Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II KK 273/13
POSTANOWIENIE
Dnia 30 października 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Józef Dołhy
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 kpk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 30 października 2013 r.,
sprawy J. G.
skazanego z art. 207 § 1 i in. kk
z powodu kasacji, wniesionej przez obrońcę skazanego,
od wyroku Sądu Okręgowego w W.
z dnia 21 lutego 2013 r. utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w W. z
dnia 27 lutego 2012 r.;
p o s t a n o w i ł :
1. oddala kasację jako oczywiście bezzasadną;
2. kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego obciąża
skazanego.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy w W., wyrokiem z dnia 27 lutego 2012 r., uznał J. G. za
winnego popełnienia przestępstw:
1) z art. 207 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., i za to na
podstawie art. 207 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności;
2) z art. 190 § 1 k.k. – i za to wymierzył mu karę 4 miesięcy pozbawienia
wolności; łącznie orzekł karę 1 roku pozbawienia wolności, na poczet której
zaliczył oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności od 3
czerwca 2011 r. do 4 stycznia 2012 r.
2
W apelacji od tego wyroku obrońca oskarżonego podniósł zarzuty obrazy
prawa materialnego – art. 53 § 1 i 2 w zw. z art. 60 § 2 i 5 k.k. rażącej
niewspółmierności kary pozbawienia wolności.
Sąd Okręgowy, wyrokiem z dnia 21 lutego 2013 r., zaskarżony wyrok
utrzymał w mocy uznając apelację obrońcy oskarżonego za oczywiście
bezzasadną.
Powyższy wyrok zaskarżył kasacją obrońca skazanego, zarzucając:
I. rażące naruszenie prawa materialnego, mające istotny wpływ na treść
orzeczenia, a mianowicie:
1. art. 53 § 1, § 2 i § 3 k.k. w zw. z art. 60 § 2 i § 6 k.k. przez ich niewłaściwe
zastosowanie i wymierzenie skazanemu J. G. kary bez nadzwyczajnego
jej złagodzenia, mimo ustalenia, że tenże skazany zrozumiał naganność
swojego zachowania, samodzielnie zgłosił się do poradni
przeciwalkoholowej, podjął leczenie odwykowe, wyraził skruchę i
przeprosił pokrzywdzone, ujawnił istotne okoliczności popełnienia
zarzucanego mu czynu, a także podtrzymał te wyjaśnienia w toku
postępowania przed Sądem I instancji, w żaden sposób nie utrudniał
postępowania w sprawie, stawiał się na wszystkie posiedzenia sądowe,
co dodatkowo winno zostać uwzględnione przy wymiarze kary,
2. rażącą niewspółmierność kary polegającą na wymierzeniu skazanemu
kary bezwzględnego pozbawienia wolności w wymiarze jednego roku w
sytuacji, gdy okoliczności sprawy w tym w szczególności współdziałanie
skazanego w wyjaśnieniu sprawy, ujawnienie wszystkich istotnych faktów
popełnionego przestępstwa, pełna i szczera współpraca skazanego z
organami ścigania w okresie prowadzonego postępowania dowodowego,
jak i postawa skazanego przed aresztowaniem jak i w trakcie trwania
procesu, przeproszenie pokrzywdzonych i przyjęcie przeprosin przez
pokrzywdzone oraz ojca skazanego — przemawiają za zastosowaniem
względem J. G. kary pozbawienia wolności z warunkowym jej
zawieszeniem;
II. rażące naruszenie prawa procesowego, polegającego na obrazie przepisów:
3
1. art. 7 k.p.k. przez dokonanie oceny dowodów z zeznań pokrzywdzonych
B. G. i M. G. wbrew zasadom wyrażonym w tym przepisie,
2. art. 457 § 3 k.p.k. przez nierozważenie i nieustosunkowanie się przez Sąd
Okręgowy do wszystkich zarzutów i wniosków apelacyjnych skazanego w
uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, w szczególności do pozytywnego
wyniku mediacji pozasądowej między pokrzywdzonymi a skazanym, co
miało istotny wpływ na treść wyroku.
W konkluzji skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie
sprawy do ponownego rozpoznania w postępowaniu odwoławczym.
W pisemnej odpowiedzi na kasację prokurator Prokuratury Okręgowej wniósł
o jej oddalenie jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Kasacja obrońcy jest bezzasadna w stopniu oczywistym.
Podniesione przez skarżącego zarzuty obrazy art. 53 § 1, 2 i 3 k.k. w zw. z
art. 60 § 2 i 6 k.k. oraz rażącej niewspółmierności kary stanowią dosłowne
powtórzenie zarzutów przedstawionych w apelacji, które to zarzuty były
przedmiotem wnikliwego rozpoznania przez sąd odwoławczy. W sytuacji gdy
zarzuty naruszenia art. 53 k.k. dotyczą wymierzenia kary nieodpowiadającej
dyrektywom sądowego wymiaru kary, a więc są zarzutami co do uchybień z art.
438 pkt 4 k.p.k., nie sposób uznać je za obrazę prawa materialnego. Połączenie
tych zarzutów z zarzutem rażącej niewspółmierności kary stanowi zabieg
niedopuszczalny w świetle art. 523 § 1 in fine k.p.k.
Bezpodstawny jest zarzut naruszenia art. 457 § 3 k.p.k. Treść uzasadnienia
wyroku sądu odwoławczego jednoznacznie przekonuje, że podniesione w apelacji
zarzuty zostały przez ten sąd należycie rozpoznane. Uzasadnienie to
merytorycznie jest prawidłowe, odnosi się do zarzutów apelacji w takim zakresie, w
jakim zostały one postawione, i w tych warunkach nie sposób przyjąć, że doszło do
rażącego naruszenia przepisu art. 457 § 3 k.p.k., nierzetelnego, czy niepełnego
rozpoznania środka odwoławczego.
Zarzut naruszenia art. 7 k.p.k. jest nieporozumieniem. Kwestia oceny
dowodów nie była przedmiotem zarzutów apelacji, zatem sąd odwoławczy nie mógł
naruszyć tego przepisu.
4
Poza formalnym powołaniem się na rażące naruszenie prawa, kasacja w
istocie ogranicza się do powtórzenia stanowiska prezentowanego w postępowaniu
odwoławczym, nie zawiera natomiast żadnych merytorycznych argumentów, które
pozwalałyby na zakwestionowanie stanowiska sądu drugiej instancji.
W tym stanie rzeczy, podzielając wywody zawarte w prokuratorskiej
odpowiedzi na skargę kasacyjną, Sąd Najwyższy oddalił kasację w trybie
przewidzianym w art. 535 § 3 k.p.k. O kosztach sądowych postępowania
kasacyjnego orzeczono na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. w zw. z art. 518 k.p.k.