III KK 183/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:23-07-2013
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III KK 183/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 16 lipca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Dariusz Świecki (przewodniczący)
SSN Józef Szewczyk (sprawozdawca)
SSN Eugeniusz Wildowicz
Protokolant Anna Korzeniecka-Plewka
w sprawie K. K.
obwinionego z art. 119 § 1 k.w.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w trybie art. 535 § 5 k.p.k. w zw. z
art. 112 k.p.s.w.
z dniu 16 lipca 2013 r.
kasacji, wniesionej przez Rzecznika Praw Obywatelskich na korzyść obwinionego
od wyroku Sądu Rejonowego w B.
z dnia 28 stycznia 2011 r.,
I. uchyla wyrok w zaskarżonej części i na podstawie art. 5 § 1
pkt 4 k.p.s.w. w zw. z art. 45 § 1 k.w. umarza postępowanie
przeciwko K.K.;
II. kosztami postępowania w sprawie obciąża Skarb Państwa.
UZASADNIENIE
2
Wyrokiem nakazowym z dnia 28 stycznia 2011 roku, Sąd Rejonowy w B.
uznał K. K. za winnego, tego że w dniu 23 października 2010 r. około godziny 11.50
w B., przy ul. T., wspólnie i w porozumieniu z W. M. dokonał kradzieży jednej kraty
stalowej okiennej o wartości 82 zł na szkodę M. R., to jest czynu z art. 119 § 1 k.w. i
za to na podstawie art. 119 § 1 k.w. w zw. z art. 20 § 1 i § 2 k.w. i art. 21 § 1 k.w.
wymierzył mu karę miesiąca ograniczenia wolności, zobowiązując go w okresie jej
trwania do wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w
wymiarze 30 godzin. Przedmiotowy wyrok nie został zaskarżony i stał się
prawomocny z dniem 10 lutego 2011 r.
Od prawomocnego wyroku nakazowego Sądu Rejonowego z dnia 28
stycznia 2011 r., kasację wywiódł Rzecznik Praw Obywatelskich.
Na podstawie art. 110 § 1 k.p.s.w. zaskarżył powyższy wyrok w części,
dotyczącej obwinionego K. K., na jego korzyść, w całości.
W oparciu o treść art. 111 k.p.s.w. i art. 112 k.p.s.w. w zw. z art. 106 a
k.p.s.w. wyrokowi temu zarzucił rażące i mogące mieć istotny wpływ na jego treść
naruszenie prawa karnego procesowego, to jest art. 93 § 2 k.p.s.w., poprzez
wydanie w stosunku do obwinionego K. K. wyroku nakazowego w sytuacji, gdy w
świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wina i okoliczności
przypisanego obwinionemu czynu budziły wątpliwości i wniósł o :
1) dopuszczenie dowodu z Karty Leczenia Szpitalnego obwinionego K. K.,
wystawionych przez Wojewódzki Szpital dla Nerwowo i Psychicznie Chorych w
[…], co do okoliczności leczenia się psychiatrycznego przez obwinionego;
2) uchylenie zaskarżonego wyroku, w części dotyczącej obwinionego K. K. i
umorzenie postępowania przeciwko niemu z powodu ustania karalności
przypisanego mu czynu.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja jest oczywiście zasadna.
Zgodnie z treścią art. 93 § 2 k.p.s.w. orzekanie w postępowaniu nakazowym
może nastąpić, jeżeli okoliczności czynu i wina obwinionego nie budzą wątpliwości.
Materiały dotyczące przypisanego obwinionemu wykroczenia zostały
wyłączone z postępowania prowadzonego w sprawie podejrzenia popełnienia
przestępstw z art. 278 § 1 k.k. K. K. przesłuchany w charakterze podejrzanego nie
3
przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, że nie było go na
miejscu zdarzenia. W protokole przesłuchania wskazano również, że K. K. leczy się
psychiatrycznie.
