II KK 183/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:03-10-2013
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II KK 183/13
POSTANOWIENIE
Dnia 22 sierpnia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Andrzej Stępka
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 22 sierpnia 2013 r.,
sprawy : M. A. skazanego z art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o
przeciwdziałaniu narkomanii i innych,
P. O. skazanego z art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu
narkomanii w zw. z art. 12 k.k.,
R. A. skazanego z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 53 ust. 2 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca
2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i innych,
z powodu kasacji wniesionych przez obrońców skazanych
od wyroku Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 18 lutego 2013 r., zmieniającego wyrok Sądu Okręgowego w W.
z dnia 26 kwietnia 2012 r.,
postanowił
I. oddalić kasacje obrońców skazanych jako oczywiście
bezzasadne;
II. obciążyć skazanego R. A. kosztami sądowymi postępowania
kasacyjnego;
III. zwolnić skazanych M. A. i P. O. od kosztów sądowych za
postępowanie kasacyjne;
IV. zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz obrońców z urzędu,
adwokata S. K., Kancelaria Adwokacka, oraz adwokata Ł. R.,
Kancelaria Adwokacka, kwoty po 738 zł (siedemset
trzydzieści osiem złotych), w tym 23 % należnego podatku
2
VAT, za sporządzenie i wniesienie kasacji na rzecz
skazanych M. A. i P. O.
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy wyrokiem z dnia 26 kwietnia 2012 r., , uznał następujących
oskarżonych za winnych:
1/ oskarżonego M. A. za winnego:
- przestępstwa z art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu
narkomanii w zw. z art. 12 k.k. i za to skazał go na karę 5 lat pozbawienia
wolności i grzywnę w rozmiarze 300 stawek dziennych przy ustaleniu, że
wysokość jednej wynosi 10 zł;
- przestępstwa z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu
narkomanii i za to skazał go na karę 2 lat pozbawienia wolności;
- przestępstwa z art. 61 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu
narkomanii i za to skazał go na karę roku pozbawienia wolności i grzywnę w
rozmiarze 100 stawek dziennych przy ustaleniu, że wysokość jednej wynosi
10 zł;
- na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. wymierzono temu oskarżonemu
łączne kary 6 lat pozbawienia wolności oraz grzywny w rozmiarze 400 stawek
dziennych przy ustaleniu, że wysokość jednej wynosi 10 zł;
2/ oskarżonego P. O. za winnego:
- przestępstwa z art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu
narkomanii w zw. z art. 12 k.k. i za to skazał go na karę 3 lat pozbawienia
wolności i grzywnę w rozmiarze 200 stawek dziennych przy ustaleniu, że
wysokość jednej wynosi 10 zł;
3/ oskarżonego R. A. za winnego:
- przestępstwa z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 53 ust. 2 w zw. z art. 56 ust. 3
ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 §
2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to skazał go na karę 3 lat i 6 miesięcy
3
pozbawienia wolności i grzywnę w rozmiarze 200 stawek dziennych przy
ustaleniu, że wysokość jednej wynosi 20 zł.
Apelacje od tego wyroku wnieśli obrońcy oskarżonych. Po ich rozpoznaniu
Sąd Apelacyjny wyrokiem z dnia 18 lutego 2013 r., zmienił zaskarżony wyrok w ten
sposób, że:
a/ odnośnie do oskarżonego M. A.:
- w zakresie przypisanego mu w ust. XVII wyroku przestępstwa sprecyzował
okres jego popełnienia, a następnie za podstawę skazania i wymiaru kary
przyjął art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu
narkomanii, w brzmieniu obowiązującym od dnia 21 lipca 2006 r. do dnia 9
grudnia 2011 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k.;
- dokonał korekty zaliczenia na poczet łącznej kary pozbawienia wolności
okresu rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie;
b/ odnośnie do oskarżonego R. A.:
- w zakresie przypisanego w ust. XXIII wyroku przestępstwa zmienił opis tego
czynu, dokonał jego prawnej kwalifikacji z art. z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 53
ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i za to
skazał go na karę 3 lat pozbawienia wolności i grzywnę w rozmiarze 200
stawek dziennych przy ustaleniu, że wysokość jednej wynosi 20 zł;
c/ utrzymał w mocy wyrok w całości w zakresie dotyczącym oskarżonego P. O.
oraz w pozostałej części co do M. A.
Kasacje od tego wyroku wnieśli obrońcy skazanych.
Obrońca skazanego P. O. zarzucił na podstawie art. 523 § 1 k.p.k.
wyrokowi Sądu odwoławczego rażące naruszenie prawa procesowego, mogące
mieć istotny wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie:
- art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k. i art. 7 k.p.k. poprzez zaaprobowanie przez Sąd
Apelacyjny dokonanej przez Sąd Okręgowy oceny dowodu z wyjaśnień
oskarżonego A. U., podejrzanego M. K. i oskarżonego P. O.;
- art. 7 k.p.k., art. 4 k.p.k. i art. 5 § 2 k.p.k. wskutek błędnej oceny dowodu z
zeznań świadka S. K. dokonanej przez Sąd Apelacyjny;
- art. 6 k.p.k. poprzez niemożność bezpośredniego skonfrontowania przez
oskarżonego P. O. wyjaśnień M. K.;
4
- art. 457 § 3 k.p.k. poprzez nieustosunkowanie się przez Sąd Apelacyjny w
uzasadnieniu zaskarżonego wyroku do zarzutu apelacji obrońcy oskarżonego
P. O. w zakresie błędu w ustaleniach faktycznych, polegającego na przyjęciu
przez Sąd Okręgowy, iż oskarżony P. O. wytworzył 1,5 litra aminy;
- art. 13 § 2 k.k. i 14 § 2 k.k. poprzez zaaprobowanie przez Sąd Apelacyjny
obrazy tych przepisów prawa materialnego przez Sąd Okręgowy pomimo, że
ich zastosowanie było obligatoryjne w odniesieniu do oskarżonego O.;
- art. 53 ust. 2 w zw. z art. 53 ust. 1 w zw. z art. 4 pkt. 35 ustawy z dnia 29 lipca
2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii wskutek zaaprobowania przez Sąd
Apelacyjny wadliwej wykładni pojęcia „wytwarzanie”, stanowiącego znamię
czynu zabronionego określonego w art. 53 ust. 2 w/w ustawy, dokonanej
przez Sąd Okręgowy;
- art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o
przeciwdziałaniu narkomanii wskutek błędnej wykładni przez Sąd Apelacyjny
pojęcia „współsprawstwo w popełnieniu czynu zabronionego”;
- art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej poprzez naruszenie zasady
demokratycznego państwa prawnego określonej w tym przepisie, wobec
skazania O. wyłącznie na podstawie pomówień jednego oskarżonego oraz
jednego podejrzanego, przy braku innych dowodów wskazujących na
sprawstwo tego skazanego.
