IV KO 71/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:12-11-2013
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV KO 71/13
POSTANOWIENIE
Dnia 23 października 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Rafał Malarski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Jacek Sobczak
SSN Józef Szewczyk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 23 października 2013 r.,
inicjatywy przekazania innemu sądowi równorzędnemu sprawy związanej z
zażaleniem L. K. na postanowienie prokuratora Prokuratury Rejonowej w K. z dnia
16 czerwca 2013 r. o odmowie wszczęcia śledztwa, wyrażonej w postanowieniu
Sądu Rejonowego w K. z dnia 6 sierpnia 2013 r.,
na podstawie art. 37 kpk a contrario
p o s t a n o w i ł
odmówić przekazania sprawy.
UZASADNIENIE
Prokurator Prokuratury Rejonowej w K. z dnia 16 czerwca 2013r. odmówił
wszczęcia śledztwa „w sprawie niedopełnienia obowiązków i przekroczenia
uprawnień w dniu 23 marca 210r. w K. w piśmie Prezesa Sądu Apelacyjnego w […]
do L. K.”, to jest o czyn z art. 231 § 1 k.k. Zażalenie wniesione przez składającego
zawiadomienie L. K. zostało przyjęte i przesłane do rozpoznania sądowi
właściwemu. Postanowieniem z dnia 6 sierpnia 2013r. Sąd Rejonowy w K. wystąpił
z inicjatywą przekazania sprawy innemu sądowi równorzędnemu, spoza Apelacji
[…].
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
2
Inicjatywa Sądu Rejonowego nie zasługiwała na uwzględnienie.
Nie sposób nie zgodzić się z Sądem występującym, że nawet mylne
wyobrażenie opinii publicznej o braku bezstronności może lec u podstaw decyzji o
przekazaniu sprawy do rozpoznania innemu sądowi równorzędnemu. Niemniej
jednak należy mieć na uwadze, że instytucja opisana w art. 37 k.p.k. ma charakter
wyjątkowy i tylko pod pewnymi warunkami może prowadzić do przełamania zasady
rozpoznania sprawy przez sąd właściwy miejscowo. Obawa zaistnienia w odczuciu
społecznym przekonania, nawet błędnego, co do braku obiektywizmu sądu
rozpoznającego sprawę, uzasadniona jest w kontekście dobra wymiaru
sprawiedliwości jedynie wtedy, gdy oparta jest na znanych faktach i zachodzi duże
prawdopodobieństwo jej wystąpienia u więcej niż znikomej części opinii publicznej.
W przeciwnym wypadku, a więc wtedy gdy zagrożenie wystąpieniem takiej reakcji
możliwe jest jedynie u niewielkiej części danej społeczności, przekazanie sprawy
innemu sądowi nie jest możliwe.
W realiach niniejszej sprawy nie sposób jest uznać, że rozpoznanie
zażalenia L. K. przez Sąd właściwy mogłoby wywołać u jakiejś części lokalnej
społeczności, większej niż znikomej, podejrzenie naruszenia bezstronności bądź
niezawisłości sędziowskiej. Poza tym okoliczności podnoszone przez Sąd
występujący, co do częstotliwości i charakteru kontaktów zawodowych i osobistych
pomiędzy sędziami apelacji […], mogą być co najwyżej podstawą do wyłączenia
konkretnych sędziów w oparciu o art. 41 § 1 k.p.k. (iudex suspectus), nie stanowią
natomiast ogólnej przesłanki do przekazania sprawy w trybie art. 37 k.p.k. Sąd
Najwyższy wyraża ponadto niezachwiane przekonanie, że Sąd Rejonowy w K.
sprosta ciążącemu na nim zadaniu oraz że sposób procedowania w sprawie i jej
załatwienie zgodnie z prawem zaświadczą najdobitniej o jego bezstronności.
Dlatego orzeczono jak w części dyspozytywnej postanowienia.
POSTANOWIENIE
Dnia 23 października 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Rafał Malarski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Jacek Sobczak
SSN Józef Szewczyk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 23 października 2013 r.,
inicjatywy przekazania innemu sądowi równorzędnemu sprawy związanej z
zażaleniem L. K. na postanowienie prokuratora Prokuratury Rejonowej w K. z dnia
16 czerwca 2013 r. o odmowie wszczęcia śledztwa, wyrażonej w postanowieniu
Sądu Rejonowego w K. z dnia 6 sierpnia 2013 r.,
na podstawie art. 37 kpk a contrario
p o s t a n o w i ł
odmówić przekazania sprawy.
UZASADNIENIE
Prokurator Prokuratury Rejonowej w K. z dnia 16 czerwca 2013r. odmówił
wszczęcia śledztwa „w sprawie niedopełnienia obowiązków i przekroczenia
uprawnień w dniu 23 marca 210r. w K. w piśmie Prezesa Sądu Apelacyjnego w […]
do L. K.”, to jest o czyn z art. 231 § 1 k.k. Zażalenie wniesione przez składającego
zawiadomienie L. K. zostało przyjęte i przesłane do rozpoznania sądowi
właściwemu. Postanowieniem z dnia 6 sierpnia 2013r. Sąd Rejonowy w K. wystąpił
z inicjatywą przekazania sprawy innemu sądowi równorzędnemu, spoza Apelacji
[…].
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
2
Inicjatywa Sądu Rejonowego nie zasługiwała na uwzględnienie.
Nie sposób nie zgodzić się z Sądem występującym, że nawet mylne
wyobrażenie opinii publicznej o braku bezstronności może lec u podstaw decyzji o
przekazaniu sprawy do rozpoznania innemu sądowi równorzędnemu. Niemniej
jednak należy mieć na uwadze, że instytucja opisana w art. 37 k.p.k. ma charakter
wyjątkowy i tylko pod pewnymi warunkami może prowadzić do przełamania zasady
rozpoznania sprawy przez sąd właściwy miejscowo. Obawa zaistnienia w odczuciu
społecznym przekonania, nawet błędnego, co do braku obiektywizmu sądu
rozpoznającego sprawę, uzasadniona jest w kontekście dobra wymiaru
sprawiedliwości jedynie wtedy, gdy oparta jest na znanych faktach i zachodzi duże
prawdopodobieństwo jej wystąpienia u więcej niż znikomej części opinii publicznej.
W przeciwnym wypadku, a więc wtedy gdy zagrożenie wystąpieniem takiej reakcji
możliwe jest jedynie u niewielkiej części danej społeczności, przekazanie sprawy
innemu sądowi nie jest możliwe.
W realiach niniejszej sprawy nie sposób jest uznać, że rozpoznanie
zażalenia L. K. przez Sąd właściwy mogłoby wywołać u jakiejś części lokalnej
społeczności, większej niż znikomej, podejrzenie naruszenia bezstronności bądź
niezawisłości sędziowskiej. Poza tym okoliczności podnoszone przez Sąd
występujący, co do częstotliwości i charakteru kontaktów zawodowych i osobistych
pomiędzy sędziami apelacji […], mogą być co najwyżej podstawą do wyłączenia
konkretnych sędziów w oparciu o art. 41 § 1 k.p.k. (iudex suspectus), nie stanowią
natomiast ogólnej przesłanki do przekazania sprawy w trybie art. 37 k.p.k. Sąd
Najwyższy wyraża ponadto niezachwiane przekonanie, że Sąd Rejonowy w K.
sprosta ciążącemu na nim zadaniu oraz że sposób procedowania w sprawie i jej
załatwienie zgodnie z prawem zaświadczą najdobitniej o jego bezstronności.
Dlatego orzeczono jak w części dyspozytywnej postanowienia.