Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KO 47/13
POSTANOWIENIE
Dnia 24 października 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Tomasz Grzegorczyk (przewodniczący)
SSN Dorota Rysińska (sprawozdawca)
SSN Włodzimierz Wróbel
w sprawie K. R.
skazanego z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu
narkomanii w zw. z art. 64 § 1 k.k. i art. 65 § 1 k.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w dniu 24 października 2013 r.,
sygnalizacji skazanego w przedmiocie wznowienia postępowania zakończonego
prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w […] z dnia 24 stycznia 2008 r.,
utrzymującym w mocy wyrok Sądu Okręgowego w O.
z dnia 27 lutego 2007 r.
stwierdzić brak podstaw do wznowienia postępowania z
urzędu.
UZASADNIENIE
Skazany K. R. wniósł o wznowienie z urzędu opisanego na wstępie
postępowania, podnosząc, że w postępowaniu tym doszło do naruszenia, o którym
mowa w art. 17 § 1 pkt. 7 k.p.k., kwalifikowanego jako uchybienie wymienione w art.
439 § 1 pkt. 8 k.p.k. Uchybienia tego wnioskodawca upatruje w fakcie uprzedniego
skazania go w innym postępowaniu – prowadzonym w sprawie VI Ds. …/04
Prokuratury Okręgowej w R., a następnie w sprawie II K …/05 Sądu Rejonowego w
R. – „za przestępstwo z art. 43 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 24.04.1997 r. o
przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k., w zw. z art. 65 k.k., popełnione w
czynie ciągłym od 1999 roku a 27 stycznia 2000 r.”, przy czym za istotny z punktu
2
widzenia powołanej przesłanki skazany traktuje fakt przypisania mu zachowania
stanowiącego czyn ciągły, co jego zdaniem – w myśl uchwały Sądu Najwyższego z
dnia 21 listopada 2001 r., I KZP 29/01 – przesądza, że dopuścił się on jednego
tylko przestępstwa.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Wniosek oparty na wskazaniu uchybienia o charakterze bezwzględnym jest
niedopuszczalny z mocy ustawy (art. 542 § 3 k.p.k.) i jako taki nie podlega
rozpoznaniu (art. 545 § 1 k.p.k. w zw. z art. 430 § 1 k.p.k.). Traktowany natomiast
jako sygnalizacja, o której mowa w art. 9 § 2 k.p.k., prowadzi z reguły do zbadania
podnoszonych w niej okoliczności. W taki też sposób (art. 118 § 1 i 2 k.p.k.)
potraktowano pismo procesowe K. R., w którym wskazuje on na powinność
wznowienia przez Sąd Najwyższy postępowania z urzędu. Sprawdzenie
okoliczności, będących przedmiotem jego sygnalizacji, doprowadziło jednak do
stwierdzenia, że nie zachodzą podstawy do podjęcia takiego rozstrzygnięcia.
W niniejszym postępowaniu, zakończonym prawomocnie wyrokiem Sądu
Apelacyjnego z dnia 24 stycznia 2008 r. utrzymującym w mocy wyrok Sądu
Okręgowego z dnia z dnia 27 lutego 2007 r., K. R. został skazany za przestępstwo
określone w art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu
narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. i art. 64 § 1 k.k., polegające na sprzedaży, w
dniu 28 czerwca 2000 r. w K., 400 g amfetaminy.
Z kolei sygnalizowane we wniosku postępowanie, prowadzone przez
Prokuraturę Okręgową w R. w sprawie VI Ds. …/04, znalazło swój finał w 2005 r., w
wystąpieniu przeciwko K. R. z aktem oskarżenia, skierowanym do Sądu
Rejonowego w R., m.in. z zarzutem czynu ciągłego, polegającego na udziale w
obrocie różnymi środkami odurzającymi od bliżej nieustalonej daty 2000 r. do 2002
r. w R. i w W. Sprawa ta – rzeczywiście, jak podnosi autor pisma – została
początkowo rozpoznana pod sygnaturą akt II K …/05, jednak wydany w niej wyrok
został uchylony i sprawę przekazano do ponownego rozpoznania. Doszło do tego
przed Sądem Okręgowym w sprawie II K …/10, jednakże i w tej sprawie wyrok,
wydany w dniu 13 października 2010 r., został w omawianym zakresie – wyrokiem
Sądu Apelacyjnego z dnia 30 marca 2011r. – uchylony z poleceniem ponownego
jej rozpoznania. Ostatecznie sprawę rozpoznał Sąd Okręgowy w R., który w
3
ramach zarzucanego K. R. czynu, wyrokiem z dnia 28 grudnia 2012 r., wydanym
pod sygn. akt II K …/11, uznał go za winnego popełnienia przestępstwa z art. 56
ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 §
1 k.k., polegającego na tym, że w dacie bliżej nieustalonej – pomiędzy sierpniem
1999 r. a 27 stycznia 2000 r. w . uczestniczył w obrocie 1000 g amfetaminy. Wyrok
ten uprawomocnił się w dniu 5 stycznia 2013 r.