W konkluzji obrońca wniósł o uchylenie wyroków sądów obydwu instancji i
uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu przestępstwa, względnie
przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.
Obrońca skazanego R. A. na podstawie art. 523 § 1 k.p.k. zarzucił wyrokowi
rażące naruszenie prawa, które miało istotny wpływ na treść zaskarżonego
orzeczenia, a mianowicie:
1/ naruszenie art. 433 § 1 k.p.k. i art. 457 § 3 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. poprzez
zaaprobowanie przez Sąd odwoławczy błędnej oceny materiału dowodowego
dokonanej przez Sąd Okręgowy, co nastąpiło z pominięciem swobodnej jego
oceny, zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i
doświadczenia życiowego. W przekonaniu autora kasacji konsekwencją tego
uchybienia jest stanowisko Sądu Apelacyjnego, iż ustalenia Sądu Okręgowego
5
w zakresie przypisanego R. A. czynu zabronionego są prawidłowe, mimo tego,
że zostały one oparte na bezpodstawnym daniu wiary wszystkim wyjaśnieniom
A. U., chociaż wyjaśnienia te w zakresie czynu zarzucanego R. A. nie zostały
potwierdzone i zweryfikowane przy pomocy innych dowodów;
2/ naruszenie art. 433 § 2 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. poprzez dowolne, a nie
swobodne, rozważenie zarzutu apelacji obrońcy R. A. w zakresie ustaleń ilości
BMK, jaką ten skazany miał przekazać A. U., co doprowadziło w konsekwencji
do nieprawidłowego zaaprobowania przez Sąd Apelacyjny ustaleń Sądu
Okręgowego, iż R. A. przekazał 19 litrów BMK, mimo tego, że ustalenia sądu
meriti zostały dokonane z naruszeniem przepisów postępowania, gdyż w
swoich wyjaśnieniach U. podawał sprzeczne informacje co do ilości tej
substancji przekazanej mu przez R. A.;
3/ w konkluzji obrońca wniósł o uchylenie wyroków sądów obydwu instancji i
uniewinnienie skazanego R. A. od zarzucanego mu czynu, ewentualnie o
uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Apelacyjnemu do
ponownego rozpoznania w postępowaniu odwoławczym.
Apelacja obrońcy skazanego M. A. została oparta o przepis art. 523 § 1 i 2
k.p.k. i zarzucała wyrokowi rażące naruszenie przepisów postępowania, które miało
istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a mianowicie:
1/ art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. przez zaakceptowanie w toku kontroli
instancyjnej naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów i zasady
obiektywizmu, wyrażającego się w stwierdzeniu, iż przeprowadzone w trakcie
postępowania dowody - w szczególności oględziny miejsc produkcji środków
psychotropowych oraz opinie dotyczące ujawnionych w toku tychże oględzin
dowodów - potwierdzają współudział skazanego A. w zarzucanych
przestępstwach;
2/ art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. poprzez nieuzasadnione pominięcie
przy ustalaniu podstawy faktycznej wyroku dowodów nie potwierdzających
wyjaśnień współoskarżonego U., a dotyczących istotnych okoliczności, a
mianowicie wyników opinii dotyczących śladów biologicznych i
daktyloskopijnych, zeznań świadków J. B., T. L. i M. W., jak również poprzez
błędną ocenę całokształtu zebranych dowodów, w oderwaniu od treści
6
wyjaśnień A. U., świadczących o braku sprawstwa A. odnośnie wytwarzania
środków odurzających;
3/ naruszenie art. 457 § 3 k.p.k. przez nieustosunkowanie się w wystarczający
sposób w uzasadnieniu wyroku Sądu Apelacyjnego do zarzutów i wniosków
zawartych w apelacji obrońcy M. A., a dotyczących:
- braku jakiegokolwiek potwierdzenia w zebranym materiale dowodowym
opisywanego w wyjaśnieniach A. U. faktu wytwarzania przez skazanego A.
środków odurzających;
- treści wyjaśnień A. U. świadczących o braku sprawstwa po stronie skazanego
A. odnośnie wytwarzania środków odurzających;
4/ w konkluzji obrońca wniósł o uchylenie wyroku Sądu Apelacyjnego w
zaskarżonej części dotyczącej skazanego M. A. i przekazanie sprawy temu
Sądowi do ponownego rozpoznania w postępowaniu odwoławczym.
Prokurator Prokuratury Apelacyjnej w pisemnej odpowiedzi na kasacje
wniósł o ich oddalenie jako oczywiście bezzasadnych.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Wszystkie kasacje okazały się oczywiście bezzasadne, co skutkowało ich
oddaleniem w trybie określonym w art. 535 § 3 k.p.k.
