Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV KO 40/13
POSTANOWIENIE
Dnia 21 sierpnia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Dorota Rysińska (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Krzysztof Cesarz
SSN Józef Szewczyk
w sprawie M. B.
skazanego z art. 58 ust. 2 i art. 59 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o
zwalczaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 kk, art. 12 kk i art. 4 § 1 kk,
po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 21 sierpnia 2013 r.,
wniosku obrońcy skazanego o wznowienie postępowania zakończonego wyrokiem
Sądu Apelacyjnego w […] z dnia 14 czerwca 2007 r., zmieniającego wyrok Sądu
Okręgowego w B.
z dnia 11 grudnia 2006 r.
p o s t a n o w i ł:
1. oddalić wniosek;
2. zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz adwokata P. S. -
Kancelaria Adwokacka - kwotę 442,80 zł (czterysta czterdzieści
dwa złote osiemdziesiąt groszy), w tym 23% podatku VAT, z
tytułu wykonania czynności w sprawie o wznowienie
postępowania;
3. zwolnić skazanego od ponoszenia kosztów sądowych
postępowania o wznowienie.
UZASADNIENIE
Wyrokiem Sądu Okręgowego z dnia 11 grudnia 2006 r. M. B. został uznany
za winnego tego, że w okresie od września 2005 r. do początku 2006 r. w B. i M.
2
działaniem swoim polegającym na tym, że:
- w okresie od września 2005 r., wbrew przepisom ustawy udzielił małoletniemu
R.S. substancji psychotropowych w postaci amfetaminy w ilości 0,5 grama (tj. co
najmniej 5 porcji konsumpcyjnych),
- w okresie od września 2005 r. do początku 2006 r., działając w krótkich odstępach
czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wbrew przepisom ustawy, w celu
osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił wielokrotnie (dwa razy w tygodniu)
małoletniemu R. S. substancji psychotropowych w postaci amfetaminy w łącznej
ilości co najmniej 8 gram (tj. co najmniej 80 porcji konsumpcyjnych), za kwotę co
najmniej 270 zł,
dopuścił się przestępstwa o znamionach określonych w art. 58 ust. 2 i art. 59 ust. 2
ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o zwalczaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k., art.
12 k.k. i art. 4 k.k. i za czyn ten, na mocy art. 59 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu
narkomanii, przy zastosowaniu przepisów art. 60 § 1 k.k. i art. 60 § 6 pkt. 1 k.k.,
został skazany na karę 2 lat pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo
zawieszono na okres próby 5 lat, z oddaniem pod dozór kuratora i wyznaczeniem
różnych obowiązków, oraz na karę grzywny w wysokości 150 stawek dziennych, po
10 zł za każdą z nich.
Po rozpoznaniu apelacji prokuratora, wniesionej od kary na niekorzyść
oskarżonego, Sąd Apelacyjny, wyrokiem z dnia 14 czerwca 2007 r., zmienił
zaskarżony wyrok w ten tylko sposób, że do podstawy skazania w miejsce art. 4
k.k. wprowadził art. 4 § 1 k.k., nadto rozszerzył zakres jednego z nałożonych na
oskarżonego obowiązków.
Obecnie obrońca z urzędu M. B. wystąpił, na podstawie art. 542 § 1 oraz 540
§ 1 pkt 2 lit b k.p.k., z wnioskiem o wznowienie powyższego postępowania,
wnosząc o uchylenie wyroków Sądu Okręgowego i Sądu Apelacyjnego i o
przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu. W
uzasadnieniu wniosku powołał się na nowe fakty i dowody nieznane przedtem
sądowi, wskazujące na to, że M. B. skazano za przestępstwo zagrożone karą
surowszą. Wskazując tu na przestępstwo z art. 59 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu
narkomanii, którego zdaniem obrońcy skazany nie popełnił, wnioskodawca powołał
się na to, że według wiedzy D. O., który może złożyć zeznania w Zakładzie Karnym
3
w K., M. B. i R. S. wspólnie podejmowali decyzję o zakupie substancji
psychotropowych, które następnie razem konsumowali. Obrońca dołączył ponadto
do wniosku dokumentację szkolną, z które wynika, że M. B. i R. S. nie uczęszczali
już do jednej szkoły w okresie od września 2005 r. do początku 2006 r., bowiem
naukę w gimnazjum ukończyli w czerwcu 2005 r., co jego zdaniem podważa
wiarygodność zeznań R. S. i ustalenie Sądu I instancji, iż zachowanie skazanego
jest charakterystyczne dla dealerów narkotykowych a nie kolegów z klasy.
W stanowisku zajętym na piśmie prokurator Prokuratury Generalnej wniósł o
oddalenie wniosku.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Rozpatrywany wniosek nie zasługuje na uwzględnienie.
Trafnie prokurator w odpowiedzi na wniosek akcentuje kwestie odnoszące
się do wymogów, które musi spełniać wniosek oparty na podstawie art. 540 § 1 pkt.
