IV KK 76/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:20-08-2013
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV KK 76/13
POSTANOWIENIE
Dnia 14 czerwca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Rafał Malarski
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 kpk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 14 czerwca 2013 r.,
sprawy T. W.
skazanego z art. 279 § 1 k.k. i in.
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę
od wyroku Sądu Okręgowego w K.
z dnia 2 października 2012 r., utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w T.
z dnia 31 października 2011 r.,
p o s t a n o w i ł
1) oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną;
2) obciążyć skazanego kosztami sądowymi za postępowanie
kasacyjne.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy w T., wyrokiem z dnia 31 października 2011 r., skazał T. W.
za szereg przestępstw z art. 279 § 1 k.k., art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005
roku o przeciwdziałaniu narkomanii oraz z art. 291 § 1 k.k. na karę łączną 2 lat i 4
miesięcy pozbawienia wolności. Sąd Okręgowy w K., po rozpoznaniu w dniu 2
października 2012 r. apelacji obrońcy skazanego, utrzymał w mocy wyrok sądu
pierwszej instancji.
Kasację od prawomocnego wyroku sądu odwoławczego złożył obrońca
skazanego, podnosząc w niej zarzuty naruszenia art. 424 § 2 k.p.k., a także rażącej
niewspółmierności kary wymierzonej skazanemu.
2
W pisemnej odpowiedzi na kasację Prokurator Okręgowy wniósł o jej
oddalenie jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja okazała się bezzasadna w stopniu oczywistym.
Analiza treści kasacji wskazuje, że jej autor, stawiając zarzut naruszenia art.
424 § 2 k.p.k., próbował doprowadzić w niniejszej sprawie do obejścia
wynikającego z art. 523 § 1 k.p.k. zakazu wnoszenia kasacji wyłącznie z powodu
niewspółmierności kary. W postępowaniu kasacyjnym można podnosić zarzut
niewspółmierności kary, jednakże jedynie wtedy, gdy jest ona wynikiem rażącego
naruszenia przepisów prawa materialnego bądź procesowego, dotyczącego
rozstrzygnięcia o karze, a naruszenie to mogło mieć wpływ na wymiar kary. Zarzut
niewspółmierności kary nie może więc przybrać charakteru samoistnego.
Argumentacja skarżącego odnośnie naruszenia art. 424 § 2 k.p.k. jawi się w
niniejszej sprawie jako kompletnie chybiona. W pierwszym rzędzie należy zwrócić
uwagę na to, że art. 424 § 2 k.p.k. dotyczy wyłącznie uzasadnienia sądu pierwszej
instancji, w przypadku gdy sąd odwoławczy utrzymuje w mocy wyrok sądu a quo.
W realiach niniejszej sprawy uzasadnienie sądu odwoławczego winno więc
odpowiadać wymogom wskazanym w art. 457 § 3 k.p.k. Niemniej jednak zważyć
należy, że w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku odniesiono się w sposób
rzeczowy i wyczerpujący do kwestii wymierzonej skazanemu kary. Podkreślić
należy także, że w apelacji brak było jakichkolwiek zarzutów dotyczących
wymierzonej skazanemu kary, a co do kontroli instancyjnej sądu odwoławczego nie
można mieć zastrzeżeń. Stąd, zdaniem Sądu Najwyższego, skarżący nadużył
zarzutu naruszenia art. 424 § 2 k.p.k., dążąc do niedopuszczalnej w postępowaniu
kasacyjnym kontroli wyłącznie wymiaru kary wymierzonej skazanemu, co było
głównym przesłaniem tej kasacji.
Drugi ze stawianych przez skarżącego zarzutów, to jest rażąca
niewspółmierność kary wymierzonej skazanemu, w kontekście pierwszego z
zarzutów, nie mógł został uznany za dopuszczalny. Treść kasacji wskazuje
bowiem, że skarżący w zasadzie kwestionował tylko i wyłącznie niewspółmierność
kary, co jest niedopuszczalne, mając na względzie treść art. 523 § 1 k.p.k.
3
Mając to na uwadze, Sąd potraktował przedmiotową kasację jako
bezzasadną w stopniu oczywistym, skutkującym jej oddalenie w trybie art. 535 § 3
k.p.k.
Na podstawie art. 636 § 1 k.p.k., skazanego obciążono kosztami
postępowania kasacyjnego.
