Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II KZ 20/13
POSTANOWIENIE
Dnia 14 czerwca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Piotr Hofmański
na posiedzeniu
w sprawie B. D.
w przedmiocie zażalenia na zarządzenie Zastępcy Przewodniczącego IX Wydziału
Karnego Odwoławczego w Sądzie Okręgowym w W.
z dnia 26 marca 2013r., o odmowie przyjęcia wniosku o sporządzenie i doręczenie
wyroku sądu odwoławczego wraz z uzasadnieniem
p o s t a n o w i ł
zaskarżone zarządzenie utrzymać w mocy.
UZASADNIENIE
Zarządzeniem z dnia 26 marca 2013 r., Zastępca Przewodniczącego IX
Wydziału II Karnego Odwoławczego w Sądzie Okręgowym w W. odmówił przyjęcia
wniosku B. D. z dnia 7 listopada 2012 r. o sporządzenie i doręczenie wyroku sądu
odwoławczego wraz z uzasadnieniem. Zarządzenie uzasadniono tym, że wniosek
został wniesiony po terminie.
Na zarządzenie powyższe skazany wniósł zażalenie z 5 kwietnia 2013 r., w
którym podniósł, że wniosek został wysłany 12 grudnia 2012 r., tj. w ostatnim dniu
terminu, co skazany udokumentował dowodem nadania wystawionym 12 grudnia
2012 r. przez placówkę pocztową we Francji. Wobec powyższego skazany wniósł o
przyjęcie wniosku o sporządzenie i doręczenie wyroku sądu odwoławczego wraz z
uzasadnieniem.
2
Sąd Najwyższy zważył co następuje.
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Wobec jednoznacznego brzmienia art. 124 k.p.k. (w brzmieniu na dzień 16
grudnia 2012 r.), termin jest zachowany, jeżeli przed jego upływem pismo zostało
nadane w polskiej placówce pocztowej operatora publicznego, w polskim urzędzie
konsularnym lub złożone przez żołnierza w dowództwie jednostki wojskowej albo
przez osobę pozbawioną wolności w administracji odpowiedniego zakładu, a przez
członka załogi polskiego statku morskiego kapitanowi statku. Wobec wyraźnej
wypowiedzi ustawy, nadanie pisma adresowanego do polskiego organu
procesowego w placówce pocztowej obcego państwa, nie wywołuje skutku
zachowania terminu. Skoro wniosek skazanego dotarł do polskiej placówki
pocztowej dopiero w dniu 16 grudnia 2012 r. nie może być uznany za wniesiony w
terminie.
W tym stanie rzeczy wydanie zarządzenia o odmowie przyjęcia wniosku jawi
się jako w pełni uzasadnione (art. 422 § 3 k.p.k.).
Wobec powyższego orzeczono jak na wstępie.