Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV CSK 12/13
POSTANOWIENIE
Dnia 5 lipca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Józef Frąckowiak (przewodniczący)
SSN Irena Gromska-Szuster (sprawozdawca)
SSN Marta Romańska
w sprawie z powództwa Gminy Miasta C.
przeciwko Województwu […]
o zapłatę i ustalenie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 5 lipca 2013 r.,
skargi kasacyjnej strony powodowej
od postanowienia Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 27 czerwca 2012 r.,
uchyla zaskarżone postanowienie i oddala zażalenie
pozostawiając rozstrzygnięcie o kosztach postępowania
kasacyjnego w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.
2
Uzasadnienie
Gmina Miasta C. wnosiła o zasądzenie od Województwa […] kwoty
115 043,30 zł. z ustawowymi odsetkami od dnia 12 sierpnia 2012 r. oraz o
ustalenie, że nie jest zobowiązana do pomniejszenia o kwotę 68 539,45 zł.
dofinansowania ze środków pieniężnych Unii Europejskiej projektu „Ochrona
dziedzictwa kulturowego miasta C.- II etap”.
Strona pozwana wnosiła o odrzucenie pozwu z powodu niedopuszczalności
drogi sądowej.
Postanowieniem z dnia 16 marca 2012r. Sąd Okręgowy w T. oddalił wniosek
o odrzucenie pozwu, natomiast Sąd Apelacyjny w wyniku zażalenie strony
pozwanej postanowieniem z dnia 27 czerwca 2012 r. zmienił zaskarżone
orzeczenie i odrzucił pozew oraz orzekł o kosztach postępowania.
W sprawie ustalono miedzy innymi, że w dniu 26 marca 2009 r. strony
zawarły umowę o dofinansowanie w formie zaliczki i refundacji projektu „Ochrona
dziedzictwa kulturowego miasta C. – II etap” wskazując, że umowa została zawarta
na podstawie art. 60 rozporz. R (WE) nr 1083/06 z dnia 11 lipca 2006r. dot.
Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu
Społecznego i Funduszu Spójności, art. 26 ust.1 pkt. 5, 11, 14, 15 ustawy z dnia
6 grudnia 2006r. o zasadach prowadzenia polityki rozwoju (tekst jedn: Dz. U.
z 2009 r., Nr 84, poz. 712 ze zm. – dalej: „uzppr”), przepisów ustawy z dnia
30 czerwca 2005r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 249, poz.2104 ze zm. –
dalej: „u.f.p. z 2005 r.”), przepisów k.c. oraz przepisów kontraktu zawartego na
podstawie art. 20 ust.5 uzppr.
W § 9 umowy strony postanowiły, że beneficjent (strona powodowa)
zobowiązuje się do zwrotu środków niewłaściwie wykorzystanych. W przypadku
stwierdzenia przez instytucję zarządzającą (stronę pozwaną) niewłaściwego
wykorzystania przez beneficjenta tych środków, instytucja zarządzająca wydaje
decyzję, o której mowa w art. 211 ust.4 u.f.p. z 2005 r., określającą kwotę
przypadającą do zwrotu i termin, od którego należy naliczać odsetki. Jeżeli
beneficjent nie dokona zwrotu tych środków w wyznaczonym terminie, instytucja
3
zarządzająca dokonuje potrącenia nieprawidłowo wykorzystanego lub pobranego
dofinansowania z kwoty kolejnej transzy refundacji albo z dotacji przeznaczonej na
projekt. Natomiast w przypadku braku możliwości dokonania takiego potrącenia,
instytucja zarządzająca podejmuje czynności zmierzające do odzyskania należnych
środków dofinansowania z wykorzystaniem dostępnych środków prawnych oraz
dochodzi od beneficjenta zwrotu środków w trybie i na zasadach określonych
w przepisach o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.
W § 20 ust.3 umowy postanowiono, że jeżeli strony nie dojdą do
porozumienia w kwestiach wątpliwości dotyczących umowy, wówczas spory między
nimi będą poddane rozstrzygnięciu przez sąd powszechny.
