II KK 147/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:17-06-2013
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II KK 147/13
POSTANOWIENIE
Dnia 14 czerwca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Piotr Hofmański
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 kpk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 14 czerwca 2013 r.,
sprawy P. S.,
skazanego z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 282 kk
z powodu kasacji obrońcy skazanego
od wyroku Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 28 grudnia 2012 r., utrzymującego w mocy wyrok Sądu Okręgowego w W.
z dnia 2 kwietnia 2012 r.,
p o s t a n o w i ł
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. kosztami postępowania kasacyjnego obciążyć skazanego
P. S.
UZASADNIENIE
Kasację obrońcy skazanego należało uznać za bezzasadną w stopniu
oczywistym.
Kasacja zawierała zarzut obrazy art. 7 i art. 410 k.p.k., polegającej na
przyjęciu w wyroku Sądu Okręgowego, utrzymanym następnie w mocy przez Sąd
Apelacyjny, że dwa identyczne zachowania skazanego w stosunku do tego samego
pokrzywdzonego dokonane w tym samym czasie pozwalają na diametralną
odmienność oceny prawnokarnej tych zachowań, poprzez skazanie za jedno i
uniewinnienie za drugie, mimo oparcia tych rozstrzygnięć o ten sam
niekonsekwentny i nie potwierdzony przed sądem dowód z przesłuchania
2
pokrzywdzonego. W konkluzji obrońca wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i
przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania w postępowaniu odwoławczym.
Sąd Najwyższy zważył co następuje.
Kasacja jest oczywiście bezzasadna. Na wstępie Sąd Najwyższy pragnie
podkreślić, że zestawione w treści zarzutu „dwa identyczne zachowania”
skazanego stanowią bezsprzecznie odmienne zdarzenia faktyczne, poprawnie
uczynione przez oskarżyciela przedmiotem odrębnych zarzutów. Podniesione w
kasacji zarzuty nie odwołują się zresztą do naruszenia zasady ne bis in idem.
Odnosząc się do treści kasacji należy zauważyć, że sąd odwoławczy nie
mógł naruszyć przytoczonych wyżej przepisów prawa procesowego, a to art. 7 i art.
410 k.p.k., ponieważ w zakresie czynów zarzucanych skazanemu nie czynił
własnych ustaleń faktycznych, lecz w pełni zaakceptował ustalenia sądu I instancji.
Sąd Najwyższy uznał zatem, że zarzut kasacji, pod pozorem naruszenia prawa
procesowego, odnosi się w istocie do ustaleń faktycznych dokonanych przez sąd I
instancji i zaakceptowanych przez sąd odwoławczy. Stosownie do art. 523 § 1
k.p.k. tego rodzaju zarzut nie może być skutecznie podnoszony w postępowaniu
kasacyjnym. Po drugie, zarzut kasacji jest w istocie powtórzeniem zarzutów
podniesionych w apelacji, które zostały przez sąd odwoławczy rozpoznane
należycie (por. rozważania dotyczące oceny zeznań pokrzywdzonego S. P. na s.
32-34 uzasadnienia wyroku sądu odwoławczego; zresztą sam skarżący nie zarzuca
w kasacji naruszenia przepisów regulujących standardy kontroli odwoławczej). Sąd
odwoławczy rozważał też podniesioną w kasacji rzekomą sprzeczność ustaleń
faktycznych, polegającą zdaniem skarżącego na przypisaniu skazanemu czynu
zarzuconego mu w pkt XXIV aktu oskarżenia, tj. współudziału w przestępstwie z art.
13 § 1 w zw. z art. 282 k.k., i jednoczesnym uniewinnieniu go od zarzutu z pkt XXV
aktu oskarżenia, kwalifikowanego z art. 282 k.k. Wobec faktu, że przedmiotem obu
zarzutów są – jak wyżej zaznaczono – odrębne zdarzenia faktyczne, zgodzić
należy się z argumentacją sądu odwoławczego, że ustalenia faktyczne w zakresie
pierwszego z omawianych czynów nie mogą przesądzać o ustaleniach w zakresie
drugiego z nich (s. 23 uzasadnienia wyroku sądu odwoławczego).
Wobec powyższego orzeczono jak w sentencji.
