Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV KK 181/13
POSTANOWIENIE
Dnia 27 września 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Barbara Skoczkowska
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w dniu 27 września 2013 r.
sprawy A. L.
skazanego za popełnienie przestępstw z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. i innych,
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 10 stycznia 2013 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Okręgowego w N.
z dnia 27 czerwca 2012 r.
p o s t a n o w i ł
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną;
2. obciążyć skazanego A. L. kosztami sądowymi
postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Sąd Apelacyjny, wyrokiem z dnia 10 stycznia 2013 r., utrzymał w mocy
wyrok Sądu Okręgowego Sączu, z dnia 27 czerwca 2012 r., wydany w sprawie II
K …/12, którym A. L. został skazany za przestępstwa zakwalifikowane:
1. z art. 156 § 1 pkt 2 k.k., za które wymierzono mu karę 7 lat pozbawienia
wolności,
2. z art. 157 § 1 k.k., za które wymierzono mu karę roku pozbawienia wolności,
2
3. z 193 k.k., za które wymierzono mu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności,
4. na mocy art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. wymierzono kare łączną 8 lat
pozbawiania wolności, a na mocy art. 46 § 1 k.k. orzeczono środek karny
częściowego zadośćuczynienia poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonych
kwot wskazanych w wyroku.
Od powyższego wyroku Sądu Apelacyjnego, kasację na korzyść skazanego
wniósł obrońca i zarzucając:
1. mające istotny wpływ na treść orzeczenia rażące naruszenie prawa
procesowego, a to art. 170 § 1 pkt 3 k.p.k. w zw. z art. 201 k.k.,
2. mające istotny wpływ na treść orzeczenia rażące naruszenie prawa
procesowego, a to art. 7 k.p.k. w zw. z art. 92 k.p.k. i art. 410 k.p.k.,
3. mające istotny wpływ na treść orzeczenia rażące naruszenie prawa
procesowego, a to art. 6 k.p.k. w zw. z art. 170 § 1 pkt 2 k.p.k.,
4. mające istotny wpływ na treść orzeczenia rażące naruszenie prawa
materialnego, a to art. 157 § 1 k.k.,
5. mające istotny wpływ na treść orzeczenia rażące naruszenie prawa
procesowego, a to art. 433 § 2 k.k., polegający na nierozważeniu zarzutu
apelacyjnego dotyczącego naruszenia art. 46 k.k.
wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi II instancji
do ponownego rozpoznania.
Prokurator Prokuratury Apelacyjnej wniósł o oddalenie kasacji obrońcy
skazanego jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Kasacja obrońcy skazanego A. L. jest oczywiście bezzasadna, w rozumieniu
art. 535 § 3 k.p.k. i jako taka została oddalona.
Przede wszystkim należy zwrócić uwagę, że niektóre zarzuty kasacji
stanowią w istocie powtórzenie zarzutów apelacji i zwrócone są wprost do
orzeczenia Sądu I instancji lub też w istocie sprowadzają się do kwestionowania
poczynionych przez ten Sąd ustaleń faktycznych. Zarówno w orzecznictwie, jak i w
literaturze od dawna bowiem prezentowany jest pogląd, iż obraza prawa
materialnego polega na wadliwym zastosowaniu lub niezastosowaniu w orzeczeniu,
które oparte jest na trafnych i niekwestionowanych ustaleniach faktycznych. Nie
3
można zatem mówić, tak jak to czyni skarżący w zarzucie 4 kasacji, o naruszeniu
przepisów prawa materialnego w sytuacji, gdy wadliwość orzeczenie w tym
zakresie jest wynikiem błędnych ustaleń faktycznych przyjętych za jego podstawę.
