WZ 12/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:08-07-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:V KZP 16/89
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt: WZ 12/13
POSTANOWIENIE
Dnia 18 czerwca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Wiesław Błuś (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Edward Matwijów
SSN Marek Pietruszyński
Protokolant : Anna Krawiec
w sprawie B. K., oskarżonego z art. 229 § 3 k.k. w zb. z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art.
270 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k., po rozpoznaniu w Izbie Wojskowej na posiedzeniu
w dniu 18 czerwca 2013 r. zażalenia obrońcy oskarżonego B. K. na postanowienie
Wojskowego Sądu Okręgowego w W. z dnia 10 maja 2013 r., w przedmiocie
wyłączenia sprawy oskarżonego B. K. do odrębnego postępowania oraz jej
przekazania do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w G.,
p o s t a n o w i ł
utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie.
UZASADNIENIE
Postanowieniem wydanym podczas rozprawy w dniu 10 maja 2013 r.
Wojskowy Sąd Okręgowy w W. na podstawie art. 34 § 3 k.p.k. wyłączył do
odrębnego postępowania sprawę oskarżonego B. K. ze względu na zaistnienie
okoliczności utrudniających łączne rozpoznanie jego sprawy ze sprawą pozostałych
oskarżonych oraz w oparciu o art. 35 § 1 k.p.k. stwierdził swoją niewłaściwość do
rozpoznania tej sprawy i przekazał ją Sądowi Rejonowemu w G.
2
Po ogłoszeniu tego orzeczenia Przewodniczący pouczył, iż na postanowienie
w zakresie punktu 1. zażalenie nie przysługuje, a w zakresie punktu 2.
postanowienia stronom przysługuje zażalenie do Izby Wojskowej Sądu
Najwyższego za pośrednictwem Wojskowego Sądu Okręgowego w W. - w terminie
7 dni od dnia doręczenia dla B. K. oraz dla pozostałych stron w terminie 7 dni od
daty ogłoszenia postanowienia.
Postanowienie to zaskarżył obrońca oskarżonego B. K.
w całości, zarzucając obrazę przepisu prawa procesowego, w postaci art. 34 § 1
k.p.k., bowiem sprawa oskarżonego łączy się nierozerwalnie z odpowiedzialnością
innych osób oskarżonych w niniejszym postępowaniu, wobec czego powinna być
rozpoznana łącznie.
W konkluzji wniósł o „uchylenie zaskarżonego postanowienia
i przekazanie sprawy I instancji do dalszego rozpoznania”.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
W pierwszej kolejności należy rozstrzygnąć kwestię dopuszczalności
zażalenia na postanowienie podjęte w trybie art. 34 § 3 k.p.k. o wyłączeniu
i odrębnym rozpoznaniu sprawy poszczególnych osób lub o poszczególne czyny.
Z przepisów ustawy procesowej tego rodzaju uprawnienie nie wynika,
ponieważ postanowienie to nie należy do katalogu rozstrzygnięć wymienionych w
art. 459 § 1 i 2 k.p.k., jak też uprawnienia do zaskarżenia takiego orzeczenia nie
przewiduje żaden przepis szczególny. W kwestii tej wypowiadał się Sąd Najwyższy,
stwierdzając w uchwale 7 sędziów z dnia 24 października 1989 r., sygn. akt: V KZP
16/89 (OSNKW 1990, z. 1-3, poz. 1), że: „na postanowienie o wyłączeniu do
odrębnego postępowania sprawy poszczególnych osób lub o poszczególne czyny
(art. 24 § 3 k.p.k.) nie przysługuje zażalenie”. Wprawdzie, uchwała ta wydana
została na gruncie poprzednio obowiązującego Kodeksu postępowania karnego,
jednakże porównanie przepisów stanowiących podstawę skarżonego
rozstrzygnięcia oraz przepisów określających dopuszczalność zaskarżania
orzeczeń w k.p.k. z 1969 r. z aktualnymi pozwala na wyrażenie poglądu, że
zarówno teza przywoływanej uchwały, jak i jej uzasadnienie nie straciły na
aktualności. Przypomnienie tych kwestii jest o tyle istotne, że skarżący wprawdzie
wywiódł swoje uprawnienie do zaskarżenia orzeczenia z treści art.35 § 3 k.p.k., to
3
jednak całą argumentację podważającą zasadność tego środka zaskarżenia oparł
na kwestionowaniu decyzji procesowej wydanej na podstawie art.34 § 3 k.p.k., na
którą , jak już zaznaczono, zażalenie nie przysługuje. Skoro tak, to należało
poprzestać na rozważeniu słuszności zaskarżonego orzeczenia w świetle art.35
k.p.k.
