II UZ 39/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:09-07-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II UZ 39/13
POSTANOWIENIE
Dnia 6 czerwca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jerzy Kuźniar (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Beata Gudowska
SSN Romualda Spyt
w sprawie z wniosku A. R.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych
z udziałem K. D. i in. ,
o składki,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 6 czerwca 2013 r.,
zażalenia wnioskodawcy na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 21 stycznia 2013 r.,
uchyla zaskarżone postanowienie.
UZASADNIENIE
Postanowieniem z dnia 21 stycznia 2013 r., Sąd Apelacyjny odrzucił skargę
kasacyjną wnioskodawczyni A. R. od wyroku tego Sądu z dnia 12 września 2012 r.,
którym oddalono apelację wnioskodawczyni od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu
Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w E. z dnia 25 stycznia 2012 r. w sprawie o
składki, z udziałem zainteresowanych: […]. W zaskarżonym postanowieniu, Sąd
Apelacyjny stwierdził, że „nie było spornym w sprawie, iż zainteresowane podlegały
ubezpieczeniom zdrowotnym (…) a istotą sporu było, kto ma odprowadzać składki
należne za nie z tego tytułu”, uznając w związku z tym, że wartość przedmiotu
sporu w odniesieniu do każdej zainteresowanej stanowi kwota składek na
2
ubezpieczenie zdrowotne, która była niższa niż dziesięć tysięcy złotych, tak więc
skarga kasacyjna jako niedopuszczalna, podlegała odrzuceniu (art. 3986
§ 2 k.p.c.).
W zażaleniu na to postanowienie, pełnomocnik wnioskodawczyni zarzucił
naruszenie art. 3982
§ 1 k.p.c. zdanie drugie przez błędną wykładnię tego przepisu i
przyjęcie, że sprawa ma charakter majątkowy, gdy w rzeczywistości sprawa
dotyczy objęcia obowiązkiem ubezpieczenia społecznego i art. 3982
§ 1 k.p.c.
zdanie pierwsze nie znajduje w niej zastosowania. Wniósł o uchylenie
postanowienia i nadanie biegu skardze kasacyjnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie jest uzasadnione. Nie jest wątpliwe, że przedmiotem sporu w
sprawie było ustalenie podmiotu zobowiązanego do odprowadzania składek na
ubezpieczenie zdrowotne z tytułu zawartych umów zlecenia z zainteresowanymi
(stąd oznaczenie przedmiotu sprawy „o składki” nie było precyzyjne), zaś w
orzecznictwie Sądu Najwyższego, nie budzi wątpliwości, że ubezpieczenie
zdrowotne ma charakter ubezpieczenia społecznego (por. np. postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 18 października 2004 r., I UZ 35/04, OSNP 2005 nr 7, poz. 101
oraz uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 24 stycznia 2007 r., III UZP
4/06 – OSNP 2007 nr 15-16, poz. 226, w którym wskazano, że co prawda ustawa z
dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych rozróżniająca
cztery ryzyka ubezpieczeniowe: emerytalne, rentowe, chorobowe oraz wypadkowe,
nie objęła ubezpieczenia zdrowotnego, to jednak należy przyjąć, że ubezpieczenie
to jest też rodzajem ubezpieczenia społecznego zaś jego odrębność wynika przede
wszystkim z faktu odmiennego przedmiotu ochrony oraz odrębności organizacyjnej).
Tak więc - stosownie do art. 3982
§ 1 zdanie drugie k.p.c. - sprawa o objęcie
obowiązkiem tego ubezpieczenia jest sprawą, w której skarga kasacyjna
przysługuje bez względu na wartość przedmiotu zaskarżenia. W zażaleniu trafnie
określono przedmiot sporu, gdy się zważy, że podstawę prawną zaskarżonego
wyroku, którym stwierdzono niepodleganie przez zainteresowane ubezpieczeniu
zdrowotnemu z tytułu umów zlecenia zawieranych z ubezpieczoną prowadzącą
pozarolniczą działalność w zakresie usług pielęgniarskich i lekarskich, jednocześnie
3
przyjmując podleganie przez nie temu ubezpieczeniu z tytułu pracowniczego
zatrudnienia w zainteresowanym Wojewódzkim Szpitalu Zespolonym w E., stanowił
art. 8 ust. 2a w związku z art. 18 ust. 1a w opozycji do art. 9 ust. 1 w związku z art.
32 i art. 66 ust. 1 pkt 1a i art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o
systemie ubezpieczeń społecznych (jednolity tekst: Dz. U. z 2009 r. Nr 205, poz.
1585 ze zm.).
Podobne stanowisko zostało wyrażone przez Sąd Najwyższy w
postanowieniach z dnia 19 lutego 2013 r., II UZ 129/12 oraz 14 maja 2013 r., II UZ
19/13 (niepublikowane).
Z tych przyczyn Sąd Najwyższy postanowił jak w sentencji (art. 39816
w
związku z 3941
§ 3 k.p.c.).