Stawiany w kasacji przez skarżącego zarzut obrazy prawa materialnego sprowadza
się w istocie do zakwestionowania poczynionych ustaleń faktycznych. Sąd
Apelacyjny odnosząc się do zarzutu 5 apelacji związanego z mechanizmem
powstania u pokrzywdzonego obrażeń, akceptując w tym zakresie ustalenia
faktyczne Sąd I instancji, wskazuje, iż doszło do nich w następstwie uderzenie
przez skazanego w twarz pokrzywdzonego, który upadł na posadzkę uderzając
głową o stojącą tam donicę i doznał ustalonych obrażeń oraz, że istnieje związek
przyczynowy pomiędzy działaniem skazanego a odniesionymi obrażeniem przez
pokrzywdzonego (str. 18 uzasadnienia).
Niesłuszny był również zarzut naruszenia art. 433 § 2 k.p.k. Wbrew
twierdzeniom skarżącego, Sąd Apelacyjny stosując się do nakazu wynikającego z
tego przepisu rozpoznał, a w uzasadnieniu wyroku podał, dlaczego uznał zarzut
obrazy art. 46 § 1 k.k. za niezasadny i w tym zakresie uzasadnił swoje stanowisko
(str. 25 uzasadnienia).
Nie sposób również podważać, w realiach niniejszej sprawy, prawidłowości
decyzji Sądu odwoławczego o nieuwzględnieniu wniosku dowodowego, a co za tym
idzie doszukiwać się naruszenia art. 170 § 1 pkt 3 k.p.k. w zw. z ar. 201 k.p.k.
Biegły dr J. Ś. wydał nie tylko opinię pisemną, ale również został przesłuchany w
charakterze biegłego w postepowaniu apelacyjnym. Jego opinia została przez oba
Sądy uznana za pełną i jasną, a jedynie okoliczność, iż nie spełnia ona oczekiwań
obrońcy, nie może stanowić podstawy uwzględnienia zarzutu. Biegły ten, w sposób
wyraźny wskazał z jakiego powodu przyjął, że pokrzywdzony D. A. doznał
wstrząśnienia mózgu, a jego opinia w tym zakresie była zbieżna z cytowanym przez
obrońcę, z literatury przedmiotu, poglądem co do objawów wstrząśnienia mózgu.
Kwestia ta była przedmiotem rozważań Sądu Apelacyjnego, który swoje stanowisko
przedstawił w uzasadnieniu orzeczenia (str. 15-17).
Niezasadny okazał się również zarzut obrazy art. 6 k.p.k. w zw. z art. 170 § 1
pkt 2 k.p.k. Sąd Apelacyjny słusznie bowiem oddalił wniosek obrońcy o
dopuszczenie dowodu z listów skazanego do pokrzywdzonej J. P. Fakt, iż zostały
4
one sporządzone po zdarzeniu, nie może być dowodem na to, że nie godził się on
na spowodowanie ciężkiego uszczerbku na zdrowiu pokrzywdzonej. Zauważyć
natomiast należy, że pozostałe okoliczności podnoszone we wniosku, zostały
ustalone zgodnie z tezą dowodową. Nie było bowiem w trakcie postępowania
kwestionowane, że skazany przepraszał pokrzywdzoną, okazał skruchę i
deklarował wolę naprawienia wyrządzonej jej szkody. Wprawdzie, co należy
podkreślić, z uzasadnienie tego zarzutu wynika, że skarżący podważa ustalenia
dotyczące przyjętego przez Sąd I instancji rodzaju przypisanego skazanemu
zamiaru, jednakże czyni to, aby wykazać, że wymierzona kara jest rażąco surowa.
Pod pozorem obrazy praw procesowego obrońca czyni uwagi dotyczące rażąco
niewspółmierności kary i obrazy art. 53 § 2 k.k., co w kasacji nie powinno mieć
miejsca.
Mając powyższe na uwadze, wobec nie stwierdzenia naruszenia przepisów prawa
wskazanych w kasacji, Sąd Najwyższy orzekł jak w części dyspozytywnej
postanowienia, obciążając skazanego kosztami sądowymi postępowania
kasacyjnego w oparciu o przepis art. 636 § 1 k.p.k.