V KO 52/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:16-07-2013
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V KO 52/13
POSTANOWIENIE
Dnia 4 lipca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Tomasz Grzegorczyk (przewodniczący)
SSN Józef Dołhy (sprawozdawca)
SSN Małgorzata Gierszon
w sprawie z zawiadomienia złożonego przez T. G.
o popełnieniu przestępstwa z art. 231 § 1 k.k.,
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu, bez udziału stron,
w dniu 4 lipca 2013 r.,
wniosku Sądu Rejonowego w B. z dnia 4 czerwca 2013 r.,
o przekazanie sprawy do rozpoznania innemu sądowi równorzędnemu, z uwagi na
dobro wymiaru sprawiedliwości
postanowił:
wniosku nie uwzględnić.
UZASADNIENIE
Postanowieniem z dnia 4 czerwca 2013 r. Sąd Rejonowy w B. wystąpił o
przekazanie zażalenia T. G. na postanowienie z dnia 29 marca 2013 r. o odmowie
wszczęcia śledztwa w sprawie z jego zawiadomienia o podejrzeniu przekroczenia
uprawnień i niedopełnienia obowiązków przez Prezesa Sądu Okręgowego w O.
J. B. oraz sędziów tego Sądu w osobach A. G. i I. S. - Przewodniczącego IV
Wydziału Penitencjarnego, do rozpoznania innemu sądowi równorzędnemu
podnosząc, że rozpoznanie przedmiotowego zażalenia przez innych sędziów
okręgu opolskiego, pozostających w kontaktach zawodowych, uczestniczących
we wspólnych szkoleniach z sędziami Sądu Okręgowego w O., których zażalenie
dotyczy, może rodzić wątpliwości u żalącego i w odbiorze społecznym, co do
2
zachowania obiektywizmu przy jego rozpoznawaniu. Wskazana sytuacja, zdaniem
Sądu, rodziłaby podejrzenia oraz sugestie, co do nierzetelności postępowania i
okoliczności te uzasadniają wystąpienie z wnioskiem w trybie art. 37 k.p.k.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Wniosek Sądu Rejonowego w B. nie zasługuje na uwzględnienie.
Sąd Najwyższy wielokrotnie podkreślał, iż przekazanie sprawy do
rozpoznania innemu sądowi równorzędnemu w trybie art. 37 k.p.k. może nastąpić
tylko wtedy, gdy realnie występują okoliczności, które mogą stwarzać
uzasadnione przekonanie o braku warunków do obiektywnego rozpoznania
sprawy w danym sądzie. Wyjątkowy charakter tego przepisu nakazuje jego
stosowanie w rygorystyczny sposób. Zbyt szerokie jego stosowanie mogłoby
bowiem osłabić poczucie zaufania do niezależności sądu i jego zdolności
obiektywnego orzekania.
Powoływanie się przez Sąd Rejonowy w B. na fakt pozostawania w
kontaktach zawodowych i uczestniczenia we wspólnych szkoleniach sędziów
okręgu o./…/ z sędziami Sądu Okręgowego w O., których dotyczy zażalenie, jest
nieuzasadnione. Źle pojętym dobrem wymiaru sprawiedliwości byłaby
okoliczność, że udział w szkoleniach i pozostawanie w kontaktach zawodowych,
mogłaby w jakikolwiek sposób rzutować na swobodę orzekania w przedmiotowej
sprawie, czy też wywoływać obawę braku bezstronności w orzekaniu.
Wskazane okoliczności nie uzasadniają wniosku, że Sąd właściwy
miejscowo do rozpoznania sprawy jest niezdolny do bezstronnego orzekania, brak
bowiem podstaw aby twierdzić, i poddawać w wątpliwość, jego obiektywizm.
Prawidłowo pojmowane „dobro wymiaru sprawiedliwości" przemawia za tym, aby
orzekający w sprawie Sąd zachował dystans i wykazał, do czego przecież jest
zobligowany, że nie może być jakichkolwiek pozaprocesowych wpływów na
właściwy i obiektywny tryb orzekania.
Zarzut braku obiektywizmu może być podstawą wyłączenia określonego
sędziego od orzekania w konkretnej sprawie, nie zaś wyłączenia „całego” okręgu
o./…/, jednak dopiero wówczas, gdy wykazane zostaną wątpliwości co do jego
(sędziego) bezstronności lub zaistnieją okoliczności wskazujące na naruszenie
przez Sąd zasady bezstronności.
3
Mając powyższe na uwadze, Sąd Najwyższy orzekł jak na wstępie.