W przedmiotowej sprawie skargi kasacyjne w istocie rzeczy zmierzały do
kolejnego zakwestionowania prawidłowości dokonanej przez Sąd pierwszej
instancji – i generalnie zaakceptowanej w wyniku kontroli apelacyjnej przez Sąd
odwoławczy – oceny materiału dowodowego oraz ustaleń faktycznych. Nie
zawierają one żadnych tego rodzaju zarzutów procesowych, które mogłyby
wskazywać, iż Sąd odwoławczy przy rozpoznaniu poszczególnych apelacji naruszył
treść art. 433 § 2 k.p.k., bądź art. 457 § 3 k.p.k., a zarzuty kasacyjne stanowią
powielenie zarzutów apelacyjnych. Postępowanie kasacyjne nie może stanowić
powtórzenia postępowania apelacyjnego i nie jest swego rodzaju trzecią instancją
odwoławczą, mającą służyć kolejnemu weryfikowaniu poprawności zapadłych
orzeczeń w sądach pierwszej i drugiej instancji. W przedmiotowej sprawie kasacje
zostały skonstruowane w taki sposób, iż zarzuty dotyczą w istocie wprost wyroku
sądu pierwszej instancji, zaś poprzez ich powiązanie z zarzutem naruszenia przez
sąd odwoławczy art. 457 § 3 k.p.k. i art. 433 § 2 k.p.k., ich autorzy starali się
7
doprowadzić do poddania ocenie przez Sąd Najwyższy ustaleń faktycznych
dokonanych przez Sąd Okręgowy. We wszystkich trzech kasacjach wysunięto
przede wszystkim zarzuty dotyczące zaaprobowania oceny dowodu z wyjaśnień
współskazanego A. U., co miało doprowadzić do naruszenia zasady swobodnej
oceny dowodów, zasady obiektywizmu oraz art. 2 Konstytucji RP. Należy
podkreślić, iż zarzuty te stanowią powielenie argumentacji przedstawionej
uprzednio w apelacjach. Sąd odwoławczy na stronach 23-33 uzasadnienia w
sposób szczegółowy i drobiazgowy odniósł się do przeprowadzonej przez Sąd I
instancji oceny wyjaśnień U., wykazując, że argumenty, które wysunęli skarżący
sprowadzają się w istocie do polemiki z oceną zarówno tych wyjaśnień jak i
wyjaśnień pozostałych oskarżonych. Procedujące sądy miały także na względzie i
ten fakt, że dowód z tzw. pomówienia współoskarżonego, należy poddać
szczególnie wnikliwej ocenie. Analiza wyjaśnień kilkakrotnie przesłuchiwanego M.
K., podobnie jak i A. U., pomawiających w swoich wyjaśnieniach pozostałych
oskarżonych, przeprowadzona została w sposób prawidłowy i zgodny z
obowiązującymi przepisami postępowania. Dowody z pomówień tychże
współoskarżonych, zawarte w bardzo szczegółowych wyjaśnieniach (k.422-431,
2377-2382 i inne), w powiązaniu z pozostałymi dowodami, w tym - z wynikiem
eksperymentu procesowego, wynikiem ekspertyzy laboratoryjnej z dnia 3 czerwca
2011 r., opinii z badań daktyloskopijnych oraz zeznań świadków Z. K., M. N. i M. W.
- dają podstawy do stwierdzenia, że zarówno sąd meriti, jak i sąd odwoławczy,
dokonał ich oceny w sposób zgodny ze wskazaniami art. 7 k.p.k. i z zasadami
określonymi w art. 4 k.p.k. i art. 5 § 2 k.p.k.
Sąd Apelacyjny odniósł się także do kwestii dowodów, które miałyby
zaprzeczyć, jakoby M. A. brał udział w inkryminowanych zdarzeniach. Skarżący
powołuje się w tym zakresie przede wszystkim na wyniki opinii biologicznych i
daktyloskopijnych oraz zeznania świadków J. B., T. L. i M. W., którzy nie
potwierdzili, że widzieli oskarżonego w miejscu, gdzie produkowano amfetaminę.
Odnosząc się do zarzutów w tym zakresie Sąd Apelacyjny wskazał, że osoby
udostępniające nieruchomości, rzeczywiście mogły nie widzieć - poza A. U. - innych
osób biorących udział w procesie produkcji, bowiem były wówczas nieobecne, co
też wynika wprost z ich zeznań.
8
Co więcej, jak słusznie podkreśla Sąd Apelacyjny, podejmowanie tego
rodzaju działań, jak sprzeczne z prawem wytwarzanie środków psychotropowych,
sprzyja temu, by nie afiszować się z taką działalnością i wszelkie czynności
podejmować z zachowaniem ostrożności. Tego rodzaju wniosek nie może zostać
uznany za nielogiczny. Także brak śladów linii papilarnych nie świadczy o
sprzeczności wyjaśnień U. z tymi dowodami. Wynik opinii stwierdza jedynie, że nie
wykryto śladów pochodzących od konkretnej osoby. Odnośnie braku wyjaśnienia,
czyje ślady biologiczne znajdują się na zabezpieczonej masce ochronnej, Sąd
odwoławczy uznając ten zarzut za chybiony wskazał, że nie jest rolą sądu
orzekającego zbieranie dowodów przeciwko innym osobom, nieobjętym danym
postępowaniem (strona 29-30 uzasadnienia wyroku Sądu Apelacyjnego). Wbrew
twierdzeniom obrońcy skazanego O., Sąd Apelacyjny miał także na względzie
podnoszoną w apelacji kwestię rzekomego pomówienia skazanego O. przez U. z
uwagi na konflikt na tle finansowym (str. 34 uzasadnienia). W tym aspekcie
odniesiono się do ustaleń poczynionych przez Sąd I instancji, który w pisemnym
uzasadnieniu wskazał, że ani z wyjaśnień O., ani z wyjaśnień A. F. nie wynikało,
aby pomiędzy tymi oskarżonymi, a U. dochodziło do konfliktów o podłożu
finansowym. Brak też jakiegokolwiek dowodu w sprawie, aby oskarżony O.
zainwestował w produkcję amfetaminy. Ponadto, jak słusznie podkreślił Sąd meriti,
nielegalna produkcja narkotyków ma ścisły związek z rozliczeniami, skoro istotą
tego rodzaju procederu jest uzyskanie w krótkim czasie znacznych korzyści
majątkowych.
Nie oznacza to jednak, że U. pomówił skazanego O. – i to wyłącznie z
powodów finansowych (strona 34 uzasadnienia wyroku Sądu Okręgowego).
Uwadze Sądu odwoławczego nie umknęła także podnoszona w apelacji obrońcy
oskarżonego A. kwestia rzekomych sprzeczności w wyjaśnieniach A. U. odnośnie
ilości BMK. Na stronie 37 uzasadnienia Sąd Apelacyjny wskazał, że ilość 19 I. BMK
pojawiła się w wyjaśnieniach U. składanych po przemyśleniu w areszcie, zaś około
20 l. na rozprawie głównej. Trafnie uznał Sąd, że różnice te są niewielkie i nie mają
znaczenia dla oceny zachowania oskarżonego A.
