IV KO 55/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:12-11-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:V KK 160/12
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV KO 55/13
POSTANOWIENIE
Dnia 23 października 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Rafał Malarski (przewodniczący)
SSN Jacek Sobczak
SSN Józef Szewczyk (sprawozdawca)
w sprawie R. D.
skazanego z art. 55 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i innych
po rozpoznaniu kwestii wznowienia z urzędu postępowania zakończonego
prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 31 października 2012 r., utrzymującym w mocy wyrok Sądu Okręgowego w
G.
z dnia 6 czerwca 2012 r.,
postanowił
stwierdzić brak podstaw do wznowienia postępowania
zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego z
dnia 31 października 2012 r.
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 30 marca 2011 r., Sąd Okręgowy w G. uznał R. D. winnym
szeregu przestępstw określonych w ustawie z dnia 29 lipca 2005 r. o
przeciwdziałaniu narkomanii i przy zastosowaniu art. 60 § 3 k.k. i 60 § 5 k.k.
wymierzył mu karę łączną 4 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym
zawieszeniem jej wykonania na okres lat 10 i karę grzywny w wymiarze 360 stawek
dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej za równoważną kwocie 30
złotych.
2
Wobec niezaskarżenia tego wyroku przez żadną ze stron, stał się on
prawomocny.
W wyniku kasacji wywiedzionej przez Prokuratora Generalnego na
niekorzyść R. D., wyrokiem z dnia 26 stycznia 2012 r., Sąd Najwyższy uchylił
zaskarżony wyrok Sądu Okręgowego w G. z dnia 30 marca 2011 r. w zakresie
rozstrzygnięcia o karach łącznych z warunkowym zawieszeniem ich wykonania.
Ponownie orzekając w tej sprawie, wyrokiem z dnia 6 czerwca 2012 r., Sąd
Okręgowy w G. wymierzył R. D. karę łączną pozbawienia wolności w wymiarze 2 lat
i 6 miesięcy pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania.
Wyrokiem z dnia 31 października 2012 r., Sąd Apelacyjny utrzymał
zaskarżone orzeczenie w mocy.
W piśmie z dnia 23 lipca 2013 r. obrońca skazanego R. D. wniósł o
wszczęcie z urzędu postępowania o wznowienie w tej sprawie wskazując na
zaistnienie negatywnej przesłanki procesowej opisanej w art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k. w
zw. z art. 17 § 1 pkt 11 k.p.k. w powiązaniu z art. 607 e § 3 pkt 7 k.p.k. ponieważ,
zdaniem skarżącego, czyny za jakie skazany został R. D. nie stanowiły podstawy
jego przekazania do Polski na podstawie europejskiego nakazu aresztowania, a
skazany, po jego przekazaniu do Polski, nie złożył przed właściwym sądem
oświadczenia o zrzeczeniu się zasady specjalności. Obrońca wniósł o uchylenie
wyroków Sądów I i II instancji i umorzenie postępowania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Wniosek obrońcy jest bezzasadny, gdyż brak jest podstaw do wznowienia z
urzędu postępowania karnego przeciwko R. D. w sprawie Sądu Apelacyjnego w
[…].
Nie ulega wątpliwości, że R. D. w toku posiedzenia przed Sądem
Okręgowym w G. w dniu 16 listopada 2009 r. (k. 3071), pouczony przez Sąd o
konsekwencjach rezygnacji z zasady specjalności, oświadczył: „zrzekam się
korzystania z prawa do ochrony wynikającej z prawa osoby wydanej w wyniku
Europejskiego Nakazu Aresztowania i wyrażam zgodę na prowadzenie przeciwko
mnie postępowania karnego w niniejszej sprawie”. Jednocześnie przewodniczący
stwierdził z urzędu, że oświadczenie dotyczy postępowania toczącego się pod
sygn.. […].