POSTANOWIENIE
Dnia 4 lipca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Tomasz Grzegorczyk (przewodniczący)
SSN Józef Dołhy (sprawozdawca)
SSN Małgorzata Gierszon
w sprawie z zawiadomienia złożonego przez T. G.
o popełnieniu przestępstwa z art. 231 § 1 k.k.,
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu, bez udziału stron,
w dniu 4 lipca 2013 r.,
wniosku Sądu Rejonowego w B. z dnia 4 czerwca 2013 r.,
o przekazanie sprawy do rozpoznania innemu sądowi równorzędnemu, z uwagi na
dobro wymiaru sprawiedliwości
postanowił:
wniosku nie uwzględnić.
UZASADNIENIE
Postanowieniem z dnia 4 czerwca 2013 r. Sąd Rejonowy w B. wystąpił o
przekazanie zażalenia T. G. na postanowienie z dnia 29 marca 2013 r. o odmowie
wszczęcia śledztwa w sprawie z jego zawiadomienia o podejrzeniu przekroczenia
uprawnień i niedopełnienia obowiązków przez Prezesa Sądu Okręgowego w O.
J. B. oraz sędziów tego Sądu w osobach A. G. i I. S. - Przewodniczącego IV
Wydziału Penitencjarnego, do rozpoznania innemu sądowi równorzędnemu
podnosząc, że rozpoznanie przedmiotowego zażalenia przez innych sędziów
okręgu opolskiego, pozostających w kontaktach zawodowych, uczestniczących
we wspólnych szkoleniach z sędziami Sądu Okręgowego w O., których zażalenie
dotyczy, może rodzić wątpliwości u żalącego i w odbiorze społecznym, co do
2
zachowania obiektywizmu przy jego rozpoznawaniu. Wskazana sytuacja, zdaniem
Sądu, rodziłaby podejrzenia oraz sugestie, co do nierzetelności postępowania i
okoliczności te uzasadniają wystąpienie z wnioskiem w trybie art. 37 k.p.k.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Wniosek Sądu Rejonowego w B. nie zasługuje na uwzględnienie.
Sąd Najwyższy wielokrotnie podkreślał, iż przekazanie sprawy do
rozpoznania innemu sądowi równorzędnemu w trybie art. 37 k.p.k. może nastąpić
tylko wtedy, gdy realnie występują okoliczności, które mogą stwarzać
uzasadnione przekonanie o braku warunków do obiektywnego rozpoznania
sprawy w danym sądzie. Wyjątkowy charakter tego przepisu nakazuje jego
stosowanie w rygorystyczny sposób. Zbyt szerokie jego stosowanie mogłoby
bowiem osłabić poczucie zaufania do niezależności sądu i jego zdolności
obiektywnego orzekania.
Powoływanie się przez Sąd Rejonowy w B. na fakt pozostawania w
kontaktach zawodowych i uczestniczenia we wspólnych szkoleniach sędziów
okręgu o./…/ z sędziami Sądu Okręgowego w O., których dotyczy zażalenie, jest
nieuzasadnione. Źle pojętym dobrem wymiaru sprawiedliwości byłaby
okoliczność, że udział w szkoleniach i pozostawanie w kontaktach zawodowych,
mogłaby w jakikolwiek sposób rzutować na swobodę orzekania w przedmiotowej
sprawie, czy też wywoływać obawę braku bezstronności w orzekaniu.
Wskazane okoliczności nie uzasadniają wniosku, że Sąd właściwy
miejscowo do rozpoznania sprawy jest niezdolny do bezstronnego orzekania, brak
bowiem podstaw aby twierdzić, i poddawać w wątpliwość, jego obiektywizm.
Prawidłowo pojmowane „dobro wymiaru sprawiedliwości" przemawia za tym, aby
orzekający w sprawie Sąd zachował dystans i wykazał, do czego przecież jest
zobligowany, że nie może być jakichkolwiek pozaprocesowych wpływów na
właściwy i obiektywny tryb orzekania.
Zarzut braku obiektywizmu może być podstawą wyłączenia określonego
sędziego od orzekania w konkretnej sprawie, nie zaś wyłączenia „całego” okręgu
o./…/, jednak dopiero wówczas, gdy wykazane zostaną wątpliwości co do jego
(sędziego) bezstronności lub zaistnieją okoliczności wskazujące na naruszenie
przez Sąd zasady bezstronności.
3
Mając powyższe na uwadze, Sąd Najwyższy orzekł jak na wstępie.