V KK 34/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:09-07-2013
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V KK 34/13
POSTANOWIENIE
Dnia 18 czerwca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jerzy Grubba
na posiedzeniu w trybie art. 535§3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 18 czerwca 2013r.,
sprawy R. P. i A. R.
skazanych z art. 279§1 k.k.
z powodu kasacji wniesionej przez obrońców skazanych
od wyroku Sądu Okręgowego w K. z dnia 31 sierpnia 2012 r., utrzymującego w
mocy wyrok Sądu Rejonowego w K. z dnia 11 kwietnia 2012 r.
p o s t a n o w i ł:
1. oddalić kasacje uznając je za oczywiście bezzasadne,
2. obciążyć skazanych kosztami sądowymi postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Kasacje wniesione w imieniu skazanych są bezzasadne i to w stopniu
oczywistym.
Skarżący tylko pozornie podnoszą w nich zarzuty związane z naruszeniem
prawa procesowego, których miałby dopuścić się Sąd Odwoławczy, gdy w istocie
skierowane są one przeciwko ustaleniom faktycznym i ocenom dokonanym przez
Sąd I – instancji. Kasacje zostały zatem wywiedzione wbrew treści art. 519 k.p.k.,
który zezwala na wnoszenie tego nadzwyczajnego środka odwoławczego jedynie
od wyroków sądów odwoławczych oraz art. 523§1 k.p.k., który nie dopuszcza
skarżenia w tym postępowaniu ustaleń faktycznych.
2
Przechodząc bezpośrednio do oceny zarzutów podniesionych w kasacji
sporządzonej przez obrońcę skazanego R. P. zauważyć należy, że Sąd
Odwoławczy nie mógł naruszyć art. 7 k.p.k. w sytuacji, gdy samodzielnie nie
prowadził postępowania dowodowego.
Równie bezzasadne są pozostałe zarzuty, w istocie związane z
niedopuszczeniem dowodów wnioskowanych przez skazanego. Zarzuty te
stawiane są bądź to od strony zaakceptowania przez Sąd II instancji decyzji o
oddaleniu tych wniosków, bądź poprzez brak rozważenia zarzutu postawionego w
tym przedmiocie w apelacji. Z całą pewnością Sąd Okręgowy nie naruszył art.
457§3 k.p.k. poprzez nie przedstawienie rozważań co do zarzutu II-c apelacji, skoro
uwagi co do tej kwestii znajdują się na k. 6 uzasadnienia wyroku Sądu
Odwoławczego. Są one może lakoniczne, ale całkowicie jasne i przekonujące.
Również nie można podzielić pozostałej części zarzutu dotyczącego akceptacji
oddalenia wniosków dowodowych. Obrona nie powiązał tego zarzutu z treścią art.
433§2 k.p.k. czy 457§3 k.p.k., co już z samej istoty nie wiąże wskazywanych
naruszeń procesowych z postępowaniem odwoławczym, lecz lokuje je na etapie
postępowania I-instancyjnego. Zabieg taki z oczywistych względów jest w
postępowaniu kasacyjnym nieskuteczny. Niezależnie jednak od powyższego, nie
sposób przyjąć, że przedstawione w tym zakresie przez Sąd Okręgowy na kartach
11 – 13 uzasadnienia wyroku rozważania nie są przekonujące, czy też rażą
dowolnością.
W tej sytuacji, brak podstaw do uznania zarzutów podniesionych w tej
kasacji za zasadne choćby w najmniejszym stopniu.
Tak samo ocenić trzeba zarzuty podniesione w kasacji obrońcy skazanego
A. R.
Zarzut naruszenia art. 9§1 k.p.k., art. 167 k.p.k. oraz art. 193§1 i 2 k.p.k., art.
366§1 k.p.k. ma dokładnie tożsamy charakter, jak wyżej omówione zarzuty
dotyczące oddalenia wniosków dowodowych. Jest to zarzut skierowany przeciwko
procedowaniu przed Sądem I instancji, a wiec jako taki postawiony z naruszeniem
art. 519 k.p.k.
Tak samo trzeba ocenić pozostałe zarzuty, przypominając jedynie, że:
3
- naruszenie art. 4 k.p.k. nie może stanowić samodzielnej podstawy
kasacyjnej, gdyż w tym przepisie sformułowano jedną z zasad generalnych
rządzących procesem karnym, która to zasada znajduje następnie konkretyzację w
części szczegółowej kodeksu. Treścią zarzutu może stać się jedynie naruszenie
tych konkretnych, szczegółowo wskazanych przepisów, nie zaś zasady generalnej,
- zarzut naruszenia art. 7 k.p.k. podnoszony może być w postępowaniu
kasacyjnym tylko wówczas, gdy sąd odwoławczy czynił samodzielne ustalenia
faktyczne, co w niniejszej sprawie nie miało miejsca,
- art. 5§2 k.p.k. dotyczy wątpliwości, które ma i nie jest w stanie rozstrzygnąć
sąd rozpoznający sprawę, nie zaś wątpliwości którejś ze stron co do prawidłowości
rozstrzygnięcia dokonanego przez ten sąd.
Brak zatem podstaw do uwzględnienia jakichkolwiek zarzutów podniesionych
w kasacjach obrońców skazanych.
Powyższe skutkowało uznaniem obu skarg kasacyjnych za bezzasadne w
stopniu oczywistym.
Skazanych obciążono kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego nie
znajdując podstaw do zwolnienia od ich ponoszenia.