Zgodnie z treścią art. 35 § 1 k.p.k. sąd bada z urzędu swą właściwość, a w
razie stwierdzenia swej niewłaściwości przekazuje sprawę właściwemu sądowi lub
innemu organowi. Jako że wyłączona do odrębnego rozpoznania sprawa cyw. B. K.
nie należy do właściwości sądu wojskowego, a więc także Wojskowego Sądu
Okręgowego w W. (art. 647 k.p.k. – 650 k.p.k.), należało ją przekazać sądowi
powszechnemu. Natomiast, skoro miejscem popełnienia, zarzucanego aktem
oskarżenia, przestępstwa (art. 31 § 1 k.p.k.) przez B. K. była miejscowość K., to
bezsprzecznie właściwy do rozpoznania sprawy będzie wskazany przez Wojskowy
Sąd Okręgowy w W. – stosownie do treści § 3 pkt 40 lit. a rozporządzenia Ministra
Sprawiedliwości z dnia 25 października 2012 r. w sprawie ustalenia siedzib i
obszarów właściwości sądów apelacyjnych, sądów okręgowych i sądów rejonowych
(Dz. U. z 2012 r., poz. 1223) - Sąd Rejonowy w G.
Z przytoczonych powodów Sąd Najwyższy orzekł, jak na wstępie.
Pouczenie: Na niniejsze postanowienie zażalenie nie przysługuje.
4
POSTANOWIENIE
Dnia 18 czerwca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Wiesław Błuś (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Edward Matwijów
SSN Marek Pietruszyński
Protokolant : Anna Krawiec
w sprawie B. K., oskarżonego z art. 229 § 3 k.k. w zb. z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art.
270 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k., po rozpoznaniu w Izbie Wojskowej na posiedzeniu
w dniu 18 czerwca 2013 r. zażalenia obrońcy oskarżonego B. K. na postanowienie
Wojskowego Sądu Okręgowego w W. z dnia 10 maja 2013 r., w przedmiocie
wyłączenia sprawy oskarżonego B. K. do odrębnego postępowania oraz jej
przekazania do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w G.,
p o s t a n o w i ł
utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie.
UZASADNIENIE
Postanowieniem wydanym podczas rozprawy w dniu 10 maja 2013 r.
Wojskowy Sąd Okręgowy w W. na podstawie art. 34 § 3 k.p.k. wyłączył do
odrębnego postępowania sprawę oskarżonego B. K. ze względu na zaistnienie
okoliczności utrudniających łączne rozpoznanie jego sprawy ze sprawą pozostałych
oskarżonych oraz w oparciu o art. 35 § 1 k.p.k. stwierdził swoją niewłaściwość do
rozpoznania tej sprawy i przekazał ją Sądowi Rejonowemu w G.
2
Po ogłoszeniu tego orzeczenia Przewodniczący pouczył, iż na postanowienie
w zakresie punktu 1. zażalenie nie przysługuje, a w zakresie punktu 2.
postanowienia stronom przysługuje zażalenie do Izby Wojskowej Sądu
Najwyższego za pośrednictwem Wojskowego Sądu Okręgowego w W. - w terminie
7 dni od dnia doręczenia dla B. K. oraz dla pozostałych stron w terminie 7 dni od
daty ogłoszenia postanowienia.