3
W toku dalszych szczegółowych wyjaśnień składanych przez R. D. od dnia 7
grudnia 2009 r. do dnia 14 czerwca 2010 r. oraz eksperymentu procesowego
przeprowadzonego w dniu 8 czerwca 2010 r. z jego udziałem (k. 3128-3156)
przyznał się on do dokonania szeregu przestępstw określonych w ustawie z dnia 29
lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, ujawnił okoliczności ich popełnienia
oraz osoby, z którymi ich dokonał. Wyjaśnienia te dały podstawę do wydania w dniu
17 czerwca 2010 r. postanowienia o zmianie i uzupełnieniu postanowienia o
przedstawieniu zarzutów R. D. (14 czynów), a następnie skierowania aktu
oskarżenia do Sądu Okręgowego w G. w dniu 27 grudnia 2010 r. (k. 4413-4440) z
wnioskiem o zastosowanie wobec R. D. dobrodziejstwa wynikającego z art. 60 § 3 i
4 k.k.
W ostatnim słowie, po zamknięciu przewodu sądowego, na rozprawie w dniu
23 marca 2011 r., R. D. oświadczył: „zgadzam się z wnioskiem prokuratora” (k.
4572). Obrońca oskarżonego R. D. wniósł „o taką karę o jaką wnosi prokurator” (k.
4572).
Ani oskarżony R. D., ani też jego obrońca nie zażądali uzasadnienia wyroku
w tej sprawie Sądu Okręgowego w G. z dnia 30 marca 2011 r.
Wskazane okoliczności dowodzą, że brak jest podstaw do wznowienia
postępowania z urzędu w tej sprawie, albowiem oświadczenie złożone przez R. D.
przed Sądem Okręgowym w G. w dniu 16 listopada 2009 r. stanowiło zrzeczenie
się zasady specjalności w rozumieniu art. 607 e § 1 pkt 7 k.p.k. umożliwiające
prowadzenie przeciwko niemu postepowanie o czyny popełnione przed jego
przekazaniem w trybie europejskiego nakazu aresztowania.
Oczywiście przewidziane w art. 607 e § 3 pkt. 7 k.p.k. zrzeczenie się przez
osobę przekazaną korzystania z prawa określonego w § 1 tego przepisu, czyli z
tzw. zasady specjalności, jeżeli zostało skutecznie złożone jest nieodwoływalne
(por postanowienie SN z dnia 17 stycznia 2013 r., V KK 160/12, OSNKW 2013, nr
4, poz. 30).
Biorąc powyższe rozważania pod uwagę Sąd Najwyższy orzekł jak na
wstępie.
4
POSTANOWIENIE
Dnia 23 października 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Rafał Malarski (przewodniczący)
SSN Jacek Sobczak
SSN Józef Szewczyk (sprawozdawca)
w sprawie R. D.
skazanego z art. 55 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i innych
po rozpoznaniu kwestii wznowienia z urzędu postępowania zakończonego
prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 31 października 2012 r., utrzymującym w mocy wyrok Sądu Okręgowego w
G.
z dnia 6 czerwca 2012 r.,
postanowił
stwierdzić brak podstaw do wznowienia postępowania
zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego z
dnia 31 października 2012 r.
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 30 marca 2011 r., Sąd Okręgowy w G. uznał R. D. winnym
szeregu przestępstw określonych w ustawie z dnia 29 lipca 2005 r. o
przeciwdziałaniu narkomanii i przy zastosowaniu art. 60 § 3 k.k. i 60 § 5 k.k.
wymierzył mu karę łączną 4 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym
zawieszeniem jej wykonania na okres lat 10 i karę grzywny w wymiarze 360 stawek
dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej za równoważną kwocie 30
złotych.
2
Wobec niezaskarżenia tego wyroku przez żadną ze stron, stał się on
prawomocny.
W wyniku kasacji wywiedzionej przez Prokuratora Generalnego na
niekorzyść R. D., wyrokiem z dnia 26 stycznia 2012 r., Sąd Najwyższy uchylił
zaskarżony wyrok Sądu Okręgowego w G. z dnia 30 marca 2011 r. w zakresie
rozstrzygnięcia o karach łącznych z warunkowym zawieszeniem ich wykonania.
Ponownie orzekając w tej sprawie, wyrokiem z dnia 6 czerwca 2012 r., Sąd
Okręgowy w G. wymierzył R. D. karę łączną pozbawienia wolności w wymiarze 2 lat
i 6 miesięcy pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania.
Wyrokiem z dnia 31 października 2012 r., Sąd Apelacyjny utrzymał
zaskarżone orzeczenie w mocy.
