Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II KK 263/13
POSTANOWIENIE
Dnia 30 października 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Józef Dołhy
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 kpk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 30 października 2013 r.,
sprawy P. S.
skazanego z art. 197 § 1 kk
z powodu kasacji, wniesionej przez obrońcę skazanego,
od wyroku Sądu Okręgowego w Ł.
z dnia 3 grudnia 2012 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w Ł.
z dnia 27 kwietnia 2012 r.,
p o s t a n o w i ł:
1. oddala kasację jako oczywiście bezzasadną;
2. kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego obciąża
skazanego.
UZASADNIENIE
Wyrokiem Sądu Rejonowego z dnia 27 kwietnia 2012 r. P. S. skazany został
za przestępstwo z art. 197 § 1 k.k. na karę 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności.
W apelacji od tego wyroku obrońca oskarżonego podniósł zarzuty obrazy
przepisów postępowania, kwestionując ocenę dowodów, w szczególności zeznań
pokrzywdzonej oraz błędu w ustaleniach faktycznych.
2
Sąd Okręgowy w Ł., wyrokiem z dnia 3 grudnia 2012 r., utrzymał w mocy
zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną.
W kasacji od powyższego wyroku obrońca skazanego zarzucił:
1. rażące naruszenie prawa - przepisów postępowania karnego, które miało
istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku, w postaci:
a) art. 433 § 2 k.p.k., art 436 k.p.k. i art 457 § 2 i 3 k.p.k. poprzez merytoryczne
rozpoznanie sprawy przez Sąd II instancji i oddalenie apelacji obrońcy, w
sytuacji gdy uzasadnienie wyroku Sądu I instancji tak dalece odbiegało od
standardów stawianych pisemnym motywom rozstrzygnięcia, wynikających z
art. 424 k.p.k., w zakresie szczegółowości i wnikliwości oceny dowodów, a
także jednoznaczności czynionych ustaleń faktycznych, że w istocie
uniemożliwiało Sądowi II instancji dokonanie kontroli instancyjnej, co
skutkować winno uchyleniem wyroku Sądu I instancji i przekazaniem mu
sprawy do ponownego rozpoznania,
b) art. 410 k.p.k. oraz art. 425 § 1 k.p.k., art. 444 k.p.k. i art 437 § 2 k.p.k. w zw.
z art. 176 ust. 1 Konstytucji RP i art 2 ust 1 Protokołu nr 7 do Europejskiej
Konwencji Praw Człowieka i Podstawowych Wolności, polegające na
naruszeniu zasady bezpośredniości i dwuinstancyjności postępowania
karnego, poprzez przejęcie na siebie przez Sąd II instancji ciężaru dokonania
oceny - po raz pierwszy w tym postępowaniu - znacznej części dowodów
przeprowadzonych przez Sąd I instancji,
c) art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k. i art 457 § 3 k.p.k. w zw. z art. 424
k.p.k. poprzez dowolną, pozbawioną obiektywizmu i dalece niewyczerpującą
ocenę dowodów dokonaną przez Sąd Okręgowy:
- zeznań świadka T. W.,
- zeznań świadka M. Ł.
- protokołu oględzin ciała pokrzywdzonej D. B.,
- protokołu oględzin ciała oskarżonego P.S.,
- wywiadu środowiskowego dotyczącego oskarżonego P.S.,
poczynioną z naruszeniem zasad prawidłowego rozumowania Sądu, a nadto
poprzez niewłaściwe skonstruowanie uzasadnienia wyroku Sądu II instancji,
przejawiające się w niedostatecznym wyjaśnieniu motywów dla których nie
3
uwzględnił zarzutów i wniosków apelacyjnych, co ogranicza możliwość
zdekodowania sposobu rozumowania Sądu i w konsekwencji uniemożliwia
kontrolę kasacyjną;
2. dodatkowo - z ostrożności procesowej - podniósł zarzut rażącej
niewspółmierności kary wymierzonej oskarżonemu przez Sąd I instancji, która -
mimo istnienia ku temu przesłanek - nie została zmodyfikowana przez Sąd
odwoławczy w oparciu o art. 438 pkt 4 k.p.k.
W konkluzji skarżący wniósł o uchylenie w całości zaskarżonego wyroku
Sądu II instancji oraz poprzedzającego go wyroku Sądu I instancji i przekazanie
sprawy temu ostatniemu do ponownego rozpoznania.
W pisemnej odpowiedzi na kasację Prokurator Okręgowy wniósł o jej
oddalenie jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja jest bezzasadna w stopniu oczywistym.
Sformułowane w kasacji zarzuty naruszenia art. 433 § 2 k.p.k. i art. 457 § 3
k.p.k. są bezpodstawne. Treść uzasadnienia wyroku sądu odwoławczego
jednoznacznie przekonuje, że podniesione w apelacji zarzuty zostały przez ten Sąd
należycie rozpoznane, a następnie wszechstronnie rozważone, do wszystkich
istotnych okoliczności i twierdzeń Sąd drugiej instancji ustosunkował się.
Uzasadnienie to merytorycznie jest prawidłowe, odnosi się do zarzutów apelacji w
takim zakresie, w jakim zostały one postawione, i w tych warunkach nie sposób
przyjąć, że doszło do rażącego naruszenia przepisów art. 433 § 2 k.p.k. i art. 457 §
3 k.p.k., nierzetelnego, czy niepełnego rozpoznania środka odwoławczego.
Wbrew sugestiom autora kasacji nie można utożsamiać faktu niepodzielenia
zasadności podniesionych w apelacji zarzutów z rażącym naruszeniem prawa
procesowego. Motywy kasacji wskazują wprost, że jej autor prezentuje własną
ocenę dowodów, opartą na ich jednostronnej analizie, preferującej linię obrony
skazanego, polemizuje z ustaleniami faktycznymi i ocenami wiarygodności
dowodów. Samo kwestionowanie przez skarżącego zgodności oceny dowodów z
regułami określonymi w art. 7 k.p.k., a przez to rzekome dopuszczenie się przez
Sąd odwoławczy „rażącego naruszenia prawa”, nie może skutkować obejściem
ustawowej regulacji podstaw kasacji i nałożenia na instancję kasacyjną obowiązku
4
badania, pod pozorem rozpoznania zarzutu „rażącego naruszenia prawa”,
zasadności ustaleń faktycznych i oceny dowodów. W realiach przedmiotowej
sprawy nie można zasadnie przyjąć, aby Sądy obu instancji naruszyły dyrektywy z
art. 7 k.p.k. Tym bardziej dotyczy to orzeczenia Sądu odwoławczego, który nie
dokonywał żadnej zmiany ustaleń faktycznych Sądu pierwszej instancji w
zaskarżonym zakresie.
Zarzut rażącej niewspółmierności kary ocenić należy jako niedopuszczalny
(art. 523 § 1 in fine k.p.k.).
Podzielając stanowisko prokuratora zawarte w pisemnej odpowiedzi na
kasację, Sąd Najwyższy oddalił kasację w trybie przewidzianym w art. 535 § 3 k.p.k.
O kosztach sądowych za postępowanie kasacyjne orzeczono na podstawie art.
636 § 1 k.p.k. w zw. z art. 518 k.p.k.