3
POSTANOWIENIE
Dnia 14 czerwca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Piotr Hofmański
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 kpk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 14 czerwca 2013 r.,
sprawy P. S.,
skazanego z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 282 kk
z powodu kasacji obrońcy skazanego
od wyroku Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 28 grudnia 2012 r., utrzymującego w mocy wyrok Sądu Okręgowego w W.
z dnia 2 kwietnia 2012 r.,
p o s t a n o w i ł
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. kosztami postępowania kasacyjnego obciążyć skazanego
P. S.
UZASADNIENIE
Kasację obrońcy skazanego należało uznać za bezzasadną w stopniu
oczywistym.
Kasacja zawierała zarzut obrazy art. 7 i art. 410 k.p.k., polegającej na
przyjęciu w wyroku Sądu Okręgowego, utrzymanym następnie w mocy przez Sąd
Apelacyjny, że dwa identyczne zachowania skazanego w stosunku do tego samego
pokrzywdzonego dokonane w tym samym czasie pozwalają na diametralną
odmienność oceny prawnokarnej tych zachowań, poprzez skazanie za jedno i
uniewinnienie za drugie, mimo oparcia tych rozstrzygnięć o ten sam
niekonsekwentny i nie potwierdzony przed sądem dowód z przesłuchania
2
pokrzywdzonego. W konkluzji obrońca wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i
przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania w postępowaniu odwoławczym.
Sąd Najwyższy zważył co następuje.
Kasacja jest oczywiście bezzasadna. Na wstępie Sąd Najwyższy pragnie
podkreślić, że zestawione w treści zarzutu „dwa identyczne zachowania”
skazanego stanowią bezsprzecznie odmienne zdarzenia faktyczne, poprawnie
uczynione przez oskarżyciela przedmiotem odrębnych zarzutów. Podniesione w
kasacji zarzuty nie odwołują się zresztą do naruszenia zasady ne bis in idem.
Odnosząc się do treści kasacji należy zauważyć, że sąd odwoławczy nie
mógł naruszyć przytoczonych wyżej przepisów prawa procesowego, a to art. 7 i art.
410 k.p.k., ponieważ w zakresie czynów zarzucanych skazanemu nie czynił
własnych ustaleń faktycznych, lecz w pełni zaakceptował ustalenia sądu I instancji.
Sąd Najwyższy uznał zatem, że zarzut kasacji, pod pozorem naruszenia prawa
procesowego, odnosi się w istocie do ustaleń faktycznych dokonanych przez sąd I
instancji i zaakceptowanych przez sąd odwoławczy. Stosownie do art. 523 § 1
k.p.k. tego rodzaju zarzut nie może być skutecznie podnoszony w postępowaniu
kasacyjnym. Po drugie, zarzut kasacji jest w istocie powtórzeniem zarzutów
podniesionych w apelacji, które zostały przez sąd odwoławczy rozpoznane
należycie (por. rozważania dotyczące oceny zeznań pokrzywdzonego S. P. na s.
32-34 uzasadnienia wyroku sądu odwoławczego; zresztą sam skarżący nie zarzuca
w kasacji naruszenia przepisów regulujących standardy kontroli odwoławczej). Sąd
odwoławczy rozważał też podniesioną w kasacji rzekomą sprzeczność ustaleń
faktycznych, polegającą zdaniem skarżącego na przypisaniu skazanemu czynu
zarzuconego mu w pkt XXIV aktu oskarżenia, tj. współudziału w przestępstwie z art.
13 § 1 w zw. z art. 282 k.k., i jednoczesnym uniewinnieniu go od zarzutu z pkt XXV
aktu oskarżenia, kwalifikowanego z art. 282 k.k. Wobec faktu, że przedmiotem obu
zarzutów są – jak wyżej zaznaczono – odrębne zdarzenia faktyczne, zgodzić
należy się z argumentacją sądu odwoławczego, że ustalenia faktyczne w zakresie
pierwszego z omawianych czynów nie mogą przesądzać o ustaleniach w zakresie
drugiego z nich (s. 23 uzasadnienia wyroku sądu odwoławczego).
Wobec powyższego orzeczono jak w sentencji.
3