Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV KK 25/13
POSTANOWIENIE
Dnia 24 kwietnia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jacek Sobczak
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 24 kwietnia 2013 r.,
sprawy L. A.
uniewinnionego od popełnienia czynu z art. 199 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.
z powodu kasacji, wniesionej przez pełnomocnika oskarżycielki subsydiarnej
A. B.
od wyroku Sądu Okręgowego w R. z dnia 9 sierpnia 2012 r., częściowo
zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego w Ł. z dnia 5 kwietnia 2012 r.,
p o s t a n o w i ł :
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. obciążyć oskarżycielkę subsydiarną kosztami
sądowymi postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Subsydiarnym aktem oskarżenia L. A. został oskarżony o to, że: od
września 2000 r. do 16 września 2009 r. poprzez nadużycie stosunku
zależności i wykorzystanie krytycznego położenia doprowadził
pokrzywdzoną A. B. do obcowania płciowego lub do poddania się innej
czynności seksualnej, tj. o czyn z art. 199 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.
Sąd Rejonowy w Ł. wyrokiem z dnia 5 kwietnia 2012 r., uniewinnił
ww. oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu rozstrzygając
jednocześnie w przedmiocie wydatków i kosztów procesu.
2
Od tego wyroku apelację wniósł pełnomocnik oskarżycielki
subsydiarnej. Sąd Okręgowy w R. wyrokiem z dnia 9 sierpnia 2012 r.,
zmienił zaskarżone orzeczenie w zakresie zasądzonych kosztów
adwokackich natomiast w pozostałym zakresie utrzymał wyrok w mocy.
Od powyższego orzeczenia została wywiedziona kasacja przez
pełnomocnika oskarżycielki subsydiarnej, w której zarzucono rażące
naruszenie przepisów prawa procesowego wyrażające się w naruszeniu
zasady swobodnej oceny dowodów – art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k.; art. 167
k.p.k. poprzez zaniechanie przeprowadzenia z urzędu dowodu z opinii
biegłego psychologa ewentualnie psychiatry celem wyjaśnienia motywów
popełnienia próby samobójczej w 2000 r. rzutującej na całe życie i
zachowanie A. B.; art. 457 § 2 i § 3 k.p.k. poprzez ogólnikowe, dowolne,
pobieżne i niecałkowite ustosunkowanie się przez Sąd Okręgowy do
zarzutów apelacji, w tym: naruszenia przepisów postępowania i błędu w
ustaleniach faktycznych co do: zarzutu nieprzeprowadzenia dowodu z
zeznań lekarza ginekologa dr J. oraz błędnego ustalenia stanu faktycznego
w zakresie braku nadużycia stosunku zależności celem doprowadzenia A.
B. do obcowania płciowego; art. 167 k.p.k. poprzez zaniechanie
przeprowadzenia dowodu z urzędu z dokumentacji pracowniczej
pracowników zatrudnionych na podobnym stanowisku pracy w spółce A.
w latach od 1997-2010 r., w szczególności odnoszących się do warunków
zatrudnienia.
Skarżący w konkluzji wniósł o uchylenie powyższego wyroku oraz
utrzymanego nim w mocy wyroku Sądu I instancji i przekazanie sprawy
do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Ł.
Sąd Najwyższy zważył co następuje:
Kasacja jest bezzasadna w stopniu oczywistym i z tego względu
podlega oddaleniu na podstawie art. 535 § 3 k.p.k.
3
Analiza wywiedzionych przez skarżącego zarzutów i przywołanej na
ich poparcie argumentacji prowadzi do wniosku, że autor tego
nadzwyczajnego środka zaskarżenia w sposób niedopuszczalny, na tym
etapie postępowania, zmierza do podważania dokonanych przez Sąd I
instancji, zaaprobowanych przez Sąd odwoławczy, ustaleń faktycznych.
Tego rodzaju postępowanie, wielokrotnie już omawiane w orzecznictwie
Sądu Najwyższego, po pierwsze nie zyskuje aprobaty, po drugie nie jest
w stanie wywrzeć skutku zgodnego z kierunkiem skargi. W szczególności
gdy przy użyciu tych samych argumentów, które zostały zasadnie
omówione i rozpoznane w toku kontroli instancyjnej, dąży się do
sprowokowania ponownej kontroli rozstrzygnięcia Sądu meriti.
