Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KZ 62/13
POSTANOWIENIE
Dnia 24 października 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Tomasz Grzegorczyk
w sprawie M. W.
pokrzywdzonego wykroczeniem z art. 86 § 1 k.w
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 24 października 2013 r.,
zażalenia na zarządzenie Zastępcy Przewodniczącego Wydziału Sądu
Apelacyjnego w […] z dnia 13 sierpnia 2013 r.,
o odmowie przyjęcia wniosku własnego pokrzywdzonego o wznowienie
postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w P. z
dnia 12 października 2007r.
utrzymuje w mocy zaskarżone zarządzenie.
UZASADNIENIE
Zaskarżonym zarządzeniem odmówiono przyjęcia kolejnego własnego
wniosku o wznowienie postępowania, z uwagi na to, że wnioskodawca nie uzupełnił
w terminie braku formalnego wniosku w zakresie przymusu adwokacko-
radcowskiego, a wcześniejszym zarządzeniem odmówiono mu przyznania
kolejnego pełnomocnika z urzędu. W zażaleniu na to rozstrzygnięcie skarżący
powołuje się na okoliczności sprawy, która zakończyła się prawomocnym wyrokiem
Sądu Rejonowego w P. z dnia 12 października 2007 r., utrzymanym w mocy przez
Sąd Okręgowy w R. w 2008 r., podnosząc też, że Sąd Najwyższy uchylił
poprzednie zarządzenie o odmowie przyjęcia jego wniosku o wznowienie, a mimo
to Sąd Apelacyjny ponownie wniosku tego nie uwzględnił. Wywodząc w ten sposób
2
skarżący, z powołaniem się na swoją sytuację materialną, wniósł o umożliwienie
wznowienia postępowania i przyznanie mu pełnomocnika z urzędu.
Rozpoznając to zażalenie Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zażalenie to nie jest zasadne. Skarżący już 2009 r. występował o
wznowienie postępowania w sprawie, w której był pokrzywdzonym i oskarżycielem
posiłkowym i wówczas ustanowiono mu pełnomocnika z urzędu, który w swej opinii
szczegółowo wyjaśnił, iż w sprawie tej nie zachodzi żadna z podstaw do
wznowienia procesu, przewidziana przez przepisy proceduralne, co spowodowało
wówczas odmowę przyjęcia wniosku o wznowienie, a po rozpoznaniu zażalenia
skarżącego, orzeczenie to utrzymano w mocy postanowieniem Sądu Najwyższego.
Występując w 2013 r. ponownie z osobistym wnioskiem o wznowienie,
wnioskodawca również nie uzupełnił w terminie braków pisma w zakresie
obowiązującego przymusu adwokacko-radcowskiego, co spowodowało odmowę
przyjęcia tego wniosku, jednakże w wyniku zażalenia na tę decyzję, zarządzenie to,
postanowieniem Sądu Najwyższego, zostało uchylone, ale - jak wskazano w tym
orzeczeniu – dlatego, że Sąd Apelacyjny nie uwzględnił faktu, że w swoich pismach
skarżący wnosił o powołanie mu pełnomocnika z urzędu. W związku z tym,
zarządzeniem z dnia 16 lipca 2013 r., rozważając kwestię takiego powołania,
wskazano, iż już poprzednio, przy rozpoznawaniu pierwszego wniosku o
wznowienie postępowania był powołany wnioskodawcy adwokat z urzędu, który nie
dopatrzył się podstaw do występowania o wznowienie, stąd też odmówiono obecnie
ustanowienia takiego pełnomocnika, wzywając ponownie skarżącego do
uzupełnienia braku pisma w przedmiocie przymusu adwokackiego. Ponieważ
wnioskodawca braku takiego nie uzupełnił, zapadło zaskarżone przez niego
obecnie zarządzenie o odmowie przyjęcia własnego wniosku o wznowienie
postępowania. W zażaleniu tym skarżący nie wskazuje żadnych okoliczności, które
podważałyby trafność wydanego zarządzenia. Należy zaś wskazać żalącemu się,
że wniosek o wznowienie musi być sporządzony i podpisany przez adwokata lub
radcę prawnego, a po wtóre, iż jeżeli już wcześniej ustanowiono wnioskodawcy
pełnomocnika z urzędu dla rozważenia wystąpienia o wznowienie procesu i nie
stwierdził on możliwości prawnych złożenia takiego wniosku, a w kolejnym wniosku
3
własnym powtarza się argumentację uprzednio przytaczaną przez wnioskodawcę,
to nie ma powodów, aby ustanawiać mu kolejnego pełnomocnika z urzędu.
Niezależnie od powyższego należy podnieść, że sprawa karna, której
wznowienia domaga się skarżący, zakończyła się prawomocnie uznaniem, iż czyn
oskarżonego – którym pokrzywdzony był wnioskodawca - stanowi tylko
wykroczenie i umorzeniem procesu z uwagi na przedawnienie karalności tego
zachowania. Skarżącemu chodzi zatem o wznowienie procesu na niekorzyść
oskarżonego. Podważenie w tym kierunku prawomocnych orzeczeń jest możliwe
jedynie w razie wskazania na zaistnienie przestępstwa w prawomocnie
zakończonym postępowaniu i to przestępstwa stwierdzonego prawomocnym
wyrokiem skazującym lub popełnionego przez osobę, co do której zachodzą
przeszkody prawne w jej ściganiu (art. 540 § 1 pkt 1 i art. 541 k.p.k.). Skarżący do
takich orzeczeń się nie odwołuje, powołując się w zażaleniu jedynie jakoby na
zmowę „S.B. (…) prokuratorów i sędziów” (k. 3 akt SN). Tego typu stwierdzenia nie
oznaczają jednak, że można mówić o istnieniu przesłanki do wznowienia procesu, a
przy tym na takie okoliczności powoływano się także przy poprzednim składaniu
wniosku o wznowienie postępowania.
Powyższe wskazuje, że zaskarżone zarządzenie jest w pełni prawidłowe, a
skarżący nie wskazał na jakąkolwiek okoliczność, która podważałaby jego trafność.
Dlatego też rozstrzygnięcie to utrzymano w mocy.