W dniu 17 czerwca 2011 r. strona pozwana wystosowała do strony
powodowej pismo o stwierdzeniu nieprawidłowości w wykorzystaniu przyznanych
środków, w którym wskazała, że zgodnie z art. 207 ust.8 ustawy z dnia 27 sierpnia
2009r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1240 ze zm. – dalej: „u.f.p.
z 2009 r.”) strona pozwana powinna zwrócić niewłaściwie wykorzystane fundusze,
a jeżeli tego nie uczyni, strona pozwana podejmie środki w trybie postępowania
administracyjnego.
W odpowiedzi na to strona powodowa w piśmie z dnia 28 lipca 2011 r.
oświadczyła, że wyraża zgodę na potrącenie nieprawidłowo wykorzystanych
środków z kolejnej transzy dotacji.
Oceniając przedstawione wyżej postanowienia umowy oraz treść żądania
zgłoszonego w pozwie Sąd pierwszej instancji uznał, że w sprawie droga sądowa
jest dopuszczalna bowiem podstawą przekazania środków finansowych powódce
była umowa cywilnoprawna, w której strony postanowiły, że spory dotyczące tej
umowy będą rozstrzygane przez sądy powszechne. Także art. 207 u.f.p. z 2009 r.
nie wyklucza, zdaniem Sądu Okręgowego, drogi sądowej w sprawach roszczeń
o zapłatę dofinansowania, które mają charakter cywilnoprawny.
Natomiast Sąd Apelacyjny stwierdził, że w chwili zawarcia umowy stron
obowiązywały przepisy u.f.p. z 2005 r. w brzmieniu nadanym ustawą z dnia
8 grudnia 2006 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych
ustaw (Dz. U. Nr 249, poz. 1832), które w art. 211 ust.4,5 i 7 przewidywały wydanie
4
decyzji administracyjnej przez instytucję zarządzającą w razie stwierdzenia
nieprawidłowości w wykorzystaniu dotacji i ustalenie w niej kwoty przypadającej do
zwrotu, a w kwestiach nieuregulowanych odsyłały do przepisów działu III Ordynacji
podatkowej, jak również przewidywały egzekucję tej należności według przepisów
o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Przewidywały więc drogę
postępowania administracyjnego do dochodzenia zwrotu nieprawidłowo
wykorzystanej dotacji.
Sąd drugiej instancji uznał, że choć pisma strony pozwanej z dnia 17 maja
2011 r. i z dnia 17 czerwca 2011 r. nie są decyzjami administracyjnymi, to jednak
stwierdzają nieprawidłowości w wykorzystaniu środków dotacji przez stronę
powodową i wskazują konieczność zwrotu przez beneficjenta określonej kwoty,
a ponieważ strona powodowa zgodziła się na zwrot tej należności przez
potrącenie, strona pozwana nie musiała wydawać decyzji administracyjnej
przewidzianej we wskazanych wyżej przepisach. Gdyby strona powodowa
odmówiła zwrotu środków, strona pozwana byłaby zobowiązana do wydania decyzji
administracyjnej i dalsze postępowanie w tym przedmiocie toczyłoby się na drodze
administracyjnej, o czym stanowią przepisy zarówno art. 211 u.f.p. z 2005 r., jak
i art. 207 u.f.p. z 2009 r. Wskazuje to na przyjęcie przez ustawodawcę w sprawach
dotyczących sporów o zwrot dotacji unijnych drogi postępowania
administracyjnego.
W tej sytuacji Sąd Apelacyjny stwierdził w sprawie niedopuszczalność drogi
sądowej na podstawie art. 2 § 3 k.p.c., mimo że powódka dochodzi roszczeń
wynikających z umowy cywilnej, gdyż wskazane wyżej przepisy szczególne
przekazały te sprawy do postępowania administracyjnego.
Uznał, że w tej sytuacji zapis § 20 ust.3 umowy stron, wskazujący na
rozstrzygnie sporów przez sąd powszechny powinien być rozumiany jako
odnoszący się do innych, poza zwrotem środków, kwestii uregulowanych
w umowie.
W konsekwencji Sąd drugiej instancji na podstawie art. 199 § 1 pkt.1 k.p.c.
odrzucił pozew.