Przechodząc do poszczególnych zarzutów kasacji zauważyć należy,
że tylko zarzut sformułowany w pkt 4 skargi dotyczący naruszenia art.
457 § 3 k.p.k. spełnia wymogi tego nadzwyczajnego środka zaskarżenia i
jako taki mógłby wpłynąć na decyzję Sądu pod warunkiem, że istotnie
ujawniłby uchybienie w omawianym zakresie. Treść poddanego kontroli
rozstrzygnięcia nie wskazuje jednak na ziszczenie się tego warunku.
Z uzasadnienia Sądu Okręgowego w sposób jednoznaczny wynika,
że wszystkie zarzuty podniesione w apelacji zostały rzetelnie rozpoznane
i w sposób wystarczający uargumentowane ze wskazaniem z jakich
powodów nie mogły zostać podzielone. Tak w zakresie zarzutów
dotyczących naruszenia przepisów postępowania jak i błędu w
ustaleniach faktycznych.
Nie dość uważna lektura uzasadnienia Sądu II instancji może dziś
tylko usprawiedliwiać skarżącego, który podnosi zarzut dotyczący nie
dość dokładnej, wręcz pobieżnej i lakonicznej kontroli orzeczenia Sądu I
instancji. W takiej sytuacji, celem zwrócenia uwagi pełnomocnika,
odwołać należy się do argumentów Sądu II instancji zawartych na str. 4
4
uzasadnienia, w których została w sposób nie budzący najmniejszych
wątpliwości wyjaśniona kwestia niedopuszczenia z urzędu dowodu z
zeznań w charakterze świadka lekarza ginekologa, u którego leczyła się
A. B. Podobnie str. 5 uzasadnienia, na której zamieszczono wywody
odnośnie co do prawno-karnej oceny zachowania uniewinnionego. Te
wszystkie powody przeczą lasowanej przez skarżącego tezie o obrazie
przez Sąd odwoławczy art. 457 § 3 k.p.k.
Nie trafny jest także zarzut dotyczący naruszenia art. 167 k.p.k.
poprzez nie przeprowadzenie z urzędu dowodu z opinii psychologa,
psychiatry celem wyjaśnienia motywów próby samobójczej A. B. Tak
wywiedziony zarzut świadczy dobitnie, że odnosi się on do postępowania
Sądu I instancji, wskazać przy tym należy, że powyższy przepis nakłada
na sąd meriti obowiązek z urzędu przeprowadzenia dowodu, ale tylko
wówczas gdy jest to niezbędne dla prawidłowego wyrokowania. Skoro
zatem w sprawie z urzędu nie przeprowadzono owego dowodu, a strony
także o to nie wnosiły, to uznać wypada, że nie był on konieczny dla
prawidłowego określenia odpowiedzialności L. A. Powyższe odnosi się
także do zarzutu z pkt 5 kasacji, w którym autor zarzuca zaniechanie
przeprowadzenia z urzędu dowodu z dokumentacji pracowniczej
pracowników zatrudnionych na podobnym stanowisku pracy w spółce A.
Pracownicy spółki zostali w sprawie przez Sąd przesłuchani, a ich
zeznania poddane ocenie. Skarżący w zarzucie nie wskazuje nadto
nowych okoliczności, których stwierdzenie miałoby zasadnicze znaczenie
dla rozstrzygnięcia sprawy.
Zarzuty sformułowane w pkt 1 i 2 kasacji ocenić należy jako
nieudolną polemikę z prawidłowymi ustalenia Sądu, zmierzającymi w
istocie do kwestionowania ustaleń faktycznych, których to podważenie
5
pozostaje, co do zasady, niedopuszczalne na etapie postępowania
kasacyjnego.
Stąd też należało oddalić złożoną przez skarżącego kasację w trybie
art. 535 § 3 k.p.k.
Mając powyższe na uwadze, orzeczono jak w dyspozytywnej
części postanowienia.