V KO 18/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:24-04-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:III K 768/60 V KO 68/11
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V KO 18/13
POSTANOWIENIE
Dnia 11 kwietnia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jarosław Matras (przewodniczący)
SSN Jerzy Grubba (sprawozdawca)
SSN Dariusz Świecki
w sprawie K. P.
o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu
Najwyższego w Warszawie z dnia 5 października 1960r. w sprawie III K 768/60
zmieniającym wyrok Sądu Wojewódzkiego w Z. z dnia 20 maja 1960r. w sprawie IV
K …/59
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 11 kwietnia 2013r.
na podstawie art. 545§1 k.p.k. w zw. z art. 530§2 k.p.k. i art. 531§1 k.p.k.
p o s t a n o w i ł:
1. wniosek pozostawić bez rozpoznania,
2. kosztami sądowymi postępowania wznowieniowego
obciążyć wnioskodawczynię – E. Ł.
UZASADNIENIE
Wniosek o wznowienie postępowania sporządzony przez pełnomocnika E. Ł.
córki skazanego K. P. nie podlegał merytorycznemu rozpoznaniu.
Dla powyższej oceny decydujące jest to, że obecny wniosek jest kolejnym
złożonym w sprawie przez tę samą wnioskodawczynię. Poprzedni rozpoznany
został przez Sąd Najwyższy postanowieniem z dnia 22 marca 2012r. w sprawie V
KO 68/11.
Jak wynikało z uzasadnienia tamtego wniosku, „powodem, dla którego w
ocenie wnioskodawczyni należy wznowić postępowanie jest to, że wyroki zapadłe w
2
sprawie zostały wydane na skutek przestępstwa, „gdyż świadkowie zeznający w
sprawie K. P. byli zastraszani przez funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa,
którzy grozili im śmiercią”. Tym samym, wnioskodawczyni wskazała, że w jej ocenie
istnieją nowe dowody, które wskazują na to, że w związku z postępowaniem
dopuszczono się przestępstwa i istnieje uzasadniona podstawa do przyjęcia, iż
mogło to mieć wpływ na treść zapadłych w sprawie wyroków (art. 540§1 pkt.1
k.p.k.)”.
W tej sytuacji, zgodnie z dyspozycją art. 541§1 k.p.k., stwierdzono, że
„przestępstwo, którego miano by się dopuścić w związku z prowadzeniem
postępowania karnego, aby mogło stać się powodem do wznowienia postępowania,
musi być ustalone prawomocnym wyrokiem skazującym lub też ustalić należy, że
orzeczenie takie nie może zapaść z powodu przyczyn wymienionych w art. 17§1
pkt 3 – 11 k.p.k. lub w art. 22 k.p.k. W przedmiotowej sprawie wyrok taki nie zapadł,
nie ustalono też zachodzenia żadnej z pozostałych wymienionych powyżej
przyczyn. Stąd, obecne wystąpienie wnioskodawczyni ocenić trzeba jako
przedwczesne”.
Pomimo powyższego, obecnie, wnioskodawczyni po raz kolejny wystąpiła z
identycznie brzmiącym wnioskiem opartym na takich samych podstawach. W
istocie jedyną różnicą jest skierowanie tego wniosku do Sądu Apelacyjnego w […].
Skoro zaś, jak wynika z przytoczonego wyżej uzasadnienia Sąd
Najwyższego, wniosek uznany został za przedwczesny to ponowne złożenie pisma
o analogicznej treści będzie możliwe dopiero po zapadnięciu prawomocnego
wyroku skazującego lub umarzającego postępowanie z powodu niemożności
pociągnięcia sprawców do odpowiedzialności karnej. Żadne z tych zdarzeń
procesowych nie miało miejsca w niniejszej sprawie.
Możliwe jest też w niniejszej sprawie, złożenie nowego wniosku o
wznowienie postępowania, ale ten musiałby być oparty na nowych podstawach
faktycznych lub prawnych.
Przeszkodę uniemożliwiającą prowadzenie ponownego postępowania
wznowieniowego w realiach wynikających z treści niniejszego wniosku określić
można jako quasi naruszenie powagi rzeczy osądzonej.
Kierując się przedstawionymi względami, Sąd Najwyższy orzekł jak na wstępie.
