Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V KZ 32/13
POSTANOWIENIE
Dnia 8 maja 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Kazimierz Klugiewicz
w sprawie P. B.
skazanego z art. 270 § 1 k.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 8 maja 2013 r.,
zażalenia skazanego
na zarządzenie Przewodniczącego Wydziału XVII Karnego Odwoławczego Sądu
Okręgowego w P. z dnia 5 marca 2013 r..), o odmowie przyjęcia kasacji,
p o s t a n o w i ł:
uchylić zaskarżone zarządzenie i sprawę przekazać Sądowi
Okręgowemu w P. do ponownego rozpoznania.
UZASADNIENIE
Zaskarżonym zarządzeniem, na podstawie art. 530 § 2 k.p.k. w zw. z art.
429 § 1 k.p.k. i art. 523 § 2 i 4 k.p.k., odmówiono przyjęcia kasacji wniesionej przez
skazanego P. B., od wyroku Sądu Okręgowego w P. z dnia 14 grudnia 2012 r.
W uzasadnieniu tego zarządzenia wskazano, że kasacja własna skazanego
jest niedopuszczalna z mocy ustawy, albowiem w powyższej sprawie wymierzono
skazanemu karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania
(art. 523 § 2 k.p.k.), a skazany nie wskazał na istnienie uchybień o jakich mowa w
art. 439 k.p.k. (art. 523 § 4 k.p.k.).
W złożonym zażaleniu skazany P. B. nie podniósł w istocie rzeczy
jakichkolwiek zarzutów pod adresem powyższego zarządzenia i wskazanych w nim
okoliczności nie kwestionował.
2
Sąd Najwyższy rozważył, co następuje:
Zażalenie skazanego jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie, aczkolwiek
z innych przyczyn, aniżeli w nim wskazanych.
O ile bowiem – co do zasady – zaskarżonemu zarządzeniu niewiele można byłoby
zarzucić, to jednak w przedmiotowej sprawie należało wziąć pod uwagę również
kwestie następujące.
Faktem jest, że P. B. został skazany za przestępstwo z art. 270 § 1 k.k. na
karę 10 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej
wykonania na okres próby 3 lat, a zgodnie z przepisem art. 523 § 2 k.p.k. kasację
na korzyść można wnieść jedynie w razie skazania oskarżonego za przestępstwo
lub przestępstwo skarbowe na karę pozbawienia wolności bez warunkowego
zawieszenia jej wykonania. Z tego też względu faktycznie skazany może wnieść
kasację jedynie w wypadku zaistnienia tzw. bezwzględnych przyczyn
odwoławczych określonych w art. 439 k.p.k. (art. 523 § 4 pkt 1 k.p.k.). Takich zaś
przesłanek w kasacji własnej skazany nie wskazał.
Powyższe jednak automatycznie nie przesądza o tym, że kasacja w
przedmiotowej sprawie jest w ogóle niedopuszczalna z mocy ustawy. Zważyć
bowiem należy, iż wniesienie kasacji jest obwarowane tzw. przymusem adwokacko-
radcowskim, co oznacza, że jeżeli kasacja nie pochodzi od prokuratora,
Prokuratora Generalnego, Rzecznika Praw Obywatelskich albo Rzecznika Praw
Dziecka, powinna być sporządzona i podpisana przez obrońcę lub pełnomocnika
będącego adwokatem albo radcą prawnym (art. 526 § 2 k.p.k.). Przymus ten ma z
pewnością na celu poprawne pod względem formalnym i merytorycznym
sporządzenie skargi kasacyjnej oraz ograniczenie wnoszenia kasacji
bezzasadnych. O tym więc, czy w omawianej sprawie zachodzą podstawy do
wniesienia kasacji, swoją ocenę winien przedstawić podmiot profesjonalny, tj.
adwokat, a nie sam skazany, który – jak wynika z jego „osobistej” kasacji oraz z
rozpatrywanego zażalenia – nie wykazuje niezbędnej znajomości prawa w
omawianej materii. Nie sposób przy tym tracić z pola widzenia i tej okoliczności, że
stosownego pouczenia odnośnie warunków wniesienia kasacji skazany nie
otrzymał.
3
Zupełnie inaczej sprawa będzie się przedstawiać, gdyby pomimo wezwania
do uzupełnienia braku formalnego kasacji w postaci jej sporządzenia i podpisania
przez adwokata, skazany tego braku by nie uzupełnił.
Nie można jednak z góry zakładać, że i podmiot profesjonalny nie dopatrzy
się uchybień wymienionych w art. 439 k.p.k. Teoretycznie bowiem rzecz ujmując,
obrońca może na takie uchybienia wskazać, przy czym – co oczywiste – muszą to
być uchybienia rzeczywiste, a nie pozorne (w tej ostatniej sytuacji kasacja byłaby w
omawianej sprawie faktycznie niedopuszczalna), albo też może takich podstaw nie
stwierdzić i odmówić sporządzenia kasacji.
W toku dotychczasowego postępowania skazany nie został wezwany do
uzupełnienia wskazanego powyżej braku formalnego, a to dopiero warunkuje
dalsze decyzje procesowe w kwestii kasacji skazanego P. B.
Mając zatem powyższe na uwadze, Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji
postanowienia.