Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt: WA 12/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 18 czerwca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Wiesław Błuś (przewodniczący)
SSN Edward Matwijów (sprawozdawca)
SSN Marek Pietruszyński
Protokolant : Anna Krawiec
przy udziale prokuratora Naczelnej Prokuratury Wojskowej płk. Juliusza Balceraka
w sprawie cyw. H. W. o odszkodowanie i zadośćuczynienie, po rozpoznaniu w Izbie
Wojskowej na rozprawie w dniu 18 czerwca 2013 r. apelacji, wniesionej przez
pełnomocnika wnioskodawcy od wyroku Wojskowego Sądu Okręgowego w W. z
dnia 28 marca 2013 r., sygn. akt […]
1. zaskarżony wyrok zmienia przez podwyższenie
zasądzonego od Skarbu Państwa na rzecz H. W. odszkodowania
za poniesioną szkodę do kwoty 22.521,86 zł (dwadzieścia dwa
tysiące pięćset dwadzieścia jeden 86/100 złotych), a w pozostałej
części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;
2. na podstawie art. 554 § 2 k.p.k. postępowanie wolne jest od
kosztów.
2
UZASADNIENIE
Wojskowy Sąd Okręgowy w W. wyrokiem z dnia 28 marca 2013 r., na
podstawie art. 552 § 4 k.p.k. zasądził od Skarbu Państwa na rzecz H. W. kwotę
21.681,59 złotych tytułem odszkodowania za poniesioną szkodę oraz kwotę 40.000
złotych tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w związku z niewątpliwie
niesłusznym tymczasowym aresztowaniem w postępowaniu karnym zakończonym
prawomocnym wyrokiem Wojskowego Sądu Okręgowego w W. z dnia 25
października 2011 r.
Apelację od tego wyroku wniósł pełnomocnik wnioskodawcy, który zarzucił
mogącą mieć wpływ na treść orzeczenia obrazę prawa procesowego, a mianowicie
art. 7 k.p.k. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, polegającą
w szczególności na:
„- nie uwzględnieniu obligatoryjnego charakteru dodatkowego wynagrodzenia
rocznego, jaka przyznana zostałaby wnioskodawcy, gdyby pozostawał w
zatrudnieniu,
- nie docenieniu okoliczności wskazujących na niewspółmiernie większy od
przyjętego rozmiar krzywdy jakiej doznał wnioskodawca na skutek niewątpliwie
niesłusznego tymczasowego aresztowania, których uwzględnienie miałoby istotne
znaczenie dla prawidłowego określenia wysokości odszkodowania i
zadośćuczynienia”.
Na tej podstawie skarżący wniósł o podwyższenie wysokości zasądzonego
odszkodowania o 840,27 zł, oraz wysokości zadośćuczynienia do kwoty zbliżonej
do żądanej przez wnioskodawcę.
Uzasadniając żądanie podwyższenia zadośćuczynienia do kwoty 200.000
złotych, pełnomocnik wnioskodawcy wskazał, iż Sąd pierwszej instancji w
należytym stopniu nie uwzględnił przy ustalania wysokości zadośćuczynienia, stanu
zdrowia psychicznego wnioskodawcy, który diametralnie uległ pogorszeniu z
momentem jego tymczasowego aresztowania. Pełnej sprawności fizycznej i
psychicznej wnioskodawca nie odzyskał do chwili obecnej o czym świadczy opinia
3
biegłych lekarzy psychiatrów o jego stanie zdrowia. Tymczasowe aresztowanie i
tocząca się przeciwko wnioskodawcy sprawa karna została nagłośniona przez
środki masowego przekazu do tego stopnia, że w sposób negatywny odbiła się ona
na dalszym życiu wnioskodawcy w środowisku w którym przebywał.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Apelacja jest częściowo zasadna.
W obszernych motywach zaskarżonego wyroku, uzasadniających wysokość
zrekompensowania wnioskodawcy wyrządzonej szkody, Sąd pierwszej instancji
stwierdził, że wnioskodawcy z tytułu tzw. trzynastki za lata 2004-2005 nie
przysługuje utracone dodatkowe wynagrodzenie, ponieważ nie wykazał on, aby był
uprawniony do tego rodzaju wynagrodzenia.
Z zaprezentowanym stanowiskiem nie można się zgodzić. Po pierwsze bez
znaczenia jest fakt, iż żądanie odszkodowania z tytułu utraconej trzynastki zostało
złożone w toku toczącego się postępowania odszkodowawczego. Po drugie
wnioskodawca, jako kasjer, a później portier był pracownikiem jednostki sfery
budżetowej.
Zgodnie z ustawą z dnia 12 grudnia 1997 r. o dodatkowym wynagrodzeniu
rocznym dla pracowników jednostek sfery budżetowej był uprawniony z mocy
prawa do wynagrodzenia rocznego po spełnieniu warunków wymienionych w
powołanej wyżej ustawie.
Zgłaszając żądanie przyznania mu odszkodowania z tego tytułu, nie ciążył
na nim obowiązek wykazania jakiś szczególnych uprawnień.
Z przytoczonych wyżej powodów również wynagrodzenie roczne w kwocie
840,27 zł, które przysługiwało wnioskodawcy stanowiło część składową
odszkodowania i o tą kwotę należało je powiększyć.
Nie można natomiast podzielić stanowiska pełnomocnika wnioskodawcy, iż
zasądzona na jego rzecz kwota 40.000 złotych tytułem zadośćuczynienia jest niska.
4
Uważna lektura uzasadnienia zaskarżonego wyroku, w części dotyczącej
przyznania mu zadośćuczynienia w takiej wysokości, prowadzi do wniosku, iż Sąd
pierwszej instancji w sposób drobiazgowy i wnikliwy rozważył te wszystkie
okoliczności, które miały wpływ na zobiektywizowaną krzywdę jakiej doznał
pokrzywdzony.
Nie uszły uwadze sądu meriti żadne z istotnych okoliczności mających wpływ
na rozmiar krzywdy. Wbrew odmiennym twierdzeniom skarżącego zostały one we
właściwym stopniu ocenione.
Reasumując stwierdzić należy, iż okres tymczasowego aresztowania oraz
dolegliwości z nim związane, a także te wszystkie negatywne skutki, których doznał
wnioskodawca po jego rehabilitacji na skutek wyroku uniewinniającego, prowadzą
do wniosku, że przyznane mu zadośćuczynienie w kwocie 40.000 zł nie jest rażąco
niskie na tyle, aby zachodziła potrzeba jego podwyższenia.
Mając na uwadze powyższe Sąd Najwyższy orzekł jak na wstępie.