Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV KK 261/13
POSTANOWIENIE
Dnia 27 września 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Wiesław Kozielewicz
na posiedzeniu
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 27 września 2013 r.,
sprawy M. K.
skazanego z art. 207 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 2 k.k. i art 202 § 2 k.k. w zw. z art.
11 § 2 k.k.
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w T.
z dnia 29 kwietnia 2013 r., zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego w B.
z dnia 10 grudnia 2012 r., sygn. akt II K 24/12,
oddala kasację jako oczywiście bezzasadną, a kosztami
sądowymi postępowania kasacyjnego obciąża skazanego.
UZASADNIENIE
W kasacji obrońcy skazanego M. K. podniesiono zarzuty:
„1) rażącego naruszenia prawa procesowego mającego wpływ na treść wydanego
wyroku, to jest:
- art. 202 § 1 k.p.k. przez dopuszczenie dowodu, a następnie przeprowadzenie
dowodu z opinii psychiatrycznej przez dwóch lekarzy psychiatrów z których jeden
nie był biegłym sądowym (lek. med. A. M.-M.),
- dopuszczenie dowodu z opinii sądowo-seksuologicznej Centrum Zdrowia
Psychicznego i Terapii Uzależnień- Poradnia Seksuologiczna i Patologii, która
jako placówka służby zdrowia nie jest instytucją naukową lub specjalistyczną w
rozumieniu art. 193 § 2 k.p.k., a następnie przed Sądem, bez zmiany
postanowienia dowodowego, przeprowadzenie dowodu z opinii sądowo-
2
seksuologicznej sporządzonej przez dr med. W. Ś., któremu nie zlecono
wykonania opinii seksuologicznej i który nie był biegłym sądowym to jest obrazę
art. 202 § 2 i 3 k.p.k. w zw. z art. 194 k.p.k.,
2) rażącego naruszenia prawa materialnego, a to art. 207 k.k. i 202 § 2 k.k.
mającego wpływ na treść wyroków przez przyjęcie zachowań skazanego, które
pomimo subiektywnej oceny pokrzywdzonych i braku poprawności zachowań,
nie mają cech uzasadniających zarzut popełnienia przestępstwa z art. 207 § 1
k.k., i 202 § 2 k.k. i są następstwem z braku rozważań czy zachowanie
oskarżonego nacechowane było zamiarem pokrzywdzenia fizycznego, lub
psychicznego każdego z pokrzywdzonych”.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja jest oczywiście bezzasadna.
Trafnie wskazuje Prokurator Prokuratury Okręgowej w T., w pisemnej
odpowiedzi na kasację, że podniesione w kasacji zarzuty stanowią, cyt. „powielenie
zarzutów podnoszonych przez obrońcę w apelacji od orzeczenia Sądu I instancji i w
istocie mają na celu doprowadzenie do rozpoznania przez Sąd Najwyższy
niniejszej sprawy jako organu III instancji. Kasacja skarżącego zmierza bowiem do
ponownego przeanalizowania orzeczenia Sądu Rejonowego w B. i poczynienia
przez Sąd Najwyższy odmiennych ustaleń faktycznych, zgodnych z zapatrywaniami
skarżącego”.
Przypomnieć należy, że podstawą kasacji mogą być jedynie, poza
uchybieniami z art. 439 § 1 k.p.k. – tylko takie naruszenia prawa, które po pierwsze
mają charakter „rażący”, a po wtóre tylko te z nich, które mogły mieć „istotny” wpływ
na treść orzeczenia (art. 523 § 1 k.p.k.), a więc albo uchybienia naruszające reguły
nakazujące zapewnienie oskarżonemu rzetelnego procesu albo wykazane będzie,
że bez przywołanych innych rażących naruszeń orzeczenie mogłoby być odmienne.
W żadnym przy tym wypadku nie można w kasacji zarzucać błędu w ustaleniach
faktycznych, nawet pod pozorem obrazy przepisów prawa procesowego lub
materialnego. Tymczasem wprawdzie autor kasacji formalnie zarzuca sądowi
odwoławczemu obrazę przepisów prawa procesowego i prawa materialnego, ale w
istocie, co wynika z uzasadnienia kasacji kwestionuje ustalenie faktyczne
poczynione przez Sąd Rejonowy.