2 k.p.k. W istocie bowiem z treści wniosku zdaje się wynikać, że jego autor w
niedostatecznym stopniu uwzględnił nie tylko to, że podstawę wznowienia może
stanowić jedynie taki dowód lub środek dowodowy, czy też fakt, który nosi cechę
nowości w stosunku do stanu sprawy w momencie prawomocnie zakończonego
postępowania, ale i to, że ma to być jeszcze taki dowód lub fakt, który wskazuje na
wysoki stopień prawdopodobieństwa, iż prawomocny wyrok dotknięty jest błędem
(zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12 października 2004 r., III KO
32/02, OSNKW 2004, z. 10, poz. 99, cytowane tam judykaty i literaturę). Tymi
właśnie walorami nie dysponują dowody i fakty podawane w rozważanym wniosku
o wznowienie.
Cechy nowości w żadnym stopniu nie spełniają fakty świadczące o
zakończeniu przez skazanego M. B. nauki w gimnazjum w czerwcu 2005r. i
zaniechaniu przez niego nauki w roku szkolnym 2005/2006 w Zasadniczej Szkole
Zawodowej, wynikające z dołączonych do wniosku dokumentów (k. 27-30 akt SN).
Ze zgodnych wypowiedzi oskarżonych w procesie M. B. i R. S. wynikało wszak, że
uczęszczali oni do jednej klasy Gimnazjum przez trzy lata – do roku 2005, i takie
ustalenia przyjęto w sprawie. Z kolei fakt zaniechania przez skazanego dalszej
nauki nie może zostać uznany za istotny i mogący w jakikolwiek sposób zmienić
obraz sprawy w zakresie oceny jego zachowań. O tym, że zachowania te miały
4
związek ze szkołą świadczą przecież własne wyjaśnienia M. B., z których wynika, iż
narkotyki załatwiał przez koleżankę szkolną. Udzielanie małoletniemu środków
psychotropowych w celu osiągnięcia korzyści majątkowej zostało zaś w głównej
mierze wywiedzione z podawanego przez R. S. i potwierdzonego treścią
wiadomości sms faktu posiadania przez skazanego, w dniu 17 lutego 2006 r.,
amfetaminy w ilości 3 gram, którą – tylko w całości, dla uzyskania pieniędzy –
skazany chciał zbyć R. S. Dodatkowe okoliczności kolejnych transakcji (miejsc ich
przeprowadzania) jedynie utwierdziły Sąd Okręgowy w ocenach, czynionych przez
pryzmat wiedzy i doświadczenia życiowego, dotyczących charakteru działań
podejmowanych przez M. B.
Jest natomiast faktem, że w toku zakończonego procesu nie został
przesłuchany D. O., podany we wniosku o wznowienie jako osoba, która może
potwierdzić okoliczność wspólnego podejmowania decyzji przez R. S. i M. B. o
zakupie narkotyków i wspólnego ich przez nich zażywania. Jest jednak również
faktem, że wykazywanie tych okoliczności pozostawało poza sferą jakiejkolwiek
potrzeby. Skazany M. B. przyznał na rozprawie zasadnicze fakty wynikające z
wyjaśnień R. S., a więc zarówno dotyczące pierwszego udzielenia mu amfetaminy,
jak i następnie sprzedawania jej koledze, a jedyna rozbieżność w ich wyjaśnieniach
dotyczyła ilości zdarzeń związanych ze sprzedażą (zakupem) narkotyków. Jak
wspomniano, skazany przyznał też, że do amfetaminy „miał dojście” przez
koleżankę w szkole, której brat handlował narkotykami i od której nabył łącznie 6-7
gram amfetaminy. Dodał także, iż gdyby wiedział jaka kara grozi za sprzedaż
narkotyków osobie, która nie ukończyła 18 lat, to by takich działań nie podejmował.
Na tym tle, gdyby nawet założyć, że wspomniany D. O. miał w ogóle
orientację co do relacji łączących M. B. i R. S. w zakresie nabywania i zażywania
narkotyków, to nie sposób uznać, by przeprowadzony dowód z jego zeznań miał
stanowić o wysokim stopniu prawdopodobieństwa, iż prawomocny wyrok dotknięty
jest błędem. Nawet przecież uznanie, że decyzja poprzedzająca zakup narkotyków
była wspólna, nie podważyłoby stwierdzenia, iż to właśnie skazany najpierw
nabywał, a następnie sprzedawał amfetaminę R. S.; udzielał jej więc w ten sposób,
choćby następnie miało nawet dochodzić do jej wspólnego zażywania.
5
Z tych wszystkich przyczyn, nie znajdując podstaw do uwzględnienia
złożonego wniosku, Sąd Najwyższy orzekł jak na wstępie, zwalniając skazanego od
ponoszenia kosztów sądowych postępowania o wznowienie – z uwagi na to, iż nie
dysponuje on wystarczającymi środkami finansowymi. Wynagrodzenie dla obrońcy
z urzędu zostało zasądzone od Skarbu Państwa według stawek przewidzianych
rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie
opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów
nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. nr 163, poz. 1348 ze
zm.).