II KK 338/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:09-05-2013
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II KK 338/12
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 8 maja 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Waldemar Płóciennik (przewodniczący,
sprawozdawca)
SSN Józef Dołhy
SSN Jerzy Grubba
Protokolant Anna Janczak
przy udziale prokuratora Prokuratury Generalnej Mieczysława Tabora,
w sprawie W. S.
skazanego z art. 119 § 1 kw w zw. z art. 9 § 2 kw i innych
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na rozprawie
w dniu 8 maja 2013 r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego na niekorzyść
od wyroku Sądu Rejonowego w K.
z dnia 26 września 2012 r.,
uchyla zaskarżony wyrok w odniesieniu do W.
S. i sprawę w tym zakresie przekazuje do
rozpoznania Sądowi Rejonowemu w K.
UZASADNIENIE
W. S., przy przyjęciu na podstawie zebranych dowodów, że okoliczności
czynów i jego wina nie budzą wątpliwości, został uznany za
2
winnego popełnienia szeregu wykroczeń, za które Sąd Rejonowy w K.
wyrokiem nakazowym wydanym w dniu 26 września 2012 r., na podstawie art.
119 § 1 k.w. w zw. z art. 9 § 2 k.w. w zw. z art. 19 k.w. w zw. z art. 24 § 2 k.w.
wymierzył mu łącznie karę miesiąca aresztu i 1.000 zł grzywny; na podstawie
art. 119 § 4 k.w. zobowiązał obwinionego (solidarnie ze współobwinionym – R.
P.) do zapłaty pokrzywdzonym równowartości ukradzionego mienia.
Orzeczenie to nie zostało zaskarżone przez strony i uprawomocniło się
w stosunku do W. S. w dniu 21 listopada 2012 r. (k.93).
Kasację w sprawie wniósł Prokurator Generalny, który zaskarżył
powyższy wyrok w części dotyczącej obwinionego W. S., w całości na
niekorzyść wymienionego i na zasadzie art. 111 k.p.s.w. oraz art. 526 § 1
k.p.k. i art. 537 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 112 k.p.s.w. zarzucił rażące i mające
istoty wpływ na treść orzeczenia naruszenie przepisu prawa procesowego, tj.
art. 93 § 1 k.p.s.w., polegające na rozpoznaniu sprawy o czyny z art. 119 k.w.
w postępowaniu nakazowym i orzeczeniu wobec obwinionego W. S. kary
aresztu, a zatem kary nieprzewidzianej w tym przepisie. W konkluzji
Prokurator wniósł o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie
sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w K.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja Prokuratora Generalnego jest zasadna, ponieważ wyrok
nakazowy Sądu Rejonowego w K. zapadł z rażącym naruszeniem prawa
procesowego.
Stosownie do dyspozycji art. 93 § 1 k.p.s.w., sąd może wydać na
posiedzeniu, bez udziału stron wyrok nakazowy w sprawach o wykroczenia,
w których wystarczające jest wymierzenie nagany, grzywny albo kary
ograniczenia wolności. Zgodnie z powyższym nie jest dopuszczalne
orzeczenie wyrokiem nakazowym kary aresztu, co miało miejsce w
przedmiotowej sprawie.
Uchybienie popełnione przez Sąd Rejonowy w K., polegające
naruszeniu dyspozycji art. 93 § 1 k.p.s.w., miało rażący charakter i w sposób
istotny wpłynęło na treść wydanego orzeczenia. Skoro orzekający Sąd uznał,
przy uwzględnieniu ogólnych i szczególnych dyrektyw wymiaru kary, że
3
należało orzec wobec W. S. karę aresztu, powinien był odstąpić od
procedowania w postępowaniu nakazowym i skierować sprawę do
rozpoznania w postępowaniu zwyczajnym. Konsekwencją powyższego stanu
rzeczy stała się konieczność uchylenia zaskarżonego wyroku w całości w
odniesieniu do W. S. i przekazania sprawy Sądowi Rejonowemu w K. do
ponownego rozpoznania.
Na koniec należy zauważyć, że Sąd Rejonowy w K. nieprawidłowo
określił wymiar orzeczonej kary aresztu ustalając, że ma ona trwać miesiąc,
podczas gdy zgodnie z treścią art. 19 k.w., kara aresztu trwa najkrócej 5,
najdłużej 30 dni i wymierza się ją w dniach.
