Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V KZ 39/13
POSTANOWIENIE
Dnia 25 czerwca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Zbigniew Puszkarski
w sprawie P. W.
skazanego z art. 297 § 1 k.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 25 czerwca 2013 r.,
zażalenia skazanego
na zarządzenie Przewodniczącego Wydziału V Penitencjarnego Sądu Okręgowego
w P. z dnia 7 stycznia 2013 r., odmawiające przyjęcia kasacji
p o s t a n o w i ł
utrzymać w mocy zaskarżone zarządzenie.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy w P. postanowieniem z dnia 3 października 2012 r., nie
uwzględnił wniosku obrońcy skazanego P. W. o uchylenie prawomocnego
postanowienia tego Sądu z dnia 6 września 2010 r. o zarządzeniu wykonania kary
2 lat pozbawienia wolności orzeczonej wobec w/w skazanego wyrokiem Sądu
Rejonowego w P. z dnia 21 lutego 2007 r. w sprawie o sygn. akt XXIII K …/06. Po
rozpoznaniu zażalenia skazanego, Sąd Okręgowy w P. postanowieniem 19
listopada 2012 r., utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie Sądu Rejonowego.
Sporządzoną przez siebie kasację od prawomocnego postanowienia Sądu
odwoławczego wniósł skazany, jednak zarządzeniem z dnia 7 stycznia 2013 r.
Przewodniczący Wydziału V Penitencjarnego Sądu Okręgowego w P. na podstawie
art. 530 § 2 k.p.k. i art. 429 § 1 k.p.k. w zw. z art. 1 § 2 k.k.w. odmówił przyjęcia
kasacji, jako niedopuszczalnej z mocy ustawy. W uzasadnieniu zarządzenia
2
wskazał, że zgodnie z art. 519 k.p.k. strony mogą wnieść kasację tylko od
prawomocnego wyroku sądu odwoławczego kończącego postępowanie.
Tymczasem skazany wniósł kasację od prawomocnego postanowienia sądu drugiej
instancji, które to uprawnienie z mocy art. 521 k.p.k. przysługuje jedynie
Prokuratorowi Generalnemu i Rzecznikowi Praw Obywatelskich. Przewodniczący
Wydziału nadmienił również, że ze względu na niedopuszczalność kasacji,
skazanego nie wzywano do uzupełnienia jej braku formalnego poprzez
sporządzenie i podpisanie kasacji przez obrońcę będącego adwokatem.
Zażalenie na to zarządzenie wniósł w ustawowym terminie skazany, podając,
że działa „na podstawie art. 425 par. 1-3 k.p.k. w zw. z art. 6 par. 1 k.k.w., w zw. z
art. 20 k.k.w. par. 2, w zw. z art. 429 k.p.k. par. 2, w zw. z art. 1 par. 2 k.k.w.”
Powołując się zaś na art. 523 § 1 k.p.k. zarzucił „powyższemu orzeczeniu
określone w art. 439 k.p.k. par. 1 pkt 7 i 9, w zw. z art. 17 k.p.k. par. 4 i 6 (w tym
miejscu autor pominął słowo „uchybienie” – uwaga SN) będące bezwzględną
przyczyną odwoławczą, polegającą na braku spełnienia określonych okoliczności
wskazanych w art. 139 k.p.k. i 138 k.p.k., a także braku okoliczności wskazanych w
art. 75 k.k. par. 4 i naruszeniu przepisów Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości
z dnia 18 czerwca 2003 r. o doręczaniu przesyłek w postępowaniu Karnym i
Karnym Wykonawczym”. W konkluzji wniósł o uwzględnienie zażalenia, co
zapewne miałoby polegać na uchyleniu zaskarżonego zarządzenia i sformułowaniu
odpowiednich wytycznych dla Sądu Okręgowego w P.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zażalenie nie jest zasadne, bowiem zaskarżone zarządzenie znajduje oparcie
w treści powołanych przepisów, zaś skarżący nie wykazał, że ich zastosowanie
było błędne. Co więcej, wywody skarżącego, począwszy od powołania przepisów
prawa, które jego zdaniem stanowią podstawę zaskarżenia przedmiotowego
zarządzenia, świadczą o całkowitym niezrozumieniu tych przepisów, jak też roli
Sądu Najwyższego w zainicjowanym postępowaniu incydentalnym. Z obszernego
zażalenia wynika bowiem, że P. W. oczekuje od tego Sądu skontrolowania
prawidłowości postępowania wykonawczego w jego sprawie, w szczególności
prawidłowości doręczenia mu orzeczenia o zarządzeniu wykonania kary
pozbawienia wolności, a w związku z tym rozstrzygnięcia, czy orzeczenie to stało
3
się prawomocne przed upływem 6 miesięcy od zakończenia okresu próby (art. 75 §
4 k.k.). Należy w związku z tym wyjaśnić, że takich uprawnień w postępowaniu
zainicjowanym wniesieniem wskazanego wyżej zażalenia Sąd Najwyższy nie ma.
Jedynym jego zadaniem jest sprawdzenie prawidłowości zaskarżonego tym
zażaleniem zarządzenia, to zaś, jak wcześniej stwierdzono, jest zgodne z prawem.
Chociaż nie ma to istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia, wypada zauważyć,
że skarżący jako podstawę wniesienia zażalenia wskazał szereg przepisów ustaw
karnych (procesowej, wykonawczej), jednak błędnie, bowiem o prawie wniesienia
zażalenia na zarządzenie odmawiające przyjęcia kasacji mówi art. 530 § 3 k.p.k.
Można też odnotować, że mimo, iż chodzi o wydane przez Przewodniczącego
Wydziału zarządzenie, skarżący zadeklarował, że zarzuty stawia orzeczeniu. Ich
treść każe przyjąć, co wcześniej zauważono, że pod pretekstem zaskarżenia
zarządzenia odmawiającego przyjęcia kasacji, skazany usiłował doprowadzić do
poddania kontroli innych wydanych w jego sprawie decyzji, zwłaszcza o
zarządzeniu wykonania kary, być może dlatego, że wcześniej, co wynika z
zażalenia i akt sprawy, bez powodzenia ubiegał się o wniesienie kasacji przez
Prokuratora Generalnego. Jest oczywiste, że zabieg ten nie mógł okazać się
skuteczny.
Podsumowując powyższe – w sytuacji, gdy kasacja sporządzona przez
skazanego skarżyła nie wyrok sądu odwoławczego, ale wydane przezeń
postanowienie (w takim wypadku uprawnione do wniesienia kasacji są wyłącznie
podmioty określone w art. 521 k.p.k.), musiała zostać wydana decyzja
(zarządzenie) o odmowie przyjęcia kasacji. Trafności tej decyzji nie zmienia
okoliczność, że Przewodniczący Wydziału powinien wskazać nie na
niedopuszczalność kasacji (wszak ustawa dopuszcza wniesienie kasacji, chociaż
nie przez stronę, także od prawomocnego postanowienia sądu kończącego
postępowanie), ale na jej wniesienie przez osobę nieuprawnioną.
Z tych powodów Sąd Najwyższy uznał zaskarżone zarządzenie za, co do istoty,
prawidłowe i orzekł jak na wstępie.