POSTANOWIENIE
Dnia 6 czerwca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jerzy Kuźniar (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Beata Gudowska
SSN Romualda Spyt
w sprawie z wniosku A. R.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych
z udziałem K. D. i in. ,
o składki,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 6 czerwca 2013 r.,
zażalenia wnioskodawcy na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 21 stycznia 2013 r.,
uchyla zaskarżone postanowienie.
UZASADNIENIE
Postanowieniem z dnia 21 stycznia 2013 r., Sąd Apelacyjny odrzucił skargę
kasacyjną wnioskodawczyni A. R. od wyroku tego Sądu z dnia 12 września 2012 r.,
którym oddalono apelację wnioskodawczyni od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu
Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w E. z dnia 25 stycznia 2012 r. w sprawie o
składki, z udziałem zainteresowanych: […]. W zaskarżonym postanowieniu, Sąd
Apelacyjny stwierdził, że „nie było spornym w sprawie, iż zainteresowane podlegały
ubezpieczeniom zdrowotnym (…) a istotą sporu było, kto ma odprowadzać składki
należne za nie z tego tytułu”, uznając w związku z tym, że wartość przedmiotu
sporu w odniesieniu do każdej zainteresowanej stanowi kwota składek na
2
ubezpieczenie zdrowotne, która była niższa niż dziesięć tysięcy złotych, tak więc
skarga kasacyjna jako niedopuszczalna, podlegała odrzuceniu (art. 3986
§ 2 k.p.c.).
W zażaleniu na to postanowienie, pełnomocnik wnioskodawczyni zarzucił
naruszenie art. 3982
§ 1 k.p.c. zdanie drugie przez błędną wykładnię tego przepisu i
przyjęcie, że sprawa ma charakter majątkowy, gdy w rzeczywistości sprawa
dotyczy objęcia obowiązkiem ubezpieczenia społecznego i art. 3982
§ 1 k.p.c.
zdanie pierwsze nie znajduje w niej zastosowania. Wniósł o uchylenie
postanowienia i nadanie biegu skardze kasacyjnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie jest uzasadnione. Nie jest wątpliwe, że przedmiotem sporu w
sprawie było ustalenie podmiotu zobowiązanego do odprowadzania składek na
ubezpieczenie zdrowotne z tytułu zawartych umów zlecenia z zainteresowanymi
(stąd oznaczenie przedmiotu sprawy „o składki” nie było precyzyjne), zaś w
orzecznictwie Sądu Najwyższego, nie budzi wątpliwości, że ubezpieczenie
zdrowotne ma charakter ubezpieczenia społecznego (por. np. postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 18 października 2004 r., I UZ 35/04, OSNP 2005 nr 7, poz. 101
oraz uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 24 stycznia 2007 r., III UZP
4/06 – OSNP 2007 nr 15-16, poz. 226, w którym wskazano, że co prawda ustawa z
dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych rozróżniająca
cztery ryzyka ubezpieczeniowe: emerytalne, rentowe, chorobowe oraz wypadkowe,
nie objęła ubezpieczenia zdrowotnego, to jednak należy przyjąć, że ubezpieczenie
to jest też rodzajem ubezpieczenia społecznego zaś jego odrębność wynika przede
wszystkim z faktu odmiennego przedmiotu ochrony oraz odrębności organizacyjnej).
Tak więc - stosownie do art. 3982
§ 1 zdanie drugie k.p.c. - sprawa o objęcie
obowiązkiem tego ubezpieczenia jest sprawą, w której skarga kasacyjna
przysługuje bez względu na wartość przedmiotu zaskarżenia. W zażaleniu trafnie
określono przedmiot sporu, gdy się zważy, że podstawę prawną zaskarżonego
wyroku, którym stwierdzono niepodleganie przez zainteresowane ubezpieczeniu
zdrowotnemu z tytułu umów zlecenia zawieranych z ubezpieczoną prowadzącą
pozarolniczą działalność w zakresie usług pielęgniarskich i lekarskich, jednocześnie
3
przyjmując podleganie przez nie temu ubezpieczeniu z tytułu pracowniczego
zatrudnienia w zainteresowanym Wojewódzkim Szpitalu Zespolonym w E., stanowił
art. 8 ust. 2a w związku z art. 18 ust. 1a w opozycji do art. 9 ust. 1 w związku z art.
32 i art. 66 ust. 1 pkt 1a i art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o
systemie ubezpieczeń społecznych (jednolity tekst: Dz. U. z 2009 r. Nr 205, poz.
1585 ze zm.).
Podobne stanowisko zostało wyrażone przez Sąd Najwyższy w
postanowieniach z dnia 19 lutego 2013 r., II UZ 129/12 oraz 14 maja 2013 r., II UZ
19/13 (niepublikowane).
Z tych przyczyn Sąd Najwyższy postanowił jak w sentencji (art. 39816
w
związku z 3941
§ 3 k.p.c.).