Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV KK 34/13
POSTANOWIENIE
Dnia 14 czerwca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Rafał Malarski
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 kpk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 14 czerwca 2013 r.,
sprawy M. K.
skazanego z art. 148 § 1 k.k. w zb. z art. 280 § 1 k.k.
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę
od wyroku Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 5 lipca 2012 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Okręgowego w K.
z dnia 16 stycznia 2012 r.,
p o s t a n o w i ł
1) oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną;
2) zwolnić skazanego od kosztów sądowych za postępowanie
kasacyjne.
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy w K., wyrokiem z dnia 16 stycznia 2012 r., skazał M. K.
za przestępstwo z art. 148 § 1 k.k. w zb. z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2
k.k. Sąd Apelacyjny, po rozpoznaniu w dniu 5 lipca 2012 r. apelacji obrońcy
skazanego, utrzymał w mocy wyrok sądu pierwszej instancji, uznając ten
środek odwoławczy za oczywiście bezzasadny.
Kasację od prawomocnego wyroku sądu odwoławczego złożył obrońca
skazanego, podnosząc w niej zarzuty naruszenia art. 457 § 3 k.p.k. w zw. z art. 433
2
§ 2 k.p.k., art. 5 § 1 i 2 k.p.k., a także art. 7 k.p.k. Z ostrożności procesowej zarzucił
także naruszenie art. 155 k.k. i art. 156 § 3 k.k.
W pisemnej odpowiedzi na kasację Prokurator Apelacyjny wniósł o jej
oddalenie jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja okazała się bezzasadna w stopniu oczywistym. Podzielić w tym
zakresie należy stanowisko prokuratora zawarte w odpowiedzi na kasację.
Na wstępie zauważyć należy, że zarzuty kasacji stanowią w zasadzie
dosłowne powielenie zarzutów apelacyjnych i w istocie skierowane zostały
przeciwko rozstrzygnięciu sądu pierwszej instancji, co stoi w oczywistej
sprzeczności z art. 519 k.p.k. Poza tym autor skargi w przeważającej mierze,
stawiając zarzuty kasacyjne tak naruszenia prawa procesowego, jak również
materialnego, kwestionuje de facto ustalenia faktyczne w sprawie, dążąc tym
samym do obejścia zakazu podnoszenia w postępowaniu kasacyjnym zarzutów
błędu w ustaleniach faktycznych, zawartym w treści art. 523 § 1 k.p.k.
W sprawie nie sposób jest podzielić stanowiska skarżącego, że
uzasadnienie zaskarżonego wyroku nie sprostało wymaganiom stawianym w art.
457 § 3 k.p.k., a sąd odwoławczy nie rozpoznał w pełni środka odwoławczego, do
czego zobowiązany był zgodnie z art. 433 § 2 k.p.k. Zarówno uzasadnienie
zaskarżonego wyroku, jak również uzasadnienie sądu a quo zostało sporządzone w
sposób prawidłowy. Sąd odwoławczy w zaskarżonym orzeczeniu w sposób
właściwy dokonał kontroli instancyjnej orzeczenia sądu pierwszej instancji, a także
szczegółowo odniósł się do wszystkich zarzutów apelacji.
Stawiając zarzuty naruszenia art. 5 § 1 i 2 k.p.k. oraz art. 7 k.p.k., autor
kasacji starał się, na co zwrócono już uwagę, dokonać obejścia zakazu
podnoszenia w tym nadzwyczajnym środku zaskarżenia zarzutu błędu w
ustaleniach faktycznych, skierowanym przeciwko wyrokowi sądu pierwszej
instancji. Treść stawianych przez skarżącego zarzutów, gdzie w sposób bardzo
szeroki polemizuje on z tymi ustaleniami, dokonując także tendencyjnej oceny
dowodów, ewidentnie wskazuje, że próbował on w sposób zawoalowany
doprowadzić do ponownej kontroli odwoławczej wyroku sądu pierwszej instancji, a
nie orzeczenia, które zostało faktycznie zaskarżone. Sąd Najwyższy w tym miejscu
3
pragnie zwrócić uwagę, że kasacja jest nadzwyczajnym środkiem zaskarżenia, a
charakter możliwych do podniesienia zarzutów określony jest ściśle treścią art. 523
§ 1 k.p.k. Postępowanie kasacyjne nie jest więc kolejną instancją w postępowaniu
odwoławczym, co sugerowałaby treść przedmiotowej kasacji.
Autor kasacji, zarzucając również, z „ostrożności procesowej”, naruszenie
prawa materialnego w postaci art. 155 k.k. i art. 156 § 3 k.k., podważa ustalenia
dotyczące strony podmiotowej popełnionego przez skazanego przestępstwa, a więc
również elementu ustaleń faktycznych. Abstrahując od tego, że skarżący negując
ustalenia faktyczne, zarzucał jednocześnie naruszenie przepisu prawa
materialnego, a co do zasady są to zarzuty wykluczające się, to nie sposób uznać
było za zasadne jego twierdzenia, że w sprawie sądy rozpoznające sprawę miałyby
rozważać zakwalifikowanie przestępstwa, którego dopuścił się skazany, jako
nieumyślnego. Skoro w sprawie ustalono, że skazanemu przypisać należało
działanie z zamiarem zabójstwa, to niezrozumiałym jest doszukiwanie się przez
skarżącego obowiązku rozważania przez sąd zakwalifikowania czynu skazanego
jako przestępstwa nieumyślnego lub umyślno-nieumyślnego, którego strona
podmiotowa ukształtowana jest w sposób określony przez art. 9 § 2 lub § 3 k.k.
Mając to na względzie, Sąd potraktował przedmiotową kasację jako
bezzasadną w stopniu oczywistym, skutkującym jej oddalenie w trybie art. 535 § 3
k.p.k.
Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. skazany został zwolniony od kosztów
sądowych postępowania kasacyjnego.