3
Należy podnieść, iż Sąd Okręgowy w T. odnosząc się do apelacyjnego
zarzutu obrazy art. 202 § 1 k.p.k., przez powołanie do opiniowania jednego z
lekarzy psychiatrów niebędącego biegłym sądowym stwierdził, że z treści art. 202 §
1 k.p.k. zakaz taki nie wynika. Z kolei art. 195 k.p.k. stanowi, iż biegłym może być
każda osoba o której wiadomo, że ma odpowiednią wiedzę w danej dziedzinie, przy
czym nie musi to być osoba z listy biegłych sądowych. Przekonuje ten pogląd Sądu
Okręgowego w T., jak też i dalszy wywód Sądu co do tej kwestii zawarty na stronie
11 uzasadnienia zaskarżonego wyroku. Prokurator w odpowiedzi na kasację
słusznie podnosi, że również nie można dopatrzeć się w realiach sprawy obrazy art.
202 § 2 i 3 k.p.k. w zw. z art. 194 k.p.k. „Nie sposób bowiem zgodzić się z obrońcą
skazanego, że Centrum Zdrowia Psychicznego i Terapii Uzależnień- Poradnia
Seksuologiczna i Patologii Współżycia nie jest instytucją specjalistyczną w
rozumieniu art. 193 § 2 k.p.k. Autor kasacji wydaje się nie zauważać, że
specjalistyczny charakter tej instytucji zdrowia wynika nie tylko z faktu, iż pracują
tam lekarze, ale przede wszystkim lekarze specjaliści z określonych dziedzin
medycyny zdrowia. Ten zawężony zakres świadczonych przez tenże podmiot
prawa usług medycznych wprost wskazuje, że jest to jednostka specjalistyczna.
Dalej podnieść należy, że wbrew twierdzeniom obrońcy skazanego w aktach
sprawy na karcie 376 (tom II) zalega postanowienie z dnia 15 czerwca 2012 roku o
zmianie postanowienia o zasięgnięciu opinii, co dyskwalifikuje zarzut jakoby biegły
lekarz seksuolog W. Ś. sporządził opinię sądowo-seksuologiczną pomimo, iż nie
został powołany do jej wydania. Prawidłowym i koniecznym było wskazanie w
postanowieniu o zmianie postanowienia o zasięgnięciu opinii imiennie biegłego
lekarza seksuologa W. Ś., albowiem jest to wymóg o którym mowa w art. 194 k.p.k.
Okoliczność, że wyżej wymieniony biegły nie był biegłym sądowym bynajmniej nie
miała wpływu na rzetelność wydanej opinii seksuologicznej. Ustawa bowiem w art.
202 § 3 k.p.k. nie wymaga, aby opiniował biegły sądowy lekarz seksuolog, a jedynie
biegły lekarz seksuolog, zaś biegłym jest nie tylko osoba wpisana na listę biegłych,
ale każda, o której wiadomo, że ma odpowiednia wiedzę w danej dziedzinie”.
W kasacji obrońca skazanego, przedstawia także obszerny wywód na
uzasadnienie podniesionego zarzutu rażącego naruszenia prawa materialnego
(por. strony 4 – 7 kasacji). Sąd Najwyższy odnosząc się do owego zarzutu
4
stwierdza, że sprowadza się on w istocie do kwestionowania ustaleń faktycznych
poczynionych przez Sąd Rejonowy w B., czyli przez sąd I instancji, tymczasem
kasację wnosi się od orzeczenia sądu odwoławczego i nie można w niej podnosić
zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych. Czyn przypisany M. K. w wyroku Sądu
Rejonowego w B. z dnia 10 grudnia 2012 r., wypełnia znamiona występku
określonego w art. 207 § 1 k.k. i art. 157 § 2 k.k. i art. 202 § 2 k.k. w zw. z art. 11 §
2 k.k., a zatem kwalifikacja prawna jest prawidłowa i nie można zasadnie wywodzić,
że doszło do rażącej obrazy prawa materialnego.
Kierując się przedstawionymi motywami, Sąd Najwyższy na podstawie art.
535 § 3 k.p.k. rozstrzygnął jak na wstępie.