5
W skardze kasacyjnej opartej na obu podstawach strona powodowa
w ramach pierwszej podstawy zarzuciła naruszenie art. 2 i art. 45 Konstytucji przez
ich pominięcie skutkujące ograniczeniem prawa stron do rozpatrzenia sprawy przez
niezawisły sąd, art. 65 § 2 k.c. przez błędną ocenę zapisu par. 20 ust.3 umowy
stron jako dotyczącego innych sporów, poza zwrotem środków oraz art. 3531
k.c.
przez błędną ocenę zapisów par. 20 ust. 3 umowy stron i przyjęcie, że nie mogły
one dotyczyć rozstrzygania przez sąd powszechny sporów o zwrot środków dotacji.
W ramach drugiej podstawy zarzuciła naruszenie art. 1 i art. 2 k.p.c. przez
błędne zakwalifikowanie dochodzonego roszczenia jako nie mającego charakteru
cywilnoprawnego, wbrew treści żądania oraz art. 199 § 1 pkt. 1 k.p.c. przez błędne
przyjęcie, że zachodziły podstawy do odrzucenia pozwu.
Wnosiła o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy do
merytorycznego rozpoznania Sądowi Okręgowemu oraz rozstrzygnięcie o kosztach
postępowania.
Prokurator Generalny zajmując w sprawie stanowisko na podstawie art. 3988
k.p.c. przyłączył się do wniosków skargi kasacyjnej natomiast strona pozwana
wnosiła o jej oddalenie.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Bezzasadne są zarzuty oparte na pierwszej podstawie kasacyjnej.
Sąd Apelacyjny odrzucił pozew z powodu niedopuszczalność drogi sądowej
uznając, że ustawodawca przekazał tego rodzaju sprawy na drogę postępowania
administracyjnego. Takie stanowisko Sądu niewątpliwie nie narusza art. 45 ani
art. 2 Konstytucji RP, bowiem nie pozbawia stron prawa do sprawiedliwego
i jawnego rozpatrzenia sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki przez właściwy,
niezależny, bezstronny i niezawisły sąd skoro wskazuje na drogę postępowania
administracyjnego, gdzie także przewidziane jest rozpoznanie sprawy, po
wyczerpaniu postępowania przed organami administracyjnymi, przez niezależny,
bezstronny i niezawiły sąd, rozpatrujący sprawy jawnie i sprawiedliwie, bez
nieuzasadnionej zwłoki - zgodnie z zasadami demokratycznego państwa prawa.
6
Stwierdzenie Sądu Apelacyjnego, że wobec odesłania w art. 211 ust. 4 u.f.p.
z 2005 r. tego rodzaju spraw na drogę postępowania administracyjnego,
postanowienia § 20 ust.3 umowy stron z dnia 26 marca 2009 r. nie mogą być
rozumiane jako dopuszczające drogę sądową w rozpoznawanej sprawie
niewątpliwie nie narusza art. 65 § 2 ani art. 3531
k.c. Jeżeli bowiem ustawodawca
przewidział dla określonej kategorii spraw drogę postępowania administracyjnego a
nie postępowania przed sądami powszechnymi, to strony mocą umowy nie są
władne zmienić takiej regulacji i zawrzeć w umowie postanowienia przewidującego
drogę sądową w takiej sprawie. Tego rodzaju postanowienie umowy nie wywołuje
żadnych skutków prawnych, gdyż kwestie dopuszczalności lub nie drogi sądowej
należą do zakresu prawa publicznego i pozostają w wyłącznej gestii ustawodawcy,
którego wola w tym przedmiocie nie może być zmieniona wolą stron umowy
cywilnoprawnej.
Nieuzasadnione są również zarzuty naruszenia art. 1 i art. 2 k.p.c. w sposób
wskazany przez skarżącą. Wbrew bowiem jej twierdzeniom Sąd Apelacyjny nie
zakwalifikował dochodzonego roszczenia jako nie mającego charakteru
cywilnoprawnego. Wprost przeciwnie – jednoznacznie stwierdził, że wynika ono
z umowy cywilnej, co oznacza, że ma charakter cywilnoprawny. Stwierdzając
niedopuszczalność drogi sądowej powołał się na art. 2 § 3 k.p.c., który dotyczy
sytuacji, gdy sprawa cywilna nie jest rozpoznawana w postępowaniu przed sądami
powszechnymi dlatego, że przepis szczególny przekazuje ją do właściwości innych
organów. Sąd Apelacyjny wskazał, że takim przepisem szczególnym jest art. 211
ust.4 u.f.p. z 2005 r., który przekazał na drogę postępowania administracyjnego
sprawy o zwrot niewłaściwie wykorzystanych dotacji, mające ze swej natury
charakter cywilnoprawny. Stwierdził, że w związku z tym w rozpoznawanej sprawie
droga sądowa jest niedopuszczalna.
