Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KK 316/13
POSTANOWIENIE
Dnia 24 października 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Tomasz Grzegorczyk
w sprawie B. L.
uniewinnionego od zarzutu popełnienia przestępstwa z art. 107 § 1 k.k.s.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
w dniu 24 października 2013 r.,
kasacji Urzędu Celnego w O.,
od wyroku Sądu Okręgowego w O. z dnia 16 maja 2013 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w M. z dnia 4 marca 2013 r.
1. oddala kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz B. L. kwotę 360
(trzysta sześćdziesiąt) zł, tytułem pokrycia uzasadnionych
wydatków poniesionych przez niego na ustanowienie obrońcy z
wyboru dla postępowania kasacyjnego i sporządzenie przez tego
obrońcę odpowiedzi na kasację,
3. kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego obciąża
Skarb Państwa.
UZASADNIENIE
Wyrokiem Sądu Rejonowego wydanym w tej sprawie, B. L. został
uniewinniony od popełnienia zarzucanego mu przestępstwa skarbowego z art. 107
§ 1 k.k.s., które miało polegać na urządzaniu gry na określonym urządzeniu
elektronicznym wbrew przepisom ustawy z 2009 r. o grach hazardowych. Powodem
uniewinnienia było przyjęcie, że w świetle orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości
2
UE z dnia 19 lipca 2012 r., wydanego w połączonych sprawach o sygn. C-213/11,
C-214/11 i C-217/11, przepis art. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych, zgodnie z
którym urządzanie gier na automatach dozwolone jest jedynie w kasynach gry,
należy uznać za przepis techniczny w rozumieniu art. 1 pkt 11 dyrektywy 98/34/WE
Parlamentu Europejskiego i Rady UE z dnia 22 czerwca 1998 r., ustanawiającej
procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz
zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego (Dz.U.UE.L.1998.2004.97
ze zm.), wymagającej notyfikacji takich przepisów dla możliwości ich stosowania, a
do notyfikacji takiej nie doszło.
Od wyroku tego apelował Urząd Celny w O. jako oskarżyciel publiczny w tej
sprawie, a po rozpoznaniu tego środka odwoławczego, Sąd Okręgowy, wyrokiem z
dnia 16 maja 2013 r., utrzymał zaskarżone orzeczenie w mocy. Od wyroku tego
kasację wywiódł ów Urząd Celny, zarzucając ogólnie temu orzeczeniu rażące
naruszenie prawa materialnego, skutkujące przyjęciem, że przywoływane przez
Sądy orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości UE stawia wymóg notyfikacji ustawy
hazardowej, a jego brak „ma wpływ na wyczerpanie strony podmiotowej” czynu
zarzucanego oskarżonemu. Wywodząc w ten sposób, wnosił on o uchylenie
zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego
rozpoznania. W odpowiedzi na tę kasację obrońca oskarżonego wniósł o
pozostawienie jej bez rozpoznania, ewentualnie oddalenie, z zasądzeniem na rzecz
oskarżonego zwrotu wydatków poniesionych przez niego na ustanowienie obrońcy
z wyboru w postępowaniu kasacyjnym według norm przepisanych. Z wnioskiem o
pozostawienie tej kasacji bez rozpoznania lub jej oddalenie wystąpił także
pełnomocnik interwenienta występującego w tej sprawie, firmy H. F. POLSKA Sp. z
o.o.