Na uwzględnienie nie zasługuje także argumentacja zawarta w kasacji
obrońcy skazanego O., jakoby brak bezpośredniej konfrontacji oskarżonego z takim
9
dowodem obciążającym, jakim były wyjaśnienia M. K., stanowił rażące naruszenie
art. 6 k.p.k. przez Sądy obydwu instancji. W kwestii prawidłowości procedowania w
tym zakresie szczegółowo wypowiedział się Sąd Apelacyjny na stronach 20-23
uzasadnienia, wskazując powody, dla których niemożliwe było bezpośrednie
przesłuchanie M. K. Co więcej, skarżący pominął istotny fakt, że dowody z
wyjaśnień współoskarżonych A. U. i M. K. zostały ocenione w kontekście innych
dowodów, w tym m. in. wyników eksperymentu procesowego, wyników ekspertyz
oraz zeznań świadków. Obrońca zwrócił uwagę na wybiórcze fragmenty wyjaśnień
współoskarżonych, nie zważając na całokształt dowodów, które wpłynęły na
prawnokarną ocenę zachowań skazanych.
Obrońca skazanego P. O. ponowił w kasacji także zarzut naruszenia prawa
materialnego, do którego obszernie ustosunkował się Sąd odwoławczy na stronach
41-43 uzasadnienia. Podnoszone kwestie związane z wykładnią znamienia
„wytwarzanie środka odurzającego”, podobnie jak i związane z działaniem w
ramach współsprawstwa oraz w ramach usiłowania nieudolnego, były wówczas
przedmiotem szczegółowych rozważań i nie ma potrzeby ponownego odnoszenia
się do nich. Wystarczy poprzestać na konkluzji, że stanowisko tam wyrażone, Sąd
Najwyższy również obecnie w pełni akceptuje. Podobnie jako oczywiście
bezzasadny jawi się zarzut naruszenia art. 7 k.p.k., przedstawiony w kasacji
obrońcy skazanego P. O., polegający na błędnej ocenie zeznań świadka S. K.,
dokonanej przez Sąd Apelacyjny.
Z akt sprawy wynika, że Sąd Apelacyjny dopuścił na podstawie art. 452 § 2
k.p.k. dowód z zeznań świadka S. K. na okoliczności wskazane w apelacji obrońcy
(k. 3078-3079, t. XVI). Relacje świadka zostały następnie poddane wnikliwej
analizie i ocenie Sądu odwoławczego (strona 36-37 uzasadnienia). Podnoszone w
kasacji kwestie, w których skarżący twierdzi, że zeznania świadka są w pełni
wiarygodne i potwierdzają, iż skazany O. nie mógł brać udziału w przestępczym
procederze, są jedynie przyjętą linią obrony i korzystną dla skazanego interpretacją
zeznań świadka. Należy zwrócić uwagę, iż Sąd Apelacyjny nie odmówił wiary
tymże zeznaniom i nawet wskazał, że okoliczności podniesione przez S. K. zostały
opisane szczerze i rzeczowo. Nie oznacza to jednak, że ówczesny tryb życia
skazanego uniemożliwiał mu obecność w pobliskich miejscowościach, odnośnie
10
których świadek wypowiedziała się, że nie wie, czy oskarżony tam był. Nie
zważając na argumentację Sądu odwoławczego, skarżący po raz kolejny
przedstawił własną ocenę dowodu, podejmując polemikę ze stanowiskiem tego
Sądu. Podobnie jako oczywiście bezzasadne jawi się stanowisko obrońcy
skazanego O., dotyczące obrazy przez Sąd Apelacyjny art. 457 § 3 k.p.k., a to
wskutek nieustosunkowania się do zarzutu apelacji odnośnie bezpodstawnego
przyjęcia przez Sąd I instancji, że oskarżony ten wytworzył 1,5 litra aminy. Godzi
się zwrócić uwagę, iż zarzut z pkt XV aktu oskarżenia dotyczył właśnie wytworzenia
tej substancji oraz 2500 gram amfetaminy, zaś Sąd Okręgowy w pełni uznał winę
oskarżonego, przypisując mu w ust. XX wyroku popełnienie zarzucanego czynu.
Sąd Apelacyjny uznał wszystkie zarzuty podniesione w apelacji obrońcy
oskarżonego O. za bezpodstawne i utrzymał w mocy wyrok Sądu I instancji.
Analiza całości uzasadnienia wyroku Sądu odwoławczego jasno wskazuje, iż Sąd
ten odnosił się kolejno do wszystkich zarzutów podniesionych w poszczególnych
apelacjach. Skoro więc uznał ustalenia faktyczne Sądu Okręgowego odnośnie do
P. O. za w pełni trafne i przekonujące oraz zaaprobował dokonaną w tym zakresie
ocenę materiału dowodowego, jest rzeczą oczywistą, że w konsekwencji uznał za
słuszne przypisanie oskarżonemu przestępstwa popełnionego w sposób opisany w
zarzucie aktu oskarżenia i w stosunku do wskazanego tam rodzaju oraz ilości
substancji psychotropowej. Niemniej jednak należy wskazać, że w szczególności
na stronach 26 – 31 uzasadnienia Sąd Apelacyjny podniósł argumenty
przemawiające za trafnością stanowiska Sądu I instancji, w części odnoszącej się
do P. O.
Mając na uwadze wszystkie podniesione powyżej okoliczności, Sąd
Najwyższy oddalił kasacje obrońców skazanych w trybie art. 535 § 3 k.p.k., jako
oczywiście bezzasadne.
O kosztach sądowych postępowania kasacyjnego w stosunku do skazanego
R. A. orzeczono na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. w zw. z art. 518 k.p.k., obciążając
nimi skazanego, natomiast na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 518 k.p.k.,
zwolniono od nich skazanych P. O. i M. A. O wynagrodzeniu dla obrońców
skazanych M. A. i P. O. – adwokatów S. K. i Ł. R. - za sporządzenie i wniesienie
kasacji, rozstrzygnięto na podstawie § 2 ust. 3 i § 14 ust. 3 pkt 2 Rozporządzenia
11
Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności
adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy
prawnej udzielonej z urzędu.