Jak wynika z dowodu ujawnionego w postępowaniu kasacyjnym - Karty
Informacyjnej Leczenia Szpitalnego K. K., w okresie od 22 października 2010 roku
do 26 października 2010 roku oraz od 26 października 2010 roku do 10 listopada
2010 roku przebywał on w Wojewódzkim Szpitalu dla Nerwowo i Psychicznie
Chorych […]. W karcie widnieje zapis: „W wywiadzie liczne próby samobójcze,
samookaleczenia. Osobowość głęboko zaburzona. Podaje, że słyszy głosy, które
namawiają go do samobójstwa”. Z Karty tej wynika również, że K. K. został
przeniesiony na oddział psychiatryczny w celu kontynuowania diagnostyki i
leczenia. Informacje te pozwalają na przyjęcie, że zaburzenia czynności
psychicznych, które wystąpiły u obwinionego były poważne. K. K. przebywając w
dniu 23 października 2010 roku w Szpitalu Psychiatrycznym nie mógł dopuścić się
przypisanego mu wykroczenia. Ponadto istniały uzasadnione wątpliwości co do
poczytalności obwinionego.
Stosownie do treści art. 93 § 4 k.p.s.w. postępowanie nakazowe jest
niedopuszczalne, jeżeli zachodzą okoliczności określone w art. 21 § 1 k.p.s.w czyli
sytuacje w których obwiniony musi mieć obrońcę w toku postępowania (jest głuchy,
niemy lub niewidomy albo zachodzi uzasadniona wątpliwość co do jego
poczytalności).
Wskazane wyżej okoliczności dowodzą, iż zaskarżony wyrok zapadł z
rażącą obrazą art. 93 § 2 i § 4 k.p.s.w., która mogła mieć istotny wpływ na treść
orzeczenia, gdyż wina oraz okoliczności przypisanego obwinionemu czynu budziły
wątpliwości.
Z treści art. 45 § 1 k.w. wynika, że karalność wykroczenia ustaje, jeżeli od
czasu jego popełnienia upłynął rok, a jeżeli w tym okresie wszczęto postępowanie,
karalność wykroczenia ustaje z upływem 2 lat od popełnienia czynu. Ponieważ
przypisany obwinionemu czyn popełniony został w dniu 23 października 2010 roku,
to jego karalność ustała w dniu 23 października 2012 roku.
4
Podsumowując, Sąd Najwyższy uchylił zaskarżony wyrok i na podstawie art.
5 § 1 pkt 4 k.p.s.w. w zw. z art. 45 § 1 k.w. umorzył postępowanie w sprawie wobec
upływu terminu przedawnienia orzekania.
Na podstawie art. 118 § 2 k.p.s.w. kosztami postępowania w sprawie
obciążono Skarb Państwa.
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 16 lipca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Dariusz Świecki (przewodniczący)
SSN Józef Szewczyk (sprawozdawca)
SSN Eugeniusz Wildowicz
Protokolant Anna Korzeniecka-Plewka
w sprawie K. K.
obwinionego z art. 119 § 1 k.w.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w trybie art. 535 § 5 k.p.k. w zw. z
art. 112 k.p.s.w.
z dniu 16 lipca 2013 r.
kasacji, wniesionej przez Rzecznika Praw Obywatelskich na korzyść obwinionego
od wyroku Sądu Rejonowego w B.
z dnia 28 stycznia 2011 r.,
I. uchyla wyrok w zaskarżonej części i na podstawie art. 5 § 1
pkt 4 k.p.s.w. w zw. z art. 45 § 1 k.w. umarza postępowanie
przeciwko K.K.;
II. kosztami postępowania w sprawie obciąża Skarb Państwa.
UZASADNIENIE
2
Wyrokiem nakazowym z dnia 28 stycznia 2011 roku, Sąd Rejonowy w B.
uznał K. K. za winnego, tego że w dniu 23 października 2010 r. około godziny 11.50
w B., przy ul. T., wspólnie i w porozumieniu z W. M. dokonał kradzieży jednej kraty
stalowej okiennej o wartości 82 zł na szkodę M. R., to jest czynu z art. 119 § 1 k.w. i
za to na podstawie art. 119 § 1 k.w. w zw. z art. 20 § 1 i § 2 k.w. i art. 21 § 1 k.w.
wymierzył mu karę miesiąca ograniczenia wolności, zobowiązując go w okresie jej
trwania do wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w
wymiarze 30 godzin. Przedmiotowy wyrok nie został zaskarżony i stał się
prawomocny z dniem 10 lutego 2011 r.
Od prawomocnego wyroku nakazowego Sądu Rejonowego z dnia 28
stycznia 2011 r., kasację wywiódł Rzecznik Praw Obywatelskich.
Na podstawie art. 110 § 1 k.p.s.w. zaskarżył powyższy wyrok w części,
dotyczącej obwinionego K. K., na jego korzyść, w całości.
