II CNP 32/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:28-08-2013
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II CNP 32/13
POSTANOWIENIE
Dnia 7 sierpnia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Dariusz Zawistowski
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 7 sierpnia 2013 r.
skargi A. K.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia
Sądu Okręgowego w K.
z dnia 1 września 2011 r.,
wydanego w sprawie z wniosku A. K.
przy uczestnictwie G. G. i in.,
o stwierdzenie nabycia spadku,
odrzuca skargę.
2
Uzasadnienie
Skarga A. K. o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
postanowienia Sądu Okręgowego w K. z dnia 1 września 2011 r. została oparta na
podstawie naruszenia przepisów postępowania oraz naruszenia art. 56 § 1 pkt 4
ustawy z dnia 14 lutego 1991 r. - Prawo o notariacie (jedn. tekst: Dz. U. 2008, Nr
189, poz. 1158) i art. 45 Konstytucji RP.
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia
z punktu widzenia jej wymogów powinna odpowiadać ogólnym wymogom pisma
procesowego oraz szczególnym wymogom przewidzianym dla tego środka
prawnego w art. 4245
§ 1 k.p.c.
Artykuł 4245
§ 1 k.p.c. określa wymogi skargi o stwierdzenie niezgodności
z prawem prawomocnego orzeczenia o charakterze konstrukcyjnym, niezbędne do
uznania wniesionego środka za skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia w rozumieniu art. 4242
§ 1 k.p.c. Niespełnienie przez
skargę któregokolwiek z wymogów określonych w art. 4245
§ 1 k.p.c. skutkuje jej
odrzuceniem przez Sąd Najwyższy (art. 4248
§ 1 k.p.c.). Należy do nich między
i innymi wskazanie przepisu prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne
oraz uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody spowodowanej przez wydanie
orzeczenia, którego skarga dotyczy oraz wykazanie, że wzruszenie zaskarżonego
orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe.
Skarżąca A. K. w skardze o stwierdzenie niezgodności z prawem
postanowienia Sądu Okręgowego w K. z dnia 1 września 2011 r. wskazała, że
wzruszenie wyroku w inny sposób nie było możliwe, a także, że skarżąca nie
posiadała środków finansowych na ustanowienie pełnomocnika, który mógłby
wnieść skargę kasacyjną w jej imieniu. Nie stanowi to spełnienia wymogu
określonego w art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c. W orzecznictwie Sądu Najwyższego zostało
utrwalone stanowisko, że samo wskazanie przez skarżącego, iż od zaskarżonego
orzeczenia nie przysługiwały żadne środki prawne nie odpowiada wymogowi
wykazania, że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia nie było możliwe w drodze
innych środków prawnych. W świetle tego przepisu wymagane jest przedstawienie
3
odpowiedniego wywodu prawnego pozwalającego uznać, że skarżący wykazał
brak możliwości wzruszenia zaskarżonego orzeczenia przy pomocy dostępnych
środków prawnych. Niewystarczające jest samo stwierdzenie o braku możliwości
wzruszenia zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków prawnych,
niepoparte stosowną argumentacją i przytoczeniem właściwych przepisów prawa.
Natomiast stwierdzenie, że skarżąca nie posiadała odpowiednika środków
finansowych na opłacenie pełnomocnika w sytuacji, gdy ustanowiony dla niej
pełnomocnik z urzędu odmówił sporządzenia skargi kasacyjnej nie uzasadnia
oceny, iż zaskarżenie orzeczenia Sądu Okręgowego w K. skargą kasacyjną nie
było możliwe.
Natomiast obowiązek wskazania przepisu prawa, z którym zaskarżone
orzeczenie jest niezgodne jest wymogiem odrębnym od powinności przytoczenia
w skardze jej podstaw oraz ich uzasadnienia. Wskazanie zatem przez skarżącą
przepisów prawa materialnego lub przepisów postępowania, które zostały
naruszone przez sąd, w ramach przytoczenia podstawy skargi, nie spełnia zatem
jednocześnie wymogu określonego w art. 4245
§ 1 pkt 3 k.p.c.
Skarga wniesiona od postanowienia Sądu Okręgowego w K. z dnia 1
września 2011 r. nie spełnia zatem wszystkich wymogów konstrukcyjnych.