POSTANOWIENIE
Dnia 22 sierpnia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Andrzej Stępka
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 22 sierpnia 2013 r.,
sprawy : M. A. skazanego z art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o
przeciwdziałaniu narkomanii i innych,
P. O. skazanego z art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu
narkomanii w zw. z art. 12 k.k.,
R. A. skazanego z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 53 ust. 2 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca
2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i innych,
z powodu kasacji wniesionych przez obrońców skazanych
od wyroku Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 18 lutego 2013 r., zmieniającego wyrok Sądu Okręgowego w W.
z dnia 26 kwietnia 2012 r.,
postanowił
I. oddalić kasacje obrońców skazanych jako oczywiście
bezzasadne;
II. obciążyć skazanego R. A. kosztami sądowymi postępowania
kasacyjnego;
III. zwolnić skazanych M. A. i P. O. od kosztów sądowych za
postępowanie kasacyjne;
IV. zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz obrońców z urzędu,
adwokata S. K., Kancelaria Adwokacka, oraz adwokata Ł. R.,
Kancelaria Adwokacka, kwoty po 738 zł (siedemset
trzydzieści osiem złotych), w tym 23 % należnego podatku
2
VAT, za sporządzenie i wniesienie kasacji na rzecz
skazanych M. A. i P. O.
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy wyrokiem z dnia 26 kwietnia 2012 r., , uznał następujących
oskarżonych za winnych:
1/ oskarżonego M. A. za winnego:
- przestępstwa z art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu
narkomanii w zw. z art. 12 k.k. i za to skazał go na karę 5 lat pozbawienia
wolności i grzywnę w rozmiarze 300 stawek dziennych przy ustaleniu, że
wysokość jednej wynosi 10 zł;
- przestępstwa z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu
narkomanii i za to skazał go na karę 2 lat pozbawienia wolności;
- przestępstwa z art. 61 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu
narkomanii i za to skazał go na karę roku pozbawienia wolności i grzywnę w
rozmiarze 100 stawek dziennych przy ustaleniu, że wysokość jednej wynosi
10 zł;
- na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. wymierzono temu oskarżonemu
łączne kary 6 lat pozbawienia wolności oraz grzywny w rozmiarze 400 stawek
dziennych przy ustaleniu, że wysokość jednej wynosi 10 zł;
2/ oskarżonego P. O. za winnego:
- przestępstwa z art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu
narkomanii w zw. z art. 12 k.k. i za to skazał go na karę 3 lat pozbawienia
wolności i grzywnę w rozmiarze 200 stawek dziennych przy ustaleniu, że
wysokość jednej wynosi 10 zł;
3/ oskarżonego R. A. za winnego:
- przestępstwa z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 53 ust. 2 w zw. z art. 56 ust. 3
ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 §
2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to skazał go na karę 3 lat i 6 miesięcy
3
pozbawienia wolności i grzywnę w rozmiarze 200 stawek dziennych przy
ustaleniu, że wysokość jednej wynosi 20 zł.
Apelacje od tego wyroku wnieśli obrońcy oskarżonych. Po ich rozpoznaniu
Sąd Apelacyjny wyrokiem z dnia 18 lutego 2013 r., zmienił zaskarżony wyrok w ten
sposób, że:
a/ odnośnie do oskarżonego M. A.:
- w zakresie przypisanego mu w ust. XVII wyroku przestępstwa sprecyzował
okres jego popełnienia, a następnie za podstawę skazania i wymiaru kary
przyjął art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu
narkomanii, w brzmieniu obowiązującym od dnia 21 lipca 2006 r. do dnia 9
grudnia 2011 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k.;
- dokonał korekty zaliczenia na poczet łącznej kary pozbawienia wolności
okresu rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie;
b/ odnośnie do oskarżonego R. A.:
- w zakresie przypisanego w ust. XXIII wyroku przestępstwa zmienił opis tego
czynu, dokonał jego prawnej kwalifikacji z art. z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 53
ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i za to
skazał go na karę 3 lat pozbawienia wolności i grzywnę w rozmiarze 200
stawek dziennych przy ustaleniu, że wysokość jednej wynosi 20 zł;
c/ utrzymał w mocy wyrok w całości w zakresie dotyczącym oskarżonego P. O.
oraz w pozostałej części co do M. A.
Kasacje od tego wyroku wnieśli obrońcy skazanych.
Obrońca skazanego P. O. zarzucił na podstawie art. 523 § 1 k.p.k.
wyrokowi Sądu odwoławczego rażące naruszenie prawa procesowego, mogące
mieć istotny wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie:
- art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k. i art. 7 k.p.k. poprzez zaaprobowanie przez Sąd
Apelacyjny dokonanej przez Sąd Okręgowy oceny dowodu z wyjaśnień
oskarżonego A. U., podejrzanego M. K. i oskarżonego P. O.;
- art. 7 k.p.k., art. 4 k.p.k. i art. 5 § 2 k.p.k. wskutek błędnej oceny dowodu z
zeznań świadka S. K. dokonanej przez Sąd Apelacyjny;
- art. 6 k.p.k. poprzez niemożność bezpośredniego skonfrontowania przez
oskarżonego P. O. wyjaśnień M. K.;
4
- art. 457 § 3 k.p.k. poprzez nieustosunkowanie się przez Sąd Apelacyjny w
uzasadnieniu zaskarżonego wyroku do zarzutu apelacji obrońcy oskarżonego
P. O. w zakresie błędu w ustaleniach faktycznych, polegającego na przyjęciu
przez Sąd Okręgowy, iż oskarżony P. O. wytworzył 1,5 litra aminy;
- art. 13 § 2 k.k. i 14 § 2 k.k. poprzez zaaprobowanie przez Sąd Apelacyjny
obrazy tych przepisów prawa materialnego przez Sąd Okręgowy pomimo, że
ich zastosowanie było obligatoryjne w odniesieniu do oskarżonego O.;
- art. 53 ust. 2 w zw. z art. 53 ust. 1 w zw. z art. 4 pkt. 35 ustawy z dnia 29 lipca
2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii wskutek zaaprobowania przez Sąd
Apelacyjny wadliwej wykładni pojęcia „wytwarzanie”, stanowiącego znamię
czynu zabronionego określonego w art. 53 ust. 2 w/w ustawy, dokonanej
przez Sąd Okręgowy;
- art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o
przeciwdziałaniu narkomanii wskutek błędnej wykładni przez Sąd Apelacyjny
pojęcia „współsprawstwo w popełnieniu czynu zabronionego”;
- art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej poprzez naruszenie zasady
demokratycznego państwa prawnego określonej w tym przepisie, wobec
skazania O. wyłącznie na podstawie pomówień jednego oskarżonego oraz
jednego podejrzanego, przy braku innych dowodów wskazujących na
sprawstwo tego skazanego.