Zestawienie przytaczanych powyżej danych, dotyczących dat
prawomocnego zakończenia postępowań w sprawach II K …/03 Sądu Okręgowego
w O. i II K …/11 Sądu Okręgowego w R., dat przestępstw przypisanych K. R. w
tych postępowaniach, a także okoliczności popełnienia tych czynów i ich kwalifikacji
prawnej, w najmniejszym stopniu nie upoważnia do stwierdzenia, że w niniejszym
postępowaniu (pierwszym z wymienionych) doszło do osądu sprawy z uchybieniem
powagi rzeczy osądzonej. Należy dobitnie podkreślić, że wręcz żadna z przesłanek
określonych przepisem art. 17 § 1 pkt. 7 k.p.k. – z wyjątkiem tożsamości osoby
podsądnego – nie wchodzi w grę w rozważaniach prowadzonych na gruncie tego
unormowania. Drugie z wymienionych, a jednocześnie późniejsze prawomocne
skazanie K. R., objęło czyn popełniony przez niego wcześniej – w zupełnie innym
czasie i miejscu. Jakkolwiek oba rozważane przestępstwa polegały na obrocie
amfetaminą, to ustalony czas przestępnego działania – w niniejszej sprawie
określony na dzień 28 czerwca 2000 r., a w sprawie II K …/11 na nieustaloną datę
między sierpniem 1999 r. a dniem 27 stycznia 2000 r. – w żadnym zakresie nie
pokrywa się. Wyrażonych w sygnalizacji sugestii co do tożsamości przestępstw
przypisanych prawomocnie w obu postępowaniach, czerpiących argumenty z
uchwały Sądu Najwyższego z dnia 21 listopada 2001 r., I KZP 29/01 (OSNKW
2002, z. 1-2, poz. 2), nie uzasadnia wreszcie ani opis, ani przyjęta kwalifikacja
prawna każdego z nich. W przytaczanej uchwale Sąd Najwyższy wyraził pogląd, że
podstawą odpowiedzialności za czyn ciągły są wszelkie objęte znamieniem
ciągłości zachowania, a granice tego czynu wyznacza początek pierwszego i
zakończenie ostatniego z zachowań. O sytuacji takiej nie ma jednak mowy w
realiach sprawy. O ile kwestię zawisłości sprawy o popełnienie czynu ciągłego
można było rozważać w związku z wniesieniem oskarżenia w sprawie – pierwotnie
– II K …/05 Sądu Rejonowego w R. (obecnie II K …/11 Sądu Okręgowego w R.), o
4
tyle na obecnym etapie, gdy postępowanie w tej sprawie, jak również postępowanie
w sprawie niniejszej, zostały prawomocnie zakończone, wątpliwości tych brak. W
żadnym z rozważanych, prawomocnych wyroków skazujących K. R. nie
stwierdzono bowiem, by ustalone zachowanie przestępne przybrało postać czynu
ciągłego, o jakim mowa w art. 12 k.k., w szczególności zaś, by działał on z
powziętym z góry zamiarem popełnienia, i to w krótkim odstępie czasu, kolejnego
czynu zabronionego. Przeciwnie, z treści obu omawianych orzeczeń wynika, że
każde z przypisanych skazanemu przestępstw sprowadzało się do podjęcia
jednego tylko zabronionego zachowania.
Z tych zatem wszystkich względów, nie znajdując podstaw do wznowienia z
urzędu wymienionego na wstępie postępowania, Sąd Najwyższy orzekł, jak w
postanowieniu.