Stanowiska tego nie można jednak podzielić, gdyż brak podstaw do
przyjęcia, że przepisy art. 211 ust. 4, 5 i 7 u.f.p. z 2005 r., przekazujące do
postępowania administracyjnego sprawy dotyczące zwrotu przez beneficjenta
niewłaściwie wykorzystanej dotacji mają zastosowanie do roszczenia zgłoszonego
przez stronę powodową w rozpoznawanej sprawie.
7
Rozważania dotyczące dopuszczalności drogi sądowej należy rozpocząć od
wskazania, że w świetle twierdzeń i podstawy faktycznej pozwu roszczenia w nim
zgłoszone znajdują oparcie w umowie stron dotyczącej przyznania i wykorzystania
środków funduszy Unii Europejskiej w ramach dofinansowania z publicznych
środków wspólnotowych projektów mających na celu rozwój ośrodków
regionalnych. Zasady wykorzystania tych środków regulowane są zarówno przez
ustawodawstwo Unii Europejskiej jak i krajowe, szczegółowo i szeroko omówione
w orzecznictwie Sądu Najwyższego i Naczelnego Sądu Administracyjnego,
w którym jednolicie przyjęto, że przyznanie tych środków odbywa się dwuetapowo:
w pierwszym etapie instytucja zarządzająca rozpatruje wnioski o dofinansowanie
i wydaje decyzję administracyjną o przyznaniu lub odmowie przyznania
dofinansowania a w razie przyznania dochodzi do drugiego etapu, w którym
zawierana jest umowa o charakterze cywilnoprawnym regulująca sposób i zasady
wykorzystywania przyznanych środków przez beneficjenta i kontroli sprawowanej
w tym zakresie przez instytucję zarządzającą (porównaj między innymi wyroki
Sądu Najwyższego z dnia 6 maja 2011 r. II CSK 520/10, OSNC-ZD 2012/2/34,
z dnia 8 marca 2012 r. V CSK 164/11, z dnia 18 kwietnia 2012 r. V CSK 146/11
i z dnia 11 maja 2012 r. II CSK 545/11, niepubl. oraz wyroki Naczelnego Sądu
Administracyjnego z dnia 8 czerwca 2006 r. II GSK 63/06 i z dnia 20 grudnia
2007 r. II GSK 267/07 oraz postanowienie z dnia 10 lutego 2010 r. II GSK 86/10,
niepubl.).
Skoro zatem roszczenia zgłoszone w pozwie mają za podstawę zawartą
przez strony w dniu 26 marca 2009 r. umowę cywilnoprawną o dofinansowaniu
z funduszy Unii Europejskiej określonego projektu i sformułowane zostały jako,
przewidziane w procedurze cywilnej, roszczenia o zasądzenie świadczenia oraz
o ustalenie istnienia stosunku prawnego, są niewątpliwie roszczeniami
cywilnoprawnymi, w rozumieniu art. 1 i art. 2 k.p.c.
Jak wielokrotnie wskazywał Sąd Najwyższy o dopuszczalności drogi sądowej
nie decyduje obiektywne istnienie prawa podmiotowego strony powodowej,
z którego wywodzi ona zgłoszone pod osąd roszczenie, lecz przesądzają o tym
twierdzenia powoda o istnieniu stosunku prawnego z zakresu objętego pojęciem
sprawy cywilnej w rozumieniu art. 1 i art. 2 § 3 k.p.c. We wstępnej fazie procesu
8
badania dopuszczalności drogi sądowej, sąd nie bada prawa podmiotowego,
o którego istnieniu zapewnia powód ani tego czy ono rzeczywiście istnieje i czy
przysługuje powodowi, bowiem przedmiotem procesu jest roszczenie procesowe,
a więc hipotetyczne roszczenie materialnoprawne określone przez powoda, przy
czym w doktrynie i orzecznictwie przyjmuje się szerokie rozumienie „sprawy
cywilnej” (porównaj między innymi postanowienia Sądu Najwyższego z dnia
21 listopada 2000 r. III CKN 1048/00, z dnia 22 sierpnia 2007 r. III CZP 76/07,
z dnia 4 listopada 2011 r. I CSK 50/11 i z dnia 20 czerwca 2012 r. I CSK 558/11,
niepubl.).
