Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KK 148/13
POSTANOWIENIE
Dnia 28 października 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Piotr Hofmański
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 28 października 2013 r.
sprawy K. K.,
skazanego z art. 197 § 1 i in. k.k.
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w L. z dnia 9 stycznia 2013 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w L. z dnia 10 września 2012 r.,
p o s t a n o w i ł
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. kosztami postępowania kasacyjnego obciążyć Skarb Państwa,
3. zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz adwokata J. P.,
Kancelaria Adwokacka kwotę 442,80 zł (słownie czterysta czterdzieści
dwa złote osiemdziesiąt groszy), w tym 23 % podatku VAT za
sporządzenie i wniesienie kasacji na rzecz skazanego K. K.
UZASADNIENIE
Kasacja obrońcy skazanego okazała się być bezzasadna w stopniu
oczywistym.
W kasacji zarzucono rażące naruszenie prawa procesowego, mające wpływ
na treść orzeczenia, poprzez obrazę art. 433 § 2 i art. 457 § 2 k.p.k. przejawiającą
się w nierozważeniu lub niewystarczającym rozważeniu przez Sąd Okręgowy
wszystkich zarzutów, ograniczając się de facto do poparcia przez Sąd II instancji
argumentacji Sądu meriti bez należytego uzasadnienia, w szczególności:
2
- zarzutu pierwszego apelacji, tj. naruszenia art. 4, art. 7 i art. 410 k.p.k.,
- zarzutu drugiego apelacji, tj. obrazy art. 366 w zw. z art. 167 k.p.k.
Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku Sądu Okręgowego i
przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania temu Sądowi.
Prokurator w pisemnej odpowiedzi na kasację wniósł o jej oddalenie jako
oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zarzuty kasacji okazały się być bezzasadne w stopniu oczywistym.
Jeśli chodzi o zarzut nierzetelnej kontroli odwoławczej w zakresie
pierwszego zarzutu apelacji, nie okazał się on zasadny. Jeśli chodzi o zarzut
dowolnej, wybiórczej, tendencyjnej i jednostronnej oceny materiału dowodowego,
zgodzić trzeba się z ogólną refleksją Sądu okręgowego, że w apelacji nie wskazano
na czym konkretnie miałoby polegać naruszenie art. 7 i art. 410 k.p.k. Te dość
dowolne zarzuty Sąd Okręgowy poddał jednak wnikliwej analizie na s. 6-15
uzasadnienia wyroku. Kontroli odwoławczej poddano poprawność oceny wyjaśnień
skazanego ,w tym jego twierdzeń o przyznaniu pod wpływem presji funkcjonariuszy
Policji (s. 9-10 uzasadnienia wyroku Sądu Okręgowego), a poprawność oceny
także zeznań pokrzywdzonego (s. 11-14) i pozostałych świadków (s. 7-8).
Rozważania te z pewnością nie mogą być uznane za lapidarne, czy powierzchowne;
przeciwnie są rzeczowe, bardzo szczegółowe i poparte przekonującą argumentacją.
Podobnie rzecz ma się jeśli chodzi o rozpoznanie drugiego z zarzutów
apelacji, tj. zarzutu naruszenia art. 366 i art. 167 k.p.k. Sąd Okręgowy na s. 5-6
uzasadnienia wyroku wywiódł, dlaczego brak było podstaw do podjęcia przez Sąd
Rejonowy inicjatywy dowodowej w zakresie okoliczności podniesionych w apelacji
jako niedostatecznie wyjaśnione. Zawarte tam rozważania są w ocenie Sądu
Najwyższego wnikliwe, poparte argumentacją rzeczową i mocno osadzoną w
konkretnych okolicznościach sprawy, a co najważniejsze, przekonującą. Poziom
rozważań świadczy jednoznacznie o tym, że kontrola odwoławcza sprawowana
była w sposób rzetelny.
Konkludując, w ocenie Sądu Najwyższego Sąd odwoławczy w niniejszej
sprawie rozważył w sposób rzetelny wszystkie zarzuty apelacji obrońcy, czyniąc
zadość wymogom art. 433 § 2 k.p.k., zaś uzasadnienie zaskarżonego wyroku w
3
sposób należyty przedstawia powody, dla których zarzuty te uznano za bezzasadne,
stosownie do wymogów art. 457 § 3 k.p.k.
W powyższych względów orzeczono jak w sentencji.
/S S N P i o t r H o f m a ń s k i /