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 8 maja 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Waldemar Płóciennik (przewodniczący,
sprawozdawca)
SSN Józef Dołhy
SSN Jerzy Grubba
Protokolant Anna Janczak
przy udziale prokuratora Prokuratury Generalnej Mieczysława Tabora,
w sprawie W. S.
skazanego z art. 119 § 1 kw w zw. z art. 9 § 2 kw i innych
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na rozprawie
w dniu 8 maja 2013 r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego na niekorzyść
od wyroku Sądu Rejonowego w K.
z dnia 26 września 2012 r.,
uchyla zaskarżony wyrok w odniesieniu do W.
S. i sprawę w tym zakresie przekazuje do
rozpoznania Sądowi Rejonowemu w K.
UZASADNIENIE
W. S., przy przyjęciu na podstawie zebranych dowodów, że okoliczności
czynów i jego wina nie budzą wątpliwości, został uznany za
2
winnego popełnienia szeregu wykroczeń, za które Sąd Rejonowy w K.
wyrokiem nakazowym wydanym w dniu 26 września 2012 r., na podstawie art.
119 § 1 k.w. w zw. z art. 9 § 2 k.w. w zw. z art. 19 k.w. w zw. z art. 24 § 2 k.w.
wymierzył mu łącznie karę miesiąca aresztu i 1.000 zł grzywny; na podstawie
art. 119 § 4 k.w. zobowiązał obwinionego (solidarnie ze współobwinionym – R.
P.) do zapłaty pokrzywdzonym równowartości ukradzionego mienia.
Orzeczenie to nie zostało zaskarżone przez strony i uprawomocniło się
w stosunku do W. S. w dniu 21 listopada 2012 r. (k.93).
Kasację w sprawie wniósł Prokurator Generalny, który zaskarżył
powyższy wyrok w części dotyczącej obwinionego W. S., w całości na
niekorzyść wymienionego i na zasadzie art. 111 k.p.s.w. oraz art. 526 § 1
k.p.k. i art. 537 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 112 k.p.s.w. zarzucił rażące i mające
istoty wpływ na treść orzeczenia naruszenie przepisu prawa procesowego, tj.
art. 93 § 1 k.p.s.w., polegające na rozpoznaniu sprawy o czyny z art. 119 k.w.
w postępowaniu nakazowym i orzeczeniu wobec obwinionego W. S. kary
aresztu, a zatem kary nieprzewidzianej w tym przepisie. W konkluzji
Prokurator wniósł o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie
sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w K.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja Prokuratora Generalnego jest zasadna, ponieważ wyrok
nakazowy Sądu Rejonowego w K. zapadł z rażącym naruszeniem prawa
procesowego.
Stosownie do dyspozycji art. 93 § 1 k.p.s.w., sąd może wydać na
posiedzeniu, bez udziału stron wyrok nakazowy w sprawach o wykroczenia,
w których wystarczające jest wymierzenie nagany, grzywny albo kary
ograniczenia wolności. Zgodnie z powyższym nie jest dopuszczalne
orzeczenie wyrokiem nakazowym kary aresztu, co miało miejsce w
przedmiotowej sprawie.
Uchybienie popełnione przez Sąd Rejonowy w K., polegające
naruszeniu dyspozycji art. 93 § 1 k.p.s.w., miało rażący charakter i w sposób
istotny wpłynęło na treść wydanego orzeczenia. Skoro orzekający Sąd uznał,
przy uwzględnieniu ogólnych i szczególnych dyrektyw wymiaru kary, że
3
należało orzec wobec W. S. karę aresztu, powinien był odstąpić od
procedowania w postępowaniu nakazowym i skierować sprawę do
rozpoznania w postępowaniu zwyczajnym. Konsekwencją powyższego stanu
rzeczy stała się konieczność uchylenia zaskarżonego wyroku w całości w
odniesieniu do W. S. i przekazania sprawy Sądowi Rejonowemu w K. do
ponownego rozpoznania.
Na koniec należy zauważyć, że Sąd Rejonowy w K. nieprawidłowo
określił wymiar orzeczonej kary aresztu ustalając, że ma ona trwać miesiąc,
podczas gdy zgodnie z treścią art. 19 k.w., kara aresztu trwa najkrócej 5,
najdłużej 30 dni i wymierza się ją w dniach.