II KK 140/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:17-06-2013
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II KK 140/13
POSTANOWIENIE
Dnia 14 czerwca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Piotr Hofmański
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 kpk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 14 czerwca 2013 r.,
sprawy M. S.,
skazanego z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 282 kk w zw. z art. 64 § 1 kk
z powodu kasacji obrońcy skazanego
od wyroku Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 6 grudnia 2012 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Okręgowego w W.
z dnia 19 kwietnia 2012 r.,
p o s t a n o w i ł
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz adwokata W.
P., Kancelaria Adwokacka, kwotę 738
zł (siedemset trzydzieści osiem złotych), w tym 23 % podatku
VAT za sporządzenie i wniesienie kasacji na rzecz skazanego
M. S.,
3. zwolnić skazanego M. S. od ponoszenia
kosztów postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENI
Kasację obrońcy skazanego należało uznać za bezzasadną w stopniu
oczywistym.
2
Kasacja zawierała zarzut rażącego naruszenia przepisów postępowania,
które miało istotny wpływ na treść wyroku, polegającego na obrazie przepisów art.
410, art. 7, art. 5 § 2, art. 4 k.p.k. i oparcia ustaleń faktycznych w przedmiocie winy
skazanego wyłącznie na zeznaniach K. S., choć pozostałe dowody nie wykluczają
w sposób nie budzący wątpliwości możliwości zaistnienia innej wersji zdarzeń.
Obrońca wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do
ponownego rozpoznania w postępowaniu odwoławczym.
Sąd Najwyższy zważył co następuje.
Kasacja jest oczywiście bezzasadna.
Po pierwsze, należy zauważyć, że sąd odwoławczy, którego wyrok
zaskarżono kasacją, nie mógł naruszyć przytoczonych przepisów prawa
procesowego, ponieważ w zakresie czynów przypisanych skazanemu nie czynił
własnych ustaleń faktycznych, lecz w pełni zaakceptował ustalenia sądu I instancji.
Sąd Najwyższy uznał zatem, że zarzut pod pozorem naruszenia prawa
procesowego odnosi się w istocie do ustaleń faktycznych dokonanych przez sąd I
instancji i zaakceptowanych przez sąd odwoławczy; stosownie do art. 523 § 1 k.p.k.
tego rodzaju zarzut nie może być skutecznie podnoszony w postępowaniu
kasacyjnym. Po drugie, zarzut kasacji jest w istocie powtórzeniem zarzutów
podniesionych w apelacji, które zostały przez sąd odwoławczy rozpoznane
należycie (por. rozważania dotyczące oceny zeznań świadka K. S. na s. 17-22
uzasadnienia wyroku sądu odwoławczego; zresztą sam skarżący nie zarzuca w
kasacji naruszenia przepisów regulujących standardy kontroli odwoławczej). W
końcu należy zauważyć, że zarzuty kasacji są ogólnikowe i mgliste, nie wskazują
na czym konkretnie miałoby polegać naruszenie przywołanych wyżej przepisów
postępowania; w efekcie jawią się jako dość dowolna polemika ze stanowiskiem
sądów obu instancji.
Wobec powyższego orzeczono jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
Dnia 14 czerwca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Piotr Hofmański
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 kpk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 14 czerwca 2013 r.,
sprawy M. S.,
skazanego z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 282 kk w zw. z art. 64 § 1 kk
z powodu kasacji obrońcy skazanego
od wyroku Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 6 grudnia 2012 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Okręgowego w W.
z dnia 19 kwietnia 2012 r.,
p o s t a n o w i ł
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz adwokata W.
P., Kancelaria Adwokacka, kwotę 738
zł (siedemset trzydzieści osiem złotych), w tym 23 % podatku
VAT za sporządzenie i wniesienie kasacji na rzecz skazanego
M. S.,
3. zwolnić skazanego M. S. od ponoszenia
kosztów postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENI
Kasację obrońcy skazanego należało uznać za bezzasadną w stopniu
oczywistym.
2
Kasacja zawierała zarzut rażącego naruszenia przepisów postępowania,
które miało istotny wpływ na treść wyroku, polegającego na obrazie przepisów art.
410, art. 7, art. 5 § 2, art. 4 k.p.k. i oparcia ustaleń faktycznych w przedmiocie winy
skazanego wyłącznie na zeznaniach K. S., choć pozostałe dowody nie wykluczają
w sposób nie budzący wątpliwości możliwości zaistnienia innej wersji zdarzeń.
Obrońca wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do
ponownego rozpoznania w postępowaniu odwoławczym.
Sąd Najwyższy zważył co następuje.
Kasacja jest oczywiście bezzasadna.
Po pierwsze, należy zauważyć, że sąd odwoławczy, którego wyrok
zaskarżono kasacją, nie mógł naruszyć przytoczonych przepisów prawa
procesowego, ponieważ w zakresie czynów przypisanych skazanemu nie czynił
własnych ustaleń faktycznych, lecz w pełni zaakceptował ustalenia sądu I instancji.
Sąd Najwyższy uznał zatem, że zarzut pod pozorem naruszenia prawa
procesowego odnosi się w istocie do ustaleń faktycznych dokonanych przez sąd I
instancji i zaakceptowanych przez sąd odwoławczy; stosownie do art. 523 § 1 k.p.k.
tego rodzaju zarzut nie może być skutecznie podnoszony w postępowaniu
kasacyjnym. Po drugie, zarzut kasacji jest w istocie powtórzeniem zarzutów
podniesionych w apelacji, które zostały przez sąd odwoławczy rozpoznane
należycie (por. rozważania dotyczące oceny zeznań świadka K. S. na s. 17-22
uzasadnienia wyroku sądu odwoławczego; zresztą sam skarżący nie zarzuca w
kasacji naruszenia przepisów regulujących standardy kontroli odwoławczej). W
końcu należy zauważyć, że zarzuty kasacji są ogólnikowe i mgliste, nie wskazują
na czym konkretnie miałoby polegać naruszenie przywołanych wyżej przepisów
postępowania; w efekcie jawią się jako dość dowolna polemika ze stanowiskiem
sądów obu instancji.
Wobec powyższego orzeczono jak w sentencji.