Rozpoznając tę kasację Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Skarga ta graniczy z niedopuszczalnością, z uwagi na sposób sformułowania
zarzutu, niemniej nie można powiedzieć, że oparto ją na innych podstawach niż
wskazane w art. 523 § 1 k.p.k., jak tego wymaga art. 530 § 2 k.p.k., jako że
sformułowano w niej zarzut obrazy prawa materialnego związany z przyjęciem
przez Sądy poglądu, iż w świetle wskazanego orzeczenia Trybunału
Sprawiedliwości UE, niezbędna jest dla stosowania przepisów ustawy hazardowej,
3
a w konsekwencji i norm karnych k.k.s. w odniesieniu do zarzucanego
oskarżonemu czynu, notyfikacja zakazu wskazanego w art. 14 ust. 1 ustawy o
grach hazardowych jako przepisu technicznego w rozumieniu dyrektywy 98/34/WE
z dnia 1998 r. Trzeba jednak przyznać, że sposób ujęcia tego zarzutu odbiega od
wymogów, jakie należy stawiać podmiotowi fachowemu, jakim jest oskarżyciel
publiczny. Niemniej wynika z niego, że oskarżycielowi chodzi o prawidłowość
wykładni przepisów ustawy o grach hazardowych, jako rzutujących na możliwość
przypisania zachowania polegającego na urządzaniu takich gier wbrew owej
ustawie. Stąd Sąd Najwyższy przyjął do rozpoznania tę kasację.
Analizując zaś treść tej skargi trzeba stwierdzić, że jest ona przykładem
kasacji oczywiście bezzasadnej. Powiela się w niej bowiem argumentację
wskazaną w apelacji, kontestując wywody Sądy odwoławczego, nie przytaczając
jakichkolwiek merytorycznych argumentów przeciwko przyjętemu stanowisku. W
treści tego środka zaskarżenia padają zresztą określenia np. że skarżący „nie
podziela” określonego poglądu prawnego Sądu Okręgowego, czy też że „wydaje
się” mu, iż analiza jakiejś kwestii nie była dość dokładna (str. 6-7 kasacji), które w
żadnej mierze nie wskazują, aby mogły oznaczać wadliwą wykładnię prawa. Nie
bardzo też wiadomo, dlaczego skarżący wiąże wykładnię Sądu ze stroną
podmiotową czynu zarzucanego oskarżonemu, a nie ze stroną przedmiotową tego
zachowania, skoro chodzi o możliwość zastosowania art. 107 § 1 k.k.s. w związku z
zakazami płynącymi z ustawy o grach hazardowych w świetle wskazanej wcześniej
dyrektywy UE i orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości UE, które to aspekty podmiot
fachowy powinien rozróżniać.
Jedynym novum tej skargi, w porównaniu z apelacją, jest przywołanie
wyroków Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 2010 r. i we
Wrocławiu z 2012 r., w których w kwestii notyfikacji zajęto stanowisko odmienne niż
w przywołanych przez Sąd Okręgowy innych wyrokach sądów administracyjnych.
Jednakże rozbieżności w orzecznictwie sądów administracyjnych nie są
równoznaczne z zaistnieniem wadliwej wykładni prawa przez Sądy orzekające w tej
sprawie. Sam skarżący, choć jest podmiotem fachowym, nie sformułował przy tym
zarzutów pod adresem Sądu odwoławczego, z których wynikałoby, ze Sąd ten w
sposób nienależyty odniósł się do tożsamego zarzutu apelacji o obrazie prawa
4
materialnego. Powyższe wskazuje, że skarga ta stanowi jedynie polemikę, i to
polemikę nieudolną, ze stanowiskiem prawnym zaprezentowanym przez Sąd
Okręgowy, a skarżący nie w pełni rozumie na czym polegać ma wysuwanie zarzutu
obrazy prawa materialnego.
Z powyższych względów Sąd Najwyższy oddalił tę kasację jako oczywiście
bezzasadną. W związku z tym - stosownie do art. 632 pkt 2 in fine a contrario w zw.
z art. 616 § 1 pkt 2 k.p.k. oraz art. 518 k.p.k. oraz stosowanego per analogiam § 14
ust. 3 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności
adwokackie (…) z dnia 28 września 2002 r. (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.) -
zasądził od Skarbu Państwa na rzecz B. L., kwotę 360 zł tytułem zwrotu kosztów
poniesionych na ustanowienie obrońcy z wyboru i sporządzenie przez niego
odpowiedzi na kasację, jako zbliżonej do czynności sporządzenia samej kasacji.
Mając to wszystko na uwadze orzeczono, jak na wstępie.