Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II KK 156/13
POSTANOWIENIE
Dnia 9 lipca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Michał Laskowski
w sprawie J. G.
skazanego z art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 9 lipca 2013 r.,
kasacji, wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w W.
z dnia 20 listopada 2012 r., utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego z dnia
24 lipca 2012 r.,
p o s t a n o w i ł:
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. zwolnić skazanego J. G. od kosztów sądowych
postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy, wyrokiem z dnia 24 lipca 2012 r., uznał J. G. za winnego
tego, że w okresie od kwietnia 2007 r. do kwietnia 2008 r. wbrew przepisom ustawy
o przeciwdziałaniu narkomanii, działając z góry powziętym zamiarem w celu
osiągnięcia korzyści majątkowej udzielił R. G. środki odurzające w postaci kokainy
o łącznej wadze 1000 gramów, to jest za winnego przestępstwa z art. 59 ust. 1
ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. i za przestępstwo to
wymierzył mu karę roku pozbawienia wolności.
Apelację od tego wyroku wniósł obrońca J. G. i zaskarżając wyrok w całości
zarzucił mu obrazę przepisów prawa procesowego, to jest art. 366 k.p.k. poprzez
2
niedążenie do wyjaśnienia wszystkich okoliczności sprawy, w szczególności wobec
zakwestionowania prawdziwości zeznań R. G. i nieprzesłuchanie świadka A. K.
oraz obrazę art. 424 § 1 k.p.k. poprzez sporządzenie uzasadnienia wyroku w
sposób nieodpowiadający wymogom określonym w tym przepisie. Apelujący wniósł
o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego, a ewentualnie o
uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do
ponownego rozpoznania.
Sąd Okręgowy w W., po rozpoznaniu apelacji obrońcy J. G., wyrokiem z dnia
20 listopada 2012 r. utrzymał zaskarżony wyrok w mocy.
Kasację od tego wyroku wniósł obrońca skazanego J. G. Sformułował w niej
cztery zarzuty.
Po pierwsze, zarzucił wyrokowi rażące naruszenie prawa procesowego,
mogące mieć istotny wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 410 k.p.k.,
poprzez pominięcie wszystkich przeprowadzonych w toku rozprawy dowodów, a
oparcie rozstrzygnięcia na wyjaśnieniach i zeznaniach złożonych w postępowaniu
przygotowawczym z innej sprawy.
Po drugie, zarzucił wyrokowi rażące naruszenie prawa procesowego,
mogące mieć istotny wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 2 § 2 k.p.k. w zw.
z art. 424 k.p.k., poprzez „bardzo zdawkowe, enigmatyczne i niedokładne
określenie w uzasadnieniu ustaleń faktycznych, przyjętych za podstawę
orzeczenia”.
Po trzecie, zarzucił wyrokowi rażące naruszenie prawa procesowego,
mogące mieć istotny wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 7 k.p.k., poprzez
nieuwzględnienie całości materiału dowodowego oraz dokonanie dowolnej oceny
materiału dowodowego poprzez nieuwzględnienie zasad prawidłowego
rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego przy ocenie dowodów.
Po czwarte wreszcie, zarzucił wyrokowi rażące naruszenie prawa
procesowego, mogące mieć istotny wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 9
k.p.k. w zw. z art. 366 k.p.k., poprzez niedążenie do wyjaśnienia wszystkich
okoliczności sprawy, w szczególności nieprzeprowadzenie dowodu z zeznań
świadka A. K., na okoliczność prawdziwości zeznań R. G.
3
Autor kasacji wniósł o uchylenie zaskarżonego kasacja wyroku i
utrzymanego nim w mocy wyroku sądu pierwszej instancji i o umorzenie
postępowania ze względu na brak danych dostatecznie uzasadniających
podejrzenie popełnienia przestępstwa.
Prokurator Prokuratury Okręgowej w pisemnej odpowiedzi na kasację wniósł
o jej oddalenie jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja okazała się bezzasadna w stopniu, który pozwolił na jej rozpoznanie
na posiedzeniu w trybie z art. 535 § 3 k.p.k. Na wstępie przypomnieć wypada, że
kasacja jest nadzwyczajnym środkiem zaskarżenia skierowanym przeciwko
prawomocnym wyrokom wydanym przez sądy odwoławcze. W toku postępowania
kasacyjnego Sąd Najwyższy nie dokonuje ponownej kontroli odwoławczej wyroku
wydanego w sprawie przez sąd pierwszej instancji, zwłaszcza zaś nie poddaje
kolejnej weryfikacji prawidłowości ustaleń faktycznych, oceny poszczególnych
dowodów, czy współmierności wymierzonej kary. Zadaniem postępowania
kasacyjnego jest bowiem eliminacja z obrotu prawnego prawomocnych orzeczeń
dotkniętych wadami o charakterze rażącym, orzeczeń wydanych po
przeprowadzeniu postępowań, w toku których doszło do naruszeń prawa o
charakterze bezwzględnych przyczyn odwoławczych lub innych, ale o podobnym
ciężarze gatunkowym.
