Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II KK 136/13
POSTANOWIENIE
Dnia 14 czerwca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Stanisław Zabłocki
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 kpk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 14 czerwca 2013 r.,
sprawy Ł. M.
skazanego z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 280 § 1 kk w zb. z art. 148 § 1 kk w zw. z
art. 11 § 2 kk
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Apelacyjnego w [..]
z dnia 11 stycznia 2013 r.,
zmieniającego częściowo wyrok Sądu Okręgowego w W.
z dnia 3 kwietnia 2012 r.,
p o s t a n o w i ł:
działając na podstawie art. 535 § 3 kpk oraz art. 624 § 1 w zw. z
art. 518 kpk
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną;
2. zwolnić skazanego Ł. M. w całości od
ponoszenia kosztów sądowych postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
W kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego sformułowane zostały dwa
zarzuty rażącego naruszenia prawa, a mianowicie „naruszenie art. 7 Kodeksu
postępowania karnego poprzez wadliwe przypisanie oskarżonemu popełnienia
czynu z art. 148 § 1 k.k.” oraz „wypełnienie dyspozycji art. 440 k.p.k. poprzez
wymierzenie oskarżonemu kary 13 lat pozbawienia wolności”. Prokurator
2
Prokuratury Apelacyjnej w pisemnej odpowiedzi na kasację wniósł o jej oddalenie
jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy rozpoznając kasację w granicach określonych w art. 536
k.p.k. zważył, co następuje.
Kasacja jest bezzasadna i to w stopniu oczywistym, przemawiającym za jej
oddaleniem w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
Drugi ze zgłoszonych w kasacji zarzutów, a to obrazy art. 440 k.p.k., jest
skonstruowany całkowicie instrumentalnie, w celu obejścia ustawowego zakazu
wnoszenia kasacji wyłącznie z powodu niewspółmierności kary (art. 523 § 1 zd.
ostatnie k.p.k.). Pod pozorem naruszenia art. 440 k.p.k. skarżący domaga się
skontrolowania przez sąd kasacyjny tego, czy okoliczności sprawy uzasadniają
zmniejszenie wymiaru kary przez sąd odwoławczy (w porównaniu z wysokością
kary orzeczonej przez sąd a quo) – cyt. „jedynie o dwa lata pozbawienia wolności”.
W istocie, jest więc to zarzut nawiązujący wprost na treści art. 438 pkt 4 k.p.k., a
więc niedopuszczalny w postępowaniu kasacyjnym. Gdyby skarga zawierała zatem
jedynie ten zarzut, należałoby ją pozostawić bez rozpoznania.
Także pierwszy z zarzutów zgłoszonych przez obrońcę jest oczywiście
bezzasadny. Sąd Apelacyjny na k. 6 – 9 pisemnego uzasadnienia wyroku zawarł
argumentację, w oparciu o którą wyjaśnił zarówno to, dlaczego nie przyjął po
stronie oskarżonego zamiaru bezpośredniego zabójstwa (który przypisał mu Sąd
Okręgowy), ale także i to, dlaczego ustalił, iż Ł. M. nie tylko przewidywał
spowodowanie swoim działaniem śmierci pokrzywdzonej H. S., ale i godził się na
wystąpienie tego skutku. Uzasadniając to, z jakich powodów Sąd ad quem przyjął
działanie oskarżonego z zamiarem ewentualnym zabójstwa, Sąd ten rozważał
jednocześnie – wbrew twierdzeniom autora kasacji – także i możliwość
zakwalifikowania czynu z art. 155 k.k. Argumentacja przemawiająca za przyjęciem
istnienia zamiaru ewentualnego stanowi bowiem jednocześnie wyjaśnienie tego, z
jakich powodów odrzucono koncepcję tzw. świadomej nieumyślności, to jest
przewidywania nastąpienia skutku w postaci zgonu pokrzywdzonej z jednoczesnym
brakiem godzenia się na ten skutek. Przypisanie zamiaru ewentualnego
poprzedzone zostało, jak wykazuje treść uzasadnienia wyroku Sądu ad quem,
analizą całokształtu okoliczności przedmiotowych, jak i podmiotowych. Wbrew
3
twierdzeniom skarżącego, nie można przyjąć, iż Sąd ten naruszył dyrektywy art. 7
k.p.k. W szczególności do wysunięcia takiego twierdzenia dalece niewystarczające
jest to, iż zaprezentowana przez Sąd Apelacyjny linia argumentacji nie odpowiada
preferencjom skazanego i jego obrońcy. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem,
poczynione ustalenia faktyczne (a ustalenie co do zamiaru sprawcy jest także
ustaleniem faktycznym) pozostają pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., jeśli tylko :
- poprzedzone zostały rozważeniem wszystkich okoliczności istotnych dla
dokonania ustaleń określonej treści
- są zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto
zostały wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku.
Obrońca nie wykazał w skardze kasacyjnej, aby którykolwiek z powyższych
warunków nie został w prawomocnym wyroku dotrzymany, a zatem także i zarzut
obrazy art. 7 k.p.k. nie mógł w realiach niniejszej sprawy stanowić podstawy do
wzruszenia prawomocnego orzeczenia. Podzielić zatem należy stanowisko zajęte
w odpowiedzi prokuratora na kasację, iż pod pozorem naruszenia przepisu prawa
procesowego, a to art. 7 k.p.k., obrońca w istocie zmierza do podważenia w
instancji kasacyjnej poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych.
O kosztach sądowych postępowania kasacyjnego orzeczono na podstawie
art. 624 § 1 w zw. z art. 518 k.p.k., albowiem ze względu na sytuację majątkową
skazanego oraz odbywanie przezeń długoterminowej kary pozbawienia wolności
należy przyjąć, iż Ł. M. nie jest w stanie ich uiścić.