V KO 31/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:22-05-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V KO 31/13
POSTANOWIENIE
Dnia 8 maja 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jarosław Matras (przewodniczący)
SSN Kazimierz Klugiewicz (sprawozdawca)
SSN Michał Laskowski
w sprawie zażalenia H. S.
na postanowienie Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Z. z dnia 28 lutego 2013 r.
o odmowie wszczęcia śledztwa,
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w dniu 8 maja 2013 r.,
wystąpienia Sądu Rejonowego w P. z dnia 20 marca 2013 r., w przedmiocie
przekazania sprawy do rozpoznania innemu sądowi równorzędnemu ,
na podstawie art. 37 k.p.k.
p o s t a n o w i ł:
sprawę przekazać do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Z.
UZASADNIENIE
Wniosek Sądu Rejonowego w P. o przekazanie przedmiotowej sprawy do
rozpoznania innemu sądowi równorzędnemu, z uwagi na dobro wymiaru
sprawiedliwości, zasługuje na uwzględnienie.
W uzasadnieniu swojego wystąpienia Sąd Rejonowy wskazał w
szczególności, że przedmiotem zażalenia jest postanowienie o odmowie wszczęcia
śledztwa w sprawie podejrzenia popełnienia przestępstwa przez sędziów Sądu
Okręgowego w P. Rozpoznając zatem zażalenie Sąd będzie zmuszony dokonać
oceny zachowania wskazanych w zawiadomieniu sędziów pod kątem istnienia
znamion przestępstwa z art. 235 k.k., a to może w odczuciu społecznym
wywoływać wątpliwości co do obiektywizmu Sądu właściwego i stwarzać
2
przekonanie o braku warunków do bezstronnego rozpoznania sprawy przez Sąd
Rejonowy w P.
Jakkolwiek instytucja przekazania sprawy innemu sądowi równorzędnemu
stanowi istotne odstępstwo od ogólnej zasady właściwości miejscowej sądu i jako
instytucja wyjątkowa nie może być nadużywana, to jednak w niniejszej sprawie
Sąd Najwyższy podziela zaprezentowany powyżej pogląd, że przekazanie do
rozpoznania zażalenia H. S. innemu sądowi równorzędnemu, leży w interesie
wymiaru sprawiedliwości. Powyższa konstatacja w żadnej mierze nie oznacza
jakiegokolwiek braku zaufania do kompetencji i bezstronności sędziów Sądu
Rejonowego w P. oraz możliwości rzetelnego rozpoznania zażalenia skarżącego.
Chodzi natomiast o eliminowanie, choćby tylko w odbiorze społecznym, wszelkich
sugestii mogących rzutować na obiektywizm orzekania (zob. postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 17 maja 2001 r., IV KO 21/01, OSNKW 2001, z. 7-8, poz. 58),
a zastosowanie samej instytucji przewidzianej w art. 41 k.p.k. nie byłoby ku temu
wystarczające.
W tym stanie rzeczy, Sąd Najwyższy orzekł jak w postanowieniu.
POSTANOWIENIE
Dnia 8 maja 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jarosław Matras (przewodniczący)
SSN Kazimierz Klugiewicz (sprawozdawca)
SSN Michał Laskowski
w sprawie zażalenia H. S.
na postanowienie Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Z. z dnia 28 lutego 2013 r.
o odmowie wszczęcia śledztwa,
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w dniu 8 maja 2013 r.,
wystąpienia Sądu Rejonowego w P. z dnia 20 marca 2013 r., w przedmiocie
przekazania sprawy do rozpoznania innemu sądowi równorzędnemu ,
na podstawie art. 37 k.p.k.
p o s t a n o w i ł:
sprawę przekazać do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Z.
UZASADNIENIE
Wniosek Sądu Rejonowego w P. o przekazanie przedmiotowej sprawy do
rozpoznania innemu sądowi równorzędnemu, z uwagi na dobro wymiaru
sprawiedliwości, zasługuje na uwzględnienie.
W uzasadnieniu swojego wystąpienia Sąd Rejonowy wskazał w
szczególności, że przedmiotem zażalenia jest postanowienie o odmowie wszczęcia
śledztwa w sprawie podejrzenia popełnienia przestępstwa przez sędziów Sądu
Okręgowego w P. Rozpoznając zatem zażalenie Sąd będzie zmuszony dokonać
oceny zachowania wskazanych w zawiadomieniu sędziów pod kątem istnienia
znamion przestępstwa z art. 235 k.k., a to może w odczuciu społecznym
wywoływać wątpliwości co do obiektywizmu Sądu właściwego i stwarzać
2
przekonanie o braku warunków do bezstronnego rozpoznania sprawy przez Sąd
Rejonowy w P.
Jakkolwiek instytucja przekazania sprawy innemu sądowi równorzędnemu
stanowi istotne odstępstwo od ogólnej zasady właściwości miejscowej sądu i jako
instytucja wyjątkowa nie może być nadużywana, to jednak w niniejszej sprawie
Sąd Najwyższy podziela zaprezentowany powyżej pogląd, że przekazanie do
rozpoznania zażalenia H. S. innemu sądowi równorzędnemu, leży w interesie
wymiaru sprawiedliwości. Powyższa konstatacja w żadnej mierze nie oznacza
jakiegokolwiek braku zaufania do kompetencji i bezstronności sędziów Sądu
Rejonowego w P. oraz możliwości rzetelnego rozpoznania zażalenia skarżącego.
Chodzi natomiast o eliminowanie, choćby tylko w odbiorze społecznym, wszelkich
sugestii mogących rzutować na obiektywizm orzekania (zob. postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 17 maja 2001 r., IV KO 21/01, OSNKW 2001, z. 7-8, poz. 58),
a zastosowanie samej instytucji przewidzianej w art. 41 k.p.k. nie byłoby ku temu
wystarczające.
W tym stanie rzeczy, Sąd Najwyższy orzekł jak w postanowieniu.