V KK 36/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:09-07-2013
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V KK 36/13
POSTANOWIENIE
Dnia 18 czerwca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jerzy Grubba
na posiedzeniu w trybie art. 535§3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 18 czerwca 2013r.,
sprawy G. K.
skazanego z art. 278§1 k.k.
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego z dnia 4 października 2012 r., utrzymującego w mocy
wyrok Sądu Rejonowego z dnia 5 kwietnia 2012 r.
p o s ta n o w i ł:
1. oddalić kasację uznając ją za oczywiście bezzasadną,
2. obciążyć skazanego kosztami sądowymi postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Kasacja wniesiona w imieniu skazanego jest bezzasadna i to w stopniu
oczywistym.
Skarżący tylko pozornie podnosi w niej zarzut związany z naruszeniem
prawa materialnego, którego miałby dopuścić się Sąd Odwoławczy, gdy w istocie
skierowana jest ona przeciwko ustaleniom faktycznym i ocenom dokonanym przez
Sąd I instancji. Kasacja została zatem wywiedziona wbrew treści art. 519 k.p.k.,
który zezwala na wnoszenie tego nadzwyczajnego środka odwoławczego jedynie
od wyroków sądów odwoławczych oraz art. 523§1 k.p.k., który nie dopuszcza
skarżenia w tym postępowaniu ustaleń faktycznych.
2
Tak bowiem ocenić należy zarzut naruszenia prawa materialnego w postaci
obrazy art. 12 k.k.
Na wstępie wskazać trzeba, że Sąd Odwoławczy nie mógł naruszyć normy
art. 12 k.k. ponieważ nie stosował tego przepisu. Zarzut obrazy tego przepisu w
istocie nie został postawiony też w skardze apelacyjnej, pomimo tego, Sąd
Okręgowy przedstawił swoje stanowisko w tej kwestii nawiązując do ustnego
wystąpienia obrońcy podczas rozprawy apelacyjnej. Jak jednoznacznie wynika z
uzasadnienia wyroku tego Sądu, nie znalazł on podstaw, w ślad za Sądem I
instancji, do dokonania ustalenia faktycznego, że oskarżony dopuszczając się
przypisanych mu przestępstw działał ze z góry powziętym zamiarem. Tak więc
możliwość przyjęcia odmiennej kwalifikacji prawnej – z zastosowaniem art. 12 k.k. –
wymaga dokonania nowych, odmiennych ustaleń faktycznych. Nie można w tym
zakresie zatem zasadnie stawiać zarzutu naruszenia prawa materialnego, gdyż taki
błąd może nastąpić wyłącznie w następstwie wadliwej subsumpcji lub wykładni
prawa.
Tak jak wskazano to wyżej, stawianie zarzutu dokonania błędnych ustaleń
faktycznych jest niedopuszczalne w postępowaniu kasacyjnym.
Identycznie ocenić trzeba drugi z zarzutów postawionych w kasacji. Jak
wynika z treści tego zarzutu, tylko pozornie podnosi się tu kwestię naruszenia
prawa procesowego – art. 438 pkt 4 k.p.k., gdy w istocie jest to zarzut rażącej
niewspółmierności kary wymierzonej skazanemu. Stawianie również takiego
zarzutu, zgodnie z dyspozycją art. 523§1 k.p.k., w postępowaniu kasacyjnym jest
niedopuszczalne.
Brak zatem podstaw do uwzględnienia jakichkolwiek zarzutów podniesionych
w kasacji obrońcy skazanego.
Powyższe skutkowało uznaniem skargi kasacyjnej za bezzasadną w stopniu
oczywistym.
Skazanego, obciążono kosztami sądowych postępowania kasacyjnego, nie
znajdując podstaw do zwolnienia od ich ponoszenia.
3
POSTANOWIENIE
Dnia 18 czerwca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jerzy Grubba
na posiedzeniu w trybie art. 535§3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 18 czerwca 2013r.,
sprawy G. K.
skazanego z art. 278§1 k.k.
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego z dnia 4 października 2012 r., utrzymującego w mocy
wyrok Sądu Rejonowego z dnia 5 kwietnia 2012 r.
p o s ta n o w i ł:
1. oddalić kasację uznając ją za oczywiście bezzasadną,
2. obciążyć skazanego kosztami sądowymi postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Kasacja wniesiona w imieniu skazanego jest bezzasadna i to w stopniu
oczywistym.
Skarżący tylko pozornie podnosi w niej zarzut związany z naruszeniem
prawa materialnego, którego miałby dopuścić się Sąd Odwoławczy, gdy w istocie
skierowana jest ona przeciwko ustaleniom faktycznym i ocenom dokonanym przez
Sąd I instancji. Kasacja została zatem wywiedziona wbrew treści art. 519 k.p.k.,
który zezwala na wnoszenie tego nadzwyczajnego środka odwoławczego jedynie
od wyroków sądów odwoławczych oraz art. 523§1 k.p.k., który nie dopuszcza
skarżenia w tym postępowaniu ustaleń faktycznych.
2
Tak bowiem ocenić należy zarzut naruszenia prawa materialnego w postaci
obrazy art. 12 k.k.
Na wstępie wskazać trzeba, że Sąd Odwoławczy nie mógł naruszyć normy
art. 12 k.k. ponieważ nie stosował tego przepisu. Zarzut obrazy tego przepisu w
istocie nie został postawiony też w skardze apelacyjnej, pomimo tego, Sąd
Okręgowy przedstawił swoje stanowisko w tej kwestii nawiązując do ustnego
wystąpienia obrońcy podczas rozprawy apelacyjnej. Jak jednoznacznie wynika z
uzasadnienia wyroku tego Sądu, nie znalazł on podstaw, w ślad za Sądem I
instancji, do dokonania ustalenia faktycznego, że oskarżony dopuszczając się
przypisanych mu przestępstw działał ze z góry powziętym zamiarem. Tak więc
możliwość przyjęcia odmiennej kwalifikacji prawnej – z zastosowaniem art. 12 k.k. –
wymaga dokonania nowych, odmiennych ustaleń faktycznych. Nie można w tym
zakresie zatem zasadnie stawiać zarzutu naruszenia prawa materialnego, gdyż taki
błąd może nastąpić wyłącznie w następstwie wadliwej subsumpcji lub wykładni
prawa.
Tak jak wskazano to wyżej, stawianie zarzutu dokonania błędnych ustaleń
faktycznych jest niedopuszczalne w postępowaniu kasacyjnym.
Identycznie ocenić trzeba drugi z zarzutów postawionych w kasacji. Jak
wynika z treści tego zarzutu, tylko pozornie podnosi się tu kwestię naruszenia
prawa procesowego – art. 438 pkt 4 k.p.k., gdy w istocie jest to zarzut rażącej
niewspółmierności kary wymierzonej skazanemu. Stawianie również takiego
zarzutu, zgodnie z dyspozycją art. 523§1 k.p.k., w postępowaniu kasacyjnym jest
niedopuszczalne.
Brak zatem podstaw do uwzględnienia jakichkolwiek zarzutów podniesionych
w kasacji obrońcy skazanego.
Powyższe skutkowało uznaniem skargi kasacyjnej za bezzasadną w stopniu
oczywistym.
Skazanego, obciążono kosztami sądowych postępowania kasacyjnego, nie
znajdując podstaw do zwolnienia od ich ponoszenia.
3