POSTANOWIENIE
Dnia 18 czerwca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jerzy Grubba
na posiedzeniu w trybie art. 535§3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 18 czerwca 2013r.,
sprawy R. P. i A. R.
skazanych z art. 279§1 k.k.
z powodu kasacji wniesionej przez obrońców skazanych
od wyroku Sądu Okręgowego w K. z dnia 31 sierpnia 2012 r., utrzymującego w
mocy wyrok Sądu Rejonowego w K. z dnia 11 kwietnia 2012 r.
p o s t a n o w i ł:
1. oddalić kasacje uznając je za oczywiście bezzasadne,
2. obciążyć skazanych kosztami sądowymi postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Kasacje wniesione w imieniu skazanych są bezzasadne i to w stopniu
oczywistym.
Skarżący tylko pozornie podnoszą w nich zarzuty związane z naruszeniem
prawa procesowego, których miałby dopuścić się Sąd Odwoławczy, gdy w istocie
skierowane są one przeciwko ustaleniom faktycznym i ocenom dokonanym przez
Sąd I – instancji. Kasacje zostały zatem wywiedzione wbrew treści art. 519 k.p.k.,
który zezwala na wnoszenie tego nadzwyczajnego środka odwoławczego jedynie
od wyroków sądów odwoławczych oraz art. 523§1 k.p.k., który nie dopuszcza
skarżenia w tym postępowaniu ustaleń faktycznych.
2
Przechodząc bezpośrednio do oceny zarzutów podniesionych w kasacji
sporządzonej przez obrońcę skazanego R. P. zauważyć należy, że Sąd
Odwoławczy nie mógł naruszyć art. 7 k.p.k. w sytuacji, gdy samodzielnie nie
prowadził postępowania dowodowego.
Równie bezzasadne są pozostałe zarzuty, w istocie związane z
niedopuszczeniem dowodów wnioskowanych przez skazanego. Zarzuty te
stawiane są bądź to od strony zaakceptowania przez Sąd II instancji decyzji o
oddaleniu tych wniosków, bądź poprzez brak rozważenia zarzutu postawionego w
tym przedmiocie w apelacji. Z całą pewnością Sąd Okręgowy nie naruszył art.
457§3 k.p.k. poprzez nie przedstawienie rozważań co do zarzutu II-c apelacji, skoro
uwagi co do tej kwestii znajdują się na k. 6 uzasadnienia wyroku Sądu
Odwoławczego. Są one może lakoniczne, ale całkowicie jasne i przekonujące.
Również nie można podzielić pozostałej części zarzutu dotyczącego akceptacji
oddalenia wniosków dowodowych. Obrona nie powiązał tego zarzutu z treścią art.
433§2 k.p.k. czy 457§3 k.p.k., co już z samej istoty nie wiąże wskazywanych
naruszeń procesowych z postępowaniem odwoławczym, lecz lokuje je na etapie
postępowania I-instancyjnego. Zabieg taki z oczywistych względów jest w
postępowaniu kasacyjnym nieskuteczny. Niezależnie jednak od powyższego, nie
sposób przyjąć, że przedstawione w tym zakresie przez Sąd Okręgowy na kartach
11 – 13 uzasadnienia wyroku rozważania nie są przekonujące, czy też rażą
dowolnością.
W tej sytuacji, brak podstaw do uznania zarzutów podniesionych w tej
kasacji za zasadne choćby w najmniejszym stopniu.
Tak samo ocenić trzeba zarzuty podniesione w kasacji obrońcy skazanego
A. R.
Zarzut naruszenia art. 9§1 k.p.k., art. 167 k.p.k. oraz art. 193§1 i 2 k.p.k., art.
366§1 k.p.k. ma dokładnie tożsamy charakter, jak wyżej omówione zarzuty
dotyczące oddalenia wniosków dowodowych. Jest to zarzut skierowany przeciwko
procedowaniu przed Sądem I instancji, a wiec jako taki postawiony z naruszeniem
art. 519 k.p.k.
Tak samo trzeba ocenić pozostałe zarzuty, przypominając jedynie, że:
3
- naruszenie art. 4 k.p.k. nie może stanowić samodzielnej podstawy
kasacyjnej, gdyż w tym przepisie sformułowano jedną z zasad generalnych
rządzących procesem karnym, która to zasada znajduje następnie konkretyzację w
części szczegółowej kodeksu. Treścią zarzutu może stać się jedynie naruszenie
tych konkretnych, szczegółowo wskazanych przepisów, nie zaś zasady generalnej,
- zarzut naruszenia art. 7 k.p.k. podnoszony może być w postępowaniu
kasacyjnym tylko wówczas, gdy sąd odwoławczy czynił samodzielne ustalenia
faktyczne, co w niniejszej sprawie nie miało miejsca,
- art. 5§2 k.p.k. dotyczy wątpliwości, które ma i nie jest w stanie rozstrzygnąć
sąd rozpoznający sprawę, nie zaś wątpliwości którejś ze stron co do prawidłowości
rozstrzygnięcia dokonanego przez ten sąd.
Brak zatem podstaw do uwzględnienia jakichkolwiek zarzutów podniesionych
w kasacjach obrońców skazanych.
Powyższe skutkowało uznaniem obu skarg kasacyjnych za bezzasadne w
stopniu oczywistym.
Skazanych obciążono kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego nie
znajdując podstaw do zwolnienia od ich ponoszenia.