Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II KK 121/13
POSTANOWIENIE
Dnia 14 czerwca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Stanisław Zabłocki
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 kpk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 14 czerwca 2013 r.,
sprawy S. S.
skazanego z art. 158 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk oraz z art. 280 § 1 kk w zw. z art.
64 § 1 kk
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w W.
z dnia 22 października 2012 r., utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w
P.
z dnia 17 maja 2012 r.,
p o s t a n o w i ł:
działając na podstawie art. 535 § 3 kpk oraz art. 624 § 1 w zw. z
art. 518 kpk
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną;
2. zwolnić skazanego S. S. w całości od
ponoszenia kosztów sądowych postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
S. S. został skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w P. z dnia 17 maja 2012 r
za popełnienie dwóch czynów, a to przestępstwa określonego w art. 158 § 1 k.k. w
zw. z art. 64 § 1 k.k. (za które wymierzono u karę 1 roku pozbawienia wolności)
oraz przestępstwa określonego w art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. (za które
wymierzono mu karę 3 lat pozbawienia wolności). Na podstawie art. 85 i 86 § 1 k.k.
2
Sąd pierwszej instancji orzekł wobec tego oskarżonego karę łączną 4 lat
pozbawienia wolności.
W apelacjach wniesionych od tego wyroku oskarżony i jego obrońca zarzucali w
zakresie czynu określonego w art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. oraz w części
dotyczącej kary łącznej - rażącą niewspółmierność kary, zaś w zakresie czynu
określonego w art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. - błąd w ustaleniach
faktycznych, mający wpływ na treść wydanego orzeczenia, polegający na mylnym
przyjęciu, iż doszło do popełnienia przestępstwa rozboju.
Po rozpoznaniu apelacji, Sąd Okręgowy w W. wyrokiem z dnia 22 października
2012 r. utrzymał zaskarżony wyrok w mocy, uznając obie apelacje za oczywiście
bezzasadne.
Od prawomocnego, kończącego postępowanie wyroku Sądu Okręgowego w W.
kasację wniósł obrońca skazanego S. S. Jak wynika z treści tego nadzwyczajnego
środka zaskarżenia, a przede wszystkim sformułowanego zarzutu oraz wywodów
uzasadnienia skargi, kasacją zaskarżona została jedynie ta część wyroku Sądu
odwoławczego, na podstawie której utrzymany został w mocy wyrok Sądu
Rejonowego skazujący S. S. za czyn opisany w pkt II aktu oskarżenia,
zakwalifikowany z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. Obrońca zarzucił
zaskarżonemu orzeczeniu naruszenie zasady bezstronności, zasady domniemania
niewinności, zasady in dubio pro reo, jak również zasady swobodnej oceny
dowodów (art. 4, 5 § 1 i 2 oraz 7 k.p.k.).
We wniesionej pisemnej odpowiedzi na kasację prokurator Prokuratury
Okręgowej w W. wniósł o oddalenie kasacji, jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy rozpoznając kasację w granicach określonych w art. 536
k.p.k. zważył, co następuje.
Kasacja jest bezzasadna i to w stopniu oczywistym, przemawiającym za jej
oddaleniem w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
Co do naruszenia zasady obiektywizmu oraz zasady domniemania niewinności
(art. 4 i art. 5 § 1 k.p.k.) należy autorowi skargi przypomnieć, iż zgodnie z jednolitym
orzecznictwem Sądu Najwyższego oraz poglądami piśmiennictwa prawniczego,
zarzut obrazy przepisów formułujących jedynie ogólne zasady postępowania - bez
wskazania uchybień konkretnym przepisom, służącym realizacji określonych zasad
3
- nie może stanowić samodzielnej podstawy kasacji. W związku z odwołaniem się
do zarzutu naruszenia art. 5 § 2 k.p.k. przywołać należy równie jednolite
zapatrywania, że dla oceny, czy nie został naruszony zakaz in dubio pro reo nie są
miarodajne wątpliwości zgłaszane przez stronę, ale jedynie to, czy orzekające w
sprawie sądy rzeczywiście powzięły wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych
lub wykładni prawa i wobec braku możliwości ich usunięcia rozstrzygnęły je na
niekorzyść oskarżonego, względnie to, czy w świetle realiów konkretnej sprawy
wątpliwości takie powinny były powziąć. W wypadku zatem, gdy pewne ustalenie
faktyczne zależne jest od dania wiary tej lub innej grupie dowodów, czy też np.