W piśmie z dnia 23 lipca 2013 r. obrońca skazanego R. D. wniósł o
wszczęcie z urzędu postępowania o wznowienie w tej sprawie wskazując na
zaistnienie negatywnej przesłanki procesowej opisanej w art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k. w
zw. z art. 17 § 1 pkt 11 k.p.k. w powiązaniu z art. 607 e § 3 pkt 7 k.p.k. ponieważ,
zdaniem skarżącego, czyny za jakie skazany został R. D. nie stanowiły podstawy
jego przekazania do Polski na podstawie europejskiego nakazu aresztowania, a
skazany, po jego przekazaniu do Polski, nie złożył przed właściwym sądem
oświadczenia o zrzeczeniu się zasady specjalności. Obrońca wniósł o uchylenie
wyroków Sądów I i II instancji i umorzenie postępowania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Wniosek obrońcy jest bezzasadny, gdyż brak jest podstaw do wznowienia z
urzędu postępowania karnego przeciwko R. D. w sprawie Sądu Apelacyjnego w
[…].
Nie ulega wątpliwości, że R. D. w toku posiedzenia przed Sądem
Okręgowym w G. w dniu 16 listopada 2009 r. (k. 3071), pouczony przez Sąd o
konsekwencjach rezygnacji z zasady specjalności, oświadczył: „zrzekam się
korzystania z prawa do ochrony wynikającej z prawa osoby wydanej w wyniku
Europejskiego Nakazu Aresztowania i wyrażam zgodę na prowadzenie przeciwko
mnie postępowania karnego w niniejszej sprawie”. Jednocześnie przewodniczący
stwierdził z urzędu, że oświadczenie dotyczy postępowania toczącego się pod
sygn.. […].
3
W toku dalszych szczegółowych wyjaśnień składanych przez R. D. od dnia 7
grudnia 2009 r. do dnia 14 czerwca 2010 r. oraz eksperymentu procesowego
przeprowadzonego w dniu 8 czerwca 2010 r. z jego udziałem (k. 3128-3156)
przyznał się on do dokonania szeregu przestępstw określonych w ustawie z dnia 29
lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, ujawnił okoliczności ich popełnienia
oraz osoby, z którymi ich dokonał. Wyjaśnienia te dały podstawę do wydania w dniu
17 czerwca 2010 r. postanowienia o zmianie i uzupełnieniu postanowienia o
przedstawieniu zarzutów R. D. (14 czynów), a następnie skierowania aktu
oskarżenia do Sądu Okręgowego w G. w dniu 27 grudnia 2010 r. (k. 4413-4440) z
wnioskiem o zastosowanie wobec R. D. dobrodziejstwa wynikającego z art. 60 § 3 i
4 k.k.
W ostatnim słowie, po zamknięciu przewodu sądowego, na rozprawie w dniu
23 marca 2011 r., R. D. oświadczył: „zgadzam się z wnioskiem prokuratora” (k.
4572). Obrońca oskarżonego R. D. wniósł „o taką karę o jaką wnosi prokurator” (k.
4572).
Ani oskarżony R. D., ani też jego obrońca nie zażądali uzasadnienia wyroku
w tej sprawie Sądu Okręgowego w G. z dnia 30 marca 2011 r.
Wskazane okoliczności dowodzą, że brak jest podstaw do wznowienia
postępowania z urzędu w tej sprawie, albowiem oświadczenie złożone przez R. D.
przed Sądem Okręgowym w G. w dniu 16 listopada 2009 r. stanowiło zrzeczenie
się zasady specjalności w rozumieniu art. 607 e § 1 pkt 7 k.p.k. umożliwiające
prowadzenie przeciwko niemu postepowanie o czyny popełnione przed jego
przekazaniem w trybie europejskiego nakazu aresztowania.
Oczywiście przewidziane w art. 607 e § 3 pkt. 7 k.p.k. zrzeczenie się przez
osobę przekazaną korzystania z prawa określonego w § 1 tego przepisu, czyli z
tzw. zasady specjalności, jeżeli zostało skutecznie złożone jest nieodwoływalne
(por postanowienie SN z dnia 17 stycznia 2013 r., V KK 160/12, OSNKW 2013, nr
4, poz. 30).
Biorąc powyższe rozważania pod uwagę Sąd Najwyższy orzekł jak na
wstępie.
4