Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KK 358/13
POSTANOWIENIE
Dnia 28 października 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Piotr Hofmański
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 28 października 2013 r.
sprawy T. M.,
skazanego z art. 279 § 1 i in. k.k.
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w G. z dnia 18 grudnia 2012 r.,
zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego w G. z dnia 17 maja 2011 r.
p o s t a n o w i ł
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. obciążyć kosztami postępowania kasacyjnego skazanego T. M.
UZASADNIENIE
Kasacja obrońcy skazanego okazała się być bezzasadna w stopniu
oczywistym.
W kasacji zarzucono rażące naruszenie prawa, które miało istotny wpływ na
treść zapadłego rozstrzygnięcia w postaci obrazy:
I. prawa procesowego, tj.:
1. naruszenie art. 193 § 1 k.p.k. w zw. z art. 167 k.p.k. w zw. z art. 458 k.p.k. w zw.
z art. 452 ą 2 k.p.k., poprzez nieprzeprowadzenie przez Sąd II instancji z urzędu
dowodu z opinii biegłego na okoliczność wyceny szkody rzeczywiście poniesionej
przez pokrzywdzoną P. „P.” SA skutkiem czynu przypisanego skazanemu,
2
względnie:
2. naruszenie art. 456 k.p.k. w zw. z art. 452 § 1 a contrario k.p.k., poprzez
nieuchylenie wyroku Sąd I instancji mimo nieprzeprowadzenia w I instancji dowodu
z opinii biegłego na okoliczność wyceny szkody rzeczywiście poniesionej przez
pokrzywdzoną P. „P.” SA skutkiem czynu przypisanego skazanemu;
II. prawa materialnego, tj.:
1. naruszenie art. 279 § 1 k.k., poprzez uznanie, że czyn przypisany skazanemu w
pkt 125 wyroku z dnia 17 maja 2011 r. wypełniał znamiona art. 279 § 1 k.k. w zb. z
art. 288 § 1 k.k. w zb. z art. 164 § 1 k.k. w zw. z art. 65 k.k., choć czyn przypisany
skazanemu został dokonany bez przełamania jakiegokolwiek zabezpieczenia
rurociągu stanowiącego własność pokrzywdzonej spółki, ewentualnie:
2. naruszenie art. 288 § 1 k.k., poprzez uznanie, że czyn przypisany skazanemu w
pkt 125 wyroku z dnia 17 maja 2011 r. wypełniał znamiona czynu z art. 279 § 1 k.k.
w zb. z art. 288 § 1 k.k. w zb. z art. 164 § 1 k.k. w zw. z art. 65 k.k., w sytuacji gdy
szkoda wyrządzona włamaniem jest znacząco niższa od szkody wyrządzonej
kradzieżą, skutkiem czego przestępstwo kradzieży z włamaniem konsumuje
przestępstwo zniszczenia mienia;
III. naruszenie art. 258 § 1 k.k., poprzez uznanie, że czyn przypisany skazanemu w
pkt 124 wyroku z dnia 17 maja 2011 r. wypełniał znamiona przestępstwa opisanego
w tym przepisie, tj. uznanie że skazany działał w zorganizowanej grupie
przestępczej.
W konkluzji wniesiono – w razie uwzględnienia zarzutów pkt !.2 kasacji – o
uchylenie zaskarżonego wyroku oraz wyroku Sądu I instancji i przekazanie do
ponownego rozpoznania, a w razie uwzględnienia pozostałych zarzutów kasacji o
uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania
w postępowaniu odwoławczym.
Prokurator w pisemnej odpowiedzi na kasację wniósł o jej oddalenie jako
oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Żaden z zarzutów kasacji nie okazał się być zasadny.
Przede wszystkim zauważyć należy, że autor kasacji zdaje się nie do końca
poprawnie postrzegać rolę nadzwyczajnego środka zaskarżenia, jakim jest kasacja,
3
w szczególności przypomnieć wypada, że kasacja jest środkiem zaskarżenia
służącym kontroli poprawności postępowania odwoławczego i zasadniczo
niedopuszczalne jest podnoszenie w kasacji uchybień, które miały miejsce w
postępowaniu przed sądem I instancji. Tymczasem rzekome naruszenie prawa
materialnego wskazane w zarzutach pkt II.1, II.2 i III dotyczą postępowania przed
Sądem Rejonowym, a właściwym procesowym środkiem kontroli wyroku w tym
zakresie była apelacja. Zarzuty zawarte w pkt II.1 i II.2 kasacji nie zostały w ogóle
podniesione w apelacji obrońcy skazanego. Nie może też dziwić, że Sąd
odwoławczy nie odniósł się wyraźnie w uzasadnieniu wyroku do tych kwestii, wszak
standard rzetelnej kontroli odwoławczej wymaga ustosunkowania się do zarzutów i
wniosków podniesionych w apelacji. Niezależnie od tego Sąd Najwyższy ocenia
podniesione zarzuty jako oczywiście bezzasadne. Niewątpliwie samo dokonanie
nawierceń w ścianie rurociągu jest przełamaniem zabezpieczenia w rozumieniu art.