Nie ulega zatem wątpliwości, że zarówno ze względu na twierdzenia pozwu
dotyczące podstawy faktycznej zgłoszonego roszczenia, jak i ze względu na jego
sformułowanie, rozpoznawana sprawa jest sprawą cywilną w rozumieniu art. 1 i art.
2 k.p.c.
Rozważenia w dalszej kolejności wymaga kwestia, czy zgodnie z ogólną
zasadą przewidzianą w art. 2 § 1 k.p.c. sprawa ta rozpoznawana jest przez sądy
powszechne, czy też sądy szczególne (wojewódzkie sądy administracyjne
i Naczelny Sąd Administracyjny) lub inne organy, którym jej rozpoznanie przekazał
przepis szczególny (art. 2 § 3 k.p.c.). Przy badaniu tej kwestii i wykładni przepisu
szczególnego przekazującego sprawę cywilną do rozpoznania innym organom,
należy – w razie wątpliwości- dokonać wykładni ścieśniającej, na korzyść drogi
sądowej ( porównaj między innymi orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 3 stycznia
1961 r., 3 CR 1/61, OSN 1961/IV/127, z dnia 12 czerwca 1968 r. III PRN 22/68,
OSPiKA 1969/7-8/161 i uzasadnienie uchwały z dnia 8 stycznia 1992 r. III CZP
138/91, OSNCP 1992/7-8/128).
Umowa stron zawarta została w dniu 26 marca 2009 r. i jako podstawę
prawną wskazuje między innymi art. 26 ust.1 pkt.5,11,14,15 uzppr, określający
zadania instytucji zarządzającej, do których należy także odzyskiwanie kwot
podlegających zwrotowi, w tym wydawanie decyzji o zwrocie środków
przekazanych na realizację programów projektów lub zadań, o których mowa
w przepisach o finansach publicznych (art. 26 ust. 15). W chwili zawarcia umowy
obowiązywała u.f.p. z 2005 r. a w trakcie jej realizacji weszła w życie z dniem
9
1 stycznia 2010 r. nowa u.f.p. z 2009 r. Jednakże zgodnie z art. 113 ust.1 ustawy
z dnia 27 sierpnia 2009r.- Przepisy wprowadzające ustawę o finansach
publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1241), dotacje udzielone przed dniem 1 stycznia
2010 r. podlegają zwrotowi na podstawie przepisów dotychczasowych, a zatem do
zwrotu dotacji udzielonej stronie powodowej mają zastosowanie przepisy u.f.p.
z 2005 r., a jedynie postępowanie w tym przedmiocie prowadzone jest już przez
nowe organy określone w u.f.p. z 2009 r., gdyż postępowanie o zwrot dotacji
zostało wszczęte po dniu 1 stycznia 2010 r.
Jak słusznie więc stwierdził Sąd Apelacyjny, do postępowania związanego
z niewłaściwym wykorzystaniem przyznanych środków dotacji mają zastosowanie
przepisy art. 211 u.f.p. z 2005 r. w brzmieniu obowiązującym od dnia 29 grudnia
2006 r., nadanym przez ustawę nowelizującą z dnia 8 grudnia 2006 r. (Dz. U.
Nr 249, poz. 1832) oraz od dnia 20 grudnia 2008 r., nadanym przez ustawę
nowelizującą z dnia 7 listopada 2008 r. (Dz. U. Nr 216, poz. 1370). Regulacje
zawarte w tych przepisach zostały przeniesione wprost do umowy stron i zawarte
w § 9.
