictwie Sądu Najwyższego jako okoliczność, którą należy
brać pod uwagę przy rozpatrywaniu sprawy z odwołania od decyzji organów
ochrony konkurencji lub regulacji (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 marca
2010 r., III SK 40/09). Analogicznie należy traktować fakt uchylenia w toku
postępowania sądowego decyzji Prezesa Urzędu, na podstawie której kształtowane
są obowiązki przedsiębiorcy telekomunikacyjnego w kolejnych decyzjach, w
sytuacji gdy do uchylenia decyzji doszło z powodów rzutujących na dopuszczalność
lub prawidłowość ukształtowania obowiązków regulacyjnych w pierwotnej decyzji,
na której z kolei bazują decyzje późniejsze.
Mając powyższe na uwadze, z mocy art. 3989
§ 2 k.p.c. orzeczono jak w
sentencji.