Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II KK 261/13
POSTANOWIENIE
Dnia 21 października 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Waldemar Płóciennik
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 21 października 2013 r.,
sprawy R. B.
skazanego z art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z
art. 64 § 1 k.k.
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w W.
z dnia 10 maja 2013 r.,
zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego
z dnia 3 września 2012 r.,
p o s t a n o w i ł:
1. oddalić kasację, jako oczywiście bezzasadną;
2. zwolnić skazanego R. B. od kosztów sądowych
postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
R. B. został oskarżony m.in. o to, że w dniu 8 czerwca 2010 r. w W. przy ul.
P., po uprzednim użyciu przemocy wobec Z. D., polegającej na zadawaniu ciosów
w prawą rękę, w lewy bok w okolice żeber oraz kopaniu po całym ciele, doprowadził
go do stanu bezbronności i zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 1200
zł na jego szkodę, czym spowodował u Z. D. uraz klatki piersiowej i złamanie XII
żebra po stronie lewej, a obrażenia te skutkowały rozstrojem zdrowia na okres
powyżej 7 dni, przy czym czynu tego dopuścił się przed upływem 5 lat od odbycia
co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo
2
podobne, tj. o czyn z art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.
w zw. z art. 64 § 1 k.k. (zarzut z pkt V aktu oskarżenia).
Sąd Rejonowy wyrokiem z dnia 3 września 2012 r., uznał R. B. za winnego
popełnienia występku z art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2
k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., przy czym z opisu czynu wyeliminował sformułowanie o
doprowadzeniu pokrzywdzonego do stanu bezbronności i za to na podstawie art.
280 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu)
miesięcy pozbawienia wolności, na poczet której zaliczył zatrzymanie w dniu 8
września 2010 r. oraz orzekł wobec niego karę grzywny w liczbie 100 (stu) stawek
dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na 10 (dziesięć) złotych.
Rozstrzygnięcie to zostało zaskarżone apelacją przez obrońcę R. B., który
na podstawie art. 427 § 1 i 2 k.p.k. oraz art. 438 § 2 i 3 k.p.k. zaskarżonemu
wyrokowi zarzucił obrazę art. 4 k.p.k. i art. 7 k.p.k., która mogła mieć wpływ na treść
wyroku i błędy w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku. W
konkluzji skarżący wniósł o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie
sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji, ewentualnie o
zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez uznanie R. B. za winnego „występku z
art. 157 § 1 k.k. zamiast z art. 280 § 1 k.k.”
Sąd Okręgowy nie podzielił stanowiska obrońcy oskarżonego
zaprezentowanego w apelacji i zaskarżony wyrok - uchylając jedynie orzeczenie o
karze grzywny (z pkt V) – utrzymał w mocy (wyrok z dnia 10 maja 2013 r.).
W kasacji wywiedzionej na korzyść skazanego obrońca zarzucił wyrokowi
Sądu Okręgowego rażące naruszenie prawa procesowego wyrażające się w
naruszeniu zasady obiektywizmu zawartej w art. 4 k.p.k. oraz złamanie zasady
swobodnej oceny dowodów zawartej w art. 7 k.p.k., polegające na oparciu wyroku
na zeznaniach pokrzywdzonego, które nie są spójne oraz zeznaniach świadka D.
M., który nie był bezpośrednim świadkiem zdarzenia, a wszelaką wiedzę na temat
zajścia posiada z relacji pokrzywdzonego. W następstwie tak sformułowanego
zarzutu skarżący wniósł o uchylenie w całości zaskarżonego wyroku i przekazanie
sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w W.
W pisemnej odpowiedzi na kasację prokurator wniósł o jej oddalenie, jako
niezasadnej.
3
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja jest oczywiście bezzasadna w rozumieniu art. 535 § 3 k.p.k.
Zgodnie z art. 519 k.p.k., kasacja może być wniesiona od prawomocnego
wyroku sądu odwoławczego kończącego postępowanie, a zarzuty kasacyjne nie
mogą wprost kwestionować ustaleń faktycznych, bowiem kasacja może być
wniesiona tylko z powodu uchybień wymienionych w art. 439 k.p.k. lub innego
rażącego naruszenia prawa (art. 523 § 1 k.p.k.).
Stawiane w kasacji zarzuty obrazy art. 4 k.p.k. i art. 7 k.p.k. oraz argumenty
podniesione w uzasadnieniu przez autora kasacji, są de facto powtórzeniem
zarzutu apelacji, który został przez Sąd Okręgowy rozpoznany, stosownie do
nakazu wyrażonego w art. 433 § 2 k.p.k., a w uzasadnieniu orzeczenia, zgodnie z
wymogiem określonym w art. 457 § 3 k.p.k., Sąd podał dlaczego uznał ten zarzut
obrazy prawa za niezasadny i w tym zakresie zainteresowane strony należy
odesłać do lektury uzasadnienia wyroku, bowiem bezzasadne jest powtarzanie
zawartej w nim argumentacji.
Lektura uzasadnień wyroków obu orzekających Sądów prowadzi do wniosku,
że miały one na względzie wszystkie ujawnione w sprawie dowody, zaś z faktu, iż
określonym dowodom Sądy nadały walor wiarygodności, innym zaś nie, nie sposób
czynić zarzutu obrazy prawa. W przedmiotowej sprawie, nie można skutecznie
stawiać zarzutu obrazy art. 7 k.p.k. w sytuacji, gdy Sąd odwoławczy nie dokonywał
samodzielnych ustaleń faktycznych, nie oceniał także na nowo zgromadzonego
materiału dowodowego, a zatem nie mógł w sprawie obrazić wskazanego przepisu.
Sąd Okręgowy podzielił ocenę zeznań świadka D. M., dokonaną przez Sąd
Rejonowy. Wskazując na ich wiarygodność podkreślił, że świadek jest osobą
niezaangażowaną w sprawę, nie był w konflikcie z żadnym z oskarżonych, nie miał
powodu do składania fałszywych zeznań. Świadek ten potwierdził wersję
przedstawioną przez pokrzywdzonego Z. D., że ten po zdarzeniu przyszedł do
niego z pieniędzmi, był poobijany, narzekał na ból żeber, stwierdził, iż brakuje mu
pieniędzy, które zabrał napastnik i że został uderzony. Jak podniósł Sąd, zeznania
świadka D. M. były spójne i zbieżne z zeznaniami pokrzywdzonego (uzasadnienie
wyroku Sądu Okręgowego str. 3).
4
Odnosząc się zaś do zarzutu obrazy art. 4 k.p.k. podkreślić należy, iż przepis
ten formułuje ogólną zasadę procesową i aby trafnie podnieść zarzut jego
naruszenia, skarżący wskazać powinien na obrazę konkretnego przepisu (lub
przepisów) postępowania gwarantujących przestrzeganie zasady obiektywizmu,
czego w kasacji nie uczyniono.
Mając powyższe na uwadze Sąd Najwyższy, orzekł jak na wstępie.