279 § 1 k.k. i czyni zasadnym przyjęcie kwalifikacji z tego przepisu. Co do problemu
konsumpcji zniszczenia mienia z art. 288 § 1 k.k. przez przestępstwo kradzież z
włamaniem z art. 279 § 1 k.k., trafnie zauważa obrońca, że konsumpcję taką
przyjmuje się w orzecznictwie, gdy szkoda wyrządzona zniszczeniem mienia jest
nieporównanie mniejsza niż szkoda wyrządzona kradzieżą z włamaniem (wyrok SN
z dnia 18 grudnia 1985 r., Rw 1148/85, OSNKW 1986/11-12/95). Jednak uwadze
obrońcy uszło, że w przedmiotowej sprawie brak między szkodą spowodowanej
zniszczeniem zabezpieczenia, a szkodą spowodowaną kradzieżą, dysproporcji
uzasadniającej przyjęcie pomijalnego zbiegu przepisów opartego na dyrektywie
konsumpcji. Zgodnie z ustaleniem Sądu Rejonowego, minimalna wartość oleju
opałowego, którego kradzieży skazany (wraz ze współoskarżonymi) usiłował
dokonać 5 sierpnia 2002 r. wynosiła 20 760 zł, zaś wysokość szkód
spowodowanych uszkodzeniem rurociągu wyniosła 15 619 zł 8 gr. Po pierwsze,
różnica między wymienionymi kwotami nie jest znacząca, a po drugie, co kluczowe,
do zaboru oleju opałowego w ogóle nie doszło z uwagi na pojawienie się w okolicy
zdarzenia funkcjonariuszy Policji. Nie sposób zatem konsumować dokonanego
przestępstwa zniszczenia mienia ze względu na wartość zamierzonej, lecz nie
wyrządzonej usiłowaną kradzieżą, szkody.
4
Jeśli zaś chodzi o zarzut pkt III kasacji, tj. obrazy art. 258 § 1 k.k., poprzez
przyjęcie przez Sąd Rejonowy, że przypisane skazanemu zachowania zasadnie
uznano za przestępstwo udziału w zorganizowanej grupie przestępczej, zarzut ten
był podniesiony w apelacji i - co najważniejsze – został przez Sąd odwoławczy
rozpoznany. Na s. 76 uzasadnienia wyroku Sąd odwoławczy w sposób rzeczowy,
szczegółowy i przekonujący uargumentował zasadność stanowiska sądu meriti.
Jeśli zaś chodzi o zarzuty pkt I.1 i I.2, odnoszące się do postępowania Sądu
Okręgowego, w szczególności do nieprzeprowadzenia dowodu z opinii biegłego na
okoliczność wysokości wyrządzonej szkody, zauważyć trzeba, że dopuszczenie
dowodu z urzędu w trybie art. 452 § 2 k.p.k. jest pozostawione uznaniu sądu
odwoławczego. W apelacji obrońcy skazanego próżno szukać zarzutów
odnoszących się do poprawności ustalenia wysokości szkody spowodowanej
czynem przypisanym skazanemu w pkt 125 wyroku Sądu Rejonowego, nie
zgłoszono też wniosku o uzupełnienie przewodu sądowego poprzez zasięgnięcie
opinii biegłego na omawianą okoliczność. Zarówno Sąd Rejonowy, jak i
kontrolujący ustalenia faktyczne Sąd Okręgowy nie powziął wątpliwości co do
poprawności ustalenia wysokości szkody na podstawie oświadczenia
pokrzywdzonej spółki, a zatem brak było racjonalnych podstaw do jej
kwestionowania, w tym zasięgania w tym celu opinii biegłego. Zarzuty z pkt I.1 i I.2
kasacji jawią się jako oczywiście bezzasadne.
W powyższych względów orzeczono jak w sentencji.