Z tych względów podlegała odrzuceniu na podstawie art. 4248
§ 1 k.p.c.
es
POSTANOWIENIE
Dnia 7 sierpnia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Dariusz Zawistowski
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 7 sierpnia 2013 r.
skargi A. K.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia
Sądu Okręgowego w K.
z dnia 1 września 2011 r.,
wydanego w sprawie z wniosku A. K.
przy uczestnictwie G. G. i in.,
o stwierdzenie nabycia spadku,
odrzuca skargę.
2
Uzasadnienie
Skarga A. K. o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
postanowienia Sądu Okręgowego w K. z dnia 1 września 2011 r. została oparta na
podstawie naruszenia przepisów postępowania oraz naruszenia art. 56 § 1 pkt 4
ustawy z dnia 14 lutego 1991 r. - Prawo o notariacie (jedn. tekst: Dz. U. 2008, Nr
189, poz. 1158) i art. 45 Konstytucji RP.
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia
z punktu widzenia jej wymogów powinna odpowiadać ogólnym wymogom pisma
procesowego oraz szczególnym wymogom przewidzianym dla tego środka
prawnego w art. 4245
§ 1 k.p.c.
Artykuł 4245
§ 1 k.p.c. określa wymogi skargi o stwierdzenie niezgodności
z prawem prawomocnego orzeczenia o charakterze konstrukcyjnym, niezbędne do
uznania wniesionego środka za skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia w rozumieniu art. 4242
§ 1 k.p.c. Niespełnienie przez
skargę któregokolwiek z wymogów określonych w art. 4245
§ 1 k.p.c. skutkuje jej
odrzuceniem przez Sąd Najwyższy (art. 4248
§ 1 k.p.c.). Należy do nich między
i innymi wskazanie przepisu prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne
oraz uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody spowodowanej przez wydanie
orzeczenia, którego skarga dotyczy oraz wykazanie, że wzruszenie zaskarżonego
orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe.
Skarżąca A. K. w skardze o stwierdzenie niezgodności z prawem
postanowienia Sądu Okręgowego w K. z dnia 1 września 2011 r. wskazała, że
wzruszenie wyroku w inny sposób nie było możliwe, a także, że skarżąca nie
posiadała środków finansowych na ustanowienie pełnomocnika, który mógłby
wnieść skargę kasacyjną w jej imieniu. Nie stanowi to spełnienia wymogu
określonego w art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c. W orzecznictwie Sądu Najwyższego zostało
utrwalone stanowisko, że samo wskazanie przez skarżącego, iż od zaskarżonego
orzeczenia nie przysługiwały żadne środki prawne nie odpowiada wymogowi
wykazania, że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia nie było możliwe w drodze
innych środków prawnych. W świetle tego przepisu wymagane jest przedstawienie
3
odpowiedniego wywodu prawnego pozwalającego uznać, że skarżący wykazał
brak możliwości wzruszenia zaskarżonego orzeczenia przy pomocy dostępnych
środków prawnych. Niewystarczające jest samo stwierdzenie o braku możliwości
wzruszenia zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków prawnych,
niepoparte stosowną argumentacją i przytoczeniem właściwych przepisów prawa.
Natomiast stwierdzenie, że skarżąca nie posiadała odpowiednika środków
finansowych na opłacenie pełnomocnika w sytuacji, gdy ustanowiony dla niej
pełnomocnik z urzędu odmówił sporządzenia skargi kasacyjnej nie uzasadnia
oceny, iż zaskarżenie orzeczenia Sądu Okręgowego w K. skargą kasacyjną nie
było możliwe.
Natomiast obowiązek wskazania przepisu prawa, z którym zaskarżone
orzeczenie jest niezgodne jest wymogiem odrębnym od powinności przytoczenia
w skardze jej podstaw oraz ich uzasadnienia. Wskazanie zatem przez skarżącą
przepisów prawa materialnego lub przepisów postępowania, które zostały
naruszone przez sąd, w ramach przytoczenia podstawy skargi, nie spełnia zatem
jednocześnie wymogu określonego w art. 4245
§ 1 pkt 3 k.p.c.
Skarga wniesiona od postanowienia Sądu Okręgowego w K. z dnia 1
września 2011 r. nie spełnia zatem wszystkich wymogów konstrukcyjnych.
Z tych względów podlegała odrzuceniu na podstawie art. 4248
§ 1 k.p.c.
es