Tymczasem zarzut pierwszy kasacji skierowany jest wprost przeciwko
orzeczeniu sądu pierwszej instancji. Zauważyć przy tym trzeba, że oparcie ustaleń
faktycznych na części materiału dowodowego co do zasady nie narusza art. 410
k.p.k. wówczas, gdy część tego materiału została uznana za niewiarygodną. Sąd
nie pominął bowiem części dowodów ujawnionych w toku przewodu sadowego, a
uznał je za niewiarygodne, nie czyniąc tym samym podstawą ustaleń faktycznych w
sprawie. Zaznaczyć także trzeba, że wbrew twierdzeniom kasacji dowody, na
podstawie których dokonano ustaleń w tej sprawie, nie były przeprowadzone w toku
innego postępowania, albowiem sprawa o sygn. II K …/09 była pierwotnie sprawą
także J. G., a dopiero na etapie postępowania sądowego wyłączona została do
odrębnego rozpoznania. Wskazane w kasacji wyjaśnienia i zeznania z
4
postępowania przygotowawczego składane były zatem w czasie, gdy postępowanie
to prowadzone było także przeciwko J. G.
Także drugi zarzut kasacji dotyczy wyroku sądu wydanego w tej sprawie w
pierwszej instancji, co wynika wprost z uzasadnienia kasacji, w którym kwestionuje
się sposób redagowania uzasadnienia wyroku i zbiorczego powołania się na
dowody. Przyznać trzeba, że najdoskonalszym sposobem wskazania podstawy
konkretnych ustaleń faktycznych jest podawanie ich w uzasadnieniu bezpośrednio
przy danym ustaleniu. Metoda ta sprawdza się zwłaszcza w sprawach, które
dotyczą wielu czynów, są wielowątkowe i rozbudowane. W przypadku jednak, gdy
dokonanie precyzyjnych i obszernych ustaleń co do faktów nie jest możliwe, a tak
było w sprawie J. G., nie sposób uznać przyjętej techniki sporządzenia
uzasadnienia za rażąco naruszającą wskazany w kasacji przepis. Sąd dokonał
ustaleń faktycznych w sposób, na jaki pozwalał materiał dowodowy w tej sprawie.
Na marginesie zauważyć trzeba, że kwestionowanie możliwości przyjęcia
konstrukcji z art. 12 k.k., zastanawia co do kierunku wywodów kasacji, nie jest
bowiem pewne, czy jest to działanie na korzyść skazanego.
W odniesieniu do zarzutu trzeciego zauważyć trzeba jego zbieżność z
zarzutem pierwszym kasacji. Odnosząc się do wadliwej, zdaniem autora kasacji
oceny zeznań świadka R. G., podkreślić trzeba, że zarówno sąd pierwszej instancji,
jak i sąd odwoławczy poświęciły ocenie tych zeznań wiele uwagi, przy czym sąd ad
quem czynił to wskutek kształtu zarzutu apelacji, zbieżnego z zarzutem i wywodami
kasacji. Sądy obu instancji wskazały na spontaniczność zeznań tego świadka w
początkowej fazie postępowania i niewiarygodność powodów zmiany zeznań.
Trudno zasadnie podważać te oceny, a przynajmniej nie sposób uznać, że sądy
dopuściły się w tym zakresie rażących naruszeń prawa.
Czwarty zarzut kasacji odnieść można do uzasadnienia wyroku sądu
odwoławczego jedynie przy zastosowaniu art. 118 k.p.k. i uznaniu, że zarzut
dotyczy naruszenia art. 457 § 3 k.p.k. zauważyć przy tym trzeba, że zarzut
związany z nieprzesłuchaniem A. K. sformułowany został w apelacji i odniósł się do
niego sąd odwoławczy. Nie sposób nie zauważyć nadto, że ani oskarżony, ani
obrońca nie składali wniosku o przesłuchanie tego świadka. Brak również danych
5
co do miejsca pobytu tej osoby i podstaw do uznania, że sąd miał obowiązek
poszukiwań świadka.
Biorąc to wszystko pod uwagę, analizując nadto kształt zarzutów kasacji,
Sąd Najwyższy uznał, że kasacja obrońcy J. G. jest bezzasadna w stopniu
oczywistym.