II KO 47/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:23-08-2013
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II KO 47/13
POSTANOWIENIE
Dnia 22 sierpnia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Michał Laskowski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Kazimierz Klugiewicz
SSN Andrzej Stępka
w sprawie I.K.
oskarżonej z art. 286 § 1 k.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w dniu 22 sierpnia 2013 r.,
wniosku Sądu Rejonowego w W. o przekazanie sprawy do rozpoznania innemu
sądowi równorzędnemu
na podstawie art. 37 k.p.k.
postanowił:
przekazać sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w
K.
UZASADNIENIE
W dniu 9 marca 2012 r. do Sądu Rejonowego w W. wpłynął akt oskarżenia
przeciwko I. K. , której zarzucono dokonanie przestępstwa z art. 286 § 1 k.k.
Postępowanie przeciwko oskarżonej nie toczy się z powodu usprawiedliwionego
niestawiennictwa na rozprawie.
Sąd Rejonowy w W. wystąpił do Sądu Najwyższego o przekazanie sprawy
do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w K., motywując to stwierdzoną
niemożnością samodzielnego przyjazdu oskarżonej do W. ze względu na jej stan
zdrowia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
2
I. K. zamieszkuje w miejscowości R., oddalonej o ok. 15 km od K. Oskarżona
od 9 roku życia cierpi na padaczkę, która jak wynika z opinii biegłego specjalisty
neurologa powoduje, że ze względu na stan zdrowia oskarżona może wprawdzie
brać udział w postępowaniu karnym przed sądem, ale nie może odbyć podróży do
W. Oskarżona mogłaby natomiast stawać przed sądem w pobliżu miejscu
zamieszkania. Biegła stwierdziła w wydanej na zlecenie sądu opinii z dnia 27
grudnia 2012 r., że przeszkoda odnośnie samodzielnego przyjazdu oskarżonego
ma charakter przewlekły i rokowanie co do ustąpienia zaburzeń jest niepomyślne.
Dobro wymiaru sprawiedliwości, o którym mowa w art. 37 k.p.k. polega
między innymi na tym, aby postępowanie w danej sprawie mogło się toczyć. Jak
wynika z okoliczności ustalonych w tej sprawie, postępowanie przeciwko
oskarżonej nie może się toczyć w sądzie właściwym z powodu usprawiedliwionych
zaświadczeniami lekarskimi nieobecności. Z opinii biegłej wynika, że nie można
wymagać od oskarżonej samodzielnego przyjazdu do W. Przeszkody te z punktu
widzenia sądu są trudne do usunięcia, a nadto mają charakter trwały. W tym stanie
rzeczy dobro wymiaru sprawiedliwości wymaga, aby sprawę przekazać do
rozpoznania sądowi, który ma swą siedzibę w miejscu zamieszkania oskarżonej, w
którym to sądzie, co znowu wynika z opinii biegłej, oskarżona może się sama
stawić i brać udział w postępowaniu.
Z powyższych względów uzasadnionym jest wyjątkowe odstąpienie od reguł
właściwości miejscowej sądu, ze względu na dobro wymiaru sprawiedliwości.
POSTANOWIENIE
Dnia 22 sierpnia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Michał Laskowski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Kazimierz Klugiewicz
SSN Andrzej Stępka
w sprawie I.K.
oskarżonej z art. 286 § 1 k.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w dniu 22 sierpnia 2013 r.,
wniosku Sądu Rejonowego w W. o przekazanie sprawy do rozpoznania innemu
sądowi równorzędnemu
na podstawie art. 37 k.p.k.
postanowił:
przekazać sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w
K.
UZASADNIENIE
W dniu 9 marca 2012 r. do Sądu Rejonowego w W. wpłynął akt oskarżenia
przeciwko I. K. , której zarzucono dokonanie przestępstwa z art. 286 § 1 k.k.
Postępowanie przeciwko oskarżonej nie toczy się z powodu usprawiedliwionego
niestawiennictwa na rozprawie.
Sąd Rejonowy w W. wystąpił do Sądu Najwyższego o przekazanie sprawy
do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w K., motywując to stwierdzoną
niemożnością samodzielnego przyjazdu oskarżonej do W. ze względu na jej stan
zdrowia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
2
I. K. zamieszkuje w miejscowości R., oddalonej o ok. 15 km od K. Oskarżona
od 9 roku życia cierpi na padaczkę, która jak wynika z opinii biegłego specjalisty
neurologa powoduje, że ze względu na stan zdrowia oskarżona może wprawdzie
brać udział w postępowaniu karnym przed sądem, ale nie może odbyć podróży do
W. Oskarżona mogłaby natomiast stawać przed sądem w pobliżu miejscu
zamieszkania. Biegła stwierdziła w wydanej na zlecenie sądu opinii z dnia 27
grudnia 2012 r., że przeszkoda odnośnie samodzielnego przyjazdu oskarżonego
ma charakter przewlekły i rokowanie co do ustąpienia zaburzeń jest niepomyślne.
Dobro wymiaru sprawiedliwości, o którym mowa w art. 37 k.p.k. polega
między innymi na tym, aby postępowanie w danej sprawie mogło się toczyć. Jak
wynika z okoliczności ustalonych w tej sprawie, postępowanie przeciwko
oskarżonej nie może się toczyć w sądzie właściwym z powodu usprawiedliwionych
zaświadczeniami lekarskimi nieobecności. Z opinii biegłej wynika, że nie można
wymagać od oskarżonej samodzielnego przyjazdu do W. Przeszkody te z punktu
widzenia sądu są trudne do usunięcia, a nadto mają charakter trwały. W tym stanie
rzeczy dobro wymiaru sprawiedliwości wymaga, aby sprawę przekazać do
rozpoznania sądowi, który ma swą siedzibę w miejscu zamieszkania oskarżonej, w
którym to sądzie, co znowu wynika z opinii biegłej, oskarżona może się sama
stawić i brać udział w postępowaniu.
Z powyższych względów uzasadnionym jest wyjątkowe odstąpienie od reguł
właściwości miejscowej sądu, ze względu na dobro wymiaru sprawiedliwości.