dania wiary lub odmówienia wiary wyjaśnieniom oskarżonego, albo dania wiary
zeznaniom świadka z określonej fazy postępowania, a odmówienia wiary jego
zeznaniom składanym na innym etapie tego postępowania, nie można mówić o
naruszeniu zasady in dubio pro reo, a ewentualne zastrzeżenia co do oceny
wiarygodności konkretnego dowodu lub grupy dowodów rozstrzygane mogą być
jedynie na płaszczyźnie utrzymania się przez sąd w granicach sędziowskiej
swobody ocen, wynikającej z treści art. 7 k.p.k., lub też przekroczenia przez sąd
tych granic i wkroczenia w sferę dowolności ocen.
Przechodząc zatem do zarzutu rzekomej rażącej obrazy art. 7 k.p.k. wskazać
należy po pierwsze to, iż obrońca popada w wewnętrzną sprzeczność twierdząc z
jednej strony, iż faktu popełnienia przez oskarżonego przestępstwa rozboju „nie
potwierdził jakikolwiek dowód”, następnie zaś przyznając, że pokrzywdzony „w
pierwszej wersji prezentował tezę o rozboju”, ale zeznaniom tym nie należy dać
wiary. Po drugie to, że poczynione ustalenia faktyczne pozostają pod ochroną
przepisu art. 7 k.p.k., jeśli tylko :
- poprzedzone zostały rozważeniem wszystkich okoliczności istotnych dla
dokonania ustaleń określonej treści
- są zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostały
wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku.
Obrońca nie wykazał w skardze kasacyjnej, aby którykolwiek z powyższych
warunków nie został w prawomocnym wyroku dotrzymany, a zatem także i zarzut
obrazy art. 7 k.p.k. nie mógł w realiach niniejszej sprawy stanowić podstawy do
wzruszenia prawomocnego orzeczenia. Sąd I instancji z dostateczną dozą
4
wnikliwości przeanalizował pierwotne, jak i te składane po zmianie stanowiska,
zeznania pokrzywdzonego i w przekonujący, logiczny sposób wykazał, dlaczego
dał wiarę zeznaniom składanym bezpośrednio po zdarzeniu i jakie były powody
zmiany tych zeznań przez świadka Z. J. (k. 511-512 akt). Zasadnie
wyeksponowano te wszystkie argumenty, które przemawiają za przyjęciem, iż
pokrzywdzony został zastraszony przez członków rodziny oskarżonych. Słusznie
też odwołano się, jako do dowodów wspierających, do zeznań świadków ze
słyszenia (T. K. i M. O.), którzy przekazali treść spontanicznych wypowiedzi
świadka Z. J. podczas przeprowadzonej interwencji, związanej z zawiadomieniem o
popełnieniu przestępstwa rozboju. Podzielić zatem należy stanowisko zajęte w
odpowiedzi prokuratora na kasację, iż pod pozorem naruszenia przepisu prawa
procesowego, a to art. 7 k.p.k., obrońca w istocie zmierza do podważenia w
instancji kasacyjnej poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych. Najlepszym tego
wyznacznikiem jest zresztą to, że odwołując się do tej samej argumentacji obrońca
postawił w zwykłym środku odwoławczym zarzut błędu w ustaleniach faktycznych
(art. 438 pkt 3 k.p.k.) i - wiedząc, że opieranie kasacji na takim zarzucie jest
prawnie bezskuteczne - w sposób całkowicie instrumentalny na użytek
nadzwyczajnego środka zaskarżenia zarzut ten nazwał naruszeniem przepisów
prawa procesowego.
O kosztach sądowych postępowania kasacyjnego orzeczono na podstawie art.
624 § 1 w zw. z art. 518 k.p.k., albowiem ze względu na sytuację majątkową
skazanego oraz odbywanie przezeń kary pozbawienia wolności należy przyjąć, iż
S. S. nie jest w stanie ich uiścić.