W konkluzji obrońca wniósł o uchylenie wyroków sądów obydwu instancji i
uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu przestępstwa, względnie
przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.
Obrońca skazanego R. A. na podstawie art. 523 § 1 k.p.k. zarzucił wyrokowi
rażące naruszenie prawa, które miało istotny wpływ na treść zaskarżonego
orzeczenia, a mianowicie:
1/ naruszenie art. 433 § 1 k.p.k. i art. 457 § 3 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. poprzez
zaaprobowanie przez Sąd odwoławczy błędnej oceny materiału dowodowego
dokonanej przez Sąd Okręgowy, co nastąpiło z pominięciem swobodnej jego
oceny, zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i
doświadczenia życiowego. W przekonaniu autora kasacji konsekwencją tego
uchybienia jest stanowisko Sądu Apelacyjnego, iż ustalenia Sądu Okręgowego
5
w zakresie przypisanego R. A. czynu zabronionego są prawidłowe, mimo tego,
że zostały one oparte na bezpodstawnym daniu wiary wszystkim wyjaśnieniom
A. U., chociaż wyjaśnienia te w zakresie czynu zarzucanego R. A. nie zostały
potwierdzone i zweryfikowane przy pomocy innych dowodów;
2/ naruszenie art. 433 § 2 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. poprzez dowolne, a nie
swobodne, rozważenie zarzutu apelacji obrońcy R. A. w zakresie ustaleń ilości
BMK, jaką ten skazany miał przekazać A. U., co doprowadziło w konsekwencji
do nieprawidłowego zaaprobowania przez Sąd Apelacyjny ustaleń Sądu
Okręgowego, iż R. A. przekazał 19 litrów BMK, mimo tego, że ustalenia sądu
meriti zostały dokonane z naruszeniem przepisów postępowania, gdyż w
swoich wyjaśnieniach U. podawał sprzeczne informacje co do ilości tej
substancji przekazanej mu przez R. A.;
3/ w konkluzji obrońca wniósł o uchylenie wyroków sądów obydwu instancji i
uniewinnienie skazanego R. A. od zarzucanego mu czynu, ewentualnie o
uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Apelacyjnemu do
ponownego rozpoznania w postępowaniu odwoławczym.
Apelacja obrońcy skazanego M. A. została oparta o przepis art. 523 § 1 i 2
k.p.k. i zarzucała wyrokowi rażące naruszenie przepisów postępowania, które miało
istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a mianowicie:
1/ art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. przez zaakceptowanie w toku kontroli
instancyjnej naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów i zasady
obiektywizmu, wyrażającego się w stwierdzeniu, iż przeprowadzone w trakcie
postępowania dowody - w szczególności oględziny miejsc produkcji środków
psychotropowych oraz opinie dotyczące ujawnionych w toku tychże oględzin
dowodów - potwierdzają współudział skazanego A. w zarzucanych
przestępstwach;
2/ art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. poprzez nieuzasadnione pominięcie
przy ustalaniu podstawy faktycznej wyroku dowodów nie potwierdzających
wyjaśnień współoskarżonego U., a dotyczących istotnych okoliczności, a
mianowicie wyników opinii dotyczących śladów biologicznych i
daktyloskopijnych, zeznań świadków J. B., T. L. i M. W., jak również poprzez
błędną ocenę całokształtu zebranych dowodów, w oderwaniu od treści
6
wyjaśnień A. U., świadczących o braku sprawstwa A. odnośnie wytwarzania
środków odurzających;
3/ naruszenie art. 457 § 3 k.p.k. przez nieustosunkowanie się w wystarczający
sposób w uzasadnieniu wyroku Sądu Apelacyjnego do zarzutów i wniosków
zawartych w apelacji obrońcy M. A., a dotyczących:
- braku jakiegokolwiek potwierdzenia w zebranym materiale dowodowym
opisywanego w wyjaśnieniach A. U. faktu wytwarzania przez skazanego A.
środków odurzających;
- treści wyjaśnień A. U. świadczących o braku sprawstwa po stronie skazanego
A. odnośnie wytwarzania środków odurzających;
4/ w konkluzji obrońca wniósł o uchylenie wyroku Sądu Apelacyjnego w
zaskarżonej części dotyczącej skazanego M. A. i przekazanie sprawy temu
Sądowi do ponownego rozpoznania w postępowaniu odwoławczym.
Prokurator Prokuratury Apelacyjnej w pisemnej odpowiedzi na kasacje
wniósł o ich oddalenie jako oczywiście bezzasadnych.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Wszystkie kasacje okazały się oczywiście bezzasadne, co skutkowało ich
oddaleniem w trybie określonym w art. 535 § 3 k.p.k.