Postanowienie to zaskarżył obrońca oskarżonego B. K.
w całości, zarzucając obrazę przepisu prawa procesowego, w postaci art. 34 § 1
k.p.k., bowiem sprawa oskarżonego łączy się nierozerwalnie z odpowiedzialnością
innych osób oskarżonych w niniejszym postępowaniu, wobec czego powinna być
rozpoznana łącznie.
W konkluzji wniósł o „uchylenie zaskarżonego postanowienia
i przekazanie sprawy I instancji do dalszego rozpoznania”.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
W pierwszej kolejności należy rozstrzygnąć kwestię dopuszczalności
zażalenia na postanowienie podjęte w trybie art. 34 § 3 k.p.k. o wyłączeniu
i odrębnym rozpoznaniu sprawy poszczególnych osób lub o poszczególne czyny.
Z przepisów ustawy procesowej tego rodzaju uprawnienie nie wynika,
ponieważ postanowienie to nie należy do katalogu rozstrzygnięć wymienionych w
art. 459 § 1 i 2 k.p.k., jak też uprawnienia do zaskarżenia takiego orzeczenia nie
przewiduje żaden przepis szczególny. W kwestii tej wypowiadał się Sąd Najwyższy,
stwierdzając w uchwale 7 sędziów z dnia 24 października 1989 r., sygn. akt: V KZP
16/89 (OSNKW 1990, z. 1-3, poz. 1), że: „na postanowienie o wyłączeniu do
odrębnego postępowania sprawy poszczególnych osób lub o poszczególne czyny
(art. 24 § 3 k.p.k.) nie przysługuje zażalenie”. Wprawdzie, uchwała ta wydana
została na gruncie poprzednio obowiązującego Kodeksu postępowania karnego,
jednakże porównanie przepisów stanowiących podstawę skarżonego
rozstrzygnięcia oraz przepisów określających dopuszczalność zaskarżania
orzeczeń w k.p.k. z 1969 r. z aktualnymi pozwala na wyrażenie poglądu, że
zarówno teza przywoływanej uchwały, jak i jej uzasadnienie nie straciły na
aktualności. Przypomnienie tych kwestii jest o tyle istotne, że skarżący wprawdzie
wywiódł swoje uprawnienie do zaskarżenia orzeczenia z treści art.35 § 3 k.p.k., to
3
jednak całą argumentację podważającą zasadność tego środka zaskarżenia oparł
na kwestionowaniu decyzji procesowej wydanej na podstawie art.34 § 3 k.p.k., na
którą , jak już zaznaczono, zażalenie nie przysługuje. Skoro tak, to należało
poprzestać na rozważeniu słuszności zaskarżonego orzeczenia w świetle art.35
k.p.k.
Zgodnie z treścią art. 35 § 1 k.p.k. sąd bada z urzędu swą właściwość, a w
razie stwierdzenia swej niewłaściwości przekazuje sprawę właściwemu sądowi lub
innemu organowi. Jako że wyłączona do odrębnego rozpoznania sprawa cyw. B. K.
nie należy do właściwości sądu wojskowego, a więc także Wojskowego Sądu
Okręgowego w W. (art. 647 k.p.k. – 650 k.p.k.), należało ją przekazać sądowi
powszechnemu. Natomiast, skoro miejscem popełnienia, zarzucanego aktem
oskarżenia, przestępstwa (art. 31 § 1 k.p.k.) przez B. K. była miejscowość K., to
bezsprzecznie właściwy do rozpoznania sprawy będzie wskazany przez Wojskowy
Sąd Okręgowy w W. – stosownie do treści § 3 pkt 40 lit. a rozporządzenia Ministra
Sprawiedliwości z dnia 25 października 2012 r. w sprawie ustalenia siedzib i
obszarów właściwości sądów apelacyjnych, sądów okręgowych i sądów rejonowych
(Dz. U. z 2012 r., poz. 1223) - Sąd Rejonowy w G.
Z przytoczonych powodów Sąd Najwyższy orzekł, jak na wstępie.
Pouczenie: Na niniejsze postanowienie zażalenie nie przysługuje.
4