W świetle tego unormowania, środki dotacji wykorzystane przez beneficjenta
niezgodnie z przeznaczeniem podlegają zwrotowi (art. 211 ust. 1). W przypadku
stwierdzenia wykorzystania środków niezgodnie z przeznaczeniem, instytucja
zarządzająca wydaje decyzję określającą kwotę przypadającą do zwrotu i termin,
od którego nalicza się odsetki (art. 211 ust. 4). Od decyzji tej beneficjent może
złożyć odwołanie do instytucji zarządzającej z wnioskiem o ponowne rozpatrzenie
sprawy (art. 211 ust.4a). W sprawach nieuregulowanych w ust.1 i 4 stosuje się
odpowiednio przepisy działu III Ordynacji podatkowej, z wyjątkiem art. 57 tej ustawy
(art. 211 ust. 5), a do egzekucji należności z tytułu zwrotu środków dotacji mają
zastosowanie przepisy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (art. 211
ust. 7).
Rację ma zatem Sąd Apelacyjny, że powyższe przepisy przewidują drogę
postępowania administracyjnego w sprawach stwierdzenia wykorzystania przez
beneficjenta środków dotacji niezgodnie z przeznaczeniem, określenia decyzją
administracyjną kwoty przypadającej z tego tytułu do zwrotu, odwołania
10
beneficjenta od tej decyzji oraz egzekucji należności w niej stwierdzonej. We
wszystkich tego rodzaju sprawach droga sądowa jest więc wyłączona na podstawie
art. 2 § 3 k.p.c., gdyż przepis szczególny, którym jest art. 211 ust. 1, 4, 4a, 5 i 7
u.f.p. z 2005 r., przekazał te sprawy, mające z natury rzeczy charakter spraw
cywilnych, do właściwości innych organów (administracyjnych).
Jednakże w rozpoznawanej sprawie strona pozwana, która jako instytucja
zarządzająca, miała obowiązek – po stwierdzeniu wykorzystania przez powódkę
środków dotacji niezgodnie z przeznaczeniem - wydania decyzji określającej kwotę
środków podlegającą zwrotowi, decyzji takiej nie wydała. Dopiero po wydaniu takiej
decyzji, dopuszczalne byłoby wezwanie beneficjenta do zwrotu środków, a w razie
nie dokonania zwrotu, potrącenie tej należności z kolejnej transzy dotacji, za zgodą
lub bez zgody beneficjenta. Taka kolejność działań określona jest jednoznacznie w
par. 9 ust. 2 i 4 umowy stron i wynika także z art. 211 ust.1, 4, 4a u.f.p. z 2005 r.
Strona pozwana, wbrew wymaganiom powyższych przepisów, nie wydała
stosownej decyzji administracyjnej określającej wysokość nieprawidłowo
wykorzystanej kwoty dotacji podlegającej zwrotowi przez stronę powodową, a tym
samym nie wszczęła procedury administracyjnoprawnej przewidzianej w art. 211
u.f.p. z 2005 r. do dochodzenia zwrotu niewłaściwie wykorzystanej dotacji.
Skorzystała natomiast z instrumentu cywilnoprawnego- potrącenia- do odzyskania
tej należności.
Skoro zatem nie doszło w ogóle do wszczęcia przewidzianej prawem
procedury administracyjnoprawnej w celu dochodzenia zwrotu środków dotacji,
a strony posłużyły się środkiem cywilnoprawnym, strona powodowa nie dysponuje
możliwością obrony w postępowaniu administracyjnym. Sformułowane przez nią
roszczenia mają charakter roszczeń cywilnych, wywodzą się z umowy
cywilnoprawnej oraz ze stricte cywilistycznej czynności prawnej potrącenia
i niewątpliwie nie są roszczeniami wynikającymi z wydania, na podstawie art. 211
ust.4 u.f.p. z 2005 r., decyzji administracyjnej o zwrocie dotacji, gdyż decyzji takiej
nie wydano. Dlatego brak jest podstaw przewidzianych w art. 2 § 3 k.p.c. do
stwierdzenia w sprawie niedopuszczalności drogi sądowej, skoro tego rodzaju
11
spraw nie obejmuje art. 211 u.f.p. z 2005 r., jak również żaden inny przepis nie
przekazał ich rozpoznania do właściwości innych organów.
Z tych przyczyn skuteczny okazał się kasacyjny zarzut naruszenia art. 199
par.1 pkt.1 k.p.c., co zgodnie z art. 39816
k.p.c. prowadziło do uchylenia
zaskarżonego postanowienia i oddalenia zażalenia na postanowienie Sądu
pierwszej instancji o odmowie odrzucenia pozwu.
es