POSTANOWIENIE
Dnia 14 czerwca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Rafał Malarski
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 kpk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 14 czerwca 2013 r.,
sprawy T. W.
skazanego z art. 279 § 1 k.k. i in.
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę
od wyroku Sądu Okręgowego w K.
z dnia 2 października 2012 r., utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w T.
z dnia 31 października 2011 r.,
p o s t a n o w i ł
1) oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną;
2) obciążyć skazanego kosztami sądowymi za postępowanie
kasacyjne.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy w T., wyrokiem z dnia 31 października 2011 r., skazał T. W.
za szereg przestępstw z art. 279 § 1 k.k., art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005
roku o przeciwdziałaniu narkomanii oraz z art. 291 § 1 k.k. na karę łączną 2 lat i 4
miesięcy pozbawienia wolności. Sąd Okręgowy w K., po rozpoznaniu w dniu 2
października 2012 r. apelacji obrońcy skazanego, utrzymał w mocy wyrok sądu
pierwszej instancji.
Kasację od prawomocnego wyroku sądu odwoławczego złożył obrońca
skazanego, podnosząc w niej zarzuty naruszenia art. 424 § 2 k.p.k., a także rażącej
niewspółmierności kary wymierzonej skazanemu.
2
W pisemnej odpowiedzi na kasację Prokurator Okręgowy wniósł o jej
oddalenie jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja okazała się bezzasadna w stopniu oczywistym.
Analiza treści kasacji wskazuje, że jej autor, stawiając zarzut naruszenia art.
424 § 2 k.p.k., próbował doprowadzić w niniejszej sprawie do obejścia
wynikającego z art. 523 § 1 k.p.k. zakazu wnoszenia kasacji wyłącznie z powodu
niewspółmierności kary. W postępowaniu kasacyjnym można podnosić zarzut
niewspółmierności kary, jednakże jedynie wtedy, gdy jest ona wynikiem rażącego
naruszenia przepisów prawa materialnego bądź procesowego, dotyczącego
rozstrzygnięcia o karze, a naruszenie to mogło mieć wpływ na wymiar kary. Zarzut
niewspółmierności kary nie może więc przybrać charakteru samoistnego.
Argumentacja skarżącego odnośnie naruszenia art. 424 § 2 k.p.k. jawi się w
niniejszej sprawie jako kompletnie chybiona. W pierwszym rzędzie należy zwrócić
uwagę na to, że art. 424 § 2 k.p.k. dotyczy wyłącznie uzasadnienia sądu pierwszej
instancji, w przypadku gdy sąd odwoławczy utrzymuje w mocy wyrok sądu a quo.
W realiach niniejszej sprawy uzasadnienie sądu odwoławczego winno więc
odpowiadać wymogom wskazanym w art. 457 § 3 k.p.k. Niemniej jednak zważyć
należy, że w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku odniesiono się w sposób
rzeczowy i wyczerpujący do kwestii wymierzonej skazanemu kary. Podkreślić
należy także, że w apelacji brak było jakichkolwiek zarzutów dotyczących
wymierzonej skazanemu kary, a co do kontroli instancyjnej sądu odwoławczego nie
można mieć zastrzeżeń. Stąd, zdaniem Sądu Najwyższego, skarżący nadużył
zarzutu naruszenia art. 424 § 2 k.p.k., dążąc do niedopuszczalnej w postępowaniu
kasacyjnym kontroli wyłącznie wymiaru kary wymierzonej skazanemu, co było
głównym przesłaniem tej kasacji.
Drugi ze stawianych przez skarżącego zarzutów, to jest rażąca
niewspółmierność kary wymierzonej skazanemu, w kontekście pierwszego z
zarzutów, nie mógł został uznany za dopuszczalny. Treść kasacji wskazuje
bowiem, że skarżący w zasadzie kwestionował tylko i wyłącznie niewspółmierność
kary, co jest niedopuszczalne, mając na względzie treść art. 523 § 1 k.p.k.
3
Mając to na uwadze, Sąd potraktował przedmiotową kasację jako
bezzasadną w stopniu oczywistym, skutkującym jej oddalenie w trybie art. 535 § 3
k.p.k.
Na podstawie art. 636 § 1 k.p.k., skazanego obciążono kosztami
postępowania kasacyjnego.