W oparciu o treść art. 111 k.p.s.w. i art. 112 k.p.s.w. w zw. z art. 106 a
k.p.s.w. wyrokowi temu zarzucił rażące i mogące mieć istotny wpływ na jego treść
naruszenie prawa karnego procesowego, to jest art. 93 § 2 k.p.s.w., poprzez
wydanie w stosunku do obwinionego K. K. wyroku nakazowego w sytuacji, gdy w
świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wina i okoliczności
przypisanego obwinionemu czynu budziły wątpliwości i wniósł o :
1) dopuszczenie dowodu z Karty Leczenia Szpitalnego obwinionego K. K.,
wystawionych przez Wojewódzki Szpital dla Nerwowo i Psychicznie Chorych w
[…], co do okoliczności leczenia się psychiatrycznego przez obwinionego;
2) uchylenie zaskarżonego wyroku, w części dotyczącej obwinionego K. K. i
umorzenie postępowania przeciwko niemu z powodu ustania karalności
przypisanego mu czynu.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja jest oczywiście zasadna.
Zgodnie z treścią art. 93 § 2 k.p.s.w. orzekanie w postępowaniu nakazowym
może nastąpić, jeżeli okoliczności czynu i wina obwinionego nie budzą wątpliwości.
Materiały dotyczące przypisanego obwinionemu wykroczenia zostały
wyłączone z postępowania prowadzonego w sprawie podejrzenia popełnienia
przestępstw z art. 278 § 1 k.k. K. K. przesłuchany w charakterze podejrzanego nie
3
przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, że nie było go na
miejscu zdarzenia. W protokole przesłuchania wskazano również, że K. K. leczy się
psychiatrycznie.
Jak wynika z dowodu ujawnionego w postępowaniu kasacyjnym - Karty
Informacyjnej Leczenia Szpitalnego K. K., w okresie od 22 października 2010 roku
do 26 października 2010 roku oraz od 26 października 2010 roku do 10 listopada
2010 roku przebywał on w Wojewódzkim Szpitalu dla Nerwowo i Psychicznie
Chorych […]. W karcie widnieje zapis: „W wywiadzie liczne próby samobójcze,
samookaleczenia. Osobowość głęboko zaburzona. Podaje, że słyszy głosy, które
namawiają go do samobójstwa”. Z Karty tej wynika również, że K. K. został
przeniesiony na oddział psychiatryczny w celu kontynuowania diagnostyki i
leczenia. Informacje te pozwalają na przyjęcie, że zaburzenia czynności
psychicznych, które wystąpiły u obwinionego były poważne. K. K. przebywając w
dniu 23 października 2010 roku w Szpitalu Psychiatrycznym nie mógł dopuścić się
przypisanego mu wykroczenia. Ponadto istniały uzasadnione wątpliwości co do
poczytalności obwinionego.
Stosownie do treści art. 93 § 4 k.p.s.w. postępowanie nakazowe jest
niedopuszczalne, jeżeli zachodzą okoliczności określone w art. 21 § 1 k.p.s.w czyli
sytuacje w których obwiniony musi mieć obrońcę w toku postępowania (jest głuchy,
niemy lub niewidomy albo zachodzi uzasadniona wątpliwość co do jego
poczytalności).
Wskazane wyżej okoliczności dowodzą, iż zaskarżony wyrok zapadł z
rażącą obrazą art. 93 § 2 i § 4 k.p.s.w., która mogła mieć istotny wpływ na treść
orzeczenia, gdyż wina oraz okoliczności przypisanego obwinionemu czynu budziły
wątpliwości.
Z treści art. 45 § 1 k.w. wynika, że karalność wykroczenia ustaje, jeżeli od
czasu jego popełnienia upłynął rok, a jeżeli w tym okresie wszczęto postępowanie,
karalność wykroczenia ustaje z upływem 2 lat od popełnienia czynu. Ponieważ
przypisany obwinionemu czyn popełniony został w dniu 23 października 2010 roku,
to jego karalność ustała w dniu 23 października 2012 roku.
4
Podsumowując, Sąd Najwyższy uchylił zaskarżony wyrok i na podstawie art.
5 § 1 pkt 4 k.p.s.w. w zw. z art. 45 § 1 k.w. umorzył postępowanie w sprawie wobec
upływu terminu przedawnienia orzekania.
Na podstawie art. 118 § 2 k.p.s.w. kosztami postępowania w sprawie
obciążono Skarb Państwa.