W przedmiotowej sprawie skargi kasacyjne w istocie rzeczy zmierzały do
kolejnego zakwestionowania prawidłowości dokonanej przez Sąd pierwszej
instancji – i generalnie zaakceptowanej w wyniku kontroli apelacyjnej przez Sąd
odwoławczy – oceny materiału dowodowego oraz ustaleń faktycznych. Nie
zawierają one żadnych tego rodzaju zarzutów procesowych, które mogłyby
wskazywać, iż Sąd odwoławczy przy rozpoznaniu poszczególnych apelacji naruszył
treść art. 433 § 2 k.p.k., bądź art. 457 § 3 k.p.k., a zarzuty kasacyjne stanowią
powielenie zarzutów apelacyjnych. Postępowanie kasacyjne nie może stanowić
powtórzenia postępowania apelacyjnego i nie jest swego rodzaju trzecią instancją
odwoławczą, mającą służyć kolejnemu weryfikowaniu poprawności zapadłych
orzeczeń w sądach pierwszej i drugiej instancji. W przedmiotowej sprawie kasacje
zostały skonstruowane w taki sposób, iż zarzuty dotyczą w istocie wprost wyroku
sądu pierwszej instancji, zaś poprzez ich powiązanie z zarzutem naruszenia przez
sąd odwoławczy art. 457 § 3 k.p.k. i art. 433 § 2 k.p.k., ich autorzy starali się
7
doprowadzić do poddania ocenie przez Sąd Najwyższy ustaleń faktycznych
dokonanych przez Sąd Okręgowy. We wszystkich trzech kasacjach wysunięto
przede wszystkim zarzuty dotyczące zaaprobowania oceny dowodu z wyjaśnień
współskazanego A. U., co miało doprowadzić do naruszenia zasady swobodnej
oceny dowodów, zasady obiektywizmu oraz art. 2 Konstytucji RP. Należy
podkreślić, iż zarzuty te stanowią powielenie argumentacji przedstawionej
uprzednio w apelacjach. Sąd odwoławczy na stronach 23-33 uzasadnienia w
sposób szczegółowy i drobiazgowy odniósł się do przeprowadzonej przez Sąd I
instancji oceny wyjaśnień U., wykazując, że argumenty, które wysunęli skarżący
sprowadzają się w istocie do polemiki z oceną zarówno tych wyjaśnień jak i
wyjaśnień pozostałych oskarżonych. Procedujące sądy miały także na względzie i
ten fakt, że dowód z tzw. pomówienia współoskarżonego, należy poddać
szczególnie wnikliwej ocenie. Analiza wyjaśnień kilkakrotnie przesłuchiwanego M.
K., podobnie jak i A. U., pomawiających w swoich wyjaśnieniach pozostałych
oskarżonych, przeprowadzona została w sposób prawidłowy i zgodny z
obowiązującymi przepisami postępowania. Dowody z pomówień tychże
współoskarżonych, zawarte w bardzo szczegółowych wyjaśnieniach (k.422-431,
2377-2382 i inne), w powiązaniu z pozostałymi dowodami, w tym - z wynikiem
eksperymentu procesowego, wynikiem ekspertyzy laboratoryjnej z dnia 3 czerwca
2011 r., opinii z badań daktyloskopijnych oraz zeznań świadków Z. K., M. N. i M. W.
- dają podstawy do stwierdzenia, że zarówno sąd meriti, jak i sąd odwoławczy,
dokonał ich oceny w sposób zgodny ze wskazaniami art. 7 k.p.k. i z zasadami
określonymi w art. 4 k.p.k. i art. 5 § 2 k.p.k.
Sąd Apelacyjny odniósł się także do kwestii dowodów, które miałyby
zaprzeczyć, jakoby M. A. brał udział w inkryminowanych zdarzeniach. Skarżący
powołuje się w tym zakresie przede wszystkim na wyniki opinii biologicznych i
daktyloskopijnych oraz zeznania świadków J. B., T. L. i M. W., którzy nie
potwierdzili, że widzieli oskarżonego w miejscu, gdzie produkowano amfetaminę.
Odnosząc się do zarzutów w tym zakresie Sąd Apelacyjny wskazał, że osoby
udostępniające nieruchomości, rzeczywiście mogły nie widzieć - poza A. U. - innych
osób biorących udział w procesie produkcji, bowiem były wówczas nieobecne, co
też wynika wprost z ich zeznań.
8
Co więcej, jak słusznie podkreśla Sąd Apelacyjny, podejmowanie tego
rodzaju działań, jak sprzeczne z prawem wytwarzanie środków psychotropowych,
sprzyja temu, by nie afiszować się z taką działalnością i wszelkie czynności
podejmować z zachowaniem ostrożności. Tego rodzaju wniosek nie może zostać
uznany za nielogiczny. Także brak śladów linii papilarnych nie świadczy o
sprzeczności wyjaśnień U. z tymi dowodami. Wynik opinii stwierdza jedynie, że nie
wykryto śladów pochodzących od konkretnej osoby. Odnośnie braku wyjaśnienia,
czyje ślady biologiczne znajdują się na zabezpieczonej masce ochronnej, Sąd
odwoławczy uznając ten zarzut za chybiony wskazał, że nie jest rolą sądu
orzekającego zbieranie dowodów przeciwko innym osobom, nieobjętym danym
postępowaniem (strona 29-30 uzasadnienia wyroku Sądu Apelacyjnego). Wbrew
twierdzeniom obrońcy skazanego O., Sąd Apelacyjny miał także na względzie
podnoszoną w apelacji kwestię rzekomego pomówienia skazanego O. przez U. z
uwagi na konflikt na tle finansowym (str. 34 uzasadnienia). W tym aspekcie
odniesiono się do ustaleń poczynionych przez Sąd I instancji, który w pisemnym
uzasadnieniu wskazał, że ani z wyjaśnień O., ani z wyjaśnień A. F. nie wynikało,
aby pomiędzy tymi oskarżonymi, a U. dochodziło do konfliktów o podłożu
finansowym. Brak też jakiegokolwiek dowodu w sprawie, aby oskarżony O.
zainwestował w produkcję amfetaminy. Ponadto, jak słusznie podkreślił Sąd meriti,
nielegalna produkcja narkotyków ma ścisły związek z rozliczeniami, skoro istotą
tego rodzaju procederu jest uzyskanie w krótkim czasie znacznych korzyści
majątkowych.
Nie oznacza to jednak, że U. pomówił skazanego O. – i to wyłącznie z
powodów finansowych (strona 34 uzasadnienia wyroku Sądu Okręgowego).
Uwadze Sądu odwoławczego nie umknęła także podnoszona w apelacji obrońcy
oskarżonego A. kwestia rzekomych sprzeczności w wyjaśnieniach A. U. odnośnie
ilości BMK. Na stronie 37 uzasadnienia Sąd Apelacyjny wskazał, że ilość 19 I. BMK
pojawiła się w wyjaśnieniach U. składanych po przemyśleniu w areszcie, zaś około
20 l. na rozprawie głównej. Trafnie uznał Sąd, że różnice te są niewielkie i nie mają
znaczenia dla oceny zachowania oskarżonego A.