3
POSTANOWIENIE
Dnia 11 kwietnia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jarosław Matras (przewodniczący)
SSN Jerzy Grubba (sprawozdawca)
SSN Dariusz Świecki
w sprawie K. P.
o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu
Najwyższego w Warszawie z dnia 5 października 1960r. w sprawie III K 768/60
zmieniającym wyrok Sądu Wojewódzkiego w Z. z dnia 20 maja 1960r. w sprawie IV
K …/59
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 11 kwietnia 2013r.
na podstawie art. 545§1 k.p.k. w zw. z art. 530§2 k.p.k. i art. 531§1 k.p.k.
p o s t a n o w i ł:
1. wniosek pozostawić bez rozpoznania,
2. kosztami sądowymi postępowania wznowieniowego
obciążyć wnioskodawczynię – E. Ł.
UZASADNIENIE
Wniosek o wznowienie postępowania sporządzony przez pełnomocnika E. Ł.
córki skazanego K. P. nie podlegał merytorycznemu rozpoznaniu.
Dla powyższej oceny decydujące jest to, że obecny wniosek jest kolejnym
złożonym w sprawie przez tę samą wnioskodawczynię. Poprzedni rozpoznany
został przez Sąd Najwyższy postanowieniem z dnia 22 marca 2012r. w sprawie V
KO 68/11.
Jak wynikało z uzasadnienia tamtego wniosku, „powodem, dla którego w
ocenie wnioskodawczyni należy wznowić postępowanie jest to, że wyroki zapadłe w
2
sprawie zostały wydane na skutek przestępstwa, „gdyż świadkowie zeznający w
sprawie K. P. byli zastraszani przez funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa,
którzy grozili im śmiercią”. Tym samym, wnioskodawczyni wskazała, że w jej ocenie
istnieją nowe dowody, które wskazują na to, że w związku z postępowaniem
dopuszczono się przestępstwa i istnieje uzasadniona podstawa do przyjęcia, iż
mogło to mieć wpływ na treść zapadłych w sprawie wyroków (art. 540§1 pkt.1
k.p.k.)”.
W tej sytuacji, zgodnie z dyspozycją art. 541§1 k.p.k., stwierdzono, że
„przestępstwo, którego miano by się dopuścić w związku z prowadzeniem
postępowania karnego, aby mogło stać się powodem do wznowienia postępowania,
musi być ustalone prawomocnym wyrokiem skazującym lub też ustalić należy, że
orzeczenie takie nie może zapaść z powodu przyczyn wymienionych w art. 17§1
pkt 3 – 11 k.p.k. lub w art. 22 k.p.k. W przedmiotowej sprawie wyrok taki nie zapadł,
nie ustalono też zachodzenia żadnej z pozostałych wymienionych powyżej
przyczyn. Stąd, obecne wystąpienie wnioskodawczyni ocenić trzeba jako
przedwczesne”.
Pomimo powyższego, obecnie, wnioskodawczyni po raz kolejny wystąpiła z
identycznie brzmiącym wnioskiem opartym na takich samych podstawach. W
istocie jedyną różnicą jest skierowanie tego wniosku do Sądu Apelacyjnego w […].
Skoro zaś, jak wynika z przytoczonego wyżej uzasadnienia Sąd
Najwyższego, wniosek uznany został za przedwczesny to ponowne złożenie pisma
o analogicznej treści będzie możliwe dopiero po zapadnięciu prawomocnego
wyroku skazującego lub umarzającego postępowanie z powodu niemożności
pociągnięcia sprawców do odpowiedzialności karnej. Żadne z tych zdarzeń
procesowych nie miało miejsca w niniejszej sprawie.
Możliwe jest też w niniejszej sprawie, złożenie nowego wniosku o
wznowienie postępowania, ale ten musiałby być oparty na nowych podstawach
faktycznych lub prawnych.
Przeszkodę uniemożliwiającą prowadzenie ponownego postępowania
wznowieniowego w realiach wynikających z treści niniejszego wniosku określić
można jako quasi naruszenie powagi rzeczy osądzonej.
Kierując się przedstawionymi względami, Sąd Najwyższy orzekł jak na wstępie.
3