Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V KK 41/13
POSTANOWIENIE
Dnia 18 czerwca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jerzy Grubba
na posiedzeniu w trybie art. 535§3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 18 czerwca 2013r.
sprawy A. K. i Z. S.
skazanych z art. 56 ust.3 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art.
64§1k.k.
z powodu kasacji wniesionych przez obrońców skazanych
od wyroku Sądu Okręgowego w L. z dnia 13 września 2012 r., utrzymującego w
mocy wyrok Sądu Rejonowego w G. z dnia 22 maja 2012r.
p o s t a n o w i ł:
1. oddalić kasacje uznając je za oczywiście bezzasadne,
2. zwolnić skazanych od ponoszenia kosztów sądowych
postępowania kasacyjnego obciążając nimi Skarb Państwa.
UZASADNIENIE
Kasacje wniesione w imieniu skazanych są bezzasadne i to w stopniu
oczywistym.
Skarżący tylko pozornie podnoszą w nich zarzuty związane z naruszeniem
prawa procesowego, których miałby dopuścić się Sąd Odwoławczy, gdy w istocie
skierowane są one przeciwko ustaleniom faktycznym dokonanym przez Sąd I
instancji. Kasacja została zatem wywiedziona wbrew treści art. 519 k.p.k., który
zezwala na wnoszenie tego nadzwyczajnego środka odwoławczego jedynie od
wyroków sądów odwoławczych oraz art. 523§1 k.p.k., który nie dopuszcza
skarżenia w tym postępowaniu ustaleń faktycznych.
2
Przechodząc do omówienia kasacji wniesionej w imieniu skazanego A. K.
stwierdzić trzeba, w odniesieniu do zarzutu pierwszego, że rozstrzygnięcia Sądów
oparte zostały w zasadniczej części na wyjaśnieniach z postępowania
przygotowawczego (k. 5-5v., 12, 257-268, 466, 622-625) oraz wyjaśnieniach
złożonych w sprawie III K 110/10 przed Sądem Okręgowym w L. (k. 921-942)
przez O. S., który nie zdążył złożyć stosownych wyjaśnień w postępowaniu
sądowym, ponieważ zmarł (k. 828). Sąd I instancji miał świadomość, że do
dowodu z pomówień należy podchodzić z dużą ostrożnością, co zostało
podkreślone na k.10 uzasadnienia wyroku. Jednocześnie przekonujące są uwagi
tego Sądu, że ze względu na precyzyjność wyjaśnień, jasność oraz konsekwencję,
jak również potwierdzenie się ich w pozostałym materialne dowodowym, należało
uznać je za wiarygodne. Okoliczności te dostrzegł również Sąd II instancji, który
dokonując kontroli instancyjnej wyroku Sądu Rejonowego wskazał, że wyjaśnienia
O. S. obdarzone są walorem pełnej wiarygodności (s.12-13 uzasadnienia wyroku
Sądu Odwoławczego). Sąd dokonał przy tym zestawienia wskazanych wyjaśnień z
innymi dowodami zebranymi w sprawie (tj. częściowo z wyjaśnieniami
współoskarżonych […]; a także z informacjami zawartymi w dokumentach
dotyczących udzielanych O. S. przepustek, okresach odbywania kar, itp.), w
sposób nie budzący wątpliwości potwierdzając wcześniej wyprowadzone wnioski.
Z pewnością nie można tez uznać za przekonującą argumentację
zaprezentowanej w kasacji, którą można sprowadzić do założenia, że gdyby
oskarżony S. żył, to zapewne obecnie złożyłby wyjaśnienia o odmiennej treści. W
tej perspektywie zarzut ma charakter postulatywny i jako taki nie zasługuje na
uwzględnienie.
Zarzut drugi powiela ostatni z zarzutów zgłoszonych w apelacji przez
obrońcę A. K. Wskazać należy, że Sądy obydwu instancji nie powzięły żadnych
wątpliwości odnośnie sprawstwa A. K. Zarazem wątpliwości w tym zakresie, które
podnosi obrona nie mogą być ujmowane jako naruszenie art. 5§2 k.p.k.. Jest to
bowiem wyraz dążenia do przyjęcia odmiennego stanu faktycznego, który
pozostawałby w jawnej sprzeczności z wyjaśnieniami O. S.
W zarzucie trzecim kasacji wskazano, że Sąd Odwoławczy praktycznie nie
odniósł się do żadnego ze zgłoszonych zarzutów apelacyjnych. Uzasadnienie
3
rozstrzygnięcia Sądu Odwoławczego jest w tym zakresie stosunkowo lakoniczne,
co rzeczywiście może wywoływać wrażenie zbytniej ogólnikowości w odniesieniu
się do zarzutów apelacyjnych. Jednakże główny zarzut dotyczył wyjaśnień O. S.,
kolejne zaś stanowiły konsekwencję negowania przez obronę wartości procesowej
wskazanego dowodu. Z tej perspektywy, szczegółowe odniesienie się Sądu II
instancji do problematyki wiarygodności wskazanego dowodu, pozwalało na
bardziej ogólne potraktowanie kolejnych kwestii, wtórnych wobec powyższej.
Zaznaczyć przy tym należy, że Sąd Okręgowy odniósł się na k.14
uzasadnienia swego wyroku do zagadnienia przeprowadzenia przytoczonych w
zarzucie dowodów z urzędu, zauważając że: „porozumiewanie się skazanych nie
tylko podczas zorganizowanych zajęć, ale też pomiędzy celami, jest oczywistością,
której nie trzeba dowodzić”. Odniesiono się również, do zarzutu dotyczącego
zaniechania przeprowadzenie dowodu z billingu połączeń telefonicznych, słusznie
zauważając bezcelowość takiej czynności, z uwagi na fakt różnicy czasu pomiędzy
ujawnieniem telefonów, a okresem współdziałania oskarżonych. W końcu
wskazano także na okoliczności, że Z. S. objęty był w Zakładzie Karnym nadzorem
penitencjarno - ochronnym oraz, iż nie zatrzymano przy nim bezpośrednio środków
odurzających czy psychotropowych (k. 244 - pismo z Zakładu Karnego w W.).
Przechodząc do omówienia zarzutów podniesionych w kasacji obrońcy Z. S.
wskazać trzeba, że jak podnoszono przy omawianiu kasacji obrońcy A. K., w
analizowanej sprawie głównym dowodem były wyjaśnienia złożone przez O. S.,
które zostały uznane przez Sądy za w pełni wiarygodne, m.in. przez fakt ich
szczegółowości i potwierdzenia się w innych dowodach. Co do postępowania Z. S.,
to istotnie nie zatrzymano przy nim środków odurzających (k. 244), jednakże fakt
ten nie wyklucza jego sprawstwa, co zostało jasno i przekonująco wyłożył Sąd
Okręgowy (k.14 uzasadnienia wyroku Sądu Okręgowego).
Zarzut drugi w swej istocie powiela zarzut poprzedzający. Raz jeszcze
podkreślić należy, że Sądy słusznie uznały za wiarygodne wyjaśnienia O. S., gdyż
były one konsekwentne, szczegółowe i znalazły potwierdzenie w innych dowodach.
Przede wszystkim zaś wskazać wypada, że art. 5§2 k.p.k. dotyczy wątpliwości,
które ma i nie jest w stanie rozstrzygnąć sąd rozpoznający sprawę, nie zaś
wątpliwości którejś ze stron co do prawidłowości rozstrzygnięcia dokonanego przez
4
ten sąd,
Co do zarzutu trzeciego natomiast, odnieść trzeba te same uwagi, które
poczyniono już wyżej przy omawianiu ostatniego zarzutu zgłoszonego w kasacji
obrońcy A. K.
W tej sytuacji, nie sposób przyjąć, że którykolwiek z zarzutów
sformułowanych przez obrońców skazanych mógłby zostać przyjęty za zasadny.
Powyższe skutkowało uznaniem obu skarg kasacyjnych za bezzasadne w
stopniu oczywistym.
Skazanych, uwzględniając ich sytuację materialną, zwolniono od
ponoszenia kosztów sądowych postępowania kasacyjnego obciążając nimi Skarb
Państwa.