Na uwzględnienie nie zasługuje także argumentacja zawarta w kasacji
obrońcy skazanego O., jakoby brak bezpośredniej konfrontacji oskarżonego z takim
9
dowodem obciążającym, jakim były wyjaśnienia M. K., stanowił rażące naruszenie
art. 6 k.p.k. przez Sądy obydwu instancji. W kwestii prawidłowości procedowania w
tym zakresie szczegółowo wypowiedział się Sąd Apelacyjny na stronach 20-23
uzasadnienia, wskazując powody, dla których niemożliwe było bezpośrednie
przesłuchanie M. K. Co więcej, skarżący pominął istotny fakt, że dowody z
wyjaśnień współoskarżonych A. U. i M. K. zostały ocenione w kontekście innych
dowodów, w tym m. in. wyników eksperymentu procesowego, wyników ekspertyz
oraz zeznań świadków. Obrońca zwrócił uwagę na wybiórcze fragmenty wyjaśnień
współoskarżonych, nie zważając na całokształt dowodów, które wpłynęły na
prawnokarną ocenę zachowań skazanych.
Obrońca skazanego P. O. ponowił w kasacji także zarzut naruszenia prawa
materialnego, do którego obszernie ustosunkował się Sąd odwoławczy na stronach
41-43 uzasadnienia. Podnoszone kwestie związane z wykładnią znamienia
„wytwarzanie środka odurzającego”, podobnie jak i związane z działaniem w
ramach współsprawstwa oraz w ramach usiłowania nieudolnego, były wówczas
przedmiotem szczegółowych rozważań i nie ma potrzeby ponownego odnoszenia
się do nich. Wystarczy poprzestać na konkluzji, że stanowisko tam wyrażone, Sąd
Najwyższy również obecnie w pełni akceptuje. Podobnie jako oczywiście
bezzasadny jawi się zarzut naruszenia art. 7 k.p.k., przedstawiony w kasacji
obrońcy skazanego P. O., polegający na błędnej ocenie zeznań świadka S. K.,
dokonanej przez Sąd Apelacyjny.
Z akt sprawy wynika, że Sąd Apelacyjny dopuścił na podstawie art. 452 § 2
k.p.k. dowód z zeznań świadka S. K. na okoliczności wskazane w apelacji obrońcy
(k. 3078-3079, t. XVI). Relacje świadka zostały następnie poddane wnikliwej
analizie i ocenie Sądu odwoławczego (strona 36-37 uzasadnienia). Podnoszone w
kasacji kwestie, w których skarżący twierdzi, że zeznania świadka są w pełni
wiarygodne i potwierdzają, iż skazany O. nie mógł brać udziału w przestępczym
procederze, są jedynie przyjętą linią obrony i korzystną dla skazanego interpretacją
zeznań świadka. Należy zwrócić uwagę, iż Sąd Apelacyjny nie odmówił wiary
tymże zeznaniom i nawet wskazał, że okoliczności podniesione przez S. K. zostały
opisane szczerze i rzeczowo. Nie oznacza to jednak, że ówczesny tryb życia
skazanego uniemożliwiał mu obecność w pobliskich miejscowościach, odnośnie
10
których świadek wypowiedziała się, że nie wie, czy oskarżony tam był. Nie
zważając na argumentację Sądu odwoławczego, skarżący po raz kolejny
przedstawił własną ocenę dowodu, podejmując polemikę ze stanowiskiem tego
Sądu. Podobnie jako oczywiście bezzasadne jawi się stanowisko obrońcy
skazanego O., dotyczące obrazy przez Sąd Apelacyjny art. 457 § 3 k.p.k., a to
wskutek nieustosunkowania się do zarzutu apelacji odnośnie bezpodstawnego
przyjęcia przez Sąd I instancji, że oskarżony ten wytworzył 1,5 litra aminy. Godzi
się zwrócić uwagę, iż zarzut z pkt XV aktu oskarżenia dotyczył właśnie wytworzenia
tej substancji oraz 2500 gram amfetaminy, zaś Sąd Okręgowy w pełni uznał winę
oskarżonego, przypisując mu w ust. XX wyroku popełnienie zarzucanego czynu.
Sąd Apelacyjny uznał wszystkie zarzuty podniesione w apelacji obrońcy
oskarżonego O. za bezpodstawne i utrzymał w mocy wyrok Sądu I instancji.
Analiza całości uzasadnienia wyroku Sądu odwoławczego jasno wskazuje, iż Sąd
ten odnosił się kolejno do wszystkich zarzutów podniesionych w poszczególnych
apelacjach. Skoro więc uznał ustalenia faktyczne Sądu Okręgowego odnośnie do
P. O. za w pełni trafne i przekonujące oraz zaaprobował dokonaną w tym zakresie
ocenę materiału dowodowego, jest rzeczą oczywistą, że w konsekwencji uznał za
słuszne przypisanie oskarżonemu przestępstwa popełnionego w sposób opisany w
zarzucie aktu oskarżenia i w stosunku do wskazanego tam rodzaju oraz ilości
substancji psychotropowej. Niemniej jednak należy wskazać, że w szczególności
na stronach 26 – 31 uzasadnienia Sąd Apelacyjny podniósł argumenty
przemawiające za trafnością stanowiska Sądu I instancji, w części odnoszącej się
do P. O.
Mając na uwadze wszystkie podniesione powyżej okoliczności, Sąd
Najwyższy oddalił kasacje obrońców skazanych w trybie art. 535 § 3 k.p.k., jako
oczywiście bezzasadne.
O kosztach sądowych postępowania kasacyjnego w stosunku do skazanego
R. A. orzeczono na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. w zw. z art. 518 k.p.k., obciążając
nimi skazanego, natomiast na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 518 k.p.k.,
zwolniono od nich skazanych P. O. i M. A. O wynagrodzeniu dla obrońców
skazanych M. A. i P. O. – adwokatów S. K. i Ł. R. - za sporządzenie i wniesienie
kasacji, rozstrzygnięto na podstawie § 2 ust. 3 i § 14 ust. 3 pkt 2 Rozporządzenia
11
Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności
adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy
prawnej udzielonej z urzędu.