Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V KK 66/13
POSTANOWIENIE
Dnia 18 czerwca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Eugeniusz Wildowicz
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 18 czerwca 2013 r.
sprawy M. L.
skazanego z art. 148 § 2 pkt 3 k.k.
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 21 listopada 2012 r., zmieniającego wyrok Sądu Okręgowego
z dnia 2 lipca 2012 r.,
p o s t a n o w i ł
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. obciążyć skazanego kosztami sądowymi postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Kasacja jest oczywiście bezzasadna.
Odnosząc się do zarzutu obrazy art. 433 § 2 k.p.k. w zw. z art. 317 § 1 k.p.k.
w zw. z art. 4 k.p.k. i art. 6 k.p.k., podniesionego w punkcie 1 kasacji, stwierdzić
należy, że jego bezzasadność wynika nie tylko stąd, iż świadkowie, których ten
zarzut dotyczy zostali na rozprawie przed sądem I instancji przesłuchani i obrońca
mógł im zadawać pytania (z tego uprawnienia faktycznie korzystał), ale przede
wszystkim stąd, że świadkowie ci na rozprawie nie zeznawali (wbrew twierdzeniu
obrońcy) odmiennie, a jedynie nie podawali szczegółów. Po odczytaniu zeznań ze
śledztwa wszyscy je podtrzymali. Oznacza to, że omawiany brak postępowania
2
przygotowawczego został skutecznie konwalidowany, a uchybienie art. 317 § 1
k.p.k. nie mogło mieć wpływu na treść zaskarżonego wyroku. Podkreślić również
należy, że dotyczący tego problemu zarzut apelacji obrońcy został przez Sąd
Apelacyjny należycie (a nie tylko pozornie) rozważony i oceniony. Stąd nie może
być mowy o naruszeniu przez ten Sąd art. 433 § 2 k.p.k.
Bezzasadny jest także zarzut naruszenia art. 54 § 1 k.k. w zw. z art. 202 § 5
k.p.k., poprzez przyjęcie, że skazany miał możliwość przewidywania możliwości
spowodowania skutku w postaci śmierci pokrzywdzonego, pomimo młodego wieku,
niedojrzałości i braku odpowiedniego doświadczenia życiowego.
Do tego zagadnienia (w apelacji poruszanego w ramach zarzutu błędu w
ustaleniach faktycznych – pkt 1 tiret 2), odniósł się Sąd odwoławczy, który na trzech
kartach uzasadnienia dogłębnie je przeanalizował i ocenił (s. 9 – 11). Skarżący w
kasacji w żadnym stopniu tego nie podważa, gdyż powtarzając swoją argumentację
i twierdząc, że skazany nie działał w zamiarze pozbawienia życia, a nawet nie
przewidywał skutku śmiertelnego dokonanego pobicia, w efekcie podważa
poczynione ustalenia faktyczne, co w postępowaniu kasacyjnym nie jest
dopuszczalne.
Co do zarzutu obrazy art. 40 § 1 pkt 4 k.p.k. w zw. z art. 47 § 1 k.p.k. oraz
art. 410 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. z punktu trzeciego kasacji. Dotyczy on
postępowania pierwszoinstancyjnego (oparcia ustaleń odnośnie wymiaru kary na
oświadczeniu prokuratora co do zachowania oskarżonego na korytarzu w dniu
rozprawy wskazującego na lekceważącą postawę oskarżonego pomimo, że taki
dowód nie został ujawniony, a nadto był niedopuszczalny, gdyż prokurator winien
zostać wyłączony jako świadek czynu), ale nie był podnoszony w apelacji. Nie mógł
więc z tym problemem zmierzyć się sąd odwoławczy, a to ten sąd powinien ocenić,
czy w sprawie nie doszło do naruszenia przepisów przytoczonych w zarzucie.
Niezależnie od tego stwierdzić należy, że zachowanie oskarżonego na
korytarzu sądowym zostało opisane nie tylko przez prokuratora (oświadczenie k.
403), ale też przez świadków […] (k. 424 – 425 i 429) oraz zweryfikowane przez
odczytanie zapisów z monitoringu sądowego (k. 508). Te ostatnie zostały
prawidłowo ujawnione, a więc wzięcie tych okoliczności (zachowania się
3
oskarżonego) pod uwagę przy wymiarze kary nie narusza art. 410 k.p.k. i art. 7
k.p.k.
Z kolei twierdzenie skarżącego o konieczności wyłączenia prokuratora na
podstawie art. 40 § 1 pkt 4 w zw. z art. 47 k.p.k. nie jest trafne, gdyż oświadczenie
prokuratora nie ma cech zeznania na okoliczności czynu (dotyczy okoliczności
wskazujących na postawę oskarżonego w toku procesu), co leży poza zakresem
art. 40 § 1 pkt 4 k.p.k.
Bezzasadny jest również zarzut obrazy art. 148 § 2 pkt 3 k.k. w zw. z art. 156
§ 3 k.k. w zw. z art. 455 k.p.k. – przypisane M. L. zabójstwa zamiast ciężkiego
uszkodzenia ciała ze skutkiem śmiertelnym.
Podnoszony problem – powiązany z zarzutem z punktu drugiego kasacji, tj.
niemożnością przypisania skazanemu zamiaru pozbawienia życia był przedmiotem
zarzutu apelacji obrońcy i został należycie rozważony przez Sąd Apelacyjny (s. 9 –
11 uzasadnienia). Jak już wskazano powyżej, skarżący w ten sposób, pod pozorem
naruszenia prawa w istocie podważa ustalenia faktyczne, czego w postępowaniu
kasacyjnym czynić mu nie wolno.
Kierując się powyższym, Sąd Najwyższy kasację obrońcy skazanego oddalił
jako oczywiście bezzasadną. O kosztach sądowych postępowania kasacyjnego
rozstrzygnięto na podstawie art. 518 k.p.k. w